“Ik ben snel bang, maar volgens mij heb ik dat van papa”: Cato en Marilou, de kinderen van Ben Segers

Ben Segers: “Dus, wat hebben jullie allemaal gezegd? Jullie hebben toch verteld dat jullie deze zomer aan zee een horrorfilm hebben gemaakt?”

Cato: Segers: “O, neen! Niet over beginnen, papa.”

Ron De Rauw, muzikant en de nieuwe partner van Caroline Meerschaert, begint meteen filmpjes te zoeken op z'n computer.

Ben: “Weet je dat ze die film gewoon hebben gemaakt met hun smartphone? Met shots vanuit verschillende standpunten. Da's toch ongelooflijk!?

“Had ik als kind die tools maar gehad. Ik wilde als tiener zo graag filmpjes maken, maar er bestond alleen nog maar zo'n Super8-camera. Mijn vader had er zo één, maar die mocht ik natuurlijk niet gebruiken.”

Bens aandacht wordt vervolgens helemaal weggezogen naar Rons nieuwe Macbook Pro met touchscreen, die van alles wonderlijks kan.

Cato en Marilou, jullie hebben dus een horrorfilm gemaakt?

Cato: “Ja, dat was weer eens een ideetje van Marilou. Zij heeft altijd ideetjes, ze is de creatieve van ons twee. Ik geef dingen snel op. Als iets niet meteen lukt, denk ik: laat maar zitten.”

Waar ging de film over?

Marilou Segers: “Over een huis waar een vrouw zit opgesloten in de kelder. Wanneer wij, een buurmeisje en het neefje van Lenny (Van Wesemael, regisseuse en partner van Segers) daar aankomen, doet de kachel het niet. We bellen papa om te vragen of hij komt helpen, maar hij kan niet, want hij moet werken.”

Cato: “Dat deel is autobiografisch. Papa is altijd aan het werken.”

Marilou: “Papa zegt dan dat wij zelf maar de boiler in de kelder moeten checken, maar daar zit die vrouw opgesloten. Ze denkt dat wij haar hebben opgesloten, en begint ons één voor één te vermoorden.”

Segers: “Het was bloedstollend goed, hoor. Hun halfbroertje Gène is nog steeds getraumatiseerd.”

Cato: “Niet overdrijven, papa.”

Ondertussen speelt Marilou wat piano.

Segers: “Marilou heeft je toch wel verteld dat ze piano speelt?”

Nee, ook niet.

Marilou: “Dat stelt ook niks voor. Ik ben gestopt met les en tokkel als ik me verveel wat op mijn keyboard op mijn kamer.”

Caroline Meerschaert: “We zijn niet zo gedisciplineerd. We kunnen het vaak niet opbrengen om door te zetten.”

Cato: “Dat is zo waar. Ik heb een tijdje gezwommen, maar dat aan- en uitkleden was er voor mij echt te veel aan.”

Ben: “Marilou speelt nu allemaal dingen na van YouTube. Ongelooflijk, hè?

“Hebben ze ook gezegd wat ze later willen worden?”

Actrice.

Ben: “Toch! (Tegen zijn dochters) Maar waarom gaan jullie dan niet spelen bij een jeugdtheater of zo?”

Dat vroeg ik me ook af.

Cato: “Dat is niet dringend.”

Ben: “Misschien heeft ze gelijk: ik ben er ook pas aan begonnen toen ik 15 was. Of misschien minimaliseren ze alles wat ze doen om cool te zijn?”

Misschien is het omdat ze wat zij doen te min vinden, zeker als ze vergelijken met hun papa, die acteert en creëert op hoog niveau.

Ron de Rauw: “Heb je deze filmpjes al gezien, Ben?”

Cato: “Neeee! Niet die musically's laten zien. Dat is gênant! (musical.ly is een populaire app waarmee je je eigen clip voor een song kunt maken, red.)”

Ben: (verbaasd) “Hé, ik doe daarin mee? Die hebben ze gemaakt in het atelier van Lenny, met haar verkleedkleren. Geweldig knap! Ik had dat nog nooit gezien.”

Jullie hebben mij hier ook niks over verteld.

Marilou: “Het stelt toch niks voor.”

Ik moet er erg om lachen.

Ben: “Mja, die app maakt ook wel dat die filmpjes snel grappig zijn natuurlijk. Het is allemaal zo makkelijk nu, hè.”

Cato: “Ja, helemaal anders dan die computerspelletje uit jouw tijd, die we in 'Groeten uit' hebben gezien, die je met zo'n pook moet bedienen. Wat was dat? Zo langzaam!”

Marilou: “En saai!”

God en halal

Dat brengt ons terug naar eerder die avond, toen de meisjes vertelden dat hun papa zo graag méé wil zijn met zijn tijd.

Cato: “Hij wil op zijn Instagram-account bijvoorbeeld absoluut zo'n blauw vinkje (een soort officiële erkenning voor bekende mensen, red.) en vraagt ons de hele tijd wat hij daarvoor moet doen.”

In Hoe zal ik het zeggen? hebben ze voor de grap zijn telefoon laten ontploffen omdat hij zogezegd overbelast was. Jullie hadden de makers ‘getipt’ dat hij belachelijk veel op zijn telefoon zit.

Marilou: “Het is al een beetje gebeterd, maar er was een tijd dat we aan tafel tegen hem moesten zeggen: 'Papa leg uw telefoon weg!'”

Cato: “Hij was echt verslaafd aan het spelletje Candy Crush en zat constant door Instagram en Facebook te scrollen. Als we dan zeiden: 'Papa, niet aan tafel', dan werd hij ambetant en antwoordde hij: 'Maar het is voor mijn werk.' Ik geloofde daar niks van.”

Marilou: “Wij leggen onze telefoon altijd weg voordat we gaan eten. Het is nog het enige moment dat je allemaal echt samen bent, dan moet je geen twee dingen tegelijk doen. Ik vind dat niet respectvol.

“Dat is het enige wat me wel fijn lijkt aan de tijd dat papa 12 was, dat je veel meer contact had met je gezin: samen een spelletje spelen, wat praten of gewoon samen zijn.”

Cato: “Ja, maar je had wel minder makkelijk contact met je vriendinnen en de buitenwereld. Ik ben blij dat ik nu leef en niet toen. Ik zou gek worden als ik 's avonds niet met mijn vriendinnen zou kunnen whatsappen.”

Hier in Tielrode zie je door het raam alleen maar uitgestrekte weiden en geen mensen. Wel heel anders dan toen jullie in Antwerpen woonden, zeker?

Marilou: “Dat is al lang geleden. Mama is al een tijd niet meer samen met papa. Ik vind het hier tof. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik in een drukke stad zou leven.

“Ik hou ervan om op te staan en onze twee ezels door de tuin te zien lopen.”

Cato: “Die ezels waren bij het huis inbegrepen.”

Marilou: “Eén van hen is hier zelfs binnen opgegroeid. Ze was verstoten door haar papa toen ze nog heel klein was, en toen heeft de vorige bewoner haar in huis genomen.”

Cato: “Ik mis Antwerpen wel. Ik ben meer een stadsmens, denk ik. Mij zul je ook nooit in bomen zien klimmen, of zo. Ik weet ook nog dat ik me een beetje een alien voelde toen ik net verhuisd was en de kinderen van hier zag ravotten in de modder.”

Je vader vertelde dat jij een modekanaal hebt op Instagram, Marilou.

Marilou: “Ik maak gewoon wat collages met kleding die ik mooi vind.”

Cato: “Marilou is keihard bezig met mode en ze doet niks liever dan shoppen. Ze is nog niet terug van de winkels of ze wil al een datum afspreken voor de volgende keer.”

Wil je verder in de mode, Marilou?

Marilou: “Misschien. Ik twijfel. Acteren lijkt me ook fijn.”

Cato: “Ik twijfel tussen acteren of psychologie studeren. Ik weet graag alles over mensen: wat ze doen en waarom.”

Het leven van jullie ouders lijkt je dus wel wat? Ze acteren allebei.

Marilou: “Huh? Mama is toch helemaal geen actrice?”

Cato: “Jawel.”

Marilou: “Ja, in toneelstukken voor kinderen. En dat doet ze niet meer. Ze is nu ritueelbegeleidster. Ze organiseert lentefeesten en bijeenkomsten voor geboortes. Dat is een job waarbij ze veel thuis is. Dat is wel fijn, maar ik denk dat ik het werk van mijn vader toch liever zou doen. Het lijkt me zalig om te doen alsof ik iemand anders ben, te voelen hoe dat is.

“Cato zou wel beter dan ik écht kunnen spelen. Zij heeft dezelfde humor als papa, vooral fysiek.”

Cato: “Je bedoelt dat ik dezelfde bekken kan trekken (lacht). Ik ben ook nog helemaal niet zeker of ik wel echt wil acteren. Wij weten hoe het acteursleven is, hè. We zien papa niet superveel. Alleen om de twee weken in het weekend zijn we bij hem. Dat komt omdat hij zo druk bezig is met zijn werk.

“Als kinderen op school vragen: 'Is uw vader Ben Segers?' dan zie je ze denken dat dat supercool moet zijn. Maar dat hij het zo druk heeft, is helemaal niet cool.”

In welke rol zien jullie hem het liefst?

Marilou: “Als toffe, lieve vader. Papa kan heel goed luisteren. Ik heb altijd het gevoel dat hij me helemaal begrijpt. En hij maakt de allerlekkerste spaghetti.”

Cato: “Je bedoelde met je vraag natuurlijk welke rol op televisie. Maar wij kijken niet naar alles wat hij doet, hoor. Dat gaat eerder toevallig, als we zitten te zappen en hij toevallig voorbijkomt. We nemen ook nooit iets op.

“We kijken trouwens ook meestal geen televisie, maar volgen series op Netflix, zoals Riverdale en Stranger Things. We zijn nu begonnen aan Friends.”

Merk je dat dat oude televisie is?

Marilou: “Het beeld is minder scherp en de kleuren zijn anders.”

Cato: “En het verhaal gaat langzaam. Maar niet zo langzaam als De collega’s! Papa vindt die serie fantastisch. Voor Groeten uit moesten we ernaar kijken. Amaai, dat ging echt níét vooruit.”

Zouden jullie even bekend willen zijn als je vader?

Cato: “Daar gaat het mij in ieder geval helemáál niet om als ik zou gaan acteren.”

Marilou: “Mij lijkt het wel tof. En ook weer niet. Als we naar de dierentuin gaan, horen we overal: 'Hé kijk, den Ben!' En dan willen ze allemaal een selfie maken. Dat lijkt me niet fijn voor papa.”

Cato: “En voor ons ook niet. Wij staan daar dan: 'Euh, en wij?' Want van ons trekken die mensen zich niet veel aan.”

Marilou: “Het ergst vind ik degenen die niet op hem durven af te stappen en dan stiekem, terwijl ze doen alsof ze iets totaal anders aan het doen zijn met hun gsm, snel een foto maken. Dat haat ik echt.

“Nu, ik begrijp het ook wel. Als jij Ariana Grande of Selena Gomez in het echt zou zien, Cato, zou jij dat toch ook cool vinden?”

Cato: “Dat is helemaal anders. Die zijn beroemd over de hele wereld. Papa kennen ze alleen in België.”

Zijn jullie al naar concerten van jullie idolen geweest?

Cato: “Ik wel, maar Marilou wil nooit mee.”

Marilou: “Toen je naar Bruno Mars ging, was ik ziek. En het optreden van Lady Gaga was vlak na die aanslagen in Parijs en Brussel. Toen was ik te bang, want ze hadden gezegd dat je beter drukke plekken kon mijden. Ik weet nog dat ik in het shoppingcentrum en op de bus constant om me heen keek, of ik terroristen zag. Ik geloof dat ik toen zelfs niet met de fiets naar school durfde. Maar nu probeer ik daar niet meer aan te denken, want daar word je ongelukkig van.

“Ik ben blij dat ik jonger ben dan Cato. Tegen haar zeggen ze nu vaak: 'Jij ben al oud genoeg om alleen met de trein te gaan.' Dan denk ik: oef! Blij dat ik nog niet zo oud ben, want dat lijkt me doodeng.

“Ik ben snel bang. Als ik een horrorfilm heb gezien en dan naar bed ga, ben ik bang dat die killer plots achter de deur zal staan.”

Wilde je daarom een killerfilm maken, om die angst aan te gaan terwijl je alles onder controle had?

Marilou: “Ja, misschien is dat wel zo.”

Je hebt een levendige fantasie, hè? Cato, jij lijkt veel nuchterder.

Caroline: (komt erbij zitten) “Dat is zo. Onze twee meisjes zijn geweldig complementair.”

Marilou: “Heeft papa dat ook niet, dat hij soms snel bang is en piekert? Volgens mij heb ik dat van hem. Hij is ook altijd bang dat ons iets gaat overkomen.”

Cato: “Ja! Als papa ons hiernaartoe brengt en ziet dat we langs een drukke weg naar school moeten fietsen, zegt hij wel honderd keer: 'Meisjes, jullie doen toch voorzichtig, hè?' Als hij hier zou wonen, weet ik zeker dat hij ons elke dag met de auto zou brengen. Dat zou ik ook niet erg vinden, eigenlijk (lacht).”

Caroline: “Terwijl ik hun juist graag wat verantwoordelijkheid geef. Cato houdt daar ook wel van. Zij is niet bang, en leeft volgens het idee: God schiep de dag en wij mogen erin rondlopen.”

Cato: “Maar mama! Wat heeft God daar nu mee te maken?”

Jij vindt God maar niks, Cato?

Cato: “Ik geloof gewoon niet in een god.”

Caroline: “Toen ze in het derde leerjaar zat, kwam ze eens thuis – we woonden toen nog in Antwerpen en op school zaten wel wat kinderen van Marokkaanse origine die halal aten – en zei ze: 'Ik geloof niet in God want dan mag ik niet eten wat ik wil.' Cato is van kleins af heel bourgondisch, at altijd heel graag en met veel smaak. Dus een geloof dat haar dat verbood, daar deed ze niet aan mee.”

Marilou, je vader zegt dat jij net als hij een dromer bent en net zo slecht georganiseerd.

Cato: “Dat is waar. Je moet haar kamer eens zien. En als ze opruimt, propt ze snel alles in één kast. Klaar!”

Marilou: “Mijn kamer is nu best netjes. En papa ruimt ook steeds vaker op sinds hij samen met Lenny is.”

Caroline: “Die chaotische genen heeft ze ook van mij, hoor.”

Cato: “Dat is waar. Als Ron even niet thuis is, lijkt het hier meteen alsof het huis is ontploft. Op het laatste moment roept mama dan: 'Ron komt eraan! Kom snel allemaal even opruimen.'”

Jullie zijn dol op Ron, hè? Jullie hebben ook zelf voorgesteld dat hij de peter van jullie halfbroertje Gène moest worden.

Cato: “We zaten in de auto. Papa en Lenny waren bezig over wie een goeie peter zou zijn, en toen zei Marilou opeens: 'Ron!'”

Marilou: “Papa vond het meteen een goed idee. Hij en Ron komen heel goed overeen.”

Cato: “Marilou vindt familie echt heel belangrijk. Ons gezinnetje, noemt ze het altijd. Ze zou het liefst van al ook met papa, Lenny en Gène erbij Kerstmis vieren.”

Caroline: “Het liefst van al zou ze willen dat we allemaal buren waren, of in een groot huis woonden.”

Marilou: “Ja, met opa en oma erbij.”

Jij kijkt heel bedenkelijk Cato.

Cato: “Ik wil ook wel bij jullie zijn hoor, maar dag in dag uit allemaal samen? Dat hoeft niet voor mij.”

Wat verwachten jullie van de liefde?

Cato: “Daar ben ik nog niet mee bezig, hoor. Zo gehecht zijn aan een lief, nee, daar heb ik nog geen zin in. Dan kun je niet meer doen waar je zin in hebt, moet je altijd met dat lief rekening houden. Ik ben veel liever bij mijn vriendinnen.”

Geloven jullie in de eeuwig liefde?

Marilou: “Ik denk dat mama en Ron nooit uit elkaar gaan.”

Cato: “Maar zij zijn maar heel laat bij elkaar gekomen. Dat telt niet. Eeuwig betekent dat je van het begin af aan samen moet zijn en blijven. Ik geloof wel dat het bestaat, dat je één keer voor iemand kiest en dat blijft doen, maar ik zeg niet dat dat móét.”

Marilou: “Als je trouwt en daarna weer scheidt, hou je je niet aan je belofte.”

Cato: “Ja, maar wat als je nu gewoon niet meer op elkaar verliefd bent?

“Toch ga ik ook proberen om van de eerste keer goed te kiezen. Ik zal niet snel denken: goh, ik zal die eens proberen en dan zien we wel. Zo zijn Marilou en ik niet.”

Marilou: “Inderdaad.”

En toen kwam vader Segers binnen en kronkelden de dochters zich tijdens de fotosessie vol overgave rond zijn nek.

Groeten uit... 1986, VTM, donderdag 24 januari, 20.35 uur

©Humo