Mocht u moeten kiezen tussen uw smartphone of uw wagen opladen, wat zou het dan worden?

Het was een ontluisterend beeld, hoe in Mexico dit weekend tientallen mensen met brandende benen door een veld liepen nadat ze benzine uit een gesaboteerde pijplijn hadden willen stelen. Het woord brandstof was nog nooit zo letterlijk zichtbaar: enkels, kuiten en broekspijpen flapperden vlammend door de nacht. Je zag de paniek: hoe loop je weg van je eigen voeten?

Enkele dagen voordien opende het autosalon de deuren met een stroompanne. Sommigen spraken over een symbolisch begin – alsof iemand wilde melden dat het licht doofde voor brandstofwagens; of omgekeerd: dat elektriciteit de stroombron van de toekomst moest worden, maar hier geïllustreerd werd dat we razendsnel zonder zouden vallen. Mocht u moeten kiezen tussen uw smartphone of uw wagen opladen, wat zou het dan worden?

Alsof het zo moet zijn, betogen spijbelende studenten al twee weken op rij voor doortastende klimaatmaatregelen. Jongeren laten horen dat dit land, deze planeet, niet langer ons maar hen toebehoort, en dat ze wetten eisen die hun toekomst veiligstelt. Er wordt nogal schamper gedaan over die jeugdige naïviteit: ‘Ze vliegen voor 15 euro naar Madrid om een weekend te feesten’, of: ‘Met de energie nodig om hun dagelijkse socialemediaposts op te slaan, kan je een jaar lang een metropool vol koelkasten laten draaien.’ Zo praten we allemaal onszelf naar de mond. Toch blijft het beeld van de brandende Mexicaanse benen hinderlijk nazinderen. Hoe loop je weg van je eigen verantwoordelijkheid? Met steeds kleinere passen.