De dood van mijn klasgenootjes mag niet tevergeefs geweest zijn

Ik ben leerling op de Marjory Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida. De dagen na de aanslag waarbij hier 17 mensen omkwamen, heb ik telkens weer die vreselijke momenten opnieuw beleefd.

Het begon toen het brandalarm afging, vlak voordat de lessen waren afgelopen. We besteedden daar geen aandacht aan. De mensen in mijn klas waren al weggegaan en ik pakte mijn rugzak om de school te verlaten. Plotseling hoorde ik mensen hollen en gillen, en mijn leraar schreeuwen dat we terug moesten gaan naar de klas.

Ik rende naar de kast en drukte me tegen planken aan die gevuld waren met papieren en mappen. De rest van de kast zat vol met andere leerlingen. We dachten dat het een oefening was, maar dat was niet zo.

Mijn telefoon stroomde vol met berichten van vrienden en familieleden, uit andere staten en andere landen, die vroegen of ik veilig was. De wereld wist wat er gebeurde nog voordat wij het wisten. Ik sms'te mijn zus om te checken of alles goed met haar was. Ik vroeg het ook aan mijn vrienden en de meesten van hen waren in veiligheid. Ik sms'te mijn familieleden en zei dat ik van ze hield.

Mijn klasgenoten speurden het internet af op zoek naar nieuws over wat er gaande was. We kwamen erachter dat de schutter zich op vijftig meter van ons klaslokaal bevond. Ik rilde in mijn hoekje van de kast en probeerde te kalmeren, terwijl er via sms en Snapchat geruchten over de schutter en de slachtoffers binnenkwamen. We hoorden buiten harde knallen. Waren dat geweerschoten? We wisten het niet zeker.

Nachtmerrie

Na ruim een uur van verwarring en hitte kwam het commandoteam van de politie ons eindelijk verlossen. We renden naar buiten met onze telefoons in onze zakken en onze handen op onze hoofden. Ik heb nog nooit zo snel gerend. Ik zag andere scholieren huilen, getraumatiseerd. Thuis probeerden we wat tv te kijken ter afleiding. We zagen beroemdheden en politici over onze school praten. Maar het voelde niet als onze school, het leek wel een film, een droom, een nachtmerrie.

Een week geleden had nog nooit iemand van de kleine voorstad Parkland gehoord. Nu komt iedere keer dat ik “Marjory Stoneman Douglas” op het internet opzoek de term “shooting” bovendrijven. Mijn vrienden, klasgenootjes en leraren zijn dood. Ik zie dat ze in de media worden afgeschilderd als goede kinderen die slim en aardig waren, maar ze waren veel meer dan dat.

We mogen de dood van deze onschuldigen niet tevergeefs laten zijn. We moeten samenwerken om ervoor te zorgen dat dit nooit weer gebeurt. We hebben zwaardere wetten tegen vuurwapenbezit nodig.

Als iemand niet oud genoeg is om een auto te mogen huren of een biertje te mogen kopen, mag hij ook geen wapen kunnen kopen. Dit had voorkomen kunnen worden. Als de moordenaar adequaat was behandeld voor zijn geestesziekte, zou dit misschien nooit zijn gebeurd.

We moeten stemmen op degenen die voor zwaardere wetten pleiten en degenen eruit werken die niks willen doen. We moeten de waarheid blootleggen over wapengeweld en de corruptie rondom wapens.

Als u een hart heeft, of geeft om iemand of iets, moet u een pleitbezorger voor verandering worden. Laat niet nog meer kinderen zo lijden als wij hebben gedaan. Laat deze cyclus niet voortduren. Dit komt u misschien niet als iets relevants voor. Maar de volgende keer kan het uw familie, en kunnen het uw vrienden of uw buren zijn. De volgende keer bent u het misschien zelf.

© The New York Times