Houden we wel genoeg van Real, Ronaldo en Ramos?

Wie lang op de troon zit in de sport, voelt de revolte optrekken langs de voeten. Bij de uitdagers en vaak ook bij de neutrale voetbalfan die de wedstrijden volgt, groeit de hoop op verandering. Nieuwe winnaars wil de sport, nieuwe helden. Altijd weer. Real Madrid is gewaarschuwd.

Of het saai is, Real weer in de finale? Nee hoor. ‘Niets dan complimenten’, zegt Arjen Robben, in de halve finales met Bayern uitgeschakeld door de Spanjaarden. ‘Chapeau’, aldus trainer Guus Hiddink. ‘Ook voor trainer Zidane, die sterk is gegroeid van wereldklassespeler naar ingetogen coach.’

De finale van de Champions League tussen Real Madrid en Liverpool, zaterdag in Kiev, is een eindstrijd van grootmachten. Een prijzenkast met twaalf stuks van de belangrijkste Europese beker, tegenover vijf van die trofeeën. De laatste van Liverpool dateert uit 2005, terwijl Real voor de derde keer op rij kan winnen en voor de vierde keer in vijf jaar. Daarmee spot Real met de wetten van de Champions League, want zelfs prolongatie leek onmogelijk sinds de nieuwe naamgeving van de competitie in het begin van de jaren negentig.

Verveling

Nu Real telkens wint, slaat bij menigeen verveling toe. Ergernis zelfs. Mede omdat Real door de bank genomen sympathie mist in brede kring. Real heeft ogenschijnlijk veel geluk. Real heeft de scheidsrechters mee, vorig seizoen bijvoorbeeld tegen Bayern München, toen scheidsrechter Kassai twee buitenspeldoelpunten van Ronaldo goedkeurde. Van tegenstander Paris SG raakte dit seizoen uitgerekend Neymar geblesseerd en bij Bayern Robben. Volgers huilden om de rode kaart voor doelman Buffon van Juventus, vlak voordat de verlenging zou aanbreken.

Real verveelt omdat het spel minder offensief is dan gewenst. Real is afstotend soms omdat Ronaldo stierlijk vervelend is als hij niet uitblinkt, met gebaren en pathetische valpartijen. Of omdat verdediger Ramos een eenmansleger is dat makkelijk de grens naar het kwade oversteekt. Daar tegenover staat Liverpool, met publiekslieveling Salah, met de charismatische trainer Klopp, met Wijnaldum en Van Dijk als extraatje voor Nederlanders. Liverpool heeft de gunfactor.

Grote namen uit het Nederlandse voetbal vragen om respect voor Real. Vervelende, onsympathieke spelers? Guus Hiddink, in 1998-1999 een half seizoen werkzaam als trainer van Real, stelt een wedervraag, als het om Ramos gaat: ‘Wie heb je liever op de redactie, een zuigende etter van een onderzoeksjournalist, die duistere feiten opgraaft uit de spelonken van politiek en sport? Of een flauw aftreksel met een instelling van ‘‘ik doe toch mijn best.’’ Was Rinus Israel lief? Was Theo Laseroms lief? Van Tiggelen en Van Aerle? Jaap Stam? Blijven De Vrij, De Ligt en Van Dijk lief? Ik hoop het niet’, aldus Hiddink, die Ramos omschrijft als een aangenaam persoon buiten het veld.

Arjen Robben kreeg een fysieke en mentale tik toen hij al na acht minuten met een liesblessure uitviel in de eerste halve finale tegen Real. Dit zijn juist wedstrijden waarvoor hij zijn contract onlangs met een jaar verlengde. Natuurlijk voelt hij onvrede. ‘Zowel vorig jaar als nu hadden wij het gevoel beter te zijn. Toch verloren we. Je hebt ook een beetje geluk nodig. Maar verder niets dan respect en complimenten voor hun prestatie, al gun ik het Liverpool wel, ook om Wijnaldum en Van Dijk.'

Real heeft de rust van winnaars. Het is een ploeg van loutering en geduld. Het elftal raakt nooit in paniek, zelfs als uitschakeling dreigt. Ronaldo is soms volstrekt onzichtbaar. In de twee gewonnen finales tegen stadgenoot Atlético was hij de slechtste speler op het veld. De eerste keer maakte hij nog 4-1 uit een strafschop, diep in de verlenging, en trok hij bij de hoekvlak zijn shirt uit voor een show van exhibitionisme, later veelvuldig getoond in een documentaire over zijn leven.

De tweede keer benutte hij de beslissende strafschop, nadat hij 120 minuten nagenoeg onzichtbaar was geweest. Hiddink nochtans: ‘Op zijn verschijning valt best wat aan te merken soms, maar ik weet dat hij nog steeds enorm investeert in zijn vorm en het toch vaak op sleutelmomenten waarmaakt.’ Robben: ‘Hij heeft maar één momentje nodig.’

Voormalig spits Pierre van Hooijdonk houdt meer van het spel van Barcelona, van Messi, ‘want die is van een andere planeet. Ronaldo heeft zich opgewerkt tot fenomeen. Real wankelt vaak een beetje, krijgt geregeld een goal tegen. Als het slecht gaat, zie je niets van het grote Real terug. Dan is het zuigen, irriteren. Maar ze overleven meestal. Daarvan kan ik ook ontzettend genieten.’

Aversie tegen Real 

Thuis heeft hij pittige gesprekken met zijn zoon Sydney, talent bij NAC. Zoonlief kwam deze week met een nieuw telefoonhoesje thuis, met de afkorting van Ronaldo: CR7. Pierre ziet dat ook als opstandigheid van zijn zoon, daterend uit de tijd dat Barcelona bijna alles won. Het was bij pa altijd Messi-Messi-Messi. Dan gaan mensen zich afzetten, dan zijn ze tiki-taka zat. Zoals velen nu weer genoeg hebben van Real. Hiddink: ‘Subjectieve motieven geven vaak de doorslag in de beleving van het mooie spel. De gunfactor, of onze wens dat iemand van de troon valt.’

Richard Sanchez, voorzitter van de Nederlandse tak van fanclub ‘el Corazon Blanco’ (het Witte Hart), merkt vooral dat het rustiger is rond de vereniging. Een jaar of tien geleden was het topdruk, met al die Nederlanders: Robben, Sneijder, Van der Vaart, Huntelaar, Van Nistelrooij, Drenthe.

Hij kent de aversie tegen Real in brede kring. Leden reageren soms fel op de kritiek, op digitale fora. Een keer kreeg hij zelfs een mail van tv-commentator Sierd de Vos, die niet gediend was van alle kritiek op zijn verslaggeving. De Vos, wiens hart klopt voor Atlético, geeft Real geregeld een veeg uit de pan.

Ook Sanchez hoort zelfs het Madrileense publiek geregeld fluiten tegen de eigen sterren. ‘Ronaldo hoor je natuurlijk niet uit te fluiten.’ Over Ramos: ‘Elk goed elftal heeft een irritant ventje. Ramos is een echte leider. Als hij speelt, gaat het veel beter dan wanneer hij niet speelt. Pepe, die was pas echt gek. Ik voel hier en daar wel anti-Real sentiment. Zeker Nederland is altijd op de hand van Barcelona geweest, door Cruijff en alle successen. Vroeger maakte ik me daarover druk. Als de commentator nu te negatief is, zap ik naar een ander kanaal.’