Thaise voetballertjes over redding uit grot: "Wie verst woonde, mocht als eerste vertrekken"
De twaalf Thaise voetballertjes en hun coach hebben deze nacht hun eerste persconferentie gegeven sinds ze uit het ziekenhuis zijn ontslagen. Het is iets meer dan een week geleden dat de wereld een zucht van opluchting slaakte toen bleek dat alle jongens en hun coach levend uit de grot waren gehaald.
De jongens en hun coach zagen er goed uit toen ze deze nacht zich voor het eerst aan de verzamelde media toonden op een strak geregisseerd persevenement. De jongens waren allemaal gekleed in de voetbalshirts van hun club, de Wilde Zwijnen, en kwamen elk al dribbelend met een voetbal binnengelopen. Daar werden ze op een staande ovatie onthaald voor de verzamelde internationale pers. Ook een aantal Thaise marineduikers waren bij de persconferentie aanwezig.
Aan het begin van de persconferentie werd een video afgespeeld waarop de jongens huilend van ontroering en overweldigd door dankbaarheid het medisch personeel bedanken dat hen de afgelopen week verzorgd heeft.
Boeddhistische monnik
Coach Ekaphol Chantawong bevestigde de geruchten dat de jongens allemaal zullen intreden om boeddhistische monnik te worden om de voormalige duiker van de Thaise marine die tijdens de reddingsmissie stierf, te eren. Hoewel Thaise mannen pas na hun twintigste mogen intreden in het klooster, kunnen de jongens wel als ‘novice’ alvast in de leer gaan.
Ook zei de coach dat de groep geprobeerd had om zelf verschillende tunnels – tot vier meter diep – te graven om uit de grot te raken. “We probeerden een uitweg te graven omdat we dachten dat we niet op de autoriteiten konden wachten om ons te vinden”, vertelt de coach. De groep moest hun graafwerkzaamheden, uitgevoerd met scherpe stenen die ze ter plekke vonden, echter al snel staken omdat ze te zwak werden.
Konden wel zwemmen
De 25-jarige coach vertelde dat de groep samen had besloten om naar het Tham Luang-grottencomplex te gaan op 23 juni als leuke activiteit na de training, aangezien niemand van hen ooit al in de grotten was geweest. De bedoeling was om maar een uurtje in de grot te blijven, maar door het snel stijgende water, kon de groep niet meer naar buiten komen. De jongens, die in tegenstelling tot eerdere berichten, wél blijken te kunnen zwemmen, doken het water in om te testen hoe diep het was en of het mogelijk was om naar buiten te zwemmen.
“Bijna iedereen kan zwemmen”, bevestigt de coach, “maar sommigen kunnen het niet zo heel goed.” Omdat het zo snel donker werd in de grot, besloot de coach om de groep verder de grot in te nemen om een plek te vinden om de nacht door te brengen. Hij hoopte dat het water de volgende ochtend gezakt zou zijn. Die avond hebben ze gezamenlijk gebeden.
Moe en steeds zwakker
De groep had geen eten en drinken bij en met het voorbijgaan van de dagen, werden ze allemaal zwakker. Ze konen wel gehydrateerd blijven. “We dronken het water dat van de rots naar beneden drupte”, zegt de zestienjarige Pornchai Kamluang. “Op de eerste dag ging het allemaal nog goed, maar na twee dagen begonnen we ons heel moe te voelen.”
Het jongste teamlid, de elfjarige Chanin Wiboonrunggrueng, die ‘Titan’ wordt genoemd, zegt dat hij geen kracht meer had. “Ik probeerde niet aan eten te denken zodat ik niet meer honger zou krijgen”, zegt hij verlegen. Toch lukte dat niet even goed voor iedereen. De dertienjarige Panumas Saeangdee begon in zijn slaap te praten over een populair Thais gerecht.
Pas na 10 dagen, toen de meesten de hoop hadden opgegeven dat ze ooit nog gevonden zouden worden, werd de groep door twee Britse duikers ontdekt. De veertienjarige Adul, de enige die Engels sprak en zich als natuurlijke leider van de groep ontpopte, beschrijft het moment als “een mirakel”. “We waren aan het graven en hoorden ineens stemmen”, zegt hij. “We wisten niet zeker of het wel echte stemmen waren, dus stopten we en luisterden we. En het bleek waar te zijn. Ik was gechoqueerd!” De jongen was verrast dat de stemmen Engels spraken en geen Thais. Een van de eerste vragen van de jongens aan de duikers was welke dag het was. “Onze hersenen waren erg langzaam. We waren alles van wiskunde vergeten", klinkt het.
Wie het verste weg woonde, mocht er als eerste uit
De beslissing over wie als eerste de grot mocht verlaten, werd gezamenlijk genomen door de jongens zelf, zeggen ze: wie het verste naar huis moest fietsen, mocht als eerste vertrekken. “Zo konden zij tegen iedereen gaan vertellen dat de rest van de groep het goed maakte”, aldus de coach. Geen enkele van de jongens zou zijn ouders ingelicht hebben dat hij na de training nog naar de grot zou gaan. De jongens werden uiteindelijk 'gelokaliseerd' door de vondst van hun fietsen aan de ingang van het grottenstelsel.
De jongens voelen zich stuk voor stuk erg schuldig dat ze hun ouders niet verteld hadden dat ze naar de training nog naar de grot gingen. Chanin zegt dat hij bijna de hele tijd dat hij in de grot doorbracht zich zorgen maakte over hoe zijn ouders hem zouden straffen omdat hij ongehoorzaam was geweest. Toen een journalist hem vroeg of het ‘rechtvaardig’ zou zijn om hem te straffen, antwoordde hij bevestigend. “Jazeker.”
De persconferentie is de enige die de jongens zullen geven, hierna zullen ze niet meer in het openbaar verschijnen. Media worden met klem verzocht de kinderen nu met rust te laten en hen in alle rust te laten terugkeren naar hun levens, om "posttraumatische stressaanvallen te voorkomen". Medische teams zullen de voetballers en hun coach de komende maanden blijven volgen, maar hebben er vertrouwen in dat het goedkomt. "Ze herstellen allemaal goed, ook de coach. Na de reddingsactie zijn de kinderen gemiddeld 3 kilo aangekomen", zegt een dokter in het beginfilmpje over hun tijd in het ziekenhuis. "De jongens kijken ernaar uit om weer lekker thuis te eten."
En of ze de grot nog ooit gaan bezoeken? "Nooit meer."