Belgische urbanfestival Fire Is Gold: recht voor de rap

De eerste aflevering van Fire Is Gold in Vilvoorde was bij momenten een hoogmis van het narcisme. Ruim de helft van de bezoekers kampte met een ernstige vorm van aanstelleritis en selfiefilis, en zo'n Knokke-mentaliteit gaat niet meteen hand in hand met de waarden van hiphop.

Het muzikale menu in 2017 – met onder meer Damso, Roméo Elvis en Hamza – was nochtans om te likkebaarden, maar het werd overschaduwd door een hoge ticketprijs, een magere opkomst en een VIP-ruimte die groter was dan het deel van het terrein voor wie op Instagram - allez, jong!? - maar driehonderd volgers heeft. En wanneer je als festival de indruk wekt dat imago alles is, is er iets grondig mis.

“Je hebt mensen nodig die het lef hebben om iets vanuit de scene te organiseren”, zei Sami Abdou van raplabel Top Notch eerder in De Morgen. Akkoord, al getuigt het evenzeer van lef dat de organisatie van Fire Is Gold de kritiek ter harte nam, en ermee aan de slag ging. Voor deze editie lieten ze de ticketprijs zakken, beperkten ze de VIP-ruimte tot een minimum en stelden ze een evenwichtig programma samen met de focus op lokale helden. Met succes: Fire Is Gold verkocht niet uit, maar lokte wel aanzienlijk meer rapfans dan vorig jaar naar domein Drie Fonteinen in Vilvoorde.

Buitenspel

“Est-ce que vous êtes chaud?”, vragen Caballero & JeanJass kort na de middag. Ze staan het hoogst op de affiche, maar treden als eerste aan. Waar ze gemiddeld duizenden fanatieke fans in de ogen kijken, treden ze op Fire Is Gold op voor een handvol vroege vogels. Ook andere ronkende namen als TheColorGrey, Blu Samu en L’Or du Commun werden nog voor de klok van zes voor de leeuwen gegooid, en da’s toch eigenaardig.

Het lijkt een vreemde zet van de organisatie, maar het was tegelijk sluw en slim om de shows van de bekendere artiesten te spreiden om zo de bezoekers vroeger naar Vilvoorde te lokken. Een tactische meesterzet, zou je dus kunnen denken, maar Romelu, Eden en Kevin zetten Fire Is Gold al vroeg buitenspel. Iederéén troepte samen voor het tv-scherm, en dat mocht Blu Samu ondervinden. “Mag ik iets vragen: kunnen jullie iets dichter komen?”, vroeg de zangeres bijna smekend. “Ik voel mij hier eenzaam.”

Zonde voor haar ratatouille van soul, hiphop en jazz, want Blu Samu was in het bezit van aanstekelijk spul om de zomernachten mee door te komen. Ook zonde: het beloftevolle Soul’Art en dj Hakim konden de aanwezigen op de twee handen van een blinde schrijnwerker tellen. En Tunesië was al zo goed als uitgeschakeld, toen TheColorGrey eraan begon. “It’s all about vibes, vibes, vibes”, beweerde de Antwerpenaar, en hij had nog gelijk ook. Goeie songs blijven goeie songs, ook al staat er geen kat naar te luisteren.

M’as-tu-vu?

Toen de Tunesische lijdensweg ten einde kwam, wakkerde de vlam van Fire Is Gold opnieuw aan. De Nederlandse spring-in’t-veld Jacin Trill vroeg en kreeg een moshpit, en was met zijn hyperactieve maar catchy stuff het mooiste bewijs waarom België baat heeft bij een urbanfestival: er is nood is aan zo'n plek voor jonge rappers. In diezelfde categorie kwamen, zagen en klonken K1D en Dvtch Norris veelbelovend.

Kleppers als Damso en Roméo Elvis ontbraken dan wel, al was dat niet meteen een gemis. Met L’Or du Commun en Isha – Spotify hen! – keek je de toekomst van de Belgische rap in de ogen. En waar we vorig jaar, ondanks de bekendere artiesten, soms op onze honger bleven zitten, was dat op deze editie zelden het geval. Dankzij de nieuwe terreinindeling was het aangenamer dan ooit pendelen tussen de podia en randanimatie.

Een van de lokazen van Fire Is Gold was de aanwezigheid van de basiselementen van de hiphopcultuur: je wandelde via een graffitizone, langs een breakdanceplatform, sneakerexpo en een skateramp, naar het hoofdpodium. Het basketbalplein aan het tweede podium trok dan wel minder volk, maar dat maakte het huwelijk tussen beats en basket niet minder memorabel.

Lara Croft

En wat met het m’as-tu-vu-gehalte dat vorig jaar het festival domineerde? “Ze zien zichzelf zo graag”, grijnsde een cynicus aan de stand om t-shirts te personaliseren, en we begrijpen waar die reactie vandaan komt. Een kwart van de bezoekers waande zich op een jaren negentig verkleedfeest – nooit gedacht dat Lara Croft anno 2018 een stijlicoon zou zijn – maar we hadden niet meer de indruk op het personeelsfeest van de Belgische influencers te zijn beland. En dat was toch een serieuze opluchting.

Waarom Zwangere Guy later op de avond uiteindelijk de populariteitstest verloor van internetsensatie Tekashi 6ixe9ine, blijft een raadsel. Die laatste was ordinair en oersaai, terwijl Zwangere Guy in première de echo van zijn toekomstige telg met het publiek deelde. In maart 2019 bevalt de Brusselaar van zijn tweede soloplaat, en afgaande op zijn passage in Vilvoorde, willen we de zomer en herfst graag meteen skippen.

“Ik zou de organisatie willen bedanken om jonge artiesten en dj's een kans te geven. Bedankt om in België te geloven”, zei Zwangere Guy aan het einde van zijn set. Als Fire Is Gold deze lijn doortrekt, kan het festival op termijn uitgroeien tot de evenknie van Nederlandse urbanfestivals als WOO HAH! en Appelsap. Urban heeft zijn eigen Belgische speeltuin, en we durven nu – in tegenstelling tot vorig jaar – te besluiten: ja, Fire Is Gold is een meerwaarde.