“Ik kan het nog altijd niet geloven”, vertelde Van Vleuten. “Ik wacht nog steeds tot het moment dat iemand me komt zeggen dat het niet waar is. Ik reed in dienst en was de hele koers aan het werken voor Marianne (Vos, red.). Plots zat ik toch nog in de kopgroep en was de enige kans op een overwinning nog met een late uitval. Ik verwachtte dat de sprintende groep achter mij er nog zou komen, maar ze kwamen er niet meer over. Ongelofelijk.”

Het had niet veel gescheeld of Van Vleuten was niet eens gestart nadat ze enkele dagen geleden zwaar ten val kwam en een breuk in haar elleboog opliep. “Het was de hele rit een hel, ik kon niet uit het zadel om op de pedalen staan omdat ik geen druk kon zetten op mijn elleboog en dat is wat ik normaal graag doe. Zeker op een parcours zoals dat van vandaag. Bovendien ontploften mijn benen op de klimmetjes.”

“Nu word ik wereldkampioene met een gebroken elleboog”, zei ze nog eens vol ongeloof. In 2019 had de Nederlandse haar eerste wereldtitel gepakt. “Bij mijn vorige wereldtitel droeg ik de wereldkampioenentrui in het coronajaar 2020, dat was niet het beste jaar om die trui te dragen. Ik heb er toen wel van genoten, maar nu ga ik dat nog meer doen.”

Niet gejuicht aan de finish

“De hele koers heb ik niet gedacht aan winnen, tot de laatste kilometer”, zei Van Vleuten op de persconferentie na het WK. “Voor ik mijn elleboog brak was het plan om met twee leiders aan de start te komen. Ik was superontgoocheld na mijn val van woensdag. Ik stond elke ochtend om met het gevoel van: wat een nachtmerrie. Na mijn elleboogblessure heb ik er geen seconde aan gedacht dat ik nog kon winnen. Al mijn plannen vielen in het water. Ik voelde mij zo triest. Maar dan raapte ik mijn moed bijeen en dacht ik dat ik de week toch nog op een goede manier kon afsluiten door iets te doen voor Marianne.”

“Dat ik hier nu zit als wereldkampioene en dat ik die trui volgend jaar (in haar afscheidsjaar, red.) de hele tijd mag dragen, dat is nogal een verhaal”, aldus Van Vleuten, die het nog altijd niet kon geloven. “Ik dacht dat iemand me nog ging vertellen dat er nog iemand voorop zat of iets anders. Eigenlijk kan ik het nu nog altijd niet geloven. Daarom was ik ook niet aan het juichen aan de finish. Dit kon niet waar zijn.”

“Na mijn zware val heb ik stiekem al gekeken naar het WK-parcours van volgend jaar”, geeft Van Vleuten, die volgend jaar afscheid neemt als profrenster, toe. “Ik keek hoeveel hoogtemeters er in het parcours zitten en zo. Het gaf mij nog meer het gevoel dat dit jaar mijn grootste kans was. Het is leuker om nu de wereldtitel te pakken dan volgend jaar, want ik mag er nu een volledig seizoen in koersen.”

Marianne Vos: “Dit zagen we niet aankomen”

Ook bij Marianne Vos was er oprechte verbazing over de wereldtitel van Annemiek van Vleuten. “Dit zagen we niet aankomen”, aldus de meervoudige wereldkampioene. “Ze gaf vanochtend aan dat ze wel zou kijken hoe ver ze zou gaan, voor zichzelf en voor het team. Tijdens de koers had ik al snel in de gaten dat ze goed in orde was en dat ze de pijn goed kon verdragen.”

Van Vleuten leek zich in de slotronde vooral om Marianne Vos te bekommeren. “Klopt. Dat had ze ook de ronde voordien aangegeven. Toen werden we samen gelost en besloot ze haar kansen op te offeren. Bij de laatste beklimming van Mount Pleasant bepaalde zij het tempo voor mij maar moest ik op het allerlaatste passen. Ik stond behoorlijk geparkeerd. Toen was het voor Annemiek zaak om in de tweede groep mee te drijven terwijl Ellen van Dijk nog probeerde om mij vooraan te krijgen. In de verte konden we Annemiek zien. Wat ze deed was onverwacht maar prachtig.”

Misschien lag de sleutel tot de zege in het feit dat Vos moest lossen. “Misschien wel. Maar ze moest het nog altijd wel doen. Dat ik moest passen, daar baal ik van. Maar de benen ontploften.”

Voor ontgoocheling was er bij de meest succesvolle renster ooit geen ruimte. “Ik ben blij, absoluut. We hebben met het Nederlandse team wel meer gekke dingen meegemaakt. Dus ergens is deze titel van Annemiek héél verrassend maar ergens ook weer niet.”