Op een dag ontvangt de auteur een mailtje van een jonge creatieve vrouw die op zoek is naar informatie over een kunstenaar die hij vroeger gekend heeft. Meteen blijkt dat de jonge vrouw de dochter is van een liefje dat hij al meer dan dertig jaar geleden de rug toekeerde en intussen overleden is. De jonge vrouw en de auteur beginnen een spontane briefwisseling die al van meet af aan een zeer ‘magisch’ en ‘mystiek’ karakter heeft. Ze blijken beiden ver­eenzaamde, do­lende zielen te zijn; dromenjagers die al hun leven lang op zoek zijn naar een hoogstaande invulling van hun creatief bestaan. In hun briefwisseling ontsluiten ze via kristal­heldere ontboeze­mingen en aan­grijpende anekdotes uit hun leven meteen op een bloedeerlijke wijze hun innerlijke wereld voor elkaar.

Al van meet af aan voelen de auteur en de jonge vrouw een enorme geestelijke verwantschap. Beiden streven ze ook min of meer hetzelfde creatieve levensdoel na. Nog voor ze het goed en wel beseffen ontwikkelt er zich in hun geest een magistrale band, die hun embryo­nale vriend­schap al van meet af aan torenhoog overstijgt. Ze onthullen hun groeiende ge­voelens voor elkaar,  maar de jonge vrouw heeft op dat moment nog een relatie met een man die dubbel zo oud is als zij. Ze voelt zich miskend en onbegrepen bij haar huidige partner, maar omwille van haar huidige studie aan een kunstinstituut, en haar verlangen om haar jonge kinderen een standvastig leven te bieden, kan ze haar relatie met de oudere man niet hals over kop verbreken. Ook de auteur kan zich niet zomaar in een nieuw liefdesavontuur storten. Met het geld en de steun van zijn vennoten is hij op dat moment bezig een nieuw creatief bedrijf uit de grond te stampen, dat al zijn tijd en con­centratievermogen opeist. Bovendien draagt hij ook nog de zorg van zijn inwonende tiener­dochter, die hij, door de drankzucht van haar moeder, nog maar pas uit een diep dal heeft kunnen optrekken. Ook het feit dat hij al heel wat relationele tegenslagen heeft opgelopen en de jonge vrouw de dochter is van een overleden geliefde, houdt hem aan­vankelijk tegen. Op jonge leeftijd een relatie met de moeder; op oudere leeftijd een relatie met de dochter… het heeft iets ‘pervers’, dat zeker op veel kritiek en weerzin zal stuiten bij de ‘burgerlijk’ ingestelde mensen met wie ze verder door het leven zullen moeten gaan.   

De auteur en de jongere vrouw besluiten alles verder af te wachten, maar in hun onstuitbaar verlangen om hun innerlijke wereld met elkaar te delen, smelten hun zielen via hun brief­wisseling al heel snel volkomen samen. Omdat de lokroep van het hart uiteindelijk onweerstaanbaar wordt, besluiten ze, nog voor ze elkaar in levende lijve ontmoet hebben, over alle obstakels heen hun verder leven met elkaar te delen. Wanneer ze elkaar dan eindelijk voor het eerst in levende lijve ontmoeten, blijkt het wonder dat zij langs de elektronische snelweg creëerden, compleet te zijn. Maar in de verte stapelen zich ondertussen dreigende onweerswolken op, die uiteindelijk hun Grote Droom als een tsunami van de kaart zal vegen…

De Stenen Trap is een tijdloos boek; een ode aan de eeuwige zoektocht van de mens naar de meest verheven beleving van de meest verheven emotie; een stadium dat Plato, de Griekse aartsvader van het filosofisch idealisme, al omschreef als ‘de hoogste trap van de liefde’. Maar dit is een trap die door de invloed van onze ‘biologische hartstocht’ maar zelden of nooit bereikt wordt.

Het boek is tegelijk een ode aan de creativiteit, die de mensheid onverminderd naar nieuwe horizonten blijft drijven. Het werpt tevens een klare blik op de felle gedrevenheid waarmee kunstenaars aan hun roeping gestalte geven, en het daardoor vaak moeilijk hebben zich in de maatschappij te integreren en er deel van uit te maken. Bomon huldigt in zijn boek de stelling dat niets uit het niets voortkomt, dat verleden, heden en toekomst elkaar onophoudelijk beïnvloeden en zelfs overlappen, en dat elke gebeurtenis, hoe klein en onbe­duidend ook, een reden heeft.

"De Stenen Trap" (ISBN-nummer: 9789490243029, paperback, 280 pagina's, geïllustreerd) is te verkrijgen via Bola Editions aan de prijs van 19,95 euro (na 31 januari 2012 geldt de normale winkelprijs van 24,95 euro). Meer info op: http://www.bola-editions.be/De-Stenen-Trap-01.htm

25-11-2011 om 11:25 geschreven door Antoine Bomon  

Bij uitgeverij Bola Editions verscheen een nieuw lijvig en met ruim 200 foto’s geïllustreerd boek van de Gentse creatieve duizendpoot Antoine Bomon. Met zijn eerste tien levensjaren als rode draad neemt Bomon ons mee op een cruise door de tijd, meer bepaald naar de jaren vijftig, het decennium waarin het wiel van de vooruitgang plots in een veel hogere versnelling werd gezet.

De jaren vijftig vormen in veel opzichten een zeer opmerkelijk decennium. Het was de poort waardoor de mensheid van het eeuwenoude kronkelende pad naar de nieuwe snelweg stapte. Het decennium zat volgestouwd met afbrokkelende tradities, afschrikkingmethodes, hallucinante machtsspelletjes, de zucht naar zelfbehoud en het verlangen naar totale vernieuwing. De Koude oorlog, heksenjachten op communisten en collaborateurs, het uitbouwen van een allesverwoestend wapenarsenaal en de drang om hun eigen ideologie aan de hele wereld op te dringen, waren in die naoorlogse jaren de voornaamste drijfveren van militairen en politici. De race naar de ruimte nam een onstuitbare aanvang met de lancering van de Russische Spoetnik. In ons land werd de eerste autosnelweg aangelegd en zagen de eerste georganiseerde vakantiereizen het levenslicht. De oorlogskinderen, psychisch verminkt door alle ondergane gruwelen en ontberingen – én door het besef dat de twee wereldoorlogen voor de mensheid geen echte overwinning hadden gebracht – ontwikkelden gaandeweg een totaal nieuw begrip: de jongerencultuur. Aangemoedigd door moegetergde en vooruitziende intellectuelen en door tot halfgoden opgeklopte film- en showbizzrebellen creëerden tieners hun eigen levensstijl, die volkomen afweek van deze van hun ouders. De rock ’n roll zag het levenslicht en vrouwen als Marilyn Monroe gaven de aanzet tot de inburgering van het sex-appeal, wat in het daaropvolgende decennium tot een sterke emancipatie van de vrouw, holebi’s en eeuwenlang onderdrukte rassen leidde.

De tegenstellingen tussen de verschillende leefgemeenschappen waren nog immens groot. In de ene regio stond men al in een leefomgeving van kunstlicht en kunststoffen aan de voordeur van een volkomen geautomatiseerd en jachtig leven, dat echter nog geen doeltreffende veiligheidsvoorzieningen of voor iedereen toegankelijke medische verzorging bood. In een andere regio leefden de mensen nog nagenoeg zoals hun voorouders dat eeuwenlang hadden gedaan: zonder comfort, met werktuigen die in nog geen tien eeuwen wezenlijk waren aangepast, totaal afhankelijk van de seizoenen en de natuurlijke omgeving. Arbeiders en bedienden konden zich nog geen eigen huis veroorloven; de meeste zelfs nog geen auto of televisietoestel. Daartegenover had je dan de hogere klasse die hun rijkdom alsmaar zag toenemen. Een hoge zaakwaarnemer verdiende toen meer dan 500 arbeiders samen en 38 Belgische miljonairs bezaten samen meer vastgoed dan 28.500 arbeiders!

Op het platteland sloop de vooruitgang veel trager naar binnen. Daar had de Roomse kerk, die niet erg ingenomen was met grote vernieuwingen en omwentelingen, nog stevig het roer in handen en de eenvoudige bevolking hield zich halsstarrig vast aan hun vastgeroeste tradities.

Buiten die geïsoleerde dorpsgemeenschappen droomden mensen echter al van reizen naar andere planeten en dansten ze – losgerukt van sterk verouderde waarden en normen – op het nog wankele podium van een oneindig aantal vernieuwingen.

Kunstenaars reageerden furieus op de chaotische ontwikkelingen en ontsloten in een hevige scheppingsdrift nieuwe werelden, die in de artistieke en intellectuele middens voor nog meer chaos zorgde. Op het platgewalste puin van door de laatste wereldoorlog stukgeschoten steden ontstonden moderne woonoorden met een nooit eerder gezien comfort. De nucleaire wapenwedloop en de talrijke vuuraarden op alle continenten lieten regelmatig de vrees voor een derde wereldoorlog opwakkeren. Dat mondde allemaal uit in snel aangroeiend protest, in sociale verwarring en in het ontstaan van een totaal nieuwe, 'kunstmatige' levenswijze, waarin de natuurlijke evolutie volkomen voorbij gehold werd.

Bomon start zijn kroniekenreeks met een bijzonder kritisch, doch treffend overzicht van de hele twintigste eeuw. Daarin komt hij tot de slotsom dat de mens in die eeuw een nieuw verschrikkelijk zwaard van Damokles smeedde, waarvan het handvat al even dodelijk is als het lemmet. Vervolgens groeien de kronieken gaandeweg uit tot een autobiografisch, historisch en heemkundig werkstuk waarin zowat het belangrijkste over een vervlogen decennium vervat zit. Bomon vermeldt de opvallendste gebeurtenissen uit die periode, maar gaat vooral op zoek naar de geschiedenis achter de geschiedenis. Hij wekt aan de hand van persoonlijke herinneringen, waarheidsgetrouwe verslagen, grappige maar ook bij wijlen diepmenselijke anekdotes en talrijke foto’s het dagelijkse bestaan van de gewone mens opnieuw tot leven. Hij schuwt het ook niet hier en daar scherp commentaar te spuien op hallucinante, mensonwaardige toestanden en gebeurtenissen. Het misbruik door de katholieke kerk (vandaag actueler dan ooit!) en van andere godsdiensten wordt open en bloot op tafel gelegd in onder meer zijn kronieken ‘De neukende herders van God’, ’In de greep van de getuigen van Jehova’ en in ‘De pijn van de waarheid’. Het heldenstatuut van een paar opmerkelijke figuren uit die tijd (o.a. Che Guevara) wordt in andere kronieken door een scherpe pen en humaan inzicht ontkracht. Stilaan in de vergetelheid geraakte, hoogst begaafde persoonlijkheden, zoals een Audrey Hepburn, worden weer eens in de schijnwerpers geplaatst. Het militarisme wordt door haar eigen wapens en mensonwaardige inzichten aangevallen in onder meer ‘De waanzin van de oorlogvoering’. De nationale politieke situatie uit die jaren, die in elke kroniek een beetje aan bod komt, toont ons duidelijk dat we zestig jaar later nog altijd in precies dezelfde troebele slootjes zwemmen, met nog vrijwel dezelfde hete hangijzers en loze beloftes.

Kinderarbeid, de (vaak gruwelijke) opstanden die het einde van het koloniale tijdperk inluidden en de onafhankelijkheidsdroom van onze eigen overzeese kolonie krijgen net als de mode en de film ook een plaatsje, en een aantal vervoermiddelen, gebruiksvoorwerpen en striphelden uit die jaren passeren eveneens de revue. De start van het ruimtetijdperk – veruit het grootste en meest gewaagde avontuur van de mensheid, op gang gebracht door een gedreven voormalige gevangene uit de Goelag en een geniale SS-officier – krijgt een volledige, rijkelijk gedocumenteerde kroniek.

In het luchtige kroniekje ‘Internaat en meisjesanatomie’ onthult de auteur – gewaagd openhartig – zijn eigen eerste ‘seksuele’ ervaringen en in ‘Tussen kerk en kalverliefde’ beschrijft hij op een warme, poëtische en ontroerende wijze zijn eerste abstracte hartstochten voor een ander wezentje.

Hits uit de jaren vijftig en de snelle groei van het (volks)amusement komen vooral ter sprake in de rubriek ‘Schipper naast rock ’n roll’. Liefhebbers van heemkunde komen ruimschoots aan hun trekken in de kroniek ‘Ons dorpje in de streek der heuvelen’. In elke andere kroniek laat de auteur ons op een vaak prozaïsche wijze vergroeien met tal van uiteenlopende onderwerpen die de mensheid met vallen en opstaan door het begin van het atoomtijdperk kegelden.

Zo nu en dan gaat Bomon ook de filosofische toer op, maar het blijft helder en begrijpelijk voor iedereen. Hij pleit onder meer voor een kosmopolitische ingesteldheid. Het nationalistische gedachtegoed is volgens hem een overblijfsel uit de oertijd, toen geïsoleerde stammen elkaar bevochten voor meer macht, voedsel en ruimte binnen de vruchtbare woon- en zwerfgebieden. Volgens Bomon is het aanvaarden en respecteren van elkanders normen, culturele waarden, geloofsovertuiging en tradities de énige mogelijkheid om onszelf niet volkomen uit te roeien. “Elke ideologie – ook de eigen – heeft zijn engelen en demonen”, stelt hij. “Willen we als soort overleven, dan is een gezamenlijke inzet en een complete aanpassing aan elkaar niet te omzeilen. Door de transport- en communicatiemiddelen waarover de mensheid thans beschikt is de wereld één groot dorp geworden. Elke staat is nu een straat. Het is absurd dat in iedere straat andere regels en wetten gelden. De mensheid is door haar eigen expansiedrang genoodzaakt om uit te groeien tot één wereldnatie, met één en dezelfde kosmopolitische wetgeving. Elke groep, elke natie kan zijn ‘eigenheid’ behouden, maar moet deze van de anderen volstrekt tolereren. Zoniet komen we in een drassig moeras terecht waar de ene mens de andere het licht niet meer gunt, wat uiteindelijk alleen maar tot een totale zelfvernietiging zal leiden. Niet God, maar de mens zelf zal uiteindelijk bepalen wanneer het Armageddon onherroepelijk aanbreekt. ”

Ondanks de historische thema's, de beschouwelijke zijsprongetjes en de talrijke beknopte opsommingen van gebeurtenissen en feiten behouden De Kronieken van Bomon een eenvormig, speels informatief en prozaïsch karakter. Deze kronieken vormen zowel het nuchtere verslag van tien jaren menselijke activiteit, als het warme verhaal en de innerlijke beleving van een kind dat er in opgroeide en er zijn plaatsje in zocht. 

Een flinke aanrader voor iedereen!

Er werden al veel boeken geschreven over de jaren vijftig, maar dit net geen 400 pagina’s tellend boek, geïllustreerd met ruim 200 foto’s, onthult in een verfrissende mengeling van luchtigheid en ernst heel wat opmerkelijke feiten waar andere auteurs aan voorbij gingen. Bomon is er met dit boek ook in geslaagd om van de doorgaans stoffige begrippen ‘geschiedenis’ en ‘heemkunde’ en het naar zelfoverschatting ruikend begrip ‘autobiografie’ een soort spannend, afwisselend en tegelijk betrouwbaar, stevig onderbouwd stukje entertainment te maken, dat ongetwijfeld een grote groep jongeren en ouderen zal aanspreken.

In feite zouden we allemaal dit boek moeten lezen, zodat we weer weten waar we vandaan komen. Of zoals Bomon het in zijn voorwoord schrijft: “De geschiedenis is onze meest ervaren, meest alwetende leermeester. Een mens kan niet naar een betere toekomst streven als hij zijn verleden niet kent. Het verleden is ons kompas. Het kan ons meer dan wat ook helpen om onze verdere bestemming te bepalen zonder dat wij in kringetjes blijven varen, wat nu in veel opzichten nog het geval is, hoe snel we ook vooruit gaan.”

Antoine Bomon

DE KRONIEKEN VAN BOMON

Ons leven zoals het was in de jaren 50

.Paperback, 16 x 24cm, 392 pagina's.

Met meer dan 200 foto's.

Omslagontwerp & grafische vormgeving: Antoine Bomon

Uitgeverij Bola Editions, Gent

ISBN: 9789490243159

.

Hoe het boek verkrijgen?

.

Tijdelijke actie voor België: het boek wordt u tot 31 augustus zonder verzendingskosten thuisgestuurd na storting van € 24,95 op rekeningnummer 979-5932740-31 met vermelding ‘1 ex. De Kronieken van Bomon’. Kostprijs vanaf 1 september 2010: € 29,95 (verzendingskosten inbegrepen). Meer info: 0498 250 509 of www.bola-editions.be

07-07-2010 om 00:00 geschreven door Antoine Bomon  

Iets meer dan twee maanden is het geleden sinds ik hier nog een woordje naliet. De winter leek nog zo ver af toen ik het vorige dagboekverhaal schreef. De zomer zinderde nog na tussen de warmkleurige herfstbladeren, en het zag er toen nog een beetje naar uit dat we door al dat gepalaver over de opwarming van de aarde nooit meer ijs zouden zien op de Vlaamse wegen.

Intussen hebben we - na zoveel jaar - weer eens een witte kerst mogen meemaken, en werd de vriendin die me aanvankelijk “broertje” noemde om mijn handen uit de buurt van haar borsten en schoot te houden, mijn “elfje”.

Een vluchtig, snel wegvluchtend elfje, want al na één week begonnen haar broze vleugeltjes het te begeven onder het gewicht van de ervaringen uit het verleden, onder de zware lichtheid van de dagelijkse realiteit. Teveel jaren hadden we ons verscholen in de cocon van een alleenstaand leven. We hadden het vermogen verloren om onze dagdagelijkse bezigheden, onze gevoelens en principes op elkaar af te stemmen en met elkaar te delen.

Slechts één week mochten wij met volle teugen genieten van een samengesmolten geluk. Eén week vol tedere passie en opgeblazen geluksgevoelens. Eén week die me weer in sprookjes liet geloven. Eén week waarin sigarettenrook op de bedwelmende, geurige walmen van wierookstokjes leek. Eén week waarin mijn geliefde Duitse herdershond en mijn creatieve drijfveren naar het tweede plan werden verschoven, want je kan maar aan één ding tegelijk al je aandacht en liefde schenken.

Het is voorbij. Onze match is uitgespeeld, nog voor hij goed en wel begonnen was. We scoorden geen van beiden een goal, zitten nu beiden met het gevoel opgescheept dat we door de ander slechts als speelbal gebruikt werden.

We hebben het gehad, niemand kan het ons nog afnemen. Maar de prijs voor dit kortstondig vleugje levensgeluk was hoog. Nog maandenlang zal ik het zo onverwacht in mijn schoot gedropte godengeschenk moeten afbetalen met verdriet en pijn, met wroeging om de verwijten die bij het afscheid werden geuit. Nog lang zal ik wellicht het verlangen koesteren om de klok terug te draaien en het een beetje anders aan te pakken. Maar alleen de goden kunnen de tijd terugdraaien, en goden zijn we niet. Verre van! Slechts in een videogame kan de mens als een god telkens weer van vooraf aan beginnen.

Hoe het begon en hoe het eindigde ga ik hier niet in detail vertellen. Dat sluit ik op ik in het klooster van mijn privacy. Elke liefdeshistorie is trouwens dezelfde, hoe verschillend ze ook lijken. Hoe kort of lang ze ook duren: ze beginnen telkens met een feestelijke cocktail van vuur en verlangen, van geven en ontvangen, van rozengeur en roze wolkjes, van tintelende vingertoppen en banale verkleinwoordjes. Het begin is telkens een feest van het hart en van de emoties, vol glitter en glamour. Een party boven de wolken, een vakantie in de Elyzeese Velden. En ze eindigen allemaal als een dolksteek in het hart, als een duik in een poel van bevroren glassplinters. Op het eind sta je in dat lege station in die kille woestijn, met mondhoeken die naar beneden trekken, met ogen die niets meer zien, met gevoelens die als schurend prikkeldraad je hart omklemmen. Het valt je zwaar om vooruit te kijken, je blikken blijven de verloren beelden gevangen houden. Je probeert een dode weer tot leven te wekken, een afgekapte boom te herplanten. Je probeert de plotse eenzaamheid te omhelzen, maar grijpt slechts naar een huid waar niets meer inzit. Je valt in een ravijn van pijn, hoop verkleurt in wanhoop, tijd wordt tijdloos. Je kruipt in een harnas van zelfbeklag en zelfmedelijden, je probeert de ander te kwetsen om je eigen kwetsuren te zalven. Liefde vloeit tijdelijk of blijvend over in haat. Je kruipt in een zetelbed dat nog de geuren van verwelkte passie uitademt, kokhalst om je eigen innerlijke verscheurdheid. Je probeert de draad weer op te nemen, maar raakt slechts pluizen aan die als distelpluisjes geluidloos wegzweven. Je plant een voetafdruk op de ‘Boulevard of Broken Dreams’, pinkt een traan weg en wenkt naar wat niet meer is. De eenzaamheid valt als een reusachtige hagelsteen op je hoofd; het lijkt alsof je voor het eerst ontdekt dat je ook alléén staat midden in een massa, want die massa voelt je pijn niet, heeft geen besef van het feit dat ijs diepere brandwonden nalaat dat vuur.

Voorbij…

Ik probeer het nu te zien als een kortstondige, noodzakelijke passage in mijn leven. Niets is zinloos, alles heeft een reden. Doch, het valt me heel zwaar het gevoel van me af te schudden dat we echt voor elkaar bestemd waren en er samen iets moois hadden kunnen van maken. Het is ons niet gelukt, wij hebben er door een samenloop van omstandigheden en teveel innerlijke spanningen niet voldoende tijd voor gekregen.
Ik probeer mijn gevoelens nu te verwoorden, maar welke zin hebben woorden, als ze als zand tussen de vingers wegglippen?... Wat rest er trouwens nog van alle mooie woordjes die wij elkaar in die éne week als dolverliefde tieners toefluisterden?... Niets anders dan gebroken en verminkte letters, scherpe scherven en splinters die niet meer gelijmd kunnen worden... Wat blijft er nog over van de zoetzure passie, van de boterzachte tederheid, van de onbeschrijflijke gevoelens? Niets anders dan met verdriet en haat besmeurd drijfzand, waar niets meer in groeit en waarin alle licht opgeslokt wordt.

Voorbij!

The end of the route!

We hebben, zoals zo vaak gezegd wordt, de trein naar een mooie bestemming gemist. Het station ligt er nu verlaten bij en de overgebleven reizigers zijn nog slechts schimmen. We staan nu aan de kant, wezenloos toe te kijken naar de bruin wordende rozenblaadjes, onze ziel zwartgeblakerd door de vlammende wederzijdse verwijten na de breuk, met een hart dat nog slechts een bloederige, kloppende pomp is. Met herinneringen die alleen de slechte momenten proberen af te schilderen, want wat verkeerd liep rechtvaardigt de mislukking. Soms, als een vlijmscherp mes, een glimp van een gelukkig en teder moment, dat te zwaar was om dragen; een moment dat we nu als een steen over het water ketsen, om ons te troosten aan de kringen die uitdeinend verkringen.

Ach, sorry, het is nacht en de eenzaamheid stemt me triest poëtisch. Poëzie is pijn in een bloemenhuid, is leegte gevuld met holle frasen. Poëzie is het elixir dat zelfs nog aan brak water een genietbare smaak toevoegt. Ik wil dit nog even met mijn elfje delen, een afterparty na een niet geslaagd feest, een glanzende traan op een dorre schandvlek. Nog steeds heb ik haar lief, maar die liefde zit nu opgesloten in een bunker zonder deuren of vensters. Er is geen weg terug, geen weg meer samen vooruit. Er is niets meer dat ons nog aan elkaar bindt, de navelstreng is doorgeknipt.

Vlieg, elfje, vlieg weg, vlieg ver weg van mij vandaan. Ik hou je niet meer vast. Je bent bevrijd van mijn verwachtingen, bevrijd van het gevoel dat je altijd voor mij klaar moest staan, bevrijd van het gevoel dat ik je opeis, dat ik je verstik en je niet de nodige vrijheid laat. Ik heb je niets meer te bieden. Ik ben nog slechts een lege zak waarop de afbeelding van de prins stilaan vervaagd.

We zijn nu zelfs geen vrienden meer. Ze kiepte me zelfs al net voor de breuk uit haar vriendenlijst op Netlog, als was ik een stuk versleten speelgoed dat stonk naar alles wat niet deugd. Liefde volgt wel eens op vriendschap, maar vriendschap na liefde is zeldzaam. Het lijkt op een degradatie na een promotie. Ik heb haar na de breuk nog mijn vriendschap aangeboden, maar de aangeboden hand liet ze bevriezen door de ijzige wind van de haat. Het maakte me innerlijk woest. Het zorgde er voor dat ik haar verwijten naar het hoofd slingerde die ik niet meende, maar waarmee ik haar tot in het diepste van haar ziel wou kwetsen. Ze liet zich niet onbetuigd en pareerde mijn steekspel, gaf me op haar beurt ook steken van de degen. Het mondde uit in een onomkeerbaar vechtspel, en het verwoeste uiteindelijk het laatste restje hoop dat het ooit nog kon bijgelegd worden. Ze lijkt nu een vreemde, een vrouw waarvan ik slechts de schaduw heb gekend.

Ze was mijn laatste elfje.
Voor mij hoeft het nu niet meer. Wat nu nog komt zullen slechts eendagsvliegen zijn zonder vleugels, gezichten waarin ik geen schatten meer ga zoeken. Lichamen van borsten en billen, van passiezweet en ontkleurde geuren.
Ik zal - uit een zucht naar zelfbehoud - in de herfst van mijn leven (of ben ik dan toch al aan de winter toe op mijn negenenvijftigste?) leren om vrouwen enkel nog te zien als sierlijke lustdiertjes waar men zich niet mag aan hechten. Wat niet diep zit, doet ook geen pijn als het uit elkaar spat, en passie is passie; de verpakking is bijzaak. De knop is omgedraaid, het warme licht is uit en de chaos in mij kan zich uitleven in de kunstmatige schijnwerpers van vernis en oppervlakkigheid, van schijngeluk en zwarte regenbogen.

Vaarwel liefde.
Vaarwel geloof.
Vaarwel vertrouwen.
Vaarwel hoop.

Van de sierlijke schepen waarmee we vol hoop en vertrouwen aan onze korte odyssee begonnen rest nog slechts aangespoeld wrakhout. De masten zijn afgeknakt en in de diepte verzonken, de zeilen verscheurd door een tornado van onbegrip. De storm van verwijten is intussen gaan liggen, de kleuren van het zelfbehoud keren stilaan terug. Maar de vogels zwijgen. Zij hebben niets meer om over te zingen.

28-12-2009 om 00:00 geschreven door Antoine Bomon  

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Antoine Bomon