Nederlandse diplomaten doen alsof ze niets bijzonders zijn. Maar zo gewoon zijn ze niet, zien we bij Floortje Dessing
Zeg maar je hoor. Als iets de Nederlandse ambassadeurs kenmerkt, weten we na vier uitzendingen Floortje en de ambassadeurs (BNNVARA), dan is het wel de neiging om, hoe voornaam de functie ook is, hun eigen statuur te relativeren. ‘Maar ik vind u echt een u’, protesteerde Floortje Dessing meermaals. Nee hoor, niets daarvan.
Typisch Nederlands, zeggen we dan. Maar paradoxaal genoeg lijkt het ook naadloos in de diplomatiek nieuwe stijl te passen. Natuurlijk hoort daar aanzien bij, maar vrijwel alles wordt gerelativeerd. Je moet jezelf niet te groot maken, het gaat om de inhoud. En zelfs die wordt niet al te spannend voorgesteld. De rust moet immers bewaard worden.
‘Valt reuze mee hoor’, zegt Wouter Jurgens, ambassadeur te Myanmar, over zijn eigen competenties. Vervolgens voert hij het enige echte spannende diplomatieke gesprek uit de serie. Tegen een politicus die in opkomst is, zegt hij dat het verbranden van de dorpen van de Rohingya, de moslimminderheid in het boeddhistische land, niet acceptabel is.
De westerse media moeten oppassen voor nepnieuws, werpt de man tegen. Maar Jurgens is streng: ik heb de afgebrande dorpen met eigen ogen gezien. Dan gooit de politicus het over een andere boeg: hoe meer druk er op Myanmar wordt gezet, hoe meer het nationalisme wordt aangewakkerd. Een intrigerend steekspel.
Vanzelfsprekend doen de diplomaten niet de spannendste of kleurrijkste uitspraken, maar Dessing haalt er telkens het uiterste uit. Ze heeft zorgvuldig haar personages uitgekozen. Zoals Renée Jones-Bos, ambassadeur te Rusland. Terwijl Dessing aanwezig is, wordt bekend dat Nederland Russische hackerspionnen heeft gearresteerd. Meteen gaat Jones-Bos aan het werk.
Ook volgde Dessing Susanna Terstal, Nederlands eerste vrouwelijke ambassadeur in Iran. Die laat zien dat je een verfijnd spel kan spelen met de conservatieve regels daar. Als haar hoofddoek per ongeluk afglijdt tijdens een toespraak doet ze ’m expres niet weer op. Bovendien haalt ze ook voordeel uit haar vrouw-zijn: ‘Ik heb de indruk dat ze hier moeilijker nee zeggen tegen een vrouw.’
De persoonlijkste en wellicht mooiste aflevering was de laatste, donderdag op NPO 1. Hoofdpersoon is Hans Docter, een van de ambassadeurs met een specifiek thema, in zijn geval: bedrijfsleven en ontwikkelingssamenwerking. Ook wordt hij in crisissituaties ingezet, zoals MH17, waar hij ontroerd over praat.
Zijn partner is toevallig óók ambassadeur, Kees van Baar – ze kennen elkaar van ‘het klasje’ van Buitenlandse Zaken. In de afgelopen 12 jaar hebben ze maar twee jaar samengewoond. Van Baar staat ook weer op het punt naar een nieuwe, nogal turbulente post te gaan, in Palestina.
‘Dat valt ons zwaarder dan ooit tevoren’, zegt Docter, want: ‘Naarmate je ouder wordt, ben je je veel meer bewust van wat je hebt. En wij hebben een heel mooie relatie.’ De mens achter de ambassadeur, eerlijk, open en onbevreesd. Zeker geen u.