12 april 1994. Het is midden in de nacht en de telefoon rinkelt. Dat kan nooit goed nieuws zijn. En inderdaad, ik hoor de gejaagde, gestresseerde stem van mijn moeder. Woorden die me altijd bij blijven: "Als je pa nog wil zien, haast je dan, het gaat niet goed." Ik kwam te laat. Zijn hart had het begeven onder de overweldigende kracht van de astma-aanval. Reanimatie haalde niks meer uit. 64 Was hij. En vandaag is het een kwart eeuw dat ik hem kwijt ben. Het verdriet is afgesleten, de tranen opgedroogd. Maar hij is nog niet vergeten. Ik denk nog met een glimlach terug aan zijn nooit stilvallende gevoel voor humor, aan zijn plagerijen. Ik ben de klank van zijn stem al een tijd vergeten en toen ik me dat realiseerde was dat weer een mini-rouwproces. Stukje bij beetje verliezen we degenen die we zo hardnekkig proberen vast te houden in onze herinnering. Dat deed pijn... Soms denk ik dat ik me zijn vette lach nog kan herinneren. Maar dat is misschien wishful thinking. Mijn vader verdwijnt elk jaar een stukje meer. En dat is niet gemakkelijk. Ik hoor mijn broer anekdotes vertellen die mijn eigen geheugen triggeren en besef: ik was dit vergeten.. Een kwart eeuw is hij al weg. Een jong mensenleven is dat. Emma is een jaar later geboren en is ondertussen volwassen en staat aan het begin van haar eigen leven. Aan haar zie ik hoe lang hij al weg is. Ik ben niet triest vandaag, daarvoor is het verdriet al te oud. Maar het zet me wel aan het denken. Ik ben ook een ouder. Stilstaan bij de vervagende herinneringen aan pa motiveert me om zoveel mogelijk liefdevolle, grappige, ontroerende herinneringen te spinnen met mijn eigen kinderen. Zodat hun voorraad groot genoeg is om ook nog met een glimlach (en waarschijnlijk rollende ogen ) aan mij terug te denken als ik er al lang niet meer ben.
Pa, bedankt voor het mooie en goede dat je me meegaf, voor je onmetelijke liefde voor mij en mijn kinderen. Ik zie je graag.
14 februari. Valentijn. Mijn huwelijksdag. Het hoorde "de mooiste dag van mijn leven" te zijn. Heel lang geleden, toen ik er nog in geloofde om met mijn kersverse echtgenoot oud te worden en dan samen herinneringen te kunnen ophalen aan een mooi, rijkgevuld leven samen.
Is me dat even anders gelopen. Valentijn heeft me lang een wrange smaak bezorgd. En niet omdat het me herinnerde aan mijn echtgenoot die zijn gezin meer kwaad dan goed gedaan heeft, maar omdat het mij een gevoel van falen gaf. Ik heb nog lang na de scheiding willen vasthouden aan de herinnering aan die oorspronkelijke droom. Ik had graag oud willen worden met mijn partner in crime. Valentijn herinnerde me er elk jaar aan dat ik er niet in geslaagd ben om die droom te verwezenlijken. En ja, ik weet het wel, it takes two to tango maar toch..
Vandaag sta ik in elk opzicht heel ver van die valentijnsdag 1986.
Het is een fijne dag geweest, zonder nare gedachten. Integendeel. Ik heb een nieuwe partner in crime en hoewel ik niet weet of ik met hem oud zal worden voel ik me toch super goed in mijn vel. Die no-nonsense man, zorgzaam en met een fantastisch gevoel voor humor, heeft moeiteloos alle trieste herinneringen overschreven. Hij wenste me vier dagen geleden een "Happy Valeriaan" en alleen al daarmee verovert hij mijn hart. Als het aan mij ligt worden we samen oud. Ik zie het helemaal zitten.
Vandaag word ik 51. Het voelt een beetje vreemd aan, alsof ik nu ècht begonnen ben aan die nieuwe fase, als vijftiger. Ik betrap me er op dat ik vaker de behoefte heb om mijn verleden, mijn herinneringen vast te houden, vast te leggen. Mijn leven etsen in de herinnering van de jongere generatie en op die manier een stukje bevestigen dat ik hier geweest ben.
Ik heb dan misschien geen grote stenen verlegd in de rivier, maar wat voorbij is heeft wel zijn betekenis gehad. Voor mij, voor mijn gezin. Het heeft me gemaakt tot de vrouw die ik nu ben.
En wie ben ik?
Vandaag, op mijn 51ste verjaardag, kan ik een mooie evaluatie maken. Ik kan heel eerlijk zeggen dat ik gelukkig ben. Er stonden altijd heel veel rozen op mijn pad, maar het waren nooit rozen zonder scherpe doornen. Ik draag de littekens, zowel de zichtbare als de onzichtbare. Ze zijn op dit punt in mijn leven meer een bron van kracht dan wat dan ook. Een geruststelling dat ik taai en sterk genoeg ben om tegenslagen aan te kunnen. Als moeder heb ik mijn kinderen zien opgroeien tot schitterende volwassenen die elk hun eigen weg aan het uitstippelen zijn en daar iets moois van maken. We zijn nog huisgenoten maar het nest is eigenlijk al leeg en zo hoort het ook.
Toen ik 12 jaar geleden mijn dierbare soulmate ontmoette stond ik in ziekenhuiskiel op de duikplank van een echtscheiding. Hij was toen mijn houvast, mijn reddingsboei en hij is dat vandaag nog steeds. Ik formuleerde het een paar maanden geleden als volgt: 'Het is een complex verhaal, over niet zonder en niet met elkaar kunnen. Over ups en downs. Maar we zijn er nog steeds. Voor elkaar, naast elkaar. Beschrijven wat deze mens voor mij betekent is onbegonnen werk. Ik kijk naar hem op, ben trots op wat hij doet en wie hij is. Hij haalt het beste in mij naar boven. De momenten dat hij me ergert vallen er altijd weer tegen in 't niet. Hij is onvoorspelbaar, "vreemd" soms, maar ik zie hem doodgraag zoals hij is. Mijn maatje voor 't leven, door dik en dun."
Het is een fijn gevoel om met hem mijn toekomst tegemoet te gaan. Ik ben er helemaal klaar voor.
) aan mij terug te denken als ik er al lang niet meer ben.
