De reden dat ik deze blog begin is omdat ik iets nodig heb om mijn gevoelens te uiten. Ik zit namelijk met het grote probleem dat ik verliefd ben op iemand die me niet ziet staan. Het ergste is dan ook dat ik haar dan ook niet meer kan vergeten!  Dit speciale meisje zal ik voortaan T. noemen.

Ik weet gewoon dat er ook mensen zijn die met hetzelfde probleem te maken hebben. Daarom laat ik jullie toe om te reageren. Want praten met iemand kan altijd deugd. Contacteer mij als je wilt als je mijn advies wilt.

Zelf ga ik proberen zeker om zeker een paar dingen per week te posten. 

Met vele groeten

A.

Dat gevoel wanneer alles gewoon over rolletjes gaat?

Dat gevoel heb ik nooit gekend, ik moet altijd stap voor stap nadenken over wat ik ga doen...

Tot ik besef dat iedereen al 2 stappen voor ligt.

Ik kan niet zo maar naar iemand lopen en mijn gevoelens uiten.

Ik moet daar eerst over denken, wel 1000 keer, over wat er allemaal mis kan gaan, en dan concludeer dat het waarschijnlijk mis zal lopen.

Nu besef ik dat dat zo verkeerd is!

Waarom het zo moeilijk maken als het eigenlijk heel makkelijk is? Waarom ben ik zo bang? Waarom?

Ik leef in de schaduw van onzekerheid door mijn panisch angst om afgewezen geworden.

Waarom iets proberen als je toch niet zeker weet of het gaat werken?

Maar zo werkt liefde niet. Voor liefde moet je het juist proberen, voor liefde moet je vechten!

Waarom zo veel moeite doen om je gevoelens te verbergen als het je toch niet lukt.

Voortaan laat ik met niet meer leiden door mijn verlegenheid, dat kleine stemmetje die tegen mij zegt om het niet te doen.

Vanaf nu luister ik enkel naar mijn hart en zal ik de weg volgen die hij voor mij heeft weg gelegd.

Dat gevoel wanneer alles gewoon over rolletjes gaat?

Dat gevoel heb ik nooit gekend, ik moet altijd stap voor stap nadenken over wat ik ga doen...

Tot ik besef dat iedereen al 2 stappen voor ligt.

Ik kan niet zo maar naar iemand lopen en mijn gevoelens uiten.

Ik moet daar eerst over denken, wel 1000 keer, over wat er allemaal mis kan gaan, en dan concludeer dat het waarschijnlijk mis zal lopen.

Nu besef ik dat dat zo verkeerd is!

Waarom het zo moeilijk maken als het eigenlijk heel makkelijk is? Waarom ben ik zo bang? Waarom?

Ik leef in de schaduw van onzekerheid door mijn panisch angst om afgewezen geworden.

Waarom iets proberen als je toch niet zeker weet of het gaat werken?

Maar zo werkt liefde niet. Voor liefde moet je het juist proberen, voor liefde moet je vechten!

Waarom zo veel moeite doen om je gevoelens te verbergen als het je toch niet lukt.

Voortaan laat ik met niet meer leiden door mijn verlegenheid, dat kleine stemmetje die tegen mij zegt om het niet te doen.

Vanaf nu luister ik enkel naar mijn hart en zal ik de weg volgen die hij voor mij heeft weg gelegd.

Het doet zo veel zeer om in haar bijzijn te staan zonder echt bij haar te zijn.

Ik droom van de dag dat we elkaar zullen zijn, beseffend dat die dag toch nooit zal komen.

Na een tijd vraag je je af of zij echt de ware is, of je je het allemaal inbeeldt.

Na een tijd vraag je je af of je ooit nog iemand anders zal vinden.

Ik weet niet meer of ik verliefd ben op iemand anders.

Ik weet niet meer wat verliefdheid is.

Ik kijk naar haar en ben in de zevende hemel... Tot het moment dat ik besef dat ze nooit de mijne zal zijn.

Op zo'n momenten denk ik dat ik haar wel kan haten voor alle pijn dat ze me geeft!

Maar dat kan ik niet...

Want ik hou van haar