Ik heb het gevoel dat ik in The Matrix leef, merkte ik de laatste weken al een paar keer op

Six degrees of separation is een concept uit 1929 van de Hongaarse filosoof Frigyes Karinthy die daarmee stelde dat iedereen in zes stappen of minder met elkaar in verbinding staat. Amerikanen halen dit aan als ze toevallig op een onverwachte plek iemand ontmoeten die gemeenschappelijke kennissen of familie blijkt te hebben. “Ah, well, six degrees of separation”, hoor je dan.

In België heb ik de indruk dat het eerder two degrees of separation is. Het is opvallend hoe mijn vrienden en kennissen hier elkaar op een of andere manier allemaal lijken te kennen. Via een vriendin uit Bellport, New York, nota bene, ontmoette ik een leuke vrouw in Brussel, met wie zij ooit bevriend was geraakt toen ze hier tien jaar geleden woonde. “Je zal daar een klik mee hebben”, zei ze, en ze had gelijk. Na enkele afspraakjes bleek al dat wij meerdere gemeenschappelijke kennissen hebben en dat ik haar nicht al sinds mijn tienerjaren ken. Dit overkomt me keer op keer. ‘Ons kent ons’ is zelfs in het grote Brussel een feit, en soms vrees ik dat mensen zullen denken dat ik hen stalk wanneer ik dezelfde persoon voor de derde keer op rij tegenkom in de stad.

Ik ben best sociaal en ken vrijwel elke inwoner van het piepkleine Bellport. Maar hier in Brussel, waar ik net ben geland, verbaast de ­verwevenheid van mijn prille sociale netwerk me wel. Het fenomeen beperkt zich trouwens niet tot Brussel. Toen ik een date had met iemand uit Gent en die man in vage termen beschreef aan een Brusselse vriendin, raadde ze meteen wie het was. Ze is wel Gentse, maar dan nog! Een vriendin die bij de televisie werkt, nodigde me uit voor een lunch in de cafetaria en ik kwam niet minder dan drie bekende gezichten tegen uit mijn studentenjaren. Op kantoor kwam er een nieuwe klant binnen en het was eveneens een oud-klasgenoot.

“Ik heb het gevoel dat ik in The Matrix leef”, merkte ik de laatste weken al een paar keer op. Na vijftien jaar buitenland terug naar België komen en overal mensen tegenkomen die je kent, het is een gek gevoel. Tuurlijk is het fijn om bekenden terug te zien, maar de verwevenheid van alles is opmerkelijk en soms een beetje freaky.

In Bellport zei ik mijn barista’s altijd: “You never know who you are talking to”, want het is een dorp waar succesvolle New Yorkers op een low key manier hun weekends en zomers doorbrengen. De jobstudenten kregen er een kick van als ik dan meldde dat ze net koffie hadden gemaakt voor de ontwerper van de laatste Gucci-show.

Hier krijg ik ook het gevoel dat je nooit weet met wie je aan het ­praten bent, maar op een andere manier. De gesprekspartner in ­kwestie is allicht getrouwd met je huisdokter, is een collega van je vader, of zoals ik me laatst realiseerde: de sympathieke kerel die het sportnieuws voorleest, groeide op in dezelfde straat als ik.

België, het is een dorp als (g)een ander.