Bij het Anima Care woonzorgcentrum Zevenbronnen in het Vlaams-Brabantse Walshoutem (Landen) maken 64 medewerkers de dag van 121 bewoners: zorg- en verpleegkundigen, animatoren, kinesisten, ergotherapeuten, administratie, technici, koks en poetspersoneel. Ze vertrekken allemaal van de vraag wat mensen zelf kunnen doen. Die zelfstandigheid versterkt het comfort van de bewoners. Hoofdverpleegkundige Tanja Verbeelen, kinesiste Mieke Trimpeneers en nachtverpleegster Kirsten Bottu passen die manier van werken dagelijks vol overgave toe.

Liefde voor het vak

“Dit is een zeer betekenisvolle job”, vertelt Kirsten na een nachtdienst van 10 uur. “De glimlach van bewoners en collega’s, de dankbaarheid van families: daar haal ik voldoende energie uit. Er is altijd een verklaarbare oorzaak wanneer zorgbehoevenden zich een keer lastig gedragen. Ik jaag me niet in hen op. De genegenheid haalt het gemakkelijk van de sporadische vieze werkjes.” Kinesiste Mieke vult aan: “Empathie is cruciaal. Zelfs als kinesiste ben ik een vertrouwenspersoon. Naast bewegingen inoefenen, wandelingen en zwemsessies begeleiden, ben ik regelmatig een luisterend oor. En ik voel me niet te beroerd om een mondje tomatensoep af te vegen van een bewoner als mijn zorgcollega’s dat niet opmerkten.”

Een job in het woonzorgcentrum stopt niet bij het verlaten van de parking. De betrokkenheid is groot. “Thuis ventileer ik bij mijn partner en ga ik sporten om los te laten”, klinkt het bij Kirsten en Mieke. Als leidinggevende staat Tanja in voor de volcontinue personeelsbezetting. “Een zieke collega? Dan trommel ik een vervanger op, ook in het weekend of bij het krieken van de dag. Het centrum blijft non-stop draaien. Dat is belastend, maar gelukkig mag ik af en toe mijn hart luchten bij de begripvolle directie.”

Komen en gaan

“Nieuwe bewoners verhuizen meestal niet vrijwillig naar het centrum. Daarom willen we dat ze zich zo snel mogelijk thuis voelen. We respecteren bijvoorbeeld dat iemand een langslaper is. Die wekken we niet om 7 uur”, verklapt Tanja. Mieke vult aan: “De kersverse bewoner beschrijft zijn verhaal zodat we zijn rituelen leren kennen, net zoals hobby’s, lievelingskost en favoriete TV-programma’s.”

De dood is nooit veraf in Zevenbronnen. Gemiddeld twee keer per maand sterft er een bewoner. “Emoties hebben hier hun plaats. Elk overlijden grijpt immers aan”, getuigt Tanja. “De collega’s ondersteunen elkaar met een knuffel, maar we vangen ook de familie op. We bieden daarnaast de kans aan de medebewoners om afscheid te nemen van de overledene.”

Lees verder:

>

>

>