Ik zit nu langer dan anderhalve maand in Finland, dat wil zeggen dat ik over halfweg ben, maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik heb mij wel makkelijk aangepast aan het Finse leven, het lang weg zijn van huis en de daarbij horende huishoudelijke taken. Ik denk dat ik het nu al kan zeggen dat ik het hier toch wel ga missen als ik terug naar België kom, maar aan de andere kant zal ik ook blij zijn om terug in België te zijn. Ik begin sommige mensen en dingen soms toch een beetje te missen. Misschien iets heel stoms, maar een gewoon goed brood, dat kan je hier maar heel moeilijk vinden. Het brood dat hier makkelijker te vinden is, komt uit plastic zakken. Maar dat weegt niet op tegenover het feit dat ik me hier wel goed voel.
In het labo deze week stond ik aan de Starrsed Auto-Compact (sedimentatie) en de Integra800 (vooral bepalen van HbA1C) op zich niet de meest moeilijke toestellen, maar op deze manier kon ik mijn periode op Klinische Chemie rustig afsluiten. Vanaf morgen sta ik op Hematologie.
Voor mijn stage had ik gedacht dat ik eerder zou passen in een kleiner labo, maar na 6 weken denk ik dat ik ook wel kan meedraaien in een groter labo. Ik heb natuurlijk pas 1 van de 4 domeinen gedaan, maar ik heb een goed oog op het vervolg van mijn stage.
De week was op de een of andere manier de week van de "feestjes". Het begon woensdagmiddag in het labo tijdens de koffiepauze in de middag. Toen we daar toe kwamen stonden er 3 grote taarten. Er waren een paar mensen die hun promotie vierden. Ik heb geen flauw idee wie die personen zijn, er werken hier dan ook zoveel mensen, maar het was lekker. Dat is belangrijk genoeg voor mij.
Woensdag was ook mijn roommate jarig, en hij gaf donderdagavond zijn verjaardagsfeest, samen met nog een Franse jongen. Samen met een paar andere erasmusstudenten hebben we voor een paar verrassingen gezorgd en natuurlijk een taart. Daarna zijn we nog uit geweest, maar om 2uur heb ik samen met 2 anderen een taxi naar huis genomen om toch wat fris om mijn stage te staan vrijdag.
Zaterdag was het de verjaardag van een Waalse jongen. Ook nu hadden er een paar mensen voor verrassingen en een taart gezorgd en daarna zijn we terug naar een club in het centrum vertrokken. Om 2u30 was het feestje daar al afgelopen. In Finland hebben de clubs en bars sluitingsuren en met dat het uur vannacht veranderde sloot alles nog eens extra vroeg.
Ook even iets heel anders nu. Mijn vorige bericht kreeg de naam "Bertta", maar ik heb helemaal niet uitgelegd wie Bertta is. Het is de bijnaam van een patiëntenstaal met code B706. Dit is de code voor patiënten met een herseninfarct. Omdat B706 niet zo goed 'bekt', hebben ze een naam gegeven aan dat staal. Vorige week heb ik dus 2 Bertta-stalen moeten verwerken.
Ik denk dat ik nu wel alles gezegd heb wat ik wilde zeggen.
het is vandaag 19 maart 2012 en het sneeuwt in Tampere... en nog niet zo'n klein beetje ook. Het is begonnen toen ik vanmorgen naar mijn stage vertrok en bijna 12 uur later is het nog bezig. En zeggen dat het in België bijna zomer is...
Maar laat ik eerst eens terugkeren naar vorige week. Vorige week stond ik een hele week aan de STA-R Evolution (de STAR waar ik het vorige week over had). In totaal heb ik nu 6 dagen aan dit stollingstoestel gestaan en volgens de andere laboranten moet ik er nu wel een 'pro' in zijn. "Ja ja, zal wel," dacht ik, maar het lijkt wel te kloppen. De drie toestellen kan ik ondertussen volledig zelf bedienen.
Nadat het toestel de stalen gemeten heeft, komen alle resultaten op de computer terecht. Wanneer alle stalen een 'verwacht' resultaat hebben verschijnt hier een groen bolletje naast en kan je vervolgens op 'Päivista' klikken, waardoor de resultaten naar de juiste plaats worden doorgestuurd. Wanneer er een rood bolletje verschijnt moet naar het resultaat gekeken worden en eventueel met het staal opnieuw gemeten worden. Soms heb ik wel nog moeite om te weten wat ik dan precies moet doen, maar ja, dat Fins is ook niet altijd even duidelijk. Vrijdag heb ik zelfs een van de werknemers moeten 'opleiden' om met de STAR te kunnen werken. Dat vond ik eigenlijk wel leuk!
Ik werk normaal gezien iedere dag van 7u tot 15u, hoewel ik volgens Finse normen slechts tot 14u zou moeten werken als student. Woensdag heb ik me voor het eerst als Finse student gedragen en ben ik om 14u reeds vertrokken. Ik had namelijk met een paar mensen afgesproken om naar de sauna aan het grote meer in Tampere te gaan. Ik was met mijn harem op stap. Ik als Belgische jongen samen met meisjes uit Spanje, Duitsland, Frankrijk, Schotland en 2 uit Hongarije. We zijn dus naar de sauna geweest in Lapinkaari. Na het bezoek aan de sauna is het dus de bedoeling dat je daarna in het meer duikt en een "zwemmetje" doet. Ik denk dat ik het iedere keer welgeteld 2 seconden heb uitgehouden in dat veel te koude water. De echt Finnen zwemmen natuurlijk wel in het (waarschijnlijk het enige) stuk meer dat niet bevroren is. Maar even in het koude water als je uit een sauna van 115°C () komt kan volgens mij dan toch geen kwaad.
Daarna zijn me met allen naar de American Diner geweest (zie een van mijn vorige berichten) en zijn we uiteindelijk met z'n allen op het kot van mijn Hongaarse buurvrouw beland. Zij had dus een vriendin op bezoek en ze had Hongaarse wijn en palinka (Hongaarse sterke drank) mee. Een voordeel aan een multicultureel gezelschap: je maakt kennis met andere culturen.
Dit weekend heb ik niet zoveel gedaan. Vrijdag op bezoek geweest (lees: wat roddelen) met mijn Hongaarse buurvrouw, een super meid! Zaterdag even naar een bar geweest en zondag naar de 'gewone' sauna in ons gebouw geweest.
Ik was er het vorige bericht al mee geëindigd, maar het klopt wel: de dagen worden langer. Dat merk ik als ik naar mijn stage vertrek (rond 6u15 's ochtends). Het is niet helemaal donker meer, terwijl ik op mijn eerste stagedag om 7 uur toe kwam en het nog volledig donker was. Ook aan de Finnen zelf merk je dat de dagen langer worden. Ze willen meer dingen doen en ze zeggen van zichzelf dat ze vrolijker zijn. Mijn eindwerkbegeleidster zei me dat zij in de herfst altijd wat depressief wordt, omdat ze weet dat de donkere winter voor de deur staat.
Maar voor nu: genoeg over het weer gebabbeld. Laat ons eerst even terugkeren naar het begin van de week. Hoewel ik nog altijd stage loop op Klinische Chemie, stond ik deze week aan de sysmex, een hematologie-toestel. Erg vind ik dit zeker niet, want bloed interesseert me wel. Zo lang ze maar niet bij mij bloed moeten afnemen, maar later meer hierover. Donderdag stond ik aan het toestel met misschien wel de leukste naam: de 'STAR' zoals we het in het labo noemen. Dit is het toestel dat de stolling meet. Woensdag en vrijdag kon ik terug geïoniseerd calcium meten van mijn overige 8 proefpersonen.
Eén van die proefpersonen ben ik zelf. Ik had gewacht tot de laatste dag en nu moest dus bloed afgenomen worden. Ik moet echt niet zien hoe ze bij mij bloed afnemen en bijgevolg ken ik waarschijnlijk alle details van de doos kopie papier, die aan de andere kant van het lokaal stond, van buiten. Ook heb ik een bloedstaal laten lopen door de 3 andere toestellen waar ik reeds aan gewerkt heb. En mijn bloed bleek wel in orde te zijn. Ook heb ik zelf bloed afgenomen van mijn stagebegeleider en ze zei dat het goed was. Gelukkig!
Woensdag heb ik ook nog een virtuele rondleiding mogen geven in Brugge. Een paar mensen in het labo waren nieuwsgierig naar mijn leefomgeving en nu bleek google streetview een handig iets te zijn. Vrijdag ging normaal mijn tussentijdse evaluatie plaatsvinden, maar deze is verplaatst naar volgende week omdat ze de vraagstelling niet zo goed begrepen. Wel zeiden ze dat ze tevreden zijn over mij, zeker als ze vergelijken met de Finse studenten.
Genoeg stage gebabbeld, het is weekend nu. Vandaag was een stralende dag. Ik ben wakker geworden met de zon die in mijn kamer scheen. Omdat ik 5 dagen moet werken heb ik vandaag dan maar geprofiteerd van het zonnetje. Ik heb een wandeling door de sneeuw gemaakt van 3 uur. Na 3 uur kwam ik aan in het centrum van Tampere, waarna de bus mij in een kwartiertje terug naar huis bracht. Ik vond dus van mezelf dat ik een sauna verdiend had. Zo gezegd zo gedaan, ik kom namelijk net uit de sauna nu.
Gisteren hadden we afgesproken met een aantal Belgen. Het initiatief kwam van een Vlaamse jongen die in Tampere woont. Als Belgen afspreken moet het natuurlijk ook Belgisch weer zijn. Conclusie, het was een veel te grijze dag, maar wel een leuke. Zo zijn we onder andere naar de Love-bridge geweest. Dit is een brug waar ieder koppeltje een slot kan aan hangen, wat hun eeuwige liefde weerspiegeld.
Door de sauna en de wandeling ben ik wat moe geworden en ga in mijn bedje kruipen.
eerst en vooral een belangrijke mededeling: het vriest niet meer in Finland. Nadeel is dan wel dat het hier op sommige momenten verandert in een halve oceaan: al dat water. Het ligt hier ook heel erg 'papperig' en er liggen overal kleine steentjes. Hier strooien ze niet met zout, maar met een mengeling van zand en kleine steentjes denk ik. Waarschijnlijk voor grip met de ondergrond te kunnen houden.
Als titel voor dit blogberichtje heb ik gekozen voor "geïoniseerd calcium". Hierover gaat immers mijn bachelor-proef. In Finland - en dan vooral de regio rond Tampere - wordt er door de dokters veel gevraagd naar het gehalte van geïoniseerd calcium in het bloed. Welk effect dat geïoniseerd calcium heeft bij welke aandoening moet ik nog uitzoeken. Maar de vraag die het labo mij dus stelde is: "wat gebeurt er met de waarde van dat calcium indien het bloedstaal niet binnen de 2uur gecentrifugeerd wordt?" Dat moet ik dus uitzoeken. Het labo waar ik in werk is namelijk het enige labo in de grote omgeving en dus kan het soms verschillende uren duren vooraleer een bloedstaal het labo bereikt.
Tijdens de voorbije 2 dagen heb ik ondertussen 5 stalen van 12 verschillende personen (die op een ander moment gecentrifugeerd zijn) op 2 verschillende bloedgasmeters onderzocht. Ik kan je verzekeren, daar ben je even mee bezig! Ik heb ondertussen al 360 verschillende waarden (Ca2+ wordt altijd gemeten in combinatie met de pH en daaruit wordt het gehalte Ca2+ berekend bij een pH van 7,4) en kan dus stilaan de eerste conclusies beginnen maken. Deze conclusies zijn totaal verschillend dan wat iedereen verwachtte en in het labo zijn ze dan ook opgetogen met mijn werk en mijn resultaten.
Als iemand meer wil weten over mijn bachelor-proef, moet je dit maar vragen.
Voor de personen die niets begrepen hebben over mijn uitleg over het calcium, even een cultureel feitje om af te ronden. 29 februari is een schrikkeldag, dat is overal zo, maar in Finland heeft dit een leuk extra'tje voor de vrouwen. Op 29 februari mag een vrouw immers haar vriend ten huwelijk vragen. Wanneer hij hierop 'nee' antwoordt, is hij verplicht om zijn vrouw een jurk of een ander kledingstuk cadeau te doen.
Zegt hij hierop echter 'ja' zal dat kleed waarschijnlijk een witte kleur hebben.
De dagen in Finland worden duidelijk langer! Het is nu 18u05 en de zon begint nu pas onder te gaan.
Of ja, voor de Finse studenten en de buitenlandse studenten die hier een studie volgen. Pech voor mij dus. Ik mag weer leuk om 5u30 opstaan. Ik denk dat dit iets is dat ik nooit ga gewoon worden. Iemand zei me dat dit eigenlijk een uur is om te gaan slapen en niet om op te staan. (Daar ben ik het eigenlijk wel mee eens.) Het zou zelfs kunnen dat het iemand van het labo zelf was.
In het labo was ik vandaag de enige man van de ochtendploeg. Gisteren trouwens ook, maar toen liep er nog een technieker in het labo. Er was immers een onderdeel van de "Cobas" stuk. Voor de mensen die niet weten wat Cobas is, dat is de chemie analyzer hier in het labo. Voor de mensen die niet weten wat een chemie analyzer is, dat is een machine in het labo, maar dat geheel ter zijde. Conclusie van dit alles: veel te weinig stalen. Ik ben dan maar gaan eten toen het nog maar 10u30 was. Een middagpauze bestaat hier trouwens niet. Je moet hier maar gaan eten wanneer het je het best uitkomt. Na de middag (lees: na de vroege lunch) was het toestel gelukkig gemaakt en was er wat meer werk te doen.
Maar toen moest het spannendste van de dag nog komen. Hetgene wat ik zolang mogelijk heb uitgesteld: de was. Langer uitstellen lukt niet meer, want mijn proper ondergoed is op. Jah, ik ben ook maar een man alleen hé.
Eigenlijk bleek dit heel eenvoudig te zijn: je doet je waspoeder (of in mijn geval iets vloeibaars) in de wasmachine en duwt op de knop met het programma dat je wilt. En mijn was was vertrokken voor een wilde rit van 37 minuten. Ik ga nog als volledige nieuwe man terug keren naar België!
Vandaag had ik voor het eerst écht zelf een toestel in handen in het labo. Ik stond aan de Cobas 'Uljas'. Dat is de naam die ze hier gegeven hebben aan de combinatie van toestellen waar vooral de immunologische testen uitgevoerd worden. Eigenlijk moest ik samenwerken met Marialena (ik dat je het zo schrijft). Zij is zo'n beetje de hoofdlaborant van de geautomatiseerde toestellen en bijgevolg was ze overal te vinden... behalve aan het toestel waar we mee moesten werken. Conclusie: "Arne, je weet wat je moet doen hé, als je iets niet weet moet je maar roepen." Alleen aan een machine staan is toch wel leuker dan dat je moet helpen met iemand anders. Je leert je eigen beslissingen nemen, iets wat je in het werkveld ook moet doen! En al zeg ik het zelf, ik heb het er gelijk wel goed vanaf gebracht!
Maar dan nu: "Operatie nieuwe man, deel 2"
Gisteren heb ik dus alles gewassen (hopelijk is niets gekrompen), vandaag moest dus de strijk gedaan worden. En dat is iets wat ik echt nog nooit gedaan heb. Tenzij misschien heel vroeger een zakdoek om stoer de doen tegen de mama ofzo. Ik heb zo'n kleine reisstrijkijzer en dan duurt het echt lang vooraleer je alles gestreken hebt (maar dat zal waarschijnlijk wel aan mij liggen). Ik ben al lang blij dat alles - min of meer - deftig terug in de kast ligt. Morgen mijn kamer eens op orde leggen (het is nodig) en kan er weer voor een tijdje tegen.
Hopelijk vonden jullie mijn 'gezever' over de was niet te saai, anders tot mijn volgende blog.
Arne
xx
Oh ja, ik heb me gesneden aan karton vandaag, hoe lomp kan je zijn...
hoe is het daar in België? Ik heb gehoord dat de zon daar schijnt... hier dus niet, hier is het aan het sneeuwen. Voor de verandering... In die 2 weken dat ik hier nu zit, heb ik toch al 2 dagen gehad dat het kwik net boven het vriespunt kwam en dan zie je opeens straten die niet wit zijn. Nadeel is wel dat alles zo 'zompig' wordt. Maar daar hoef ik me nu geen zorgen over maken. Ik moet straks nog naar de winkel, maar ben dat aan het uitstellen om toch maar niet door de sneeuw te moeten lopen...
Dan maar eens mijn weekregistratie beginnen invullen en merk je al snel dat Engels schrijven toch moeilijker gaat dan Engels spreken. Ik hoop maar dat Google Vertaler juist schrijft... Over Google Vertaler gesproken, ik denk dat dit de meest gebruikte website is tegenwoordig in het labo. En wat is dit labo trouwens groot!! Ik begin stilaan te denken dat het volledige volledige gebouw waar ik zit onderdeel uitmaakt van het labo (het is dus een gebouw van 4 verdiepingen). Dat kom in nog wel te weten. Het werk en het labo vind ik eigenlijk wel leuk, net als de collega's. Vrijdag kreeg ik te horen dat ze wel tevreden zijn over mij, dat is altijd leuk te horen!
Ik weet niet of ze woensdag ook zo tevreden waren. Ik had me namelijk overslapen. Ik heb blijkbaar dwars door mijn wakker geslapen... In het labo zelf vonden ze het niet zo erg, maar ik vond het erg! Misschien toch maar niet meer uitgaan de dinsdagavond. Om de één of andere vreemde reden is de dinsdag hier de uitgaansavond onder de erasmus studenten... Of misschien ook niet zo raar, want in Kuuba (club in Tampere) kosten het bier en de 'longdrinks' slechts 1,50. En ik denk dat dit voor iets van 0.4L is. Er is geen verdere uitleg nodig denk ik. Enfin, ik lag dinsdagavond **kuch**kuch** pas om 4u20 in mijn bed en moest om 7u00 in het labo staan. Ik heb m'n wekker niet gehoord en ben dus pas om 7u23 wakker geworden. Snel opgestaan, naar het labo gebeld en om 8u10 ben ik daar toegekomen. Natuurlijk ben ik dan ook wel 1u10 langer gebleven dan normaal. Een tweede keer zal ik dit wel niet meer moeten proberen!
Donderdag avond was er weer een feestje gepland in de club met de meest fantastische naam: 'Fat Lady'. Deze keer ben ik niet mee gegaan. Ik ben naar mijn eerste live ijshockey wedstrijd gaan kijken, namelijk naar de stadsderby: Tappara - Ilves. Samen met 3 meisjes - die natuurlijk Frans spreken - hadden we kaarten voor Ilves, de ploeg die naar horen zeggen veel beter is. Uiteindelijk zijn we toch in het vak van de thuisploeg gaan zitten, en dat bleek een goede keuze. Tappara won namelijk met 5 - 3. Een leuke sfeer, en iets dat ik niet snel zal vergeten! Enkel jammer dat er geen serieuze vechtpartij heeft plaatsgevonden... Na de wedstrijd zijn we nog iets gaan eten in de Hesburger (de Finse Quick). Omdat ik constant Frans hoor, en stilaan probeer mee te praten in het Frans, begon ik mijn bestelling zelfs in het Frans te vragen. Gelukkig had ik dit snel door, al zal die vent (mooi gespierd btw ) wel even raar gekeken hebben.
Ondertussen ben ik wel al naar de winkel geweest. Het is ondertussen na 18u en de Lidl is dus dicht. Ja, in Finland hebben ze ook een Lidl. Het is de goedkoopste winkel dat je hier kan vinden. Het is ondertussen ook gestopt met sneeuwen, maar dat was het natuurlijk nog niet toen ik naar de winkel ging. Ik denk dat ik eens zal beginnen koken. Zalmspaghetti alla Céline! En nu maar hopen dat ik de juiste dingen mee heb, want mijn Fins is niet schitterend...
18 februari 2012: 'grote' Arne wordt 22 jaar en dan nog wel in de Finse sneeuw.
Eerst en vooral, dank u aan iedereen voor de felicitaties.
Nu vraagt iedereen zich waarschijnlijk af wat ik gedaan heb ik op mijn verjaardag? Wel, overdag niet zoveel. Boodschappen doen, het appartement wat op orde leggen, uitslapen... de dingen die moeten gebeuren dus. 's Avonds zijn we met een groep van 9 gaan eten in de 'American Diner' in het centrum van Tampere. Dit is een soort hamburgertent, maar dan wel beter (echter) dan een McDonald's. De stukken vlees variëren van 120 gram tot 1020 gram. Wie deze laatste volledig (en alleen) op eet, komt er in de Hall of Fame terecht.
Daarna zijn we nog naar een bar geweest waar je gezelschapspelletjes kan spelen, maar ook snooker, darts en één of ander soort Fins spel. Dat Fins spel kan je misschien nog het best vergelijken met sjoelbakken, al komt dat zelfs nog niet in de buurt. Lang zijn we daar niet gebleven, want de laatste bus vertrok bijna.
Terug toegekomen in mn kot heb ik nog 2 uurtjes bij de buren gezeten. Het was er wel gezellig, maar als je de enige bent die er geen Frans spreekt als moedertaal wordt het moeilijk!
Zondag zijn we een 'strandwandeling' gaan maken in Pyyniki. Het was er wel mooi, maar zo koud! De wind was komen opsteken, het heeft heel de dag gesneeuwd en het was bijgevolg ook niet zo helder. Na deze (heel) korte wandeling zijn we maar teruggekeerd naar het centrum en hebben we een museum bezocht. Het was er warm en de schilderijen die er gingen waren eigenlijk echt wel mooi. Na een stevig avondmaal (de McDonald's verdient hier beter aan mij dan in België ) zijn we terug huiswaards gekeerd.
Want de avond was nog niet ten einde. Voor het eerst sinds ik in Finland ben, ben ik in de sauna geweest. Voor de verandering eens met niet enkel Franstaligen. Ik heb 1 keer op de thermometer gekeken en toen was het 63°C. Dat viel nog mee, ik ben er redelijk zeker van dat het bepaalde ogenblikken véél warmer geweest is. Ik moet wel zeggen, bijna anderhalf uur sauna als je het niet gewoon bent, is meer dan genoeg!
Ondertussen zijn we maandag en ben ik reeds terug van mijn 2e dag stage. Ja, inderdaad nu al (het is nu 16u43 Finse tijd). Als je vroeg terug bent, wil dit ook zeggen dat je vroeg ter plaatse moet zijn, en 7u00 vind ik vroeg (en een wekker die afloopt om 05u45 is nog veel erger ). Maar niet getreurd, ik vind het wel een leuke stageplaats. De meeste mensen doen wel hun best om Engels te spreken. Ook heb ik vandaag meer uitleg gekregen over mijn eindwerk-(bachelorproef)-onderwerp: de bewaartijd- en temperatuur van geïoniseerd calcium. Ik zie het eigenlijk wel nog zitten... al krab ik mij nu al in het haar voor al die statistiek die er aan te pas zal komen...
Maar dat is miserie voor later!
Ondertussen is het hier weer beginnen sneeuwen en begint het ook al wat donkerder te worden...
Is dit eigenlijk wel een uur om op te staan? In mijn geval was dit vanmorgen wel degelijk het geval en het zal er niet op beteren... Om 7u30 werd ik immers op school verwacht voor mijn eerste dag stage. Mijn stageplaats (Fimlab, het labo van het Ziekenhuis van Tampere) ligt immers een paar meter verwijderd van een achteringang van TAMK.
Mijn eerste stagedag verliep rustig. Eerst moesten we ons verkleden, een labojas is hier niet verplicht. Meer nog als je dat draagt val je eerder uit de toon. Je moet hier een blauw soort apenpak dragen (ofja, zo vind ik het er uit zien)... en dat in combinatie met crocs... ik denk dat ik niet graag een spiegel zou zijn in dat labo. Je zal dus zeker geen foto van mij zo moeten verwachten.
Als eerste hebben Sanne (zie 1e blogbericht) en ik een heel korte rondleiding gekregen in het labo, want het was al snel tijd voor de koffie. Daarna werd ik naar de Klinische Chemie gebracht. Je kan meteen duidelijk zien dat dit het enige labo uit de grote omgeving is, zo groot dat het hier allemaal lijkt als eerste indruk.
Daarna de wekelijkse controle van een chemie analyzer, de kalibratie, wat stalen laten lopen en de dag zat er al op. Maar de controle neemt dan ook genoeg tijd in beslag. Er is namelijk een periode waar anderhalf uur gewacht moet worden... Het ideale moment om te gaan eten. En ik had geluk: het ziekenhuis bestaan exact 90 jaar, dus vanmiddag was het eten gratis, zelfs de taart achteraf.
Maar het lachen zal niet blijven duren, maandag mag ik al om 7u00 in het labo staan... Gedaan met uitgaan tijdens de week (of ik zou de nacht moeten doorsteken... Maar zal dit niet doen hoor mama ). Het voordeel aan om 7u00 in het labo te staan is dat je wel terug vroeg naar huis kan...
Ik begin wel te merken dat ik hier bijna geen Nederlands meer spreek. Ik begin zelfs te denken in het Engels. Ik begin het zelfs al weer gewoon te worden om Frans te horen (en stilaan weer beginnen te spreken). Of zoals gisteren avond, de perfecte combinatie: 'I never...' spelen met een Franse app op iemands smartphone en vertalen naar het Engels...
I never... will forget you during my time in Finland.
Gisteren moest ik voor het eerst naar TAMK. Dat ik de school in Finland waar ik de volgende maanden "les" volg. Om 12u30 afgesproken met mijn Tutor, zodat ik mijn 'survival kit' kon betalen (klinkt spannender dan het in werkelijkheid is) en mijn studentenkaart in orde kon brengen. Dit kon ik vooraf ook al doen, maar de website werkte niet... ra ra, waar heb ik dat nog gezien. Ze hebben er ook een nieuwe pasfoto voor moeten maken, ik ben al bang voor het resultaat.
En daarna, wat doe je op een eerste schooldag, papieren invullen. Op ieder document moet je bijna je adres invullen, je zou dan ook bijna denken dat ik mijn adres ondertussen vanbuiten ken, maar dat is vergeefse moeite. Yrttikatu 1 A1 Cell 1 (net opgezocht) het klinkt net alsof ik in een gevangenis zit "Cell 1". Maar dat geheel ter zijde.
Na het invullen van de papieren van International Office, werden we verwacht bij Marja, de Finse Bart Quartier. Na wat informatie over stage en dergelijke mochten we weer weg met een interessante taak: "inschuifschoenen" zoeken voor op de werkvloer. Na anderhalf uur rondlopen in Tampere heb ik iets gedaan wat ik verwachtte nooit te doen, namelijk fake-crocs kopen.
Vrijdag volgt dan mijn eerste dag stage, zal dan wel zien hoe alles verloopt.
ik zal eens proberen een blog in elkaar te steken over mijn verblijf in Tampere (Finland). Hiervoor keer ik eerst terug naar vrijdagochtend 10 februari 2012: de dag van mijn vertrek.
Het is 3u15 in de ochtend, tijd om op te staan. Ik weet het, veel te vroeg, maar als je vliegtuig van op Zaventem vertrekt om 7u35, moet je er wel vroeg uit. Na de bagage afgegeven te hebben aan de mevrouw van Finnair (44kg volgens haar weegschaal) heb ik kennis gemaakt met Sanne. Dit is een meisje uit de Kempen die dezelfde stageplaats heeft als ik. Na een vlucht van 2u30 kwam ik vervolgens aan in Helsinki waar ik nog een grote 2 uur moest wachten om mijn volgende vlucht naar Tampere. Finland in de winter vanuit de lucht te zien is vooral wit (sneeuw) en een soort afgewassen groen (naaldbomen bedekt met sneeuw).
Om 14u20 ben ik geland in Tampere, waar mijn 2 tutors (buddy's zoals we ze in België noemen) me even later kwamen halen. Na de sleutel van mijn kot te zijn gaan halen en een buskaart ben ik vervolgens naar mijn kot gegaan. Het is eigenlijk een peda en deel de badkamer en keuken met een Nederlander, Pim. Ik kan dus blijven Nederlands praten.
Na vervolgens mijn koffers geleegd te hebben, naar de winkel geweest te zijn en gegeten te hebben ben ik samen met Pim naar een ander kot geweest, waar ondertussen een pré-party aan de gang was. Ik vraag me nu echt af hoe ik al die namen ooit ga kunnen onthouden. Het schijnt dat in heel het complex een 200-tal studenten zitten, waarvan het merendeel uit het buitenland afkomstig. Zo heb ik nu al in de gaten dat ik naast Engels ook genoeg Frans ga kunnen spreken, al die Franstaligen die hier zitten. Na de pré-party heb ik dan mijn eerste stappen gezet in het Finse nachtleven.
Wat een eerste dag Tampere was dit. Meteen al meer dan 24 uur wakker, op de eerste avond al een feestje, veel te veel mensen dat ik hier nog moet leren kennen. Als mijn eerste dag een afspiegeling is van hoe de zaken hier lopen, belooft het hier een leuke tijd te worden (help mijn eindwerk ).
Tervehtiä (Groeten),
Arne
PS: In Finland lopen we een uur voor op België, als het in Finland 12u is, is het in België 11u. Het is maar dat je het weet.
En zeggen dat het in België bijna zomer is...
) komt kan volgens mij dan toch geen kwaad.
Enfin, ik lag dinsdagavond **kuch**kuch** pas om 4u20 in mijn bed en moest om 7u00 in het labo staan. Ik heb m'n wekker niet gehoord en ben dus pas om 7u23 wakker geworden. Snel opgestaan, naar het labo gebeld en om 8u10 ben ik daar toegekomen. Natuurlijk ben ik dan ook wel 1u10 langer gebleven dan normaal. Een tweede keer zal ik dit wel niet meer moeten proberen! 
Na de wedstrijd zijn we nog iets gaan eten in de Hesburger (de Finse Quick). Omdat ik constant Frans hoor, en stilaan probeer mee te praten in het Frans, begon ik mijn bestelling zelfs in het Frans te vragen. Gelukkig had ik dit snel door, al zal die vent (mooi gespierd btw 
). Maar niet getreurd, ik vind het wel een leuke stageplaats. De meeste mensen doen wel hun best om Engels te spreken. Ook heb ik vandaag meer uitleg gekregen over mijn eindwerk-(bachelorproef)-onderwerp: de bewaartijd- en temperatuur van geïoniseerd calcium. Ik zie het eigenlijk wel nog zitten... al krab ik mij nu al in het haar voor al die statistiek die er aan te pas zal komen... 
(of ik zou de nacht moeten doorsteken... Maar zal dit niet doen hoor mama 
