De terugreis naar Guayaquil verliep deze keer heel anders dan gewoonlijk.

Eerst was er de zoektoch naar beschikbare vluchten, de reisbeperkingen die verschillende landen opleggen en bijbehorende formulieren. Er was de verplichte PCR test. Er was de beschikbaarheid van vervoer naar Brussels Airport, de ondertussen obligate mondmaskers, de verlaten ogende luchthaven.

Eenmaal voorbij de (deze keer eens niet zwaar overbelaste) veiligheidsfilter, veranderde de sfeer. Voor de verbaasde ogen van mezelf en andere reizigers ontrolde zich de gangbare aktiviteit van het luchhavenshoppingcenter. Op de vlucht naar Madrid was er plotseling zelfs geen nood meer tot social distancing, het was business as usual: alle zitjes verkocht. Enkel de trolley met snacks ontbrak. Minstens de helft van de medereizigers waren op weg naar een welverdiende vakantie, na de zware inspanningen in de vier maanden lockdown. Een ietwat onderdrukte maar toch vrolijke stemming. En Iberia, zoals steeds, stipt op tijd.

Enigszins anders was het panorama op de anders zo gezellige luchthaven van Madrid Barajas. Nadat de medereizigers opgelost waren in die enorme ruimte, bleven we practisch alleen achter in de vertrekhal, in afwachting van onze vlucht naar Quito. Mijn dochtertje had geen moeite om een rustig plekje te vinden naast een stopcontact waar ze haar computer kon inpluggen om haar online lessen te volgen. Vanop de luchthaven, als dat geen showcase was !

Gelukkig hadden we drinkflesjes en voldoende boterhammen bij, want op Madrid Barajas waren de handeltjes gesloten. Op één apotheek, één boekenwinkel, één broodjeszaak en een vuil zelfbedieningsstation van een Amerikaans merk dat drankjes verkoopt waarvan het beweert dat het koffie is, na. De drang naar cafeïne verdween vlotjes.

De desolatie van de luchthaven werd slechts doorbroken door enkele groepen kort en kleurig uitgedoste jongelui met bestemming de vakantieparadijzen Ibiza en Mallorca. Aan de wachtrijen te zien, ook hier geen nood aan distanciamiento social.

Rond middernacht mochten we dan, alle 360 passagiers, plaatsnemen in de Airbus 34-600 . Ook hier: geen distanciamiento social, gezellig gezellig samen op weg. Maar in groot contrast met de vlucht van Brussel naar Madrid, waren er op de vlucht naar Quito geen toeristen herkenbaar. Wel uitgeputte mensen, die na vier maanden ophokken in god weet welke omstandigheden eindelijk terug huiswaarts konden keren. De verhalen waren gelijklopend: aangekomen in Spanje begin maart, en even later ging alles op slot. De mensen vertelden hoe ze dan opgevangen werden door hun familieleden, die zelf zonder werk vielen vanwege de strenge lockdown in Spanje. De 9000 km naar Quito werden in stilte afgelegd. De crew voorzag ons van een hapje, maar het was wel een stuk efficënter dan gewoonlijk. Het is trouwens bewonderingswaardig dat die mensen in deze omstandigheden überhaupt dat werk nog willen doen.

Bij aanomst in Quito werden alle reizigers afgezonderd en één voor één werd lichaamstemperatuur, hartslag en formlieren gecontroleerd. En de negatieve sars-co19 test, zonder dat kwam je er niet in. Daarna naar de migra (paspoortcontrole), waar we ons quarantaineadres moesten achterlaten. Op weg naar de vlucht met eindbestemming Guayaquil werkte onze negatieve sars-co19 test als een tweede paspoort.

Tot mijn verrassing verliep de aankomst in Guayaquil vlot, we werden zo snel mogelijk de luchthaven uitgeloodst. Buiten ontmoette ik het vertrouwde beeld van de rijen gele taxi’s. Ditmaal ging de onderhandeling over de prijs vlotter dan gewoonlijk. Zouden de taxichauffeurs eindelijk begrepen hebben dat tijd ook geld is. Na een reis van 30 uur bereikten we ons quarantaienoord. Oost west, thuis best.

Vandaag eindigt mijn quarantaine, die de Ecuadoraanse overheid oplegt aan alle reizigers die aankomen vanuit Europa. Na 4 maanden ophokken in België kon dat er best nog bij. De relatieve rust van de quarantaine staat in schril contrast met de diepe veranderingen die zich sedert enkel maanden aan versneld tempo wereldwijd aan het voltrekken zijn. Het globale beeld zullen we waarschijnlijk pas over een aantal jaar krijgen. Op lokaal niveau laten enkele gevolgen zich echter reeds voelen. Die beginnen we vanaf nu te onderzoeken.