Via een binnenvlucht van ongeveer 1u10 vanuit El Calafate, zijn we in Ushuaia geland. Zoals gewoonlijk hadden we weer 2u vertraging in El Calafate. Als logement in Ushuaia hebben we een cabaña geboekt voor 2 nachten. Cabañas zijn kleine houten huisjes. We waanden ons in de Ardennen. ´s Avonds zijn we, recht tegenover ons logement, gaan eten. Een big mistake ! Het was al laat toen we binnenkwamen, vriendelijke ontvangst, niet teveel volk. Bestelling werd opgenomen toen er een bus volk werd gedropt in het restaurant... Blijkbaar had dit groepje van 20 personen een vaste menu gereserveerd en kregen doodleuk voor ons het eten. Uiteindelijk na 1u30 wachten kregen wij ons eten, ondersteund met verschillende excuses van de ober. Foutje was in de keuken gebeurd.
Volgende morgen hebben we een eerste blik op Ushuaia laten vallen, maar het Waauw gevoel was niet aanwezig. Is dit echt Fin del Mundo? Tijdens het verkennen van de toch wat grote stad, hebben we voor dezelfde namiddag een boot-uitstapje gepland. Met een tuf tuf bootje zijn we op een drafje naar diverse toeristische plaatsen geweest. Eén van de hoogtepunten was dat iedereen om beurt mocht sturen, het bootje ging amper vooruit. Nog een hoogtepunt was het vissen naar een in het water gevallen camera-etuitje, door onze schipper. Dit was gevallen van een catamaran vol met toeristen. Na een tochtje van 4u hadden we rond 19u een date met de vrienden van Jo en Nadine, nl. Patrick en Chantal. We hadden ze ook al tegengekomen tijdens onze tocht in Torres del Paine. Uiteindelijk kwamen ze na het ontvangen van de rekening het restaurant binnen. Ze hadden een boodschap doorgegeven aan de ober, maar deze wist blijkbaar niet dat dit voor ons was !! We zijn dan meegegaan naar een ander restaurant om nog een flesje wijn te kraken. De reden van hun vertraging was dat zij een 4u durende paardentochtje achter de rug hadden. Zij waren zo vol lof over deze uitstap dat wij ook zin kregen om dit te doen. En jawel, de volgende dag zijn Tinke en ik voor de eerste keer gaan paardrijden en het was super. Tin's paard was een beetje koppig en lui. Hij had dikwijls geen zin om te stappen en Tin maar shotten met zijn benen tegen de buikwand, maar geen avance. Nahuel, onze gids, moest het beest dan op gang krijgen. Het was af en toe best steil naar boven of beneden, maar het ging wel. We zijn zelfs in galop gegaan. Eerst loopt het paard in draf en dan ging ons gat en al de rest wat eronder hangt serieus op en neer. Ai, ai, mis cojones, riep Tinke dan. Maar als het echt in galop gaat, dan kom je schoon recht in de beugels en ga je regelmatig op en neer, een fantastisch gevoel. Met een smile tot achter onze oren kwamen we na 2 uur terug op de ranch. 's Avonds hadden we dan terug met Jo en Nadine afgesproken. Zij waren ondertussen met een liftje naar de sneeuw gegaan als voorproefje voor hun skivakantie in januari. Nu zitten we terug in Buenos Aires. Morgenavond beginnen we aan onze lange vlucht terug. Vanavond gaan we er nog een lap op geven : een tangoshow en mojito time in de bars. Zo leren we het nachtleven hier ook een beetje kennen.
See you all in Belgium Los aventuristas Martin, Rinda, Jo en Nadine
Dit zal waarschijnlijk ons laatste verhaaltje zijn. Het is nu dinsdag 20 november en zaterdag vliegen we terug naar huis. In Ushuaia hebben we geen kans om op internet te kunnen. We zijn nu pas terug van 2 dagen El Chaltén, hier gekend als het trekkersparadijs. Waar wij vooral van genoten hebben, zijn de gebakjes, het ijs en de wafels van El Chaltén De plaats waar iedereen naar toe trekt, is Fitz Roy : een grote rotsformatie die zich door de mist moeilijk toont. Wij hadden ook hier weer 'hoerechance', want het zonnetje verjoeg de wolken en we hadden een mooi zicht op Fitz Roy. De wind maakte ons wel duidelijk dat hij hier heer en meester is. We hebben er een dagtocht van 7 uur van gemaakt. De trektocht van 3 dagen Torres del Paine zat wel nog in ons benen, want na enkele uren stappen, vonden we het minder plezant en saai. In Torres del Paine wisselden verschillende mooie uitzichten zich af. Hier was het altijd hetzelfde plaatje (of zijn we gewoon teveel verwend geworden met spectaculaire uitzichten de laatste tijd ?) Wat ons dreef om door te gaan, was de tearoom El Bosque die ons heerlijke desserts presenteerde. We hebben in El Chaltén ook lekker gegeten 's avonds. Nu zijn we terug in El Calafate waar we vanavond een vlucht nemen naar Ushuaia, het meest zuidelijke punt van de bewoonde wereld. Van velen horen we dat dit een charmant vissersstadje is waar iets magisch hangt.
Voila, het Argentijns varkentje kreeg een lange snuit en ons verhaaltje is uit. We hebben fantastische dingen beleefd die we niet gauw zullen vergeten.
Bedankt ook nogmaals aan iedereen die onze reisverhalen gevolgd hebben en die leuke reacties hebben nagelaten !!
Hasta luego, muchachos Lieve groetjes van Martin en Rinda Jo en Nadine
En we krijgen niet genoeg van gletsjers, want we gaan er vandaag alweer eentje bewonderen. Deze kunnen we via wandelbalkons van heel dichtbij bewonderen en hoewel we dachten dat we met die 5 gletsjers alles wel gezien hadden, slaagt Moeder Natuur er weer in om onze camera klik klik klik te laten doen. Perito Moreno is 5 km breed en 30 km lang en boven het water 60 meter hoog. Onder het water is hij nog eens 140 meter diep. Deze keer kan je bovenaan de massa's ijspieken zien. Deze gletsjer is de enigste die ondanks de globale opwarming stabiel blijft. Van binnenuit groeit hij dagelijks 2 meter aan en langs de zijkanten ongeveer 40 cm. Deze keer stappen we ook echt op deze gletsjer. We krijgen ijspinnen (cramptons) onder onze bottekes en weg zijn wij. Het is best even wennen om handig over de ijspieken te stappen, maar het is fun. Eén van de 2 gidsen was een pro-ijsklimmer. Het was precies captain Hook die als een aapje over de pieken klom. We wisten niet dat er over die ijspieken eigenlijk overval waterbeekjes en waterkloven zijn waar een fel blauw licht in scheen. Wat ook grappig was, was dat er in het midden van die ijspieken plots een grote 'rescue kit' lag. Bij een ongeval zou het namelijk heel lang duren vooraleer er hulp van buitenaf kan komen. Op het einde van deze uitstap wachtte ons nog een verrassing. Wij dronken letterlijk 'whisky on the rocks '. Verscholen tussen de ijspieken was een eenvoudige whisky bar opgericht. De glazen werden met gletsjer ijs en whisky gevuld. Keigezellig en in dank aangenomen. Gelukkig was de weg terug niet lang meer, want onze benen zwemelden al van de whisky . We vallen in herhaling, maar we kunnen niets anders zeggen dan dat het weer een fantastische dag was. We hebben deze dag dan ook afgesloten met een glas champagne. A perfect day with the perfect bubbles.
Om 9u30 zijn we alweer met ons rugzakske onderweg. Vandaag is de tocht minder lang. In het begin is het nog even klimmen, maar daarna wordt de weg iets gemakkelijker. We stappen flink door, want vandaag is alweer een zonnige dag. Dus dit is dé gelegenheid om de 3 torens (=Torres del Paine) te kunnen zien, want daarvoor maakt iedereen deze tocht. Jo en Nadine gaan voorop. De lustige schrijvers volgen op de voet. 's Middags genieten we van onze lunch in de gezonde buitenlucht met 360 graden panoramisch zicht. Het valt ons op dat we hier bijna geen dieren tegenkomen. Ook in de wijdse verte niet. Lustige stappers zijn onze enige tegenliggers en misschien af en toe een vogeltje. Het landschap verandert ook stilaan. We laten de mooie meren achter ons en de natuur wordt wat robuuster en grilliger. Het is nog een stevige klim tot aan de volgende lodge El Chileno. Deze ligt pittoresk gelegen met zicht op 2 torens. We zijn er om 14u30. Mijn linkervoetje begint wat te protesteren. De dames blijven daarom in de lodge om hun dagboek bij te werken, maar onze sterke mannen go all the way up naar de 3 torens. Zij zijn nog voor iets meer dan 3 uur weg. De weg was zeker niet geplaveid. Ze moesten over grote rotsblokken kruipen. De torens maken het de stappers niet gemakkelijk, maar het zicht is des te spectaculairder. Je kan een foto van de 3 torens vinden in ons fotoalbum. Sommige mensen staan in de lodge om 4 uur op om bij het ochtendgloren de zon te zien opgaan bij de 3 torens. Met een beetje geluk schijnt er een rode gloed op de torens. Dit moet super zijn. 's Avonds is ons avondeten heel wat beter : 2 hamburgers met stoemp en tomatenpakjessoep. Simpel, maar we werken het vlotjes naar binnen. Hier werkt ook een 'Manuel from Barcelona'. Hij dekt de tafel en het bestek en de borden moeten perfect geplaatst worden. Wij leggen ons bestek anders,omdat we linkshandig zijn en dan is heel zijn systeem in de war . We hadden ook gevraagd om een flesje witte wijn fris te leggen in de frigo en de Pipo komt terug met dat flesje met handschoenen aan, een muts, een fleece en een sjaal. Dat is hier ook de plezierigste thuis zulle. Blijkt dat achteraf toch wel de 'big chief' de la casa te zijn zeker. Hij animeert ons ook nog 's avonds laat met zijn 'mission and vision'. Hij deed alle lichten uit en we moesten even nadenken waarom we hier op deze plaats waren. In het begin was er wat gegiechel, maar daarna werd iedereen toch even stil en keken we met z'n allen naar de imposante 2 torens. Enfin, 't was nen toffen tiep en zijn echte naam is Patricio. Ik heb nog 3 bezen van hem gekregen toen we doorgingen. Hihi. Ook hier hadden ze weer stapelbedden met 3 niveaus. Het is ook opvallend dat we eigenlijk in de lodges veel dezelfde mensen tegenkomen die allemaal dezelfde route volgen. We zaten deze keer met Zwitsers en Duitsers aan tafel. Tinke had hier een triatleet leren kennen. Dus hij kon uitgebreid babbelen over sport. Gisteren zijn we dan terug uit het park gekomen en daar was een poepchique lodge 'Las Torres'. Een kamer voor 2 kost daar voor 1 nacht 109000 chileense pesos (+/- 150 ). In Laguna Amarga namen we de bus terug naar El Calafate en we hebben dan weer de hele rim ram beleefd aan de grensovergang. We kwamen aan de grens van Chile wel weer onze gids 'Remember me' tegen. Hij was er niet mooier op geworden Zijn nieuwe naam was Mister dikke Abses We waren pas terug in de hostal van El Calafate om half 12 's nachts. We zijn meteen ons bed ingedoken. Morgen hebben we een dagje rust. Lekker lang slapen, de was doen en es goed uitgebreid gaan eten ...
Dedjuu, ik ben hier net heel mijn verhaal kwijt gespeeld. Dus ik mag opnieuw beginnen. En dat allemaal voor jullie hé.
Vandaag hebben we een dagtocht voor de boeg van 9 uur. Het eerste deel leidt ons naar de gletsjer Grey. Normaal is dit een tocht van 5,5 uur enkel, maar wij gaan tot het eerste uitzichtpunt (= anderhalf uur enkel). Het weer zit ons mee, want de wind is gaan liggen. Het regent nog een beetje, maar 't is de moeite niet. Onderweg komen we al langs een rivier waar grote hompen ijs in drijven. De gletsjer biedt ons een mooi stukje natuur. We zijn er nog een eindje vandaan, maar toch loont het de moeite. Daarna keren we terug naar de lodge Paine Grande om ons lunch te verorberen. Zoals echte trekkers nemen we maar een half uurtje schaftijd om onze trektocht te beginnen naar de volgende lodge. We lopen langs een prachtig meer en een andere gletsjer Valle Francés. De kleur van het meer is zóóó mooi. Ik weet niet of de gevoelige plaat deze kleur goed kan vastleggen, maar het zit alvast goed gestockeerd in ons koppie koppie. Jo,den Che, is bij het wandelen onze kopman. Hij gaat er als een speer vandoor. Het grappige is ook dat Jo en Nadine ondertussen vrienden van hen tegenkomen, Patrick en Chantal. We wisten dat we hen op de hielen zaten, maar eigenlijk hadden we pas een 'date' met hen in Ushaia in een restaurant om 19u . Het moet toch lukken dat we hen hier tegenkwamen. Onderweg passeerden we ook een kampplaats waar de echte bush bush mannen en vrouwen (?) de nacht 'gratis' kunnen doorbrengen. Bjeik,wat een griezelige plaats was dit. Ik voelde me net zoals in de mangroves van expeditie Robinson. Zwarte takken, zwartegrond, weinig daglicht. Hier krijgen ze ons met geen stokken in een tent. Tinke twijfelde nog, my hero. Ondertussen heb ik ook de rugzak van Tinke overgenomen. Best zwaar, maar mijn GI Jane temperament hield de bovenhand. Ik zou tot het bittere einde doorgaan. Whoe whoe whoe. Het laatste stuk was nog zwaar : klimmen en grote keien om over te kruipen, ook opletten om geen natte voeten te krijgen onderweg. Maar het weer zat ons enorm mee ondertussen. Het zonnetje gaf ons gezellige warmte en het uitzicht was helder. Voor het zelfde geld had de wind ons tegen 100 km/uur in het gezicht geslagen. Moe, maar voldaan kwamen we in de lodge Los Cuernos toe. We waren de allerlaatsten. Het was een full house. Chance dat we op voorhand geboekt hadden. De slaapkamer was een ware openbaring. We voelden ons als sardientjes in een blik. We dachten dat stapelbedden maar 2 niveaus hadden, maar hier gaan ze tot 3 zelfs 4 niveaus. Omdat we als laatsten toekwamen, 'mochten' wij op hoogtestage gaan in ons bed. Het had wel een groot voordeel : boven was het warmer dan beneden in onze mummieslaapzak. Het avondeten was sober : 2 visjes en 2 patatten en pakjessoep. Ze hebben hier ook geen stroom. Alles is op gas. We zijn vroeg gaan slapen, want 9 uur stappen kruipt wel in de benen.
Vandaag zijn we net toegekomen in El Calafate. We hebben er een zéér lange busrit opzitten. We zijn gisterenavond vertrokken vanuit Trelew om 22u00 (2 uur vertraging) en we kwamen vandaag in Rio Gallegos toe om 15u00. Normaal hadden we daar om 14u00 moeten toekomen om onze volgende bus naar El Calafate te halen. Het was super spannend. Aan een controlepost zagen we plots de bus naar El Calafate. Wij holdebolder van die bus, de chauffeur meegesleurd om onze bagage uit de bus de halen en dan crossen naar de overkant om in de andere bus te stappen. We waanden ons eventjes in 'Argentina Express' We waren dolgelukkig dat we de bus gehaald hebben, want anders moesten we wachten tot 20u30 en dan zouden we pas rond half 1 vannacht toekomen in El Calafate en morgen moeten we reeds om 5u00 opstaan voor onze grote trektocht naar Torres del Paine. Meer daarover later.
We willen jullie ook niet onthouden van onze uitstap gisteren. We zijn op dolfijnenjacht gegaan en we hebben ons verdiept in het leven van de pinguins. Met andere woorden het was weer super !!! Ik dacht dat dolfijnen enkel grijs van kleur waren, maar de soort die hier voorkomt is zwart en wit. Ze waren prachtig ! Een ware streling voor het oog. Ik zou uren naar die beesten kunnen kijken. Ze houden enorm van bubbels en daarom komen ze heel snel naar onze boot toe om in de golven ons goeie dag te komen zeggen. Ze zijn supermoeilijk te fotograferen, maar we hebben onze ogen de volle kost gegeven. Het uurtje was veel te snel om.
In Punta Tombo zagen we dan de grappige pinguins. Ze komen daar van september tot mei. De andere maanden bevinden ze zich in Brazilië. Die beestjes leggen dus ongeveer 6000 km af. Er zouden ongeveer 1 miljoen pinguins zijn. En het is echt waar, je struikelt bijna letterlijk over hen. November is de broedmaand en in elk gaatje en onder elke struik vind je een pinguin die op de eitjes aan het broeden is. Meneer Wiggel Waggel gaat ondertussen dan eten zoeken in de zee (vooral ansjovisjes).
Jullie krijgen van deze laatste avonturen natuurlijk weer enkele fotootjes te zien via de link. Ga ook zeker naar het filmpje van de pinguins kijken : supergrappig !
Oooh ja, en zoals jullie het leuk vinden om ons reisverhaal te volgen, vinden wij het hier echt heel plezant om jullie berichtjes op de blogsite te lezen ! We zijn ver van huis en jullie berichtjes brengen ons wat dichter bij huis !!! Bedankt allemaal. We missen Barça hier wel, maar we zijn blij dat er zo goed voor hem gezorgd wordt.
Groetjes van de expeditieleden van Nieuwkerken en omstreken
Vandaag was een supertoffe dag. We zijn op excursie geweest naar Península Valdes. Om 8u00 zijn we vanuit ons hostal vertrokken voor een trip van 400 km. Onze gids Hugo sprak heel goed Engels en heeft een degelijke uitleg gegeven. De vegetatie onderweg is nogal ééntonig. We wanen ons in een Western film waar het stof hoog opwaait. Maar hoe ééntoniger de vegetatie, des te verrassender is de fauna. In Punta Norte zagen we dikke logge zee-olifanten die aan het luieren waren op het strand. Indien ze zich op het strand moesten voortbewegen, kostte hen dat enorm veel moeite. Enkele kilometers verder waggelden de pinguins ons tegemoet. Dit zijn zo'n schattige beestjes die zich supergemakkelijk laten fotograferen. Neem zeker een kijkje naar onze URL op de site waar de foto's staan ( de link staat links : Onze fotoalbum bij Photobucket.com : hier). Le moment suprême was dan de boottocht naar de walvissen. Deze beesten zijn echt gigantisch !!! Er bevindt zich een grote populatie in deze buurt (+/- 1200 en elke 3 jaar werpt een vrouwtje een nieuw jong) en ze komen nieuwsgierig naar de boot kijken. Dit was echt het 'whaaauw' moment. Natúúúrlijk probeer je de beste foto te trekken en helaas is dit niet zo evident, maar we hebben de ultieme shot te pakken gekregen (cfr de link naar ons fotoalbum).
We hebben deze zalige dag afgesloten met een zalig diner in een visrestaurant. Calamares, paella, merluza, langostinos en een heerlijk flesje witte wijn erbij. Doen we jullie al watertanden ???
Hasta la vista, babies !!! En gaan we nog niet naar huis, belange niet, belange niet ...
Onze eerste passen hebben we al gezet in Argentinië na 33 uren traveltime. Nu vandaag ons eerste berichtje op onze blogsite. Om te beginnen hadden we een rustige vlucht naar New York waar we op de luchthaven gebleven zijn. We hebben daar bijna alle winkels gezien gedurende de 10uur wachten op onze nachtvlucht naar Buenos Aires. De security is nog altijd even streng, schoenen uit, in het oogje kijken, vingerafdruk en zeker geen grapjes maken. De nachtvlucht was wel overboekt en de handige harry`s konden $ 500 krijgen om hun plaatsje af te geven. Eenmaal op het vliegtuig was de prijs al $ 800.
In Buenos Aires is het heel druk, heel lawaaierig. Er is heel veel volk en de voetpaden zijn heel oneffen. Je moet hier ferm uit je doppen kijken. Wel hebben we een leuk logement gevonden met een gezellige patio en mooi ingerichte kamers. De straten zijn net zoals in New York allemaal recht op recht. Indien ze de weg uitleggen, spreken ze inderdaad in blokken : 3 blokken verder kom je daar, etc... Het weer is wel zalig in BA. Dinsdag hadden we stralende zon, zo'n 30 graden. Het is heerlijk om nog eens in short en T-shirt rond te lopen. Voor Jo hebben we al een nieuwe naam gevonden : onzen Che. Hij heeft zo'n coole pet op die ons aan Che Quevara doet denken. Hij moet zich dan wel nog een baard laten groeien. In de wijk La Boca bevinden zich kleurrijke huisjes, maar het is een beetje overroepen. Enkele straten zijn toeristisch ingericht, maar daarbuiten ligt een schrijnende buitenwijk. We zijn hier naar het voetbalstadion van La Boca Juniors waar de welbefaamde Diego Maradona zijn eerste carrièrestappen heeft gezet. We zijn de look-alike Maradona zelfs tegengekomen.
Deze ochtend had Tin's rugzak het al begeven. Een naad was serieus gescheurd, maar we hebben een fantastisch rommelwinkeltje gevonden die de rugzak perfect hersteld hebben en dat voor slechts 12 pesos (3). Dat was rap geregeld, sie.
Nu zijn we net aangekomen in de hostal El Gualicho in Puerto Madryn. Onze vlucht van Buenos Aires naar Trelew heeft dik 2,5 uur vertraging gehad, maar soit we zijn hier op tijd geraakt. Morgen moeten we alweer vroeg uit de veren. We gaan op excursie naar Península Valdes waar we hopelijk walvissen en zeerobben zullen zien. See you later alligator, see you soon, kalkoen (dito den Che)
Op een regendag heb ik de blogsite in elkaar gestoken dankzij wat steun van bloggen.be Het aftellen kan beginnen. Mocht je al een berichtje willen sturen, ga dan via gastenboek.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
van de ober. Foutje was in de keuken gebeurd. 
Maar als het echt in galop gaat, dan kom je schoon recht in de beugels en ga je regelmatig op en neer, een fantastisch gevoel. Met een smile tot achter onze oren kwamen we na 2 uur terug op de ranch. 
.
We waren pas terug in de hostal van El Calafate om half 12 's nachts. We zijn meteen ons bed ingedoken. Morgen hebben we een dagje rust. Lekker lang slapen, de was doen en es goed uitgebreid gaan eten ...
En dat allemaal voor jullie hé.
