Colombia 2013/2014Relaas van mijn laatste reis van 12.12.2013 tot 08.01.2014.
Rond juli/augustus 2013 werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan het
huwelijksfeest van Karem Jimenez MORALES. Het feest was voorzien op
21 december 2013 in Cartagena.

Voor zij die het niet weten, Karem was in 2007, de secretaresse van het kan-
toor van Gunter Pauli en partner in Bogota en we hebben altijd het contact
onderhouden. In 2007 was ik voor het eerst in Colombia voor het huwelijk
van Gunter Pauli met Katherina Bach.
Dus, op 12 december 2013 voerde Karine me naar de vlieghaven om de
onderneming aan te vatten.
Het was de eerste keer dat ik er bij de boeking van de vlucht bij Joker aan dacht
om bijstand van een rolstoel aan te vragen in de vlieghavens. En dat heb ik me
zeker niet beklaagd. Voor iemand op ouderdom is het zeker aan te raden.

De vlucht ging via Atlanta (VSA) en daar ondervond ik al direct welke de voor-
delen zijn wanneer op de boarding-passen "wheelchair requested" vermeld staat.
Men stond mij al op te wachten aan de uitgang van het vliegtuig en reed mij
onmiddellijk naar de politie- en douanecontrole. Bij beide diensten, een "special
desk". Dus geen aanschuiven.

Van Atlanta ging het naar Bogota waar ik om 22:30 u. plaatselijke tijd aankwam.
Voor mij was het al 4:30 u. Toen moest ik nog de congtrole passeren en mijn bagage
ophalen. Dat werd voor mij allemaal gedaan en men reed mij tot aan de uitgang
waar Karem en Fredy (verloofde van Karem) mij stonden op te wachten. Ze
brachten me naar het Andes Plaza Hotel waar ik ook in 2007 verbleef. Prima hotel.

Karem en Fredy wonen en werken in Bogota zowel als Karem’s zus Karla die bij
hen inwoont. Karem werkt niet ver van het hotel en zij heeft me ‘s anderdaags voor
de lunch uitgenodigd om wat bij te praten.
In Bogota was voor mij niet zo veel te beleven buiten de voorlaatste dag wanneer de
broer van Katherina mij had uitgenodigd voor de lunch bij zijn moeder. Een van de
zussen van Myriam, de moeder, was ook aanwezig.
Het was een hele aangename namiddag en vooravond en de Belgian Chocolates en
de Elixir d’Anvers werden onmiddellijk aangesproken na de lunch.

Op 17 december was de vlucht van Bogota naar Cartagena.
Ik kwam aan in de vroege namiddag en was dus vrij vroeg in mijn Hotel Bella Vista.
Het hotel op zich was niet zo denderend. Geen telefoon op de kamer en alleen de
elementaire zaken aanwezig.

Een paar dagen later leerde ik de eigenares van het hotel kennen. Ze was van een franse
moeder en een spaanse vader. Ze sprak dus frans en was blij om met mij te converseren.

Het was de tweede of derde dag van mijn verblijf in Cartagena toen ik met Magali
(de moeder van Karem) onderweg was naar de omwalde stad, dat het begon te re-
genen. Gelukkig duurt het daar niet lang. Na ca. 2.1/2 uur was het over.
Ondertussen had ik wat geld gewisseld en een brillenhoes (om aan de broeksriem te
hangen) gekocht.

Nadien maakte ik ook kennis met sommige familieleden die aangekomen waren bij
Magali Teveel om allemaal op te noemen.

Er werden een aantal eenpersoonsmatrassen ergens opgehaald met de wagen en ergens
anders een tweepersoonsmatras die bovenop de wagen werd vastgebonden.
Dit was dus paljasse-par-terre voor een aantal bezoekers. Alles stond in het teken vqn het
aankomende huwelijk.

Op het avondmaal werd ik ook uitgenodigd om met alle andere aanwezigen de kook-kunsten
van moeder uit te proberen. Uiteraard allemaal lekker.

Na die fameuze regenbui, moest ik wel een akkevietje verteren.

Op het bed dat, gezien de warmte, slechts een laken had, stelde ik twee vlekken vast. Toen ik voelde, was het vocht en wanneer ik erop duwde kwam het water naar boven. Blijkbaar was er een lek in het dak. Mij werd een andere kamer aangewezen en kon ik verhuizen. Deze kamer was veel dichter bij de lobby en receptie, er was zelfs een raam (met draperie) waardoor ik naar de receptie kon kijken. Gevolg: ‘s avonds, en soms redelijk laat, harde dialogen.

Nochtans had ik geen zin om na de herstelling van het dak terug naar mijn oude kamer te verhuizen zoals mij door de eigenares was voorgesteld. Ik zag er echt tegenaan en ik heb dan ook op het punt gestaan om ergens anders onderkomen te vinden. Alleen de vriendelijkheid van de eigenares en haar broer en bepaalde tewerk-gestelden deden mij besluiten om uiteindelijk te blijven.

Op 21 december vond dan het huwelijk plaats.

Het burgerlijk huwelijk was in het Hotel Monterey in de binnenstad en na de plechtigheid, verhuisde het hele gezelschap naar het dak van het hotel waar het diner ging plaatsvinden. Er waren ongeveer een 45/50tal genodigden.

Aan tafel had ik naast mij een dame uit Puerto Rico. Het was een vriendin van Karem en was eigenlijk ook een beetje voorzien om mij gezelschap te houden en eventueel een uitstapje mee te doen. Maar het klikte niet. Het was mijn type niet. Dus hield ik wel de nodige afstand.

Tijdens het diner speelde een combo met zangeres, de aangepaste muziek (à la Colombiana). Het eten was fijn.

Nadien werd er natuurlijk gedanst, maar daaraan heb ik niet veel kunnen meedoen. Mijn benen konden niet zo goed meer mee. De ouwe dag zeker. Maar het was plezant en van zodra het diner genuttigd was kwamen een vijftal obers met grote plateaus aangerukt vol met voorgevulde glazen whisky. Ik wist niet dat die drank zo populair was in Colombia. Karem’s papa Carlos had mij ook al verrast met 12-jarige whisky Buchanans. Mij was die whisky niet bekend maar in Colombia vindt men het merk in de supermarkten. Ik had er trouwens een fles gekocht (samen met een fles Pina Colada voor de moeder, blijkbaar haar lievelinsdrank).

Nadien was er een tweede combo aan de beurt dus aan goede Colombiaanse muziek geen gebrek.

Rond drie uur was ik weer in het hotel.

Een paar dagen later moest ik me paraat houden, zei Magali, want er was iets voorzien. Ze kwam me oppikken en we reden naar een bepaalde plaats in de stad met zicht op de zee. Carlos, haar echtgenoot en Boni, de Puerto Ricaanse, waren er ook bij.

Wij namen een motorboot en voeren naar een eiland.

Daar stonden verschillende open tenten opgesteld vlak bij een restaurant.

Na een biertje werd ons de vis voorgesteld die pas gevangen was. Het waren vijf verschillende soorten. Men mocht kiezen naar welke vis onze voorkeur ging. Gelukkig had ik gevraagd om mijn vis te fileren want de Colombianen hebben de gewoonte om vis te frituren en hem nadien met de handen op te peuzelen. Niets voor mij. Ik koos dezelfde vis (red snapper) wat het ook moge wezen, mijne filet was heerlijk. En ik liet de anderen maar peuzelen.

Terwijl wij aan ‘t wachten waren op de maaltijd had ik al in ‘t oog dat een van de varenden die niet tot onze club hoorde en enkel als bemanning kon aanzien worden, geregeld water aan ‘t scheppen was uit de boot. Ik vroeg mij in stilte af of we wel terug aan de overkant zouden geraken. Blijkbaar geen probleem en geen natte voeten.

Karem en haar verse echtgenoot kregen niet veel verlof zodat ze maar een paar dagen konden genieten van een samenzijn op een ander eiland waar ze dan de wittebroodsdagen (3) doorgebracht hebben.

Het volgende feest had plaats, een tien-/twintigtal kilometers buiten Cartagena. Op die plaats stond een grote rotonde met open keuken/barbecue met strooien dak. Daar begonnen de vrouwen van alles te bereiden en zo ongeveer anderhalf uur later, was iedereen aan ‘t eten. Ook natuurlijk op de tonen van de Colombiaanse muziek. Daar wordt altijd voor gezorgd. En de nodige whisky ook. Er was een dokter bij de genodigden en die had zijn stestoscoop bij en nam bijna van iedereen de bloeddruk.

Bij mij, 170/70. Niet zo slecht, hé! De dokter was familie van Karem langs vader’s kant.

De meeste van de genodigden die bij Karem’s moeder logeerden, bleven blijkbaar allemaal tot na Nieuwjaar en dus werd er op tijd en stond gefeest. Dit was zeker het geval van Oud naar Nieuw toen wij verwacht werden bij familie van de dokter waar de grootmoeder van Karem verbleef. Er werden wel enkele flessen whisky gekraakt.

En de muziek. Vele van de woningen in bepaalde wijken hebben allemaal een voorterras, afgemaakt met metalen hekken. Daar wordt veel op schommelstoelen gezeten. Iedere bewoner die zich respecteert heeft keiharde muziek, drank en snacks.

En de ene buur naast de andere doet niet onder voor de muziek. Moest dit hier in onze
kontreien gebeuren, had men gegarandeerd ambras met de buren en de politie. Ginder is dat allemaal normaal, gezien de feestdagen.

Omdat Karem’s ouders zich toch wel over mij ontfermden had ik ze op een avond uitgenodigd voor een diner in een van de beste visrestaurants in de stad. Ondertussen was Boni, de Puerto Ricaanse vertrokken naar Bogota vanwaar ze verder naar Ecuador ging reizen.

Dit restaurant mocht er wezen. Heel lekker en al bij al niet zo duur, vergeleken met onze eigen restaurants. Minder dan 100 euro, alles erop en eraan voor 3 personen.

De laatste dagen van mijn verlof ging ik meestal ‘s namiddags te voet naar de binnenstad. Dit was een wandeling van ca. 35 minuten. En dan kon ik ergens zitten om wat uit te rusten. Daarna trok ik verder de stad in om de sfeer op te snuiven. Heel aangenaam. Ambiance overal en veel volk. Ergens een bakker binnengekopen. Ja, deuren moet ge niet openen, ‘t is er allemaal open. En eens een zoetigheid geprobeerd. Zeker lekker en vers. Terug met de taxi, 2 à 3 euro.

In ‘t hotel heb ik natuurlijk regelmatig gegeten, maar daarvoor niet altijd uitgebreid. Het kwam zelfs regelmatig voor dat ik voor de lunch enkel een groot bord fruit at. Dit was heerlijk: papaia’s, mango, ananas, druiven, banaan, aardbeien appel en peren. Normaal waren er ook nog stukken mandarine bij maar omdat ik van Zhao liever geen appelsienen eet, werd het "sin manderina". Maar met zo’n bord had zeker genoeg.

Een paar dagen voor eindejaar, vertelde Magali dat er op zaterdag 4 januari weer
een huwelijksfeest ging plaatsvinden. En ik was ook uitgenodigd.

Blijkbaar vond iedereen mij een speciaal geval omdat ik, voor feesten, bijna altijd een vlinderdasje draag.

Wanneer ik opgekleed in de lobby aan ‘t wachten was tot wanneer men mij kwam ophalen, kwam de broer van de eigenares voorbij. Waw, zei hij. En hij wou absoluut op de foto met mij.

Deze keer had het huwelijk plaats in de kerk.

Een jonge dame aan de overkant had al een paar keer naar mij geglimlacht en toen de plechtigheid gedaan was vroeg ze of iemand van ons beiden een foto mocht maken.

Ik had geen bezwaar. Ik was een speciaal geval zeker?

Nadien zijn wij tot even buiten de stad naar een plaats gereden waar het eigenlijke feest begon. En aan whisky ontbrak het niet. De fles op tafel. En de nodige live muziek.

Zo kwam 6 januari stilaan naderbij en ik had nog wel eens zin om goed te eten en liefst in een Italiaans restaurant. Magali had raad gevraagd aan Karem en die had een restaurant aangeraden "Milenium" op de Plaça Domingo. Een vrij groot plein en vol met tafels. Fantastisch en volop ambiance. Muzikanten die aan tafel komen spelen.
Daar hebben wij van een goeie maaltijd genoten alhoewel Magali klaagde dat het volgens haar zo duur was. Dit wuifde ik weg want het was een van de laatste dagen van mijn verblijf.

Toen wij opstonden om naar de wagen te wandelen, viel ik plots op de grond. In mijn linkerhand hand had ik de geopende camera vast en ik viel op mijn camera. Gevolg: een kromme lens. Niets meer mee aan te vangen. Het was donderdagavond en maandag ging ik vertrekken. Magali zei dat ze ‘s anderdaags wel naar een reparatiewinkel ging om te zien of er iets aan te doen was. Dit bleek het geval. Voor 60.000 pesos (ca. 25 euro) zou het euvel verholpen kunnen worden. Het toestel zou klaar zijn zaterdag voormiddag.

Zo gezegd, zo gedaan en zaterdag zijn wij het toestel gaan ophalen. Alhoewel Magali mijn geheugenkaart uit het toestel had gehaald, was het toch mogelijk om nog foto’s te maken, wat ook gebeurd was wanneer Magali het toestel had afgehaald. Ik heb zelf nog een foto genomen van Magali en Carlos samen op een bank niet ver van de winkel.

Wanneer ik in het hotel kwam ging mijn camera niet meer open. Eerst dacht ik dat het misschien aan de leeggelopen batterijen kon liggen maar ‘s anderdaags, na het opladen, ging het ook niet. Dan maar terug naar die winkel (de zondag) maar het was gesloten. En maandag ging ik vertrekken. Ik heb besloten een nieuwe camera te kopen maar de geheugenkaart van de oude camera paste er niet in. Ik heb dan het oude toestel maar in Cartagena gelaten en Magali kon de lader voor de batterijen goed gebruiken in de school waar ze tewerkgesteld is.

Dit was dus het verhaal;

Op 8 januari was ik terug thuis iets na de middag.
Het is weeral voorbij.

Tot de volgende?

06-03-2014 om 16:48 geschreven door Arthur Martin  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

06-03-2014 om 16:00 geschreven door