Flater Christensen en eerste Chelsea-goal Messi helpen Barça op weg

Door Edwin Winkels

Het is alweer negen jaar geleden dat Leo Messi en Andrés Iniesta voor een van de belangrijkste, meest gevierde doelpunten uit de geschiedenis van FC Barcelona zorgden. Het was in de halve finale blessuretijd op Stamford Bridge in Londen, dat de Catalanen met een 1-0 achterstand op het punt stonden door Chelsea te worden uitgeschakeld. Geen finale, geen roem. Maar Messi zette een wanhopige laatste aanval op en Iniesta schoot de bal loeihard binnen.

Anno 2018 spelen de twee, al bijna twintig jaar samen bij Barça, nog altijd samen bij de sterk veranderde miljoenenploeg en draaiden ze gisteravond in Londen de rollen om. Iniesta pakte slim een bal af van de, voor één keer, rommelige verdediging van Chelsea en stelde Messi in staat voor het eerst, voor het allereerst een doelpunt tegen Chelsea te scoren.

En met die gelijkmaker, een kwartier voor tijd, creëerde de Argentijn direct een uitstekende uitgangspositie voor Barça, dat ondanks veel meer balbezit nauwelijks een vuist had kunnen maken en door de meest frisse, avontuurlijke en gevaarlijke speler van de avond, Willian, op een gevoelige achterstand was gezet.

Willian Borges da Silva doseert zijn doelpunten, hooguit een dozijn per seizoen, voor wanneer ze echt nodig zijn. Dan schiet de Braziliaan ineens uit zijn slof. De 28-jarige Willian, bijna vijf jaar geleden door Chelsea voor bijna 40 miljoen euro gered uit Dagestan, waar hij in Machatsjkala voor Anzhi speelde – toch geen plek voor een warmbloedige voetballer uit de buurt van Sao Paulo – scoorde gisteravond een van die belangrijke treffers, na een uur spelen.

Maar zijn kompanen achterin verzuimden die voordelige 1-0 tot de slotfase te verdedigen, in een duel dat lange tijd op 0-0 leek af te stevenen. Een resultaat dat zich slechts eenmaal tussen beide had voorgedaan, precies vooraf aan die historische 1-1 van Iniesta. Drie jaar later schakelde Chelsea Barça wel uit, en won het de lang begeerde Champions League.

Sindsdien is er een adempauze geweest, hebben beide ploegen elkaar niet meer getroffen. Tot die tijd waren het waren hectische, spannende, gelijkwaardige en bijna altijd memorabele wedstrijden, er gebeurde soms te veel om te beschrijven. En ze hielden elkaar redelijk in evenwicht: tot gisteren vijf overwinningen voor beide ploegen en vijf remises; alleen ging Barça in de knockout-fase één keer vaker door dan Chelsea, drie tegen twee. Een evenwicht dat na de 1-1 van gisteren voorlopig in stand blijft.

Als alle coaches van Chelsea ergens expert in zijn geweest, de laatste vijftien jaar, van José Mourinho tot Guus Hiddink, dan was het in het droogleggen van Messi in een blauwe zee van verdedigers. Dat lukte gisteren ook Conte lange tijd, met zijn behoudende opstelling waar hij afzag van het spelen met een pure centrumspits. Álvaro Morata begon op de bank, oud-Barçaspelers Cesc Fàbregas en Pedro waren vooral bezig met meeverdedigen en voorin mochten Eden Hazard en Willian voor het gevaar zorgen, en dat deed vooral de laatste.

Toch ging het uiteindelijk fout, op een moment dat het eigenlijk niet meer werd verwacht. Één onoplettendheid, één keer slordig uitverdedigen, en daar waren Iniesta en, eindelijk, Messi om Barcelona in een gunstige uitgangspositie voor de return te manoeuvreren.