Bij de derde poging lukte het mij de juiste knop te raken en onmiddellijk was mijn vijand uitgeschakeld voor vandaag. Het liefste sloeg ik dat rot ding tegen de muur kapot, maar ja, ik zou dan toch een nieuwe moeten kopen daar ik hem toch nodig heb. Kwart voor vijf in de ochtend, ik moet op.
Veel liever was ik in mijn droom gebleven, ik zat op een voor mij onbekend dier, leek op een grote beer, met een lange witte vacht en grote, zachte, dromerige ogen, donker groen, bijna zwart. Onder ons kon ik de zee zien, zo helder dat ik kilometers diep kon kijken. Het klinkt ongelofelijk maar in mijn droom kon ik werkelijk zo diep kijken. We daalden langzaam neer richting een kleine stuk strand met blauw zand. Ik stapte af en meteen was het dier verdwenen, ik was totaal niet verbaasd en was hem gelijk vergeten.
Ik liep langzaam richting de zee en ontdekte tot mijn grote verbazing dat de zee telkens en stukje terug liep wanneer ik een stap vooruit nam. Nam ik een stap achteruit dan kwam de zee weer een stuk dichterbij. ik beslot om stil te blijven staan en af te wachten. Even later merkte ik een snel bewegende schaduw op het zand en keek benieuwd omhoog. Er hing een grote zilveren bal in de lucht die zeer snel op haar as draaide en hoe langer ik ernaar keek hoe meer verlangde ik naar de dood, zo een duidelijk gevoel die bijna nooit voorkomt, zo een zekerheid die men eigenlijk nooit echt ervaar. Ik kan me niet herinneren ooit zo gelukkig te zijn geweest, en gevoel die niet te beschrijven is onder geen enkele omstandigheid. Niets was belangrijk of waardevol meer dan dit gevoel op dat moment, absoluut niets van onze wereld.
Zo gelukkig als ik toen was, zo teleurgesteld toen ik ontwaakte. Ik hoop dat ik vannacht weer naar mij zilveren bal mag kijken en dat geweldige gevoel weer kan ervaren en met een beetje geluk daar voor langere tijd verblijven.
Maar goed, dat is voor vannacht, nu moet ik echt opstaan en naar mijn werk gaan, daar zit een heeftruk op me te wachten en wie weet breng zij mij ergens naartoe was ik net zo gelukkig kan zijn, maar ik betwijfel het zeer. Gek toch, hoe wij mensen in elkaar zitten.
Nog geen drie seconden geleden was ik voor de spiegel gaan staan, nat en naakt, de handdoek tot over mijn navel omhoog getrokken in een poging de proporties gedeeltelijk te herstellen. Ik haalde diep adem, trok mijn borst omhoog, bekeek mezelf in de spiegel, wachtte een paar seconden en liet de boel snel weer zakken daar suïcidale gedachten mijn hoofd waren binnengedrongen.
Dat het tijd voor mij was om er iets aan te doen was zeker geen verassing, een dik varken worden is niet echt motiverend wanneer men van joodse afkomst is. Op advies van mijn fysiotherapeut waar ik nu bijna drie manden loop, is mij de sportschool geadviseerd als een toekomstige bevrijder van de lagen vet aan wie ik de laatste paar jaar een gratis abonnement had verleend. Hoe ik ooit zo dik ben geworden is mij een raadsel.
Maar dit is helemaal niet wat ik wilde vertellen. Het verhaal gaat eigenlijk over Erica. Erica is altijd aanwezig als ik naar de sportschool ga. Een echte leuke, vrolijke en spontane meid. Altijd een glimlach op haart reuzeachtige gezicht en dan, heel eventjes, valt haar enorme omvang niet meer zo op. Erica komt altijd naar me toe om mij te begroeten. Ik geef eerlijk toe dat ik altijd bang ben dat ze struikel en op mij valt en daarom zwaai ik altijd eerst naar haar en loop gelijk de trap op naar boven.
Als ik op de tweede verdieping zit heb ik uitzicht op de hele benedenverdieping en kan ik iedereen goed zien en observeren tijden het fietsen.
Ik moest gelijk een glimlach onderdrukken want ondanks meerdere pogingen lukte het Erica niet om de handvat te pakken te krijgen van de roeimachine en moest op zoek naar een ander apparaat. Lenig is heel wat anders. Daarnaastleek het erop dat de sportschool eigenaar Erica in de gaten hield, ik kan me natuurlijk vergissenmaar ik zou ook bang zijn voor mijn spullen, goedkoop zijn zij niet.
Weet je wat?
Ik ga niet verder met dit verhaal want ik heb het gevoel dat ik de aandacht op iemand anders probeer te vestigenzodat ik niet naar mijzelf hoef te kijken en dat is niet eerlijk. Het zou best kunnen gebeuren dat er ooit iemand op de tweede verdieping iets over mij ging schrijven ter compensatie van zijn eigen waarheid. Dus ik houd er nu meteen mee op. Echt waar, ik ga niet verder dan dit. Nee, je hoeft echt niet aan te dringen, ik doe het niet. Heel misschien een klein stukje nog? Nee, laat me nu gewoon met rust, nee is nee.
