‘Ik ontmoet wel vaker oud-leerlingen’, zei mijn muziekdocent

Mandy (50):  ‘Ik was een jaar of 13 toen ik muziekles kreeg van Meneer Boers, een man met kort donker haar die altijd gekleed ging in een grijze broek, waarin je goed zijn hoge ronde billen kon zien. De hipste docent van de school. Als hij achter de piano ging zitten veranderde het lokaal in een concertzaal, sexy bewoog hij zijn lichaam op het ritme van de muziek. Via hem maakten we kennis met Joe Cocker, Mathilde Santing, Joe Jackson en Sting en het duurde niet lang of ik werd verliefd op Meneer Boers. Thuis, op mijn kamertje luisterde ik alle liedjes die hij in de klas zong aandachtig terug. The Police, Don’t stand so close to me bijvoorbeeld. Iedereen wist dat ik hem leuk vond, ook al was Meneer Boers twee keer zo oud was als ik. 

Eén keer, op Valentijnsdag, legde ik voor de les begon een rode roos op zijn piano. Natuurlijk wist hij dat die roos van mij was, misschien was hij zelfs gevleid, maar als dat zo was, liet hij dat niet merken. Mijn genante openlijke pubercrush had één groot voordeel: broeierigheid kreeg geen kans. Ik kwijnde niet weg onder mijn onmogelijke liefde, tobde niet vruchteloos over een toekomst samen, maar deed gewoon wat binnen mijn bereik lag om indruk te maken: de muziekopdrachten die hij opgaf voerde ik uit met extra vlijt. En toen Meneer Boers op een dag afwezig was en ik bezorgd bij de conciërge naar de reden informeerde, bracht die zijn vinger naar zijn lippen en zei: ‘Ssttt…Tegen niemand zeggen hoor, maar Meneer Boers gaat vandaag trouwen.’ Geschrokken sloeg ik mijn ogen neer. Trouwen, Meneer Boers? Wist hij dan niet dat ik hem leuk vond, waarom trouwde hij met een ander?

Een paar jaar later deed ik eindexamen. Ik ging studeren, trouwen, kreeg een dochter en Meneer Boers veranderde in een grappige herinnering. Op een dag in dat volwassen leven was ik op Schiphol om mijn moeder op te halen en hoorde ineens zijn naam omroepen. ‘Ik ben zo terug’, zei ik tegen mijn man, en spoedde me naar de balie. Maar de man die kwam aanlopen was niet mijn voormalig muziekdocent en het leven hernam zijn loop. Tot ik acht jaar geleden op Facebook een reünie zag aangekondigd. Ik lag inmiddels in scheiding. Ik zag zijn naam op de lijst staan en besloot hem een mail te sturen: dat ik dankzij hem van Mathilde Santing was gaan houden en dat ik me schaamde voor mijn puberale gedrag van destijds. ‘U zult dat wel raar hebben gevonden.’ 

Ik kreeg meteen een berichtje terug: ‘Beste Mandy, natuurlijk herinner ik je me nog, ik weet nog precies op welke plek in de klas je zat. Let it be – geen enkele reden voor een verontschuldiging.’ Gelukkig maar, dacht ik. En toen ik hem weer een jaar later opnieuw op sociale media tegenkwam, ontstond het idee een keer af te spreken. ‘Ik ontmoet wel vaker oud-leerlingen’, zei hij. Oké, in dat geval, dacht ik luchtig. Het contact was nu toch al gelegd. Nieuwsgierig reed ik op 27 juni 2014 naar zijn huis. Ik wist dat-ie van rode wijn hield, twijfelde of ik ook nog bloemen voor zijn vrouw zou meenemen maar hield het bij die fles wijn. De deur ging open, en daar stond hij, Meneer Boers: in dezelfde grijze broek, alsof-ie hem nooit had uitgetrokken. Toen hij lachte, glinsterden zijn ogen precies zoals ik me herinnerde en zijn ronde billen zaten nog altijd even hoog, op de plek waar ze hoorden.

Het was die dag mooi weer, we zaten in de tuin en spraken over van alles. Van mevrouw Boers geen spoor, want ook hij bleek gescheiden en toen ik een uur later in mijn auto stapte voelde het als toen ik voor het eerst mijn kind in mijn buik voelde bewegen, dat gevoel dat altijd met vlinders wordt geassocieerd. Ik legde mijn handen op het stuur en bleef zo een tijdje stil zitten en zei hardop: ‘Mandy, doe normaal. Dit slaat echt nergens op.’ Maar diezelfde middag stuurde hij mij een berichtje: je hebt mijn dag kleur gegeven. Zijn tekst raakte me. Dat was het begin van een sms-gesprek dat zich over enkele dagen uitstrekte, en toen we uiteindelijk belden noemde ik hem voor het eerst bij zijn voornaam, een officiële bevestiging van het feit dat we in de jaren dat we elkaar niet hadden gezien nu gelijkwaardig waren geworden. 

Het was of ik werd teruggeduwd werd in de tijd. Maar dit keer sprong hij mee op dezelfde golf. Het weekend erop vroeg hij me te eten, en ik was de voordeur nog niet gepasseerd of hij zoende mij. ‘Zo’, zei hij. ‘Dit wilde ik zo graag doen.’ Ik vond hem ontwapenend en lief. En die avond keken we voetbal en kroop ik in bed bij Meneer Boers, dicht tegen hem aan. Hij vroeg me zelfs mee op een weekje naar Kos. Eerst aarzelde ik, maar mijn moeder zei: meid, ga toch gewoon, hij is een goed mens. En daar gingen we, samen op een gehuurd scootertje, ik achterop, langs de zee op weg naar Kos-stad. Dat was het moment dat ik dacht, oké, weet je wat, ik kan dit wel idioot blijven vinden, maar ik geef eraan toe, ik word gewoon heel erg verliefd op Meneer Boers.

Dat is nu zeven jaar geleden. De eerste tijd brachten we alleen ieder weekend samen door, en toen mijn dochter de deur uitging ben ik bij hem ingetrokken. Ik heb altijd een bepaald ideaalbeeld gehad van de liefde, maar heb nooit geweten dat die ideale liefde ook echt bestaat. En al helemaal niet dat ik die eigenlijk al mijn leven lang kende. Hij leert me nog steeds over muziek en kookt voor me; op een doordeweekse dag bakt hij zeetong in roomboter en nog schiet ik weleens vol als hij achter de piano kruipt en Sting inzet. Laatst ontmoette ik een oude vriendin. Ik vertelde haar dat ik met mijn grote liefde van school was getrouwd, ze reageerde verbaasd en vroeg: Hè, met wie dan? Jij was altijd alleen verliefd op Meneer Boers.’

Op verzoek van de geïnterviewde zijn de namen Mandy en Boers ­gefingeerd.