Mijn hersenen zijn de laatste weken in overdrive, geen moment is er rust in mijn hoofd. Een constant gevoel van stress, zenuwachtigheid en geen idee wat ik nog meer voel. Maanden probeerde ik me zo goed als ik kon over de breuk te zetten, zonder succes, het was dan ook een klap in mijn gezicht toen ik zag dat hij na 2,5 weken al iemand anders had. Maanden later begon zijn beste vriend ineens tegen mij, natuurlijk voelde ik argwaan in het begin: Waarom zou hij juist met mij contact willen hebben? Een vraag die me zonder dat ik het wil nog steeds bezighoudt. Maar zonder hem zou ik ook nooit geweten hebben wat de echte reden is van onze breuk. Alweer een gigantische klap in mijn gezicht, het gevoel dat heel onze relatie een leugen was, dat hij maanden lang constant heeft gelogen tegen mij. De afstand de reden? Nahh zo ver was ik ook wel al. Want eerlijk? Hij wist op voorhand dat we elkaar niet vaak gingen zien en dat het wel lastig ging worden? Heeft hij ooit laten uitschijnen dat hij er problemen mee had? Nope, geen één moment.. Voel ik mij nu beter sinds ik de waarheid ken? Ik zou niet zeggen dat ik mij beter voel, integendeel. Maar ik ben ongelooflijk blij en opgelucht dat ik het wel weet nu en het misschien wel een plaatsje kan geven. Ik ben er nog steeds niet uit wie mij nu het meeste gekwetst heeft: Antwerpse klootzak waarvan ik wist dat hij mij aan de lopende band bedroog op 10 dagen tijd of Idioot waarvan hij mij 4 maanden lang verzekerde dat hij mij graag zag maar mij blijkbaar al die tijd bedrogen heeft. Ik weet het niet.. Ik voel mij zo leeg en het zelfvertrouwen dat ik opnieuw had opgebouwd, mede dankzij idioot, is in 1 klap terug afgebroken. Er zijn dagen dat ik mijn bed niet uit wil, er zijn dagen dat ik opsta en dat ik precies de wereld aankan maar tegen de middag weer zo depressief ben als ik maar kan zijn. Iedereen om mij heen lacht en maakt plezier en ik zit half te huilen, letterlijk. Hoe langer hoe meer vraag ik mij af wat er is mis is met mij, waarom laat iedereen mij na een tijdje gewoon vallen. Ik ben niet onbreekbaar, helemaal niet, ik ben gebroken. Ik ben gewoon helemaal gebroken. En ik probeer zo hard om eruit te geraken maar tevergeefs. Het zal nog een hele tijd duren voor ik mij weer goed voel en terug in mijzelf zal geloven.
We zijn een dag later. Ik kan nog steeds amper vatten wat er gisteren is gebeurd, ik kan nog steeds niet geloven dat zo'n gruwelijke dingen zo dicht bij huis zijn gebeurd. Terwijl ik nietsvermoedend ziek in mijn bed lag te slapen was België helemaal in de ban van terreur, nietsvermoedend werd ik wakker met de sms 'tussen al die aanslagen door..' Huh aanslagen? Ahja dat zal wel nog zijn van een paar dagen geleden of van in Turkije ofzo, dacht ik. Tot ik het zag verschijnen in mijn nieuwsoverzicht: "Aanslag op luchthaven van Zaventem", "Aanslag op metro ter hoogte van Maalbeek" Ik was ineens klaarwakker, denkend aan de mensen waarvan ik weet dat ze in Brussel en omstreken wonen, de vader van een vriendin die werkt op de luchthaven, gelukkig verscheen er al snel dat hij veilig thuis was en dat hij niet moest werken. Een kennis die op het nippertje NIET op die metro zat. En plots besef je hoe ernstig de situatie is en hoe dichtbij het allemaal is gebeurd. Meer dan ooit vraag ik mij af wat er in die monsters hun hoofd afspeelt, waarom ze zo gruwelijke dingen doen. 31 doden, tientallen gewonden, en het aantal doden kan nog steeds oplopen. Is dit nu echt wat ze willen bereiken? Is dit nu echt hun levensdoel? Het zou me doen twijfelen aan de mensheid, maar langs de andere kant is het ook ontroerend mooi hoe heel het land nu samenhoort, we maken allemaal hetzelfde mee, delen de zelfde angsten en gedachten, maar we delen ook allemaal de wilskracht om dit te stoppen. Alleen kwam voor mij de echte schok in de namiddag toen ik voor een tweede keer wakker werd en las dat ze een verdacht pakket onschadelijk gemaakt hadden op de VUB, de gedachte alleen al dat er daar een bom had kunnen ontploffen terwijl mijn zus daar was is verschrikkelijk. Is dit niet allemaal één grote nachtmerrie? Worden we morgen niet allemaal gewoon wakker in een perfecte, zorgeloze, oorlogsloze wereld? Of is die wereld gewoon fantasie? Waarom, waarom, waarom? Een vraag waar we volgens mij nooit een antwoord op zullen krijgen. Weten ze zelf wel waarom? En waarom is die ene terrorist gaan lopen? Waarom heeft hij zijn bom niet laten ontploffen? Schrik? Spijt? Ik weet het niet.. Hoe kunnen we dit stoppen? Een vraag die ons allemaal wel bezig houdt.. Meer dan ooit ben ik zo ongelooflijk fier op ons belgenlandje, in tijden van nood kunnen we dan toch rekenen op elkaars steun, en niet alleen van de belgen maar van heel de wereld. Deze aanslagen raken niet alleen ons, maar heel de wereld, iedereen wordt geviseerd, waarom? Omdat we niet hetzelfde geloof hebben? Mijn antwoord zal blijven zoals ik altijd antwoord 'Ik geloof in mijzelf!' En ik geloof in België. Ik geloof dat we hier samen uitgeraken. Ik geloof dat wanneer alles achter de rug is we een sterk front vormen waar niemand tegenop kan. En dan, dan lig je in je bed na te denken en besef je dat jij nog geluk hebt gehad, want jij was daar niet, jij hebt het niet allemaal meegemaakt, jij was niet op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip, jij bent niemand kwijtgeraakt.. Ondertussen zit ik al een half uur achter mijn computer, proberend te verwoorden wat ik voel, maar de juiste woorden willen maar niet komen. De wereld is naar de kloten en het enige wat we kunnen doen is er proberen het beste van maken, tijd doorbrengen met dierbare personen, vertel hen hoeveel je van hen houdt en hoeveel ze betekenen voor je, het zou zomaar de laatste keer kunnen zijn.. Want zoals in Bart Peeters zijn woorden: 'zonder liefde kan de hemel niet bestaan' #prayforBelgium #prayfortheworld #wearestrong #wewillsurvive #togetherONE
Nog geen 3 weken nadat het uit was tussen ons kwam ik er via zijn skype achter dat hij samen was met dat ander meisje, hij had zijn profielfoto veranderd in een foto van hun kussend, om van over te geven, ook zijn zinnetje dat nog altijd hetzelfde was als toen wij samen waren was veranderd 'so in love with my girl', ik kon mijn ogen gewoon niet geloven.. Dat hij mij na 3 weken gewoon uit zijn leven kon zetten, doen alsof ik niets ben, terwijl ik nog iedere dag zit te wenen.. Ik heb hem toen een sms gestuurd 'Ge mocht me ook gewoon zeggen dat ge iemand anders had dan mij gewoon te negeren' Geen antwoord, wat had ik dan gedacht.. Nu weet ik wel ineens de reden waarom hij me de laatste week volledig negeerde.. Dagen verstreken en valentijn kwam, ik wist op voorhand dat ik die dag beter niet was opgestaan en ik kreeg gelijk toen er een foto op zijn fb verscheen van haar, ze had een ring gekregen en ze was zooo verliefd op hem en nog geen half uur later had hij ineens een relatie op facebook, ok ik wist dat die dag ooit ging komen maar ik wist ook dat ik er ging vanaf zien.. Ik wist ook dat de reacties lezen daarop geen slim plan zou zijn maar ik kon mezelf niet tegenhouden, iedere reactie brak mijn hart meer en meer 'Oh zijn jullie eindelijk samen?' (Want ja, met mij heeft hij zijn tijd verspilt.) "Oh met wie? - Het mooiste liefste meisje" (Ja, ik was de bitch en de lelijke tuurlijk) Ik weet wel dat ik zo niet moet denken, maar ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd. Ik was ten einde raad en ik werd letterlijk gek, Ik heb de beer die ik van hem kreeg en de trui helemaal kapot geknipt, en sowieso dat ik daar nog spijt van ga krijgen maar ik kan er niet meer op kijken, het doet mij veel te veel pijn om te weten dat hij nu bij iemand anders zit. Hoe kon ik ooit denken dat ik goed genoeg was voor hem, ik ben voor niemand goed genoeg, voor mijn moeder niet, voor sommige vrienden niet, voor mijn klas niet,.. Terwijl hij stukje voor stukje ervoor zorgde dat ik terug somebody werd brak hij me in 1 seconde en werd ik terug nobody.. Ik wil zo graag kwaad zijn op hem, maar dat lukt mij gewoon niet, waarom? Omdat ik nog steeds van hem hou, ondanks alles.. Morgen is het een maand geleden dat ik dat berichtje kreeg, een maand van niet slapen, amper eten, en iedere dag wenen, ik heb geen idee hoelang ik dit nog ga volhouden, ik kan echt niet meer..
Bijna 4 maanden lang leefde ik in mijn eigen wereldje, ik leefde in een sprookje, alles ging zo goed tussen ons, ofja da dacht ik toch. Aan mijn leventje in mijn eigen fantasiewereldje kwam zondag abrupt een einde. Sinds vorige week woensdag hoorde ik plots niets meer van mijn lief, ik heb mij dagen afgevraagd wat er was, of ik iets verkeerd gedaan had, maar hij reageerde op niets. Ik ging er helemaal aan onderdoor, ik heb nachten niet geslapen, alles wat ik at kotste ik er nadien weer uit door de stress. En dan kwam plots zondag rond 23:30 dat berichtje binnen, en ook al had ik me er al stilletjes op voorbereidt, ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk en ik vind het nog altijd moeilijk want ik wil hem gewoon niet loslaten, hij hoort bij mij. We hebben tot een uur of een gepraat, maar ik was zo stikkapot, dat ik had gesmeekt om de volgende dag verder te praten, wat we ook gedaan hebben, 2 uur hebben we gebeld, en ik kreeg eindelijk de echte reden uit hem. En ik vind het chapeau van hem dat hij het zo heeft gedaan uiteindelijk, omdat hij mij niet nog maar zou kwetsen, moest er iets gebeuren. Maar ik vind het jammer dat hij er zichzelf niet in vertrouwd want daardoor ben ik hem kwijt. Ik wil hem niet loslaten, ik wil hem gewoon terug voor mij winnen. Ik wil dat hij beseft dat hij enkel mij graag ziet en dat dat dat andere meisje gewoon een opflakkering is omdat hij mij zo hard miste. Maar ik zie hem zo ongelooflijk graag, ik ben in staat om die trein op te stappen en naar hem te gaan, maar dat wil hij ook niet en ik versta dat ook wel maar toch.. Ik kan niet zomaar van de zijkant toekijken hoe hij verder gaat met zijn leven, want ik weet dat hij hier ook vanaf ziet, dus we hebben er beiden niets bij gewonnen, we voelen ons allebei slecht, maar ik snap wel dat de afstand hem teveel werd, ik vond het ook lastig maar ik zocht naar dingen die het voor mij draaglijker maakten, maar hij kon dat blijkbaar niet, en hij als het over zijn gevoelens ging sloot hij me helemaal buiten blijkbaar. Het is zo vreemd om niet meer om het kleinste ding naar hem te kunnen sturen, nu ben ik gewoon bang dat ik hem zou storen waardoor ik hem helemaal kwijt ben. Na nachten niet geslapen te hebben weet ik niet meer wat ik moet denken, ik voel me gewoon leeg, er ontbreekt iets en ik weet perfect wie er ontbreekt en ik hoop zo hard dat ik hem binnen een paar weken of maanden gewoon weer in mijn armen kan houden en dat dit gewoon een periode is dat hij het moeilijk heeft.. Just don't forget I love you so freaking much
De laatste weken heb ik het al vaak tegen mijn vrienden gezegd, "ik denk dat ik allergisch ben aan pubers'. Hoe hard ik er mij aan erger hoe respectloos ze zijn, omdat zij niet meer praten met hun exen, zou ik dat ook niet meer mogen doen, omdat zij alles vertellen aan elkaar, zou ik dat ook moeten doen. Maar ik leef mijn eigen leven, ik heb geen gids nodig die me zegt wat ik mag doen en niet mag doen. En ohja niet te vergeten, omdat zij geen langeafstandsrelatie zouden kunnen hebben, kan ik dat ook niet aan, ik weet het niet maar ondertussen staan we wel al bijna 3 maanden verder en gaat het perfect tussen ons, en daar hoeven geen meningen van andere mensen bij te komen die er niets van weten. Zoals ik al zei, ik erger er mij mateloos aan hoe respectloos ze zijn tegenover anderen en tegenover elkaar, in plaats van elkaar te laten zijn wie ze zijn, moet er achter de rug geroddeld worden, en als er eens iemand niet zo is dan is dat voor ze schijn. Terwijl het, in mijn ogen dan toch, de bedoeling is om op 18/19jarige leeftijd toch al volwassener te zijn blijven ze tegenwoordig ergens steken in de puberzone van 12/13 jaar ofzo. En misschien ligt het wel aan het feit dat ik vooral oudere vriendinnen heb dat ik me volwassener voel, maar ik hoor echt niet thuis in zo een pubergroepje waarbij je constant moet presteren om erbij te mogen horen. Ik ben liever mezelf en dan sta ik nog liever alleen dan dat ik me zo verlagen tot het presteren tot het onmogelijke. Niemand kan perfect zijn, niemand kan hetzelfde zijn. Verder erger ik mij aan het feit dat ze alles van elkaar moeten weten, maar dan ook écht alles, wanneer ze het doen, met wie, hoe en blablabla en daarbij komt dan ook dat ze verwachten dat iedereen zo is, en iedereen het moet vertellen, nuja bij mij zullen ze niets los krijgen, wat prive is is prive. Over privé gesproken, onlangs werd er gevraagd naar mijn ex, waarom ik het uitmaakte, ik zei dat het privé was en het antwoord was; 'Als ge een relatie hebt is da nie prive en dan moet ge ook zeggen waarom het uit is' Ow, ik moet hier niets zeggen, reden? Geen respect. Hadden ze een beetje respect kunnen opbrengen voor mijn ex, en hem niet heel de tijd zitten neer te halen, dan had ik, misschien, iets verteld. Het feit dat ik niets los over hem zorgt voor veel aanvaringen, maar in tegenstelling tot hen heb ik wél nog respect voor hem! Laat mij zijn wie ik ben, laat mij vertellen wat ik wil, laat mij stil zijn als ik wil en laat mij luid zijn als ik wil, laat mij omgaan met mensen dat ik wil, laat mij verliefd worden op wie ik wil, laat mij doen wat ik wil, ik word gek van alles rondom mij, ik word gek van het moeten presteren, ik word gewoon echt gek. Laat mij aub zijn wie ik wil! Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik allergisch ben aan pubers.. Ligt het aan mij, of zijn er nog mensen die zich hieraan ergeren?
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
