De lezersbrieven: Hoeveel vrouwen zitten in hetzelfde schuitje?
Je inkomen holt terug als je partner overlijdt. Veel werkenden hebben daar nauwelijks weet van. Als je jong bent kun je maatregelen nemen. Maar, zo wijst de praktijk, vooral oudere vrouwen hebben een probleem. Trouwens, wie wil er nog naar de radio luisteren? Een selectie uit de scherpste brieven van vandaag.
Dag AOW
Uitstekend artikel in Economie over inkomensdaling en de Algemene nabestaandenwet (Anw) als je partner overlijdt. Dit artikel (Economie, 22 november) gaat echter vooral over jongere mensen. Wij maakten het echter mee met vrienden van ons dat dit ook op latere leeftijd heel heftig kan zijn. En het kan voor meer mensen gelden, vooral de huidige generatie 60-plussers.
De man van dit echtpaar had een redelijk goed pensioen en al een aantal jaren AOW. De vrouw was zelf nog niet AOW-gerechtigd. De man overleed, per direct werd de AOW gestopt en het pensioen daalde naar 70 procent. De vrouw had zelf niet heel lang in loondienst gewerkt, dus recht op weinig pensioen. Zij moest direct verhuizen na de dood van haar man omdat ze de huur niet meer kon opbrengen.
De brief dat de AOW van haar man stopte , kreeg ze op de dag van de uitvaart... Zij hebben hier nooit bij stilgestaan, maar ik denk wel eens: hoeveel vrouwen van onze generatie die niet of weinig zelf gewerkt hebben, zitten in hetzelfde schuitje als hun man overlijdt?
A.Bijleveld-Bavinck, Hoorn
Lekker de radio aan
Het was maandag morgen, iedereen ging met frisse tegenzin naar zin werk of studie. Mooier kan ik dit plichtsgetrouwe ritueel niet maken. Voor mij begint deze dag met een beetje hersenloos gepluis in de nieuwsberichten. Iedere keer weer word je geconfronteerd met de weerzin tegen dit handelen, maar vooral tegen de wereld om je heen. Je besluit toch maar even de radio aan te zetten. Dat is vast beter!
Uiteraard gaat radio 1 aan, aangezien dit de meest geschikte zender is (niet aanmatigend bedoeld). Jazz op Radio 6 is lang zo leuk niet meer nu Sylvana niet meer gewoon doet waar ze goed in was.
Wellicht kun je terecht bij BNR, helaas willen ze daar altijd de laatste vier cijfers van je tankpas weten, voordat je kunt meepraten met de programma's.
Dan de keuze uit de commerciële radiostations, waar de eenheidsworst opgedrongen wordt door de kinderlijke klankborden en de schaamteloze zelf-interviews van overwaardeerde millennial dj's, nog maar even beamend dat jij inderdaad een monotoon rot bestaan lijdt. Dat is vooral een persoonlijke associatie die voortvloeit uit mijn eerste bijbaan.
Door jaren lang blootgesteld te zijn aan de commerciële propagandamachine die, schallend door speakers in zomerwarme tomaten- en paprikakassen al zwoegend en zwetend voor een paar rot centen, het toch al repeterende werk nog een stukje ondragelijker maakte. Ach wat zal het eigenlijk, je kunt je moeilijk de illusie maken dat je bij de 'geschikte zenders' niet door de filterbubbel gaat.
Het podium is nergens zo groen en rood gekleurd als bij de publieke omroep. Bij het altijd pragmatische radio 1 lijken de mineur-hysterie en politieke correctheid het als drijvende krachten ook te winnen van sensibiliteit en journalistieke plicht. Als ze deze week bij Radio1 nog meer letters aan het LHBT alfabet gaan toevoegen, dan heeft zo dadelijk iedere Nederlander een unieke code voor zijn, haar, of het individuele seksualiteit. Handig wellicht voor op je klantenpas bij de super, het is immers weer de tijd van het jaar om massaal boodschappen te gaan doen.
Nog zoiets; Sinterklaas, een eenvoudig kinderfeest waar we niet moeilijk over hoeven te doen. Hoor je ook nooit iets over!
Sander Jansen, Amsterdam
Hoezo blij met EMA
In bepaalde kringen is met een enorme jubelstemming de komst van het Europees Medicijnagentschap (EMA) naar Amsterdam verwelkomd. Superlobbyisten als Mark Rutte en Wouter Bos kunnen zich op de borst kloppen, dat zij overige Europese steden de loef hebben weten af te steken. Echter, is de komst van het EMA werkelijk een verrijking voor de stad Amsterdam en de noordelijke Randstad. Met het EMA komt het zoveelste kantoor van een internationaal bedrijf of instituut in de Amsterdamse Zuidas.
Nu de crisis 'voorbij' is schieten de kantoorgebouwen in de Zuidas weer als paddestoelen uit de grond, maar de wegen zijn en blijven er net zo smal zoals ze al decennialang zijn. Is het niet eerder zaak om een aantal infrastructurele problemen in de noordelijke Randstad op te lossen, alvorens lokaas uit te werpen naar internationale ondernemingen en instituties?
Veel erger is het dat de leefbaarheid en sociale cohesie van (binnen-)steden zoals Amsterdam steeds ernstiger wordt geschaad. In (de regio) Amsterdam zullen ten behoeve van de EMA 900 expats - met gezinnen - moeten worden gehuisvest, ofschoon er niet slechts binnen de grenzen van Amsterdam, maar inmiddels is in de gehele noordelijke Randstad sprake van ernstige woningnood.
De komst van het EMA betekent een toename van 30.000 overnachtingen. Gemeente Amsterdam wil paal en perk gaan stellen aan de overlastgevende toeristenstroom, maar haalt tegelijkertijd instituties binnen haar grenzen: waardoor het aantal overnachtingen onverdroten blijft stijgen. De verdere uitbreiding van hotelaccommodaties maakt dat niet slechts de binnenstad van Amsterdam, maar ook perifere wijken met steeds meer overlast te maken krijgen.
Wouter Bos heeft met zijn lobby om het EMA naar Nederland te halen de Nederlandse samenleving een slechte dienst bewezen. Het is slecht voor het bevorderen van de sociale cohesie en de leefbaarheid van wijken. Bovendien leidt de congestie in het noordelijke deel van de Randstad tot onaanvaardbare problemen voor de infrastructuur: de wegen en het openbaar vervoer zijn er nu al overbelast.
Leo Q. Onderwater is architect en publicist.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
