Daniëlle van de Donk: Van EK-goud tot luwte bij Arsenal

Tekst gaat verder onder de foto

Na het EK was Van de Donk vooral heel erg moe. Ze vertrok naar het Spaanse feesteiland Ibiza. Niet om het succes te vieren maar om tot rust te komen. ,,Ik was zo blij dat ik even op vakantie kon, lekker mijn eigen ding doen. Tot ik daar Shanice van de Sanden tegenkwam en we meteen herkend werden. Dat was me nog nooit overkomen. Ja, in Nederland word ik weleens herkend. Vooral in Valkenswaard, in Eindhoven valt het al mee. Af en toe krijg ik een blik en vraag ik me af of ze misschien weten wie ik ben. En er komen ineens Nederlandse fans naar Borehamwood die met ons op de foto willen. Maar ik heb het zeker niet zo heftig als bijvoorbeeld Shanice… ik heb denk ik meer een doorsnee gezicht, haha. Dat Lieke Martens en Shanice boegbeelden zijn geworden vind ik hartstikke leuk, dat mocht ook wel een keer. Maar ik zou niet met ze willen ruilen. Ik hou echt van het leven dat ik nu leid.”

Wie daarbij denkt aan een spannend leven in bruisend Londen heeft het mis. Met keepster Anna Moorhouse deelt Van de Donk een groot huis met tuin in Shenley, in the middle of nowhere op vijf minuten rijden van het trainingscomplex van Arsenal. Haar ouders komen met grote regelmaat over. Op doordeweekse dagen is ze van tien tot vier op de club te vinden, gewoon tussen de mannen. Volgens Van de Donk spreekt daar waardering uit. Dat maakt haar er trots op dat ze nog minimaal een jaar het shirt van Arsenal draagt. Ze weet dat ze bevoorrecht is, maar vond het tegelijkertijd lang moeilijk om uit te spreken dat ze aan voetbal een fulltime baan heeft. ,,Je laat het nooit los”, aldus Van de Donk. ,,Ben je zes uur achter elkaar alleen maar met voetbal bezig geweest en hou je daarna bij het boodschappen doen weer rekening met wat voor training je hebt gehad of gaat krijgen. Daarom vind ik het heel chill dat ik deze rust kan creëren. In het voorseizoen trainden we soms drie keer op een dag en was ik heel blij dat ik er niks naast heb. Nu wil ik wel een online studie beginnen om de zinnen te kunnen verzetten. En als ik drukte om me heen wil hebben ga ik het opzoeken. Ik ben verliefd op de stad. Op een vrije dag stap ik op de trein en ben in twintig minuten in het centrum van Londen.”

Tekst gaat verder onder de foto

Later, zo beseft de 26-jarige Van de Donk, zou ze er goed spijt van kunnen krijgen dat ze pas in 2015 voor het buitenland koos. Ze had er nooit haast mee. Ze speelde immers bij haar favoriete club PSV, woonde dicht bij haar familie en kon een opleiding volgen aan de Johan Cruyff University. Altijd was de kleine technicus, soms tegen wil en dank, de sterspeelster van haar team. Bij Oranje en in Engeland is ze ‘gewoon’ een van de basisspeelsters en wordt ze omringd door voetbalsters die haar beter maken. Door die bliksemafleiders kan ze vrijer spelen. Van de Donk heeft liever niet alle ogen op haar gericht. De huldiging op de Markt in Valkenswaard had van haar niet gehoeven. ,,Ik wil niet in het middelpunt van de belangstelling staan. Sterker, ik hou er ook eigenlijk helemaal niet van dat mensen weten wie ik ben. Dat iedereen dan speciaal voor mij komt, daar word ik heel ongemakkelijk van. En zenuwachtig ook, terwijl ik dat normaal nooit ben.”

Dat laatste nuanceert ze direct. De EK-finale was de uitzondering die de regel bevestigt. ,,Nou, toen was ik wel zenuwachtig hoor”, geeft Van de Donk toe. ,,Ik merkte aan mijn lichaam dat ik daar heel moe van was geworden, dat had ik nog nooit zo ervaren. Ineens spookte het door mijn hoofd dat we kampioen konden worden. In de eerste helft had ik echt moeite met alles. Dat ik het zwaar had was ook wel te zien aan mijn spel. Ik heb waarschijnlijk wel ballen afgepakt, maar aan de bal was het minder”, zegt ze zuchtend, een beetje beschaamd zelfs. ,, Gelukkig kon ik het in de tweede helft oppakken en heb ik toch nog iets van de finale gemaakt. We hadden laatst een analyse met de staf. Daarbij kreeg ik te horen dat ik een fantastisch EK heb gespeeld en dat we het over de eerste helft van de finale maar nooit meer gaan hebben.”

De zege van Nederland in de halve finale op Engeland lag dan ook gevoelig, proefde de Valkenswaardse, die bij Arsenal Oranjeleeuwinnen Vivianne Miedema, Dominique Janssen en Sari van Veenendaal als ploeggenoten heeft. ,,We werden niet warm ontvangen, terwijl er voor bijvoorbeeld Shanice een groot feest was georganiseerd bij Liverpool. Maar van Arsenal stonden Alex Scott, Jordan Nobbs en Jodie Taylor in de basis van het Engelse team. Ze hebben een keer gefeliciteerd gezegd en dat was het. Dan sta je snel weer met beide benen op de grond en kun je meteen aan de bak.”

De Women’s Super League mag dan tot de sterkste competities gerekend worden, de ambiance in Engeland staat in schril contrast met het volksfeest dat het EK in Nederland ontketende. Arsenal, dat momenteel derde staat achter Manchester City en Chelsea, heeft het stadion van Boreham Wood FC als thuisbasis. Qua capaciteit en bezettingsgraad vergelijkbaar met het Jan Louwers Stadion waar Van de Donk in haar tijd bij PSV/FC Eindhoven eredivisiewedstrijden afwerkte, qua aankleding vijftig jaar terug in de tijd. Zelfs een scorebord is nergens te bekennen. Met de omschakeling naar die dagelijkse realiteit heeft Van de Donk logischerwijs wel even lopen worstelen. ,,Mijn gevoel was na het EK een hele poos wat vlakjes. Het was een lang toernooi en ik had ook maar tien dagen vrij voordat de voorbereiding bij Arsenal weer begon. Ik voel het echt nog aan mijn lichaam”, zegt Van de Donk, die ook nog te maken kreeg met het ontslag van trainer Pedro Martinez Losa. ,,Aan hem heb ik veel te danken. Hij heeft mij gehaald en was echt bezig om mij individueel beter te maken.”

Het vrouwenvoetbal had de publieke opinie altijd tegen. Van jongs af aan kreeg Van de Donk denigrerende opmerkingen te horen als: o ik speel tegen een meisje. ,,Kijk, dat kun je in je eentje wel rechtzetten in een wedstrijd. Kwamen die jongens na afloop zeggen dat ik wel kan voetballen en blablabla. Maar het irriteerde mij mateloos. Ik doe en laat er toch ook alles voor en dan worden we zo weggezet.”

Met die vooroordelen en vergelijkingen wilde Van de Donk maar wat graag afrekenen. Dat voetbal de populairste sport van het land is, werkte voor een keer mee in plaats van tegen. De gewonnen aandacht is toch een aantal factoren groter dan voor de eveneens goed presterende en populaire damesteams in het handbal, volleybal en hockey. ,,Het enige wat ik altijd wilde bereiken is dat Nederland meer achter het vrouwenvoetbal ging staan. Nu spelen we in grote, volle stadions. Dat geeft superveel energie en heeft ons ook echt geholpen. Als we het eventjes moeilijk hadden, dan deed Shanice weer iets en dan ging het stadion galmen”, aldus Van de Donk, die al droomt van een interland in het Philips Stadion. ,,Kampioen worden met mijn club en de Champions League halen staan ook nog op mijn wensenlijstje. Voor titels speel je, maar op het grotere plaatje ben ik nog het meest trots. We hebben echt iets teweeg gebracht.”