- Dit artikel verscheen voor het eerst op 30 april 2018 -

Christophe Brisard en Lana Parshina trekken in april 2016 samen met wetsdokter Philippe Charlier naar Rusland, naar het Rijksarchief in Moskou. Daar krijgen ze een doosje uit de jaren ‘90 in handen. Het lijkt op een alledaags doosje, waar destijds floppy-diskettes werden ingestoken. Maar het is allesbehalve banaal. Het bevat stoffelijke resten, een stukje schedel, van Adolf Hitler, de man die miljoenen mensen de dood injoeg, een van de grootste politieke monsters ooit op onze planeet.

Daarna krijgen ze nog een sigarendoosje te zien, eentje waar de onderkaak van Hitler in zit. Of dat wordt toch beweerd door de Russen. Het stuk schedel of de onderkaak meenemen voor onderzoek, mag het trio niet. Stalen nemen om DNA te kunnen vergelijken, en vast te stellen dat het wel degelijk om stoffelijke resten van Hitler gaat, mag ook niet. Foto’s nemen mogen de drie wél doen. En dat doen ze ook. Die foto’s kan Charlier uiteindelijk vergelijken met röntgenfoto’s van het gezicht van Hitler die eind 1944 werden gemaakt. En wat blijkt? De bewaarde onderkaak is wel degelijk dat van Hitler.

Al maanden in bunker

Maar om te weten hoe hij (of toch zijn stoffelijke resten) daar is terechtgekomen, moeten we terugkeren naar 1945, het jaar waarin de Führer stierf. In april 1945 leeft Hitler al een paar maanden ‘onder de grond’. Zijn Derde Rijk staat op het punt te vallen. Samen met de resterende kopstukken van Nazi-Duitsland (onder andere Speer, Himmler, Goering, Goebbels en Bormann) zit Hitler al even in een illustere Berlijnse bunker. Wanneer blijkt dat een van zijn generaals een bevel (om de zuidoostflank van het Rode Leger aan te vallen) niet heeft opgevolgd, wordt hij furieus. Hij beseft dat hij niet alleen aan de verliezende hand is, maar dat zijn Derde Rijk zal ophouden te bestaan. “De oorlog is verloren, maar ik vlucht niet”, zo zou Hitler toen gezegd hebben. “Ik schiet me nog liever een kogel door de kop.”

Of hij dat ook echt gedaan heeft, is jarenlang voer voor speculatie. Vlak voor de capitulatie had hij zichzelf namelijk samen met Eva Braun, met wie hij een paar dagen eerder was getrouwd, opgesloten. Hitler had intussen zijn chauffeur om benzine gestuurd. Daarmee zou hij hem en Eva in brand steken, na hun zelfmoord, want hij wilde absoluut niet in handen vallen van het Sovjet-leger.

“Hij is ontsnapt”

Op 1 mei 1945 meldt de Duitse Grootadmiraal Dönitz alleszins op de radio dat Hitler dood is. Maar echte bewijzen zijn daar niet van. Op beelden die de Sovjet-Unie na de val van het Derde Rijk de wereld instuurt, zijn de lichamen van propagandaminister Goebbels en zijn vrouw te zien. Ze liggen dood vlakbij Hitlers bunker. Binnen in de bunker liggen de lichamen van de zes kinderen van het koppel. Van Hitler zelf geen spoor. Al snel wordt gezegd dat de boodschap dat de Führer gestorven is, een truc is, om hem te kunnen doen ontsnappen.

Wanneer op 4 mei twee verbrande lichamen gevonden worden, wordt daar niet veel aandacht aan besteed. Tot een assistente van de tandarts van Hitler bij de stoffelijke resten de tandprothesen van Hitler herkent. Na een autopsie is de doodsoorzaak niet meteen duidelijk. De wetsdokter concludeert: de twee zijn gestorven door het innemen van cyaankali. Dat Hitler dit gif in de dagen voor zijn dood al getest had op zijn hond, doen het vermoeden toenemen dat de dictator wel degelijk op deze manier om het leven kwam.

“Gevlucht naar Japan”

Hoewel dit ook in het rapport stond dat Sovjet-leider Stalin in handen kreeg, blijft die zand in de ogen strooien van de rest van de wereld en communiceren aan de geallieerden dat Hitler ontsnapt is. “Hij is gevlucht naar Japan of naar Argentinië. Of misschien zit hij bij Franco in Spanje. Hij houdt zich verborgen”, zo beweert Stalin.

Wat hij niét zegt is dat de contra-spionagedienst van de Sovjet-Unie de 2 verbrande lichamen intussen heeft begraven vlakbij Berlijn. Nadien werden de lijken nog twee keer herbegraven, op een andere plaats. Uiteindelijk komen de lichamen terecht op een militair domein in Magdeburg. Ook de familie Goebbels wordt daar begraven.

Maar dat weet de buitenwereld niet. Tot er her en der verhalen opduiken van wat er met Hitler zou gebeurd zijn, onder andere via overlevenden die een tijdje mee in de bunker van Hitler zaten. Op basis van die getuigenissen besluit historicus Hugh Trevor-Roper dat Hitler geen zelfmoord pleegde door cyaankali in te slikken, maar wel door zichzelf in de mond te schieten met een pistool.

Kogelgat

Maar ook dat wordt weer weerlegd: wanneer twee stukken schedel die gevonden werden bij de verbrande lichamen aan elkaar worden gezet, vindt de NKVD (de voorloper van de Russische KGB en huidige FSB) er een kogelgat in.

Vier grote scenario’s dus. Hitler nam cyaankali en stierf zo. Hij stierf door een kogel door de mond. Hij pleegde zelfmoord met een schot tegen de slaap. Of: hij kon ontsnappen en verborg zich al die tijd.

De Russen houden die laatste versie vol. “Hitler is nooit gevonden”, klinkt het daar. Dat stelt de Sovjet-Unie in staat om in alle geheim de lichamen die in Magdeburg begraven werden in 1970 op te graven en te verbranden, op een paar stukken na: de onderkaak en een stuk schedel blijven bewaard.

Ze komen terecht in het Russische Rijksarchief. Uiteindelijk gooien de Russen het toch over een andere boeg en luidt het tijdens een expo over ‘de Ondergang van het Derde Rijk’ dat de schedel en de onderkaak die van Hitler zijn. DNA-onderzoek is niet nodig, volgens de Russen. “We zijn zeker dat ze afkomstig zijn van de Führer”.

Onderhandelen met de Russen

Maar echt bewijs is er dus niet, enkel het woord van de Russen. Tot nu dus. We keren terug naar het begin van dit artikel, naar april 2016. Het onderzoek van Christophe Brisard, Lana Parshina en Philippe Charlier brengt hen tot in het Rijksarchief in Moskou. Dat gebeurt niet zomaar. De drie hebben meer dan 2 jaar non-stop moeten onderhandelen met de Russische autoriteiten om toegang te krijgen tot het ‘bewijsmateriaal’ van Hitler.

Maar die toegang krijgen ze dus, uiteindelijk, waarna Charlier kan concluderen dat de onderkaak wel degelijk van Hitler is. De onderkaak meenemen, mocht dus niet, ze aanraken wél. En dat heeft Charlier nog een stap dichter gebracht bij het uiteindelijke bewijs van de doodsoorzaak van Hitler. Door de onderkaak vast te nemen, bleken er namelijk minuscuul kleine deeltjes tandsteen achtergebleven te zijn op zijn handschoen. Dat tandsteen blijkt tandsteen te zijn van een vegetariër. Er werden namelijk geen sporen van vlees gevonden te zijn. Dat komt overeen met de levensstijl van Hitler: hij at namelijk geen vlees. Charlier onderzocht het tandsteen ook op resten van een vuurwapen. Dat zou hij moeten detecteren moest Hitler zichzelf door de mond geschoten hebben. Charlier vond niks. Resten van cyaankali kon Charlier ook niet vinden.

Charlier, Parshina en Brisard kunnen niet anders dan concluderen: Hitler stierf door een schot door de slaap.

Het volledige relaas van hun zoektocht en onderzoek is te lezen in ‘De dood van Hitler: het ware verhaal’ van Lana Parshina en Jean-Christophe Brisard.