1. Groepsfoto bij het binnenrijden van Yellowstone. 2. Vertrek 's morgens van de campground Grant Village in Yellowstone. 3. Marcel bij een geiser op Yellowstone. 4. 's Morgens vertrekken vanop de gratis dorpscampground van Twin Bridges. 5. Ons stekje op de fairground van Philipsburg. 6. Zelf ons potje koken in Philipsburg. 7. Drank kopen in het hutje van een halfbloedindiaan in een reservaat. 8. Het fameuze café in Paradise. Onvergetelijk! 9. Wild kamperen in Paradise aan de Clark Fork in een kleine canyon. Zalig! 10. Jonge arenden worden uit het nest gehaald. 11. Marcel op de Shermanpas. 12. Die ene keer regen: tent in stal opgezet. 13. Wat een opluchting na de beklimming van de Loup Loup-pas in de hitte. 14. Een caravan met loft: alleen te vinden in Amerika. 15. Tijdens de oversteek van Whitbey-island naar Seattle.
Na vijf geslaagde weken staan we weer terug in Brugge. De vlucht van Seattle naar Washington en vandaar naar Zaventem verliep vlekkeloos. Het was onze bedoeling om enkele keren per week iets op onze blog te zetten, maar dat verliep vrij moeilijk. Eerst was er het tijdsgebrek: al onze dagen, vijf weken lang, waren van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gevuld. Vermits we zelf geen computer bijhadden waren we ook aangewezen op de plaatselijke bibs en we waren er ook niet altijd op het juiste moment. Samengevat: het was een onvergetelijke ervaring. Vooral de combinatie auto - fiets viel heel goed mee. Met de auto deden we San Francisco ( ter plaatse monteerden we onze fietsen en verkenden SF met de fiets: een aanrader ). Met je fiets over de Golden Gate rijden en dan eens een van de vele kabels aanraken om de spanning te voelen die er op zit, het toeristisch drukkeYosemite, het bloedhete Death Valley, het decadente las Vegas,de onvergetelijke Grand Canyon. Toen we onze auto indienden in Jackson Hole airport startte het tweede deel van onze tocht: de fiets.Van Jackson Hole over de Rocky Mountains tot Seattle. Met de auto hebben we in elf dagen een heel parcours afgelegd. Met de fiets is de dagelijkse afstand beduidend korter. Vlak buiten Jackson Hole in Grand Teton national park hadden we onze eerste kennismaking met een grizzly. Helaas waren we te geschrokken om hier een foto van te maken. Dan kwam Yellowstone: heel mooi met zijn geisers, maar wel druk. Van de dieren hebben we er een aantal gezien, maar om op de rondtrekkende bizons te stoten moet je geluk hebben. Verder blijven onze tochten door de indiananreservaten ons bij: onvruchtbare gebieden met weinig bewoning met daarrond de vele stacaravans en autowrakken. In Cusick was de campinguitbaatster blij om eens Belgen te zien, want haar oom was gesneuveld op 24-12-1944 in de Ardennen - hij ligt er ook begraven - net op de dag dat zij geboren was. 's Avonds werden we bij haar uitgenodigd om daar eens over te babbelen. In Paradise - een plaatsje net buiten een indiananreservaat - belandden we in een onvergetelijke bar en hadden daar een praatje met Mike, een Vietnamveteraan, die ons absoluut op een bier wou trakteren. We kregen er ook een fantastische tip om wild te kamperen langs de Clark Folk in een verlaten canyon. Rond Butte duidt de naam Clark Fork veel op. De man was namelijk beheerder van een aantal kopermijnen en zijn naam duikt overal op, onderandere in de naam van een rivier. Fietsen in de vs is n iet zo vanzelfsprekend: drukke wegen en dan moet je op de shoulder fietsen, maar die ligt dan wel vol met steentjes en glas. Het lawaai van het voorbijrazende verkeer moet je er maar bijnemen. Na het nemen van de vier passen: de Sherman, de Waiconda, de Loup Loup en de Washington zetten we koers naar Anacortes, juist onder Canada. Van Anacortes ( Fidalgo island) fietsten naar het ondergelegen Whitbey island. Dan de overzet van een twintigtal minuten en dan de laatste rechte lijn naar Seattle. Verder nog even meegeven dat de vs een enorm uigestrekt en verlaten gebied is, dat de Amerikanen ontzettend vriendelijk en beleefd zijn. Zeker in het verkeer. Een Amerikaanse wielertoerist die ons inhaalde toen we Seattle aan het naderen waren, wou dat we bij hem logeerden toen hij hoorde dat we een camping zochten.Toen we zegden dat we er niet konden op ingaan heeft hij met zijn fiets ons het drukke Seattle binnengeloodst. Handig zijn ook de winkels die elke dag open zijn en vele warenhuizen de klok rond. Vermits we met heel hoge temperaturen te maken hadden was het ook handig dat alle dranken die je in een store koopt gekoeld zijn. Trouwens, elke store beschikt over "restrooms" (toiletten) die de klanten kunnen gebruiken. In warenhuizen vul je je beker aan de automaat zoveel als je wilt, maar je betaalt maar een beker. Samengevat: een uiterst tof land met heel toffe mensen.
Nog een berichtje van onderweg. We hebben zopas de Loup Loup pas beklommen, en ditmaal zijn we samen over de top geraakt. Vandaar was het een lange afdaling tot Twisp. Daarmee hebben we drie van de vier passen achter de rug langs Highway 20. Morgen staat de zwaarste pas, de Washington Pass op het programma, en vandaar is het nog een lange rit van Anacortes naar Seattle. Marcel had een omwegje willen doen langs Canada, maar dat zal voor een andere keer zijn. Het is nu 36 graden in de schaduw en een rustpoos in de bibliotheek is welkom. De stemming is prima, en om de hitte van de middag te vermijden beginnen we morgen omstreeks 7 uur aan de beklimming van de pass. We hebben al een aantal onvergetelijke herinneringen. Om er enkele te vermelden: de keren dat we wild gekampeerd hebben, onze bezoekjes aan die typisch Amerikaanse bars zoals je ze alleen in de films ziet, ons verblijf in Republic waar we tussen de Canadese motards stonden - er was daar nl een BMW-treffen. Daar zijn we bijna Andre kwijtgeraakt. Hij wou er zowaar zijn fiets inruilen voor zo`n bolide - zonder dat aan de eigenaar te vragen. Foto`s volgen wegens tijdsgebrek later. Marcel : het is elke dag feest, maar dat belet niet dat het enorm zwaar is. Geen traditie van zakken te sleuren. En die enorme hitte, nu. al is het weer al heel gunstig geweest voor ons. 12 dagen in de wagen: enorm veel grootse dingen gezien. Nadien het kamperen; dit geeft een grote vrijheid en levert kontakten op met moedige fietsers. Ik spreek al het best Amerikaans met haar op. Andre en Walter zijn zeer te spreken dat ik iedere dag de was doe. See you in the pub.
Na het bezoek met de ruime huurwagen aan een reeks nationale parken zoals Yosemite, Death Valley, Grand Canyon, Zion, Antelope en Bryce, leverden we onze huurwagen in op de luchthaven van Jackson Hole. Vandaar fietsten we rechtstreeks Grand Teton NP binnen en na een overnachting op de boscamping bij Jenny Lake, waar Walter, Marcel en Roland plots oog in oog stonden met een stevige Grizzly beer (van de schrik vergaten ze een foto te nemen, laat staan zijn handtekening te vragen), trokken we Yellowstone NP binnen. Na de kennismaking met een hele reeks spectaculaire geysers zoals Old Faithfull, verlieten we dit NP en trokken noordwaarts bij temperaturen rond 40°C in de namiddag. In de voormiddag is het nog koel fietsen, maar in de namiddag slaat de loomheid toe. Toch zitten we nog steeds goed op schema. Op het fietsgedeelte hebben we sluitend gekampeerd, enkele keren was dat zelfs wildkamperen. Meestal kamperen we op campgrouds of fairgrounds die de gemeente gratis of tegen een minieme vergoeding ter beschkking stelt. In een van deze gratis campgrounds, met name in Twin Bridges vlak naast de rivier, waren er zelfs douches. Op deze zondag 19 juli zitten we op de KOA camping in Missoula en we genieten van onze eerste en vermoedelijk enige rustdag. Maandagmorgen gaan we langs bij ACA (Adventure Cycling Association), de grote Amerikaanse fietsreizigersvereniging en daar zullen we enkele detailkaarten kopen met rustige fietswegen. Walter is gek op het uniform van Amerikaanse sheriffs. In Ennis staan we mooi op de foto naast zo'n sheriff. Van hem kreeg Walter ook een sheriff-ster. Af en toe volgt Roland een ander circuit, maar hij is dan ook de betere fietser van ons. Morgen trekken we verder noordwaarts richting de Canadese grens. Daar volgen we de scenic Cascade Highway 20. Dit betekent fietsen in een prachtige natuur, maar ook een viertal zware bergpassen. Het beste moet nog komen! Tot nog eens als we voorbij een bibliotheek zoals hier in Missoula komen.
We zijn aangeland in Grand Canyon en zijn juist terug van een trail van bijna 3 uur. De trail was te lang , na 8 uur ben je nog maar halverwege de diepte van de canyon. Eergisteren bezochten we Las Vegas. Dit is een groot pretpark met veel spektakel , en uiteraad veel speeltafels. Marcel was plots onvindbaar, we denken dat hij ondergedoken was in een goktempel. De dag ervoor trokken we door Death Valley, met temperaturen van 40-50 gr. Celsius. Dua liters water drinken. Bij ons bezoek aan Geert en Mieke, de zoon van Andre die in Davis bij Sacramento woont, gaf Mieke ons een karton van 24 flessen halve liters water mee. Die kwamen geweldig van pas, dankjewel Mieke! Bij Geert en Mieke waren we met ons gat in de boter gevallen. Onze huurwagen werd uiteindelijk een Ford V8 6liter met uitstekende airco, een zee van ruimte voor de 4 fietsen, onszelf en de bagage. Met 3 chauffeurs kunnen we afwisselen. Na San Francisco en het bezoek aan Geert, was Yosemite ons eerste NP en dat viel mee, maar is volgens ons niet de grote attractie. Death Valley met Dante's view is ons hoogtepunt tot hiertoe. Morgen zetten we koers naar Zion NP, Antilope en Brice NP. We zien het nog steeds goed zitten. Straks fietsen we door Yellowstone. Groetjes, Andre, Roland, Marcel en Walter
Na een vlekkeloze vlucht met een Boeing 777 arriveerden we vanuit Zaventem in Washington airport. Daarna met een kleiner vliegtuig naar San Francisco.Het personeel van UA was uiterst vriendelijk.In SF hadden we geluk met een huurwagen want in plaats van de Toyota Siena kregen we een veel grotere Ford van V8.In het jeugdhotel waar we logeerden waren we met ruime voorsprong de oudste gasten.In SF verkenden we China town, de Golden Gate brug en Fishermans Warf.Vandaag bezochten we Muir Wood park en vandaar reden we door naar Geert, de zoon van Andre, waar we gastvrij met veel lokaal bier ontvangen werden.
Vanmorgen hebben we de fietsen ingepakt. Toch ruim een halve dag aan gewerkt. We hebben de wijze raad van André gevolgd en alles zo goed en voorzichtig mogelijk verpakt. En nu maar hopen dat onze fietsen niet tot de 13 stukken bagage behoren die op een totaal van 1000 verloren gaan. Nog een paar dagen aftellen en onze tocht naar de States begint.
