Het einde van september is in zicht. Ik was gisteren uitgenodigd door een vriend voor een feestje bij een studentengenot in Haarlem. In eerste instantie wou ik niet gaan, het was al zeven jaar gelden dat ik in Haarlem was geweest, aangezien ik na de aanslag nooit meer ben teruggegaan. Het bleef echter de hele dag in mijn hoofd spelen. Dus besliste ik na het middageten toch te vertrekken naar het feest. Toen ik aankwam werd ik onmiddellijk voorgesteld aan iedereen. Daarna ging ik bij een groepje jongens staan die ik ken van Amsterdam.  Terwijl de jongens druk bezig waren met een gesprek te voeren, was ik niet aan het luisteren, maar naar buiten aan het kijken. Door het vensters kon ik mijn oude kleuterschool zien. Ik herkende de straten en wist dat als ik een paar straten verder zou lopen en dan naar links zou gaan, ik bij de plaats zou uitkomen waar ik zeven jaar geleden mijn familie ben verloren. Bij deze gedachten alleen al kreeg ik rillingen over mijn hele lijf. Ik had spijt dat ik was gekomen naar het feestje, ik had het moeten begraven, zoals doden begraven worden. Ik verliet de villa en stapte langs de kade richting mijn vroegere huis. Toen ik eindelijk was aangekomen in de straat waar ik vroeger woonde, voelde ik me meer ongemakkelijk, gespannen, sentimenteel en opgewonden tegelijkertijd.  En ineens stond ik daar, voor de plek waar ooit ons huisje had gestaan.  Het enige wat er nu was, waren brandnetels, struiken en bomen. Het is niet wat ik verwacht had, ik wist natuurlijk dat mijn vroegere huis er niet meer ging staan, maar de plek had zijn charme verloren.  De rust werd verstoord door de vrouw die in ‘welgelegen’ woont. Ik stond ervan versteld dat onze linkerburen er nog steeds wonen. Ik werd bij haar thuis uitgenodigd om een kop koffie te drinken. Ook al had ik hier geen zin in, ik kon geen ‘neen’ zeggen. Toen ik binnenkwam, zag ik dat alles nog hetzelfde was gebleven, wat me een nostalgisch gevoel gaf. Voordat ik vertrok wist mevrouw Beumer me nog te vertellen dat er een monument was geplaats voor de slachtoffers, dus ik besloot om naar het monument te gaan. Het was een standbeeld van een vrouw met gestrekte armen, ernaast stonden twee bronzen platen met de namen van de slachtoffers. Ik heb er ondertussen een nachtje over kunnen slapen en ben uiteindelijk blij dat ik geweest ben. Het gesprek met mevrouw Beumer heeft me uiteindelijk goed gedaan, het was fijn om haar  terug te zien en bij te praten.  Toen ik deze morgen opstond, voelde het alsof ik 10 kg lichter ben geworden.