‘Er wordt zo veroordelend gedaan over zwaardere vrouwen. Dat ze dommer zijn, bijvoorbeeld’
De acteur-schrijver-regisseur-dwarsligger is terug met een nieuw project: een modelijn voor grotere maten. Het hele ‘bodypositivitygedoe’? Daar heeft ze een mening over.
In de zowat tien jaar dat ze beroemd is, heeft Lena Dunham veel gedaanten getoond. Ze was een wonderkind, schrijver-regisseur-acteur-producer van zowel films als televisiereeksen, stem van haar generatie, Golden Globe-winnares en vertegenwoordiger van de witte culturele elite. Ze was covergirl van Vogue, nieuwsbrieforakel en mikpunt van haat en spot op sociale media. Ze beheert haar eigen fonds bij Random House, was endometriosepatiënt, liet haar baarmoeder verwijderen en is een enthousiaste oversharer.
Ze is al zo veel geweest in de tien jaar dat we haar kennen, dat het bijna bizar lijkt dat ze zich nooit waagde aan tegenwoordig het favoriete bijbaantje van veel celebrity’s: modeontwerper.
Dat komt natuurlijk ook wellicht doordat ze nog iets anders was: een gast op de rode loper met wie vaak onterecht de draak werd gestoken door de modepolitie.
Onlangs zei ze: “Ik ben geen beroemdheid die ooit gevraagd wordt een product te vertegenwoordigen. Ik ben niet het type persoon van wie je wilt dat ze een product vertegenwoordigt, en dat om tal van redenen.”
Het neemt niet weg dat ze wel degelijk van kleren houdt.
En door heel veel kleren te dragen, en dat vaak “lichtjes verkeerd” te doen, en aangevallen te worden vanwege de kleren die ze droeg, kwam ze een heel nieuw gat in de markt op het spoor. En Lena Dunham zijnde, besloot ze dat zij degene was om dat op te vullen.
Deze week gaat 11 Honoré x Lena Dunham in première, een samenwerking tussen Dunham en de kledingsite die topmode promoot voor vrouwen met grote maten, door modeontwerpers te vragen hun merk ook toegankelijk te maken voor vrouwen met een maatje meer. Het is de eerste keer dat 11 Honoré een beroemdheid onder de arm neemt. Het is een strak omlijnde collectie van slechts vijf stukken geworden, want, zegt Dunham: “Ik heb de idee inmiddels opgegeven dat ik een soort impresario ben of iemand die mensen iets moet voorhouden.”
Ze spreekt via Zoom vanuit Londen, waar ze een film aan het opnemen is.
“Het vertelt alleen maar iets over mijn eigen ervaring”, zegt ze. “Deze kledinglijn is een directe reactie op wat ik zelf ervaar.”
Ziedaar Lena versie 8.0 (of is het 15.0?): bescheiden-maar-enthousiaste pleitbezorger van lichaamsneutraliteit en nieuwe celebrityontwerper, tevreden met zichzelf en klaar om zich opnieuw aan de wereld te tonen. En dat niet alleen omdat ze werkt aan een nieuwe film (los van de film die ze in Londen aan het opnemen is). Die heet Sharp Stick en schreef ze tijdens de pandemiezomer als “een meditatie op de complexiteit van vrouwelijk seksueel verlangen en hoe dat doorkruist wordt door trauma’s”.
Maar ook omdat ze niet alleen de ontwerper van de kledinglijn is – samen met Danielle Williams Eke van 11 Honoré – maar tegelijk ook het gezicht en het model. Jep, ze is weer haantje-de-voorste.
En ze weet wat daar de gevolgen van kunnen zijn.
‘Kinpositief’
Jaren had Dunham een complexe, publiek beleden relatie met haar lichaam, met jojoën als gevolg van medische en persoonlijke issues. Nu heeft ze, als 34-jarige, eindelijk vrede met haar lijf.
Vorig jaar in maart kreeg ze corona. Iedereen weet dat, want ze postte later haar ‘My Covid Story’ op Instagram, waarop ze 2,8 miljoen volgers heeft. Ze herstelde, maar de ziekte tastte haar hypofyse aan, waardoor haar bijnieren niet meer naar behoren werkten en ze steroïde moest gaan nemen. “En niet van die coole steroïden waar je spieren van krijgt”, zegt ze. “Wel de soort waar je gezicht dik van wordt. Ik probeer daar goed mee om te gaan. Probeer kinpositief te zijn. Ik kan alles aan, maar de driedubbele kin is niet bijster aangenaam.”
Toch staat ze erop haar medische team te bedanken en benadrukt ze dat ze beseft hoe geprivilegieerd ze is omdat ze toegang heeft tot private gezondheidszorg en een job kan uitoefenen. “Wat niet betekent dat ik geen haat tegenover mijn lichaam heb gevoeld tijdens de lockdown.” Ze is geen fan van de moderne terminologie, van woorden zoals ‘plus’ of ‘curve’ of ‘bodypositivity’.
“Het complexe aan de bodypositivitybeweging is dat het kan voor de happy few die een lijf hebben dat eruitziet zoals mensen willen om positief over te zijn. We willen ronde vormen die eruitzien als een Kim Kardashian die ietwat is bijgekomen. We willen een dikke mooie kont en grote mooie borsten en geen cellulite en een gezicht dat eruitziet alsof je het evengoed op slanke vrouwen kunt plakken.”
“Ik heb een dikke buik, altijd gehad. Dat is de plek waar ik bijkom – vooral na de vroege menopauze, ik heb de buik van een oude man – en dat is niet waar je vlees wilt zien. Het is dus niet zo dat als ik een sensuele naaktfoto van mezelf op Instagram zou posten, dat mensen dan in bewondering zouden staan voor mijn mooie derrière.”
Terwijl ze het zegt, klinkt ze niet boos of gedeprimeerd of alsof ze het op de mannen wil steken. Ze klinkt veeleer berustend, niet zonder zelfspot. Ze zit in een heel witte kamer met een haard en draagt een gebreide kabeltrui en heeft veel ringen aan haar vingers. Haar haar is lang, haar froufrou kort. Midden tijdens het gesprek veert ze op om een broodje te eten, en ze moet lachen. “Past perfect bij dit interview dat ik nu een grote baguette eet”, zegt ze.
Dunham dacht er al lang voor de pandemie over in de mode te stappen. Aanvankelijk wilde ze een complete collectie maken van maat 0 tot maat 20, want ze is nu eenmaal... mateloos. Trouwens, ze is slim genoeg en doet genoeg research om te weten dat er een stevige geschiedenis is van vrouwelijke ontwerpers die in de mode stapten omdat ze beseften wat er ontbrak, of het nu Coco Chanel was, of Donna Karan, of zelfs de Olsens. Maar, zegt ze, “er was zo veel over de infrastructuur dat ik niet wist”.
In 2019 leerde ze Patrick Herning kennen, de eigenaar en oprichter van 11 Honoré, waar ze regelmatig ging shoppen. De twee vonden elkaar in hun drang om iets te doen voor mensen met grote maten en bedisselden een plan. Omdat Herning niet lang geleden een lijn voor een privélabel had ontwikkeld, beschikte hij over een bevoorradingsketen en ontwerpers die Dunham konden bijstaan. Het enige wat ze moest doen, was de ideeën aanbrengen.
Hernings enthousiasme voor de collectie was duidelijk, dat blijkt uit wat hij tegen Dunham zei: “Je bent een actrice, je vertelt verhalen. We gaan ervoor, en dan kunnen we de sequel doen – seizoen 2.”
Zo ging ze van start. “Wat ik zo leuk vind aan mode, is een zekere mate van speelsheid en slimme knipoogjes waarvan mensen denken dat vollere vrouwen het niet willen of begrijpen. Niemand gelooft dat vrouwen met een maatje meer gevoel voor humor hebben. En als dat wel hebben, dan zeggen ze: ‘Komaan, we zetten een watermeloen op je rok, jij stoute meid!’ Steevast zonder subtiliteit of echte verfijning.”
“Er wordt zo veroordelend gedaan over zwaardere lichamen. Een van die vooroordelen is dat zware vrouwen dommer zijn”, zegt ze. “Ze eten te veel en kunnen er niet mee stoppen. Dunne vrouwen stellen wel eisen aan zichzelf en gebruiken hun wilskracht. Zwaardere vrouwen begrijpen de wereld minder en blijven maar dingen doen die slecht voor hen zijn. Hoeveel mensen niet op mijn pagina geschreven hebben: ‘Jij promoot obesitas. Begrijp je dan niet dat je jezelf kapotmaakt? Ben je dom? Waarom doe je dat toch?’”
Voor haar is mode persoonlijkheid. Ze heeft een nieuwe vriend, die ze in Londen leerde kennen – “we zijn al een paar maanden samen, ik voel me heel gelukkig”. Hij is muzikant, groeide op in Engeland en Peru en is volgens Dunham “de heerlijkste persoon die ik ooit heb ontmoet”. En als ze zijn pet en leren jas aandoet, zegt ze, “dan wil als een man met mijn benen open zitten”.
Ze beschouwt de ontwerpers van wie ze houdt, zoals Rachel Comey en Giambattista Valli en Christopher Kane, als kunstenaars, en als ze hun kleren draagt op de rode loper, dan brengt ze hulde aan hun kunst. “Een van de redenen waarom ik niet begrijp waarom iemand op de rode loper een huidskleurige rechte jurk zou willen aandoen.”
De kleren die Dunham mee ontwierp voor 11 Honoré zijn niet bepaald oogverblindend – ze gaan de wereld niet veranderen – maar hebben wel iets aparts. Ze beschrijft ze als kleren die je zou dragen om in SoHo rond te wandelen om van alles te doen.
Ze liet zich naar eigen zeggen inspireren door vrouwen die ze zich kan herinneren uit de jaren 90, zoals Cindy Sherman en Kiki Smith, die rondliepen in mannenhemden en rokken van Yohji Yamamoto en ongekamd haar omdat hun intens actieve gedachten elders waren. Het is een beschrijving die mensen die haar associëren met elitarisme misschien op stang jaagt, maar die ook niet helemaal verkeerd is. Dunhams moeder, de kunstenares en fotograaf Laurie Simmons, vernoemde elke look naar oude trekpleisters van de familie in SoHo, zoals de originele Dean & DeLuca-winkel op Broadway (nu gesloten), die zijn naam gaf aan een marineblauw gestreept pak met gegolfde zomen op het vest (Dean) en de rok (DeLuca).
Dunhams vader, Carroll Dunham, een schilder, ontwierp de print voor een geometrische bloemenjurk met asymmetrische zoom die vernoemd is naar Madderlake, een vroegere bloemist op Broadway. De capsulegarderobe zal tussen 98 dollar (voor de tank top met rolkraag) en 298 dollar (voor het vest) kosten, en de maten gaan van 12 tot 26. (Zijzelf heeft zich “neergelegd” bij maat 14 tot 16.)
Dunham zegt dat ze er vaak bij was bij het passen, omdat een van de dingen die de meeste ontwerpers niet begrijpen is dat kleren maken voor vollere lichamen niet betekent dat je gewoon meer stof gebruikt of het middel wat ruimer neemt. Je moet patronen anders vormgeven om in te spelen op de ronding van de buik, de ronding van de kont en de bovenarmen die opzwellen als het warm is. Ze wilde er ook een minirok bij, want elke keer als ze er één probeerde te vinden, dan kroop de achterkant van de rok naar omhoog.
Ze weigert corrigerend ondergoed te dragen – ze draagt naar eigen zeggen meestal geen beha – en dat is ook niet nodig voor de kleren die ze ontwierp. De enige keer dat ze een korset droeg voor een gelegenheid, knipte Glenn Close het door in het toilet. “En ze gaf me steengoed advies. Ik bestierf het in mijn hoge hakken, en ze zei: ‘Koop gewoon bottines en draag die de volgende keer.’ Wat ik gedaan heb. Dank je, Glenn Close.”