Hey bloggers! Long time ago.... Zeg dat wel! Hoe lang is het geleden? Een half jaar? Tja, ik had het toch zo druk! Een vijfdejaars heeft het tegenwoordig altijd druk, dat is niet gelogen. Net zoals de rest van de wereld het druk heeft gehad de laatste weken. Eerst en vooral: GELUKKIG NIEUWJAAR! Mag het geluk aan jullie kant staan. Anderzijds denk ik wel dat vele onder jullie nu een grote 'oef!' hebben geroepen. Eindelijk zijn die rotdagen voorbij en nu ben ik zo stikop dat ik erbij neerval. Dat is in ieder geval wat IK denk. Maar de mening van een (ondertussen) zestienjarige telt niet zo hard mee. Ik ben namelijk niet diegene die moet rondkrossen voor cadeautjes. Ik ben namelijk niet diegene die van 's morgens vroeg op de stoep staat bij de bakker. Ik ben namelijk wél diegene die het hele huis moet kuisen om gasten te kunnen ontvangen. Persoonlijke kuisvrouw tot uw dienst. Je kan me bijna horen snuiven van sarcasme. Maar ik vind het wel goed, hoor, dat ik nu al de huishoudelijke kluisjes doe. Het voedt op, als je begrijpt wat ik bedoel. Alleen dat strijken onder de knie krijgen....
Zij die zichzelf zo hartstochtelijk bemindt
Haar haren zachtjes wiegend in de wind
Zij is mijn muze, mijn schoonheidsideaal
Zij is zo hemels, zo speciaal.
Als een bloem die verwelkt
Als sneeuw die wegsmelt
Zo ben jij uit het leven weggegleden
Als een kiem die groeit
Een eeuwige roos
Zo ben jij in ons hart achtergebleven
hand in hand spelen in het zand samen huilensamen dingen doen samen pruilen geef elkaar een zoen samen duimen voor elkaar en samen op hetzelfde ogenblik klaar bij elkaar zijn samen zijn
Ik was naar Spanje gereisd om Arne te vergeten. Maar hoe kon ik hem vergeten met Alejandro in mijn buurt? Alejandro was de perfecte (Spaanse) weerspiegeling van Arne. Het kon zijn tweelingsbroer zijn. Het was zo heerlijk en tegelijk ook pijnlijk om naar Alejandro te kijken. Telkens als ik hem zag, zag ik Arnes blik weer voor me, net voordat hij aangereden werd. Als ik hem zag, zag ik Arne bewegingloos in dat ziekenhuisbed liggen. Alejandro begreep mijn tweestrijd niet. Natuurlijk niet, hoe kon hij nu in godsnaam begrijpen wat er in mijn hoofd omging? Ik hou zielsveel van Arne, maar om bij hem te zitten aan zijn ziekbed, wetend dat het misschien de laatste keer was dat ik hem levend zag? Ik hield het niet meer uit en ben dezelfde dag van het ongeval nog op de trein gestapt.
rode rozen drijvend in het rozenveld witte rozen sprookjesachtig verhaal verteld roze rozen prins op het witte paard gekneld in het rozenveld ga hem helpen
16 juli 2012. Voor u waarschijnlijk een normale dag. Voor mij ook. Nu toch. Een jaar geleden niet. Een jaar geleden stuurde ik nog fijne verjaardag naar mijn beste vriendin. Nu zit ik met mijn gsm in mijn handen. Starend. Twijfelend. Sturen of niet? Ik heb niets gestuurd. Waarom zou ik in godsnaam? Ikzelf was twee weken geleden jarig en ik heb ook geen smsje ontvangen. Vier jaar geleden ging jij je weg na het zesde leerjaar en ik de mijne. We bleven wel contact houden, zouden voor altijd beste vriendinnen blijven. Was ik zo naief? Vorig jaar kwam je bij mij op school te zitten nadat je ouders je van school haalden. Je was anders. Op facebook regende het klachten tegen je ouders omdat ze je weggehaald hadden van school. Je negeerde me. Roddelde over me. En dat moest mijn beste vriendin voorstellen? Je liet me vallen als een baksteen en nu doe ik dat met jou, op je verjaardag. Ongelukkige verjaardag zou ik zeggen. Mijn nieuwe beste vriedin is zoveel beter dan jij ooit geweest bent.
Ik had me natuurlijk voorbereid op alles, maar dat had ik nu wel echt NIET verwacht. Ik bedoel maar, wie verwacht nu dat er opeens een jongen voor je komt te staan, met zijn handen in zijn zakken en een meewarrige glimlach. En je verwacht dan totaal niet dat die jongen tegen je begint te praten! Ik heb al veel rare vakantiedagen achter de rug gehad in Spanje, maar deze was toch de nieuwe nummer 1 geworden...
