Trashtalk met het Recycle Team: ‘Wij prikken peuken, jullie pakken pinten’

Ik dacht dat ik voldoende ervaring had met toxic relationships tot ik in een groene salopet een vuilniszak over een festivalterrein sleepte en ‘behulpzame’ Nederlanders hun afval richting mijn hoofd smeten.

De frase “it’s a dirty job, but someone’s gotta do it” wordt meestal ironisch gebruikt. Wanneer u bijvoorbeeld geld verdient met het insmeren van de benen van Rihanna of het voorproeven van de desserts van Dominique Persoone. Ik besloot daarentegen letterlijk mijn handen vuil te maken en mee te lopen (en te rapen) met de troep-troepen van Planaxis: de mannen en vrouwen die er mee voor zorgen dat het natuurdomein De Schorre het grootschalige festival nog steeds tolereert. De helden zonder cape die iedere struik, ieder wandelpad en alle tafels brandschoon houden. De organisaties die zich jaar na jaar engageren om bekers, sigarettenpeuken en blikjes van tussen uw dansbenen te plukken. Het onversaagde Recycle Team van Tomorrowland.

Huzarenstukje

Met vijfhonderd zijn ze, en samen laden ze per weekend zomaar even 175.000 kilo zwerfafval in 300.000 vuilzakken. “Wij werken niet samen met interimbureaus, dat hoeft ook niet”, zegt Ingrid De Schepper, hoofdcoördinator van het Recycle Team. Alle leden van het Recycle Team zijn afkomstig van organisaties die zich bij Tomorrowland aanmelden om een centje bij te verdienen. Van voetbalclubs die een trainingskamp willen bekostigen tot leden van een jeugdwerking die met het geld dat ze hier verdienen vakanties voor kansarme tieners organiseren. “In januari beginnen we met het aanschrijven van verenigingen die interesse toonden om ons team te vervoegen. We bespreken hoeveel leden ze kunnen aanleveren, en briefen hen over de organisatie. Want die nemen zij voor een groot deel zelf voor hun rekening.”

Het is een huzarenstukje, het terrein proper houden – om van de camping Dreamville nog maar te zwijgen. Die valt onder het beheer van andere teams, dus daar kunnen we u niets over vertellen. Wat we wél weten is dat het festivalterrein onderverdeeld is in verschillende zones, waarvoor telkens drie coördinatoren verantwoordelijk zijn. Die hebben vervolgens verschillende verenigingen onder zich, die ook allemaal nog eens een verantwoordelijke uitvaardigen. Per tien man wordt er vervolgens ook een aanspreekpunt aangesteld. Ik word ondergebracht bij Nathan, die hier is om de kas van vakantiewerking Imago te spijzen. “Dit is mijn tiende Tomorrowland. Waarop ik werk, welteverstaan.”

Dua Lipa missen

Nathan heeft zijn mensen ingedeeld in groepjes die de verschillende shiften moeten coveren: eentje van 13h tot 20h, eentje van 15h30 tot 22h30, en eentje van 19h tot 2h. Het is begrijpelijk dat die eerste shift het populairst is – na de uren kunnen de noeste werkers immers genieten van al het andere dat het festival te bieden heeft. “Ik ben al gaan dansen. Wanneer ik de late shift heb moet ik vroeg pieken”, zucht iemand, wanneer hij komt aangewandeld voor zijn late shift. “Ik ga Dua Lipa en Dimitri Vegas missen”, lacht een meisje groen. Maar over het algemeen zit de sfeer er goed in, zeker als je bedenkt dat ze zich zo meteen tussen de mensenmassa moeten begeven om vuil van de grond te rapen, tafels af te vegen of vuilniszakken te legen. “Ja, wij prikken peuken terwijl jullie pinten pakken, maar we horen de muziek, zien het vuurwerk en maken zo toch ook een beetje deel uit van het festival.”

Iedereen heeft een specifieke taak, waarover ze vooraf goed gebrieft worden. Na iedere editie van Tomorrowland vraagt de organisatie ook wat beter kan. “Dit jaar hebben ze de vuilnisbakken vervangen”, weet De Schepper. “Het is een meer ergonomisch ontwerp, met een verlaagde voorkant, zodat de vuilzakken makkelijker eruit getild kunnen worden, en ook kleine mensen deze taak kunnen vervullen.”

Over kleine mensen gesproken; Nathan is duidelijk blij met een extra paar al dan niet bekwame handen. Ik krijg prompt een vuilzak en een “prikker” (die eigenlijk een grijper is) in mijn handen geduwd. “Ook die zijn anders”, zegt Nathan. “Je kan er nu zelfs rietjes mee van de grond rapen. Nu ja, als je even oefent toch”, voegt hij er haastig aan toe, wanneer hij mij ziet sukkelen.

Zak legen

Wie zich doorgaans beroept op minder zedige excuses om zijn (of haar, zo u wil) hand- en voorarmspieren te trainen, mag eens een dag een andere zak legen. Werkelijk. Na amper vijf minuten een draagbare grijparm te hanteren krijg ik een kramp. Mijn ellebogen flapperen als een debiele kraanvogel alle kanten uit, terwijl ik bekertjes van de grond tot in mijn vuilzak probeer te hijsen. Ik mep bijna iemand in het gezicht, terwijl ik een leeg blikje RedBull naar de afvalzak van Nathan wil overhevelen.

“Je krijgt het snel onder de knie”, sust deze onverstoord. “Geloof me, na een uur prikken (waarom ze het prikken blijven noemen terwijl het grijpen is blijft me een raadsel, KS.) ga je spelletjes voor jezelf verzinnen om het boeiend te houden. Bekers stapelen bijvoorbeeld. Mijn persoonlijk record is acht.”

Terwijl we het wandelpad tussen de eetstandjes en de Atmosphere-stage kaal plukken komt een fan ons omhelzen. “Ik wil even zeggen – en jullie horen dit waarschijnlijk niet vaak genoeg - maar onwaarschijnlijk veel merci voor wat jullie doen. Echt chique. Merci.” Er zijn ongetwijfeld aangenamere jobs dan afvalruimen op Tomorrowland, maar ik weet niet of er dankbaardere jobs zijn. “Voor iedere persoon die je behandelt alsof je zelf vuil bent, zijn er minstens twintig die je een schouderklopje komen geven – of meer”, lacht Nathan. “Gisteren zijn enkele jongens zelfs vol op de mond gekust.”

Wanneer we zelf geen afval van de grond schrapen bieden mensen ons spontaan hun vuiligheid aan. Hoewel ik doorgaans niet te vinden ben voor sloppy seconds neem ik ze nu met een glimlach en een "thank you" aan. Mensen uitschelden is niet in de spirit van hashtag togetherness, maar fonetisch is er weinig verschil tussen “you’re trash” en “your trash?”. Dat werkt voor mij persoonlijk bijzonder bevredigend, al is er voor Nathan en de zijnen een grotere motivator. “Met het geld dat we hier verdienen kunnen we met ons mannen wel een weekend naar zee veroorloven. En misschien een adventure parcours of zo.”

Nobelprijs

De leden van het Recycle Team zijn niet de helden die u verdient, maar wel de helden die u nodig heeft. Er zijn weinig festivals die er netter bij liggen dan Tomorrowland. De muziek aan de podia wordt niet overstemd door knerpende bekers op de grond, de tafels zijn steeds onmiddellijk afgeruimd én schoongeveegd en de 1300 vuilbakken die over het terrein verspreid zijn spoelen nooit over. “Kwestie van goede organisatie”, zegt Nathan bescheiden. Wanneer hij zijn zone overziet meldt hij eventuele knelpunten aan zijn collega die achter de schermen de teams aanstuurt. “Er is een PMD-zak aan de Atmosphere-stage die niet goed over de vuilbak aangespannen zit. Kan je iemand sturen?” belt hij snel door.

Op amper een kwartiertje is mijn vuilniszak helemaal gevuld. “Ergens is dat heel bevredigend”, vindt Nathan. “Ik merk ook dat dat mensen motiveert. Je kan op weinig tijd veel gedaan krijgen. Kijk, hier is gewoon niets meer te bespeuren. Dat wil zeggen dat we ons werk goed aan het doen zijn.” Wanneer we richting de afvalcontainers wandelen merk ik inderdaad amper nog restanten feestgedruis op. En dan moet de echte party zich nog aandienen. Met een enorme zwaai en een sierlijke boog zwiert Nathan onze vuilniszakken in de daarvoor voorziene containers. “Ik ga niet liegen: dit is het allerleukste onderdeel van de job. Tot het moment dat hij scheurt en je onder het afvalzaksap hangt natuurlijk.”

Kunnen we afvalzaksap asjeblieft nomineren voor een Woord Van Het Jaar? En het Recycle Team voor een Nobelprijs?