Is dit eigenlijk wel een uur om op te staan? In mijn geval was dit vanmorgen wel degelijk het geval en het zal er niet op beteren... Om 7u30 werd ik immers op school verwacht voor mijn eerste dag stage. Mijn stageplaats (Fimlab, het labo van het Ziekenhuis van Tampere) ligt immers een paar meter verwijderd van een achteringang van TAMK.
Mijn eerste stagedag verliep rustig. Eerst moesten we ons verkleden, een labojas is hier niet verplicht. Meer nog als je dat draagt val je eerder uit de toon. Je moet hier een blauw soort apenpak dragen (ofja, zo vind ik het er uit zien)... en dat in combinatie met crocs... ik denk dat ik niet graag een spiegel zou zijn in dat labo. Je zal dus zeker geen foto van mij zo moeten verwachten.
Als eerste hebben Sanne (zie 1e blogbericht) en ik een heel korte rondleiding gekregen in het labo, want het was al snel tijd voor de koffie. Daarna werd ik naar de Klinische Chemie gebracht. Je kan meteen duidelijk zien dat dit het enige labo uit de grote omgeving is, zo groot dat het hier allemaal lijkt als eerste indruk.
Daarna de wekelijkse controle van een chemie analyzer, de kalibratie, wat stalen laten lopen en de dag zat er al op. Maar de controle neemt dan ook genoeg tijd in beslag. Er is namelijk een periode waar anderhalf uur gewacht moet worden... Het ideale moment om te gaan eten. En ik had geluk: het ziekenhuis bestaan exact 90 jaar, dus vanmiddag was het eten gratis, zelfs de taart achteraf.
Maar het lachen zal niet blijven duren, maandag mag ik al om 7u00 in het labo staan... Gedaan met uitgaan tijdens de week (of ik zou de nacht moeten doorsteken... Maar zal dit niet doen hoor mama ). Het voordeel aan om 7u00 in het labo te staan is dat je wel terug vroeg naar huis kan...
Ik begin wel te merken dat ik hier bijna geen Nederlands meer spreek. Ik begin zelfs te denken in het Engels. Ik begin het zelfs al weer gewoon te worden om Frans te horen (en stilaan weer beginnen te spreken). Of zoals gisteren avond, de perfecte combinatie: 'I never...' spelen met een Franse app op iemands smartphone en vertalen naar het Engels...
I never... will forget you during my time in Finland.
Gisteren moest ik voor het eerst naar TAMK. Dat ik de school in Finland waar ik de volgende maanden "les" volg. Om 12u30 afgesproken met mijn Tutor, zodat ik mijn 'survival kit' kon betalen (klinkt spannender dan het in werkelijkheid is) en mijn studentenkaart in orde kon brengen. Dit kon ik vooraf ook al doen, maar de website werkte niet... ra ra, waar heb ik dat nog gezien. Ze hebben er ook een nieuwe pasfoto voor moeten maken, ik ben al bang voor het resultaat.
En daarna, wat doe je op een eerste schooldag, papieren invullen. Op ieder document moet je bijna je adres invullen, je zou dan ook bijna denken dat ik mijn adres ondertussen vanbuiten ken, maar dat is vergeefse moeite. Yrttikatu 1 A1 Cell 1 (net opgezocht) het klinkt net alsof ik in een gevangenis zit "Cell 1". Maar dat geheel ter zijde.
Na het invullen van de papieren van International Office, werden we verwacht bij Marja, de Finse Bart Quartier. Na wat informatie over stage en dergelijke mochten we weer weg met een interessante taak: "inschuifschoenen" zoeken voor op de werkvloer. Na anderhalf uur rondlopen in Tampere heb ik iets gedaan wat ik verwachtte nooit te doen, namelijk fake-crocs kopen.
Vrijdag volgt dan mijn eerste dag stage, zal dan wel zien hoe alles verloopt.
Om 7u30 werd ik immers op school verwacht voor mijn eerste dag stage. Mijn stageplaats (Fimlab, het labo van het Ziekenhuis van Tampere) ligt immers een paar meter verwijderd van een achteringang van TAMK. 
Je zal dus zeker geen foto van mij zo moeten verwachten. 
Daarna werd ik naar de Klinische Chemie gebracht. Je kan meteen duidelijk zien dat dit het enige labo uit de grote omgeving is, zo groot dat het hier allemaal lijkt als eerste indruk. 
(of ik zou de nacht moeten doorsteken... Maar zal dit niet doen hoor mama 
