Ik lees zojuist een column van Teun van de Keuken over journalistieke integriteit en reclame. In dit specifieke geval gaat het over de geloofwaardigheid van fotograaf Sacha de Boer, die iets heeft gedaan voor Nespresso. Die discussie boeit mij verder niet zo, maar wat ik op deze plek even tegen alle reclamebureaus wil zeggen: Teun spreekt hier voor zichzelf.

Ik doe alles. Ik ga met een raar hoedje op mijn hoofd tot mijn nek in de ketjap staan, als dat in het script staat. En ja Teun, ik weet dat ketjap voor 90 procent uit suiker bestaat. Daarom vind ik het zo lekker. Het merk maakt me niet uit. Als ik de fles maar aan mijn mond kan zetten. Ik ben heel makkelijk. Je zet mij naast een ketjapboer, ik klop hem bemoedigend op zijn rug, ik zeg iets als: 'At home I use it in my ricetable for two persons' en daarna doe ik of ik inspiratie krijg en schrijf ik iets in een zwart boekje. Muziek eronder en dan zoiets als René Froger zingen: 'I love my ketjaaaaappppppp.'

Ik moet eerlijk zeggen: Sacha de Boer vond ik een teleurstellende keus. Veel beter hadden ze mij kunnen nemen. Ik droom ervan in een koffiereclame te zitten. Gewoon in Nederland. Ik heb helemaal geen zin om in een kaki broek onder een muskietennet aan een kopje zure koffie te moeten ruiken.

Ik schreef zojuist 'ik doe alles', maar het contact met de uitheemse koffieboertjes, daar zou ik mij niet meteen op verheugen. Het vervelende is dat je naar ze toe moet en dan gaan ze je voorstellen aan de hele familie. Sta je opeens voor een tandeloze oma die een speciaal koffielied voor je zingt en daarna moet je een rauw dier eten en met allebei je handen iets trommelen op een instrument dat je niet begrijpt.

Ik ben ook bang dat ik die mensen moet uitleggen wat ik zelf voor werk doe. 'I'm writing about things that I see and then with a twist in it, so the people can say: yes, I recognize that.'

Ik zou denk ik zelf mijn reclameteksten willen schrijven. Als je het een ander laat doen, sta je opeens heel rare zinnen naast zo'n uitheemse koffieboy te brabbelen. Dan krijg ik een script thuis met daarin de volgende zinnen: Nico voelt geëmotioneerd aan hoofd van koffieboer, kijkt daarna in camera en zegt: 'Koffie met een bite. Ik ben Nico Dijkshoorn, columnist en ik zweer bij Columbina Medalin Robusto. Gemaakt door deze oude rakker.' Nico wrijft over naakte rug van koffieboer.'

Ik zou daar bijvoorbeeld van maken: Nico slaat insect dood op wang van koffieboer, kijkt in camera en zegt: 'Mensen, wat een armoede hier, maar de koffie is goed te doen.' Op die manier - en daar komt Teun in beeld - blijf ik dicht bij mijzelf in een wezensvreemde setting. Het moet geloofwaardig blijven, ook als ik een korte broek draag.

Maar veel liever doe ik een reclame in Nederland. Waar ik bijvoorbeeld heel graag reclame voor zou willen maken, is uienbrood. Mijn ziel hoef ik niet te verkopen, want ik ben dol op uienbrood. Dat hoeft ook allemaal niet zo moeilijk te zijn. Ik sta midden in een weiland, eet een uienbrood en daarna zeg ik: 'Het is brood, maar dan met uien.'

Teun van de Keuken: Waarom liet Sacha de Boer zich zo stom gebruiken door Nespresso?
Gooit ze haar 'kritische en nieuwsgierige' reputatie niet te grabbel? Lees hier zijn colum.