Gents 'nachtburgemeester' Edmond wil geen smartphone: "Mijn Nokia moet ik maar 1 keer per maand opladen"

Technologie is kennelijk niet aan jou besteed.

“Dat klopt. Ik heb geen smartphone. Maar ik heb de toekomst wel letterlijk in handen.’

Ik zie een Nokia 3310.

“De nieuwe versie. Kijk, dit is vooruitgang: een telefoon met een batterijduur van 27 dagen. Ongelofelijk. En dat is geen grap. Ik moet mijn telefoon maar één keer per maand opladen. En gooi je de telefoon hard op de grond, dan werkt hij nog altijd. Voilà.”

Je hebt bewust geen smartphone?

“Ik ben een chaoot en ik ben nieuwsverslaafd. Nu al zit ik thuis op mijn computer de nieuwssites te herladen. Met een smartphone ben ik daarom hopeloos verloren.”

Jij bent een soort levende smartphone, iemand die iedereen met elkaar in contact brengt.

“De oude leuze van Nokia was Connecting People. Wel, als ik ’s nachts uitga en ’s morgens naar huis wil, dan is de batterij van de smartphone van mijn vrienden plat en hebben ze mijn oerdegelijke telefoon nodig om naar andere vrienden te bellen, wiens batterij ook plat is. Daar staat ge dan, met de smartphone. Maar die ‘levende smartphone’, dat klopt niet helemaal. Au fond ben ik een bescheiden, teruggetrokken mens.’

Die fond kennen de mensen niet van de nachtburgemeester.

“Ik ben niet opgevoed om te converseren. Aan tafel moesten wij zwijgen vroeger. Ik was achttien jaar en kon me sociaal niet goed uitdrukken. Praten tegen een vreemde zonder te zweten, dat lukte niet. Dus heb ik mezelf leren converseren. Uitgaan hielp, maar het lukt ook zonder alcohol. Dat nachtburgemeesterschap is mij overkomen. Het is een soort cinema, met dat verschil dat ik die cinema effectief ben geworden. Ik ben mijn eigen typetje geworden, en dat kan geen kwaad. Het is een instinctief verdedigingsmechanisme. De oorspronkelijke, bescheiden kerel is verdwenen.”

En die kerel maakt stadskaarten op papier, drukt caféplannen en deelt de louter papieren nachtprogrammatie van de Gentse Feesten uit. Een Nokia 3310 past in dat plaatje.

“Meer dan dat: ik ben ouderwets en ik raak steeds meer geïsoleerd. Zonder Facebook en WhatsApp weet je niet waar de feestjes zich afspelen. Dan hoor ik daags nadien: ‘Awel Edmond, waar waart ge?’ Ik mis dus steeds meer. Bovendien begrijp ik de technologie ook gewoon niet. Zo’n app, waar koop je dat eigenlijk? Is er een winkel of website waar je dat koopt? En als er miljoenen apps zijn, hoe vind je dan die ene app die je zoekt?

“Wat ik wel ken, en waar mijn hart van stil stond: de lancering van Google Earth. Mannekes, mannekes. Ik als cartograaf kon dat niet vatten. Je hebt de wereld en daarop kun je inzoomen tot in je eigen huis. Dat was werkelijk niet te geloven.

“Maar ik meen het: de online wereld en die van de smartphones ontglipt mij. In die mate zelfs dat ik me thuis zorgen maak. Mijn kinderen – ik heb twee dochters – mogen de boot niet missen. Dus heeft een vriend ons geholpen een app op onze tablet te installeren. Zo’n onnozel spel, opdat onze dochters leren swipen. Mijn vrouw heeft nu wel een smartphone, maar ook zij ligt er niet wakker van. We kunnen onze kinderen toch moeilijk een tikmachine in handen duwen? Als ik mijn dochter van vijf jaar op de tablet zie, denk ik: ‘Dedju, dat kan een ander kind van maar drie jaar wellicht al beter.’ Ach, wat zou het.”

Je legt veel druk op je kinderen op die manier.

“Het moeten kinderen zijn die later de revolutie gaan prediken, hé. Ze moeten de boel omdraaien, lastig doen, ambetant doen. Echte Gentse matrones mee ’t vuur in ulder gat!”

Zijn er sms’en die je bijhoudt op je telefoon?

“In 2011 is mijn vriendin bij me weggelopen. Ze ging ervandoor met een deejay. Wel, ik heb haar honderd sms’en gestuurd, in volzinnen, want ik ben niet gek op afkortingen. Honderd sms’en om haar terug te krijgen. En het is gelukt. Ik heb al die sms’en nog staan op een andere telefoon, en die gooi ik niet weg. Het kostte wel veel moeite. Je moet dat eens proberen, een deftige tekst typen op zo’n kleine Nokia.”