Twee gebeurtenissen in het leven wennen nooit: een geboorte en de dood
Elke dinsdag en donderdag schrijft Ann De Craemer over de kleine en grote dingen des levens die haar beroeren.
Twee gebeurtenissen in het leven wennen nooit: een geboorte en de dood. De dood snoert onze keel dicht, terwijl een geboorte ons wil doen gillen van vreugde.
Daaraan dacht ik toen ik gisteren Robert in mijn armen sloot. Hij is het zevende kindje van onze bestevriendinnengroep. Gelukkig went ook dit nooit: de kamer binnenkomen en daar B. voor de tweede keer met een baby in haar armen zien. Weer verbaasde het me: de zachtheid van een babyhuid, die je misschien nog het best kunt vergelijken met hoe het haast doorzichtige blad van een klaproos voelt. Wie eenmaal zijn vinger over een babyvelletje heeft laten glijden, begrijpt voor altijd de fragiliteit van dit leven.
Robert - op z'n Engels uit te spreken - is de tweede Robert in mijn leven. Die andere Robert - op z'n Frans uit te spreken - was een boezemvriend van mijn tante en nonkel, die van hun thuisstad Tielt naar Antwerpen emigreerden. Ze sloten er een levenslange vriendschap met Rosa en Robert. Wanneer tante Maria en Rosa naar de kapper gingen, legden nonkel Frans en Robert een kaartje. Eerst stierf nonkel Frans. Toen Rosa. Maar Robert bleef met Maria na de kapper een pint drinken, en samen vertelden ze honderduit over hun geliefden. Toen mijn tante stierf ging een maand later ook Robert. De laatste van een kwartet zijn deed hem snel achteruitgaan.
Wie eenmaal zijn vinger over een babyvelletje heeft laten glijden, begrijpt voor altijd de fragiliteit van dit leven
Streelzachte Robert, ik wens je liefde zoals Robert voor zijn Rosa voelde, en ik wens je vriendschap zoals zij met mijn nonkel en tante hadden. Ik wens je momenten zo fragiel als je huid, maar ook banden zo onverbrekelijk als die tussen vier mensen van wie ik veel hield.