Bongu!

Er is een weekje van niets doen gepasseerd! Geen stage – niet vroeg opstaan – geen verplichtingen … of toch?  M’n ouders wilden natuurlijk een beetje een gids in Malta dus heb’k dat braafjes gedaan..véél cultuur opgedaan in combinatie met zon en regen! Veel bijgebabbeld, soms op de verkeerde plekken en momenten.

Korte anecdote: dag 1 zat’k met mama achter de buschauffeur geplaceerd. Na zo’n 30à45min op de bus eindelijk gearriveerd op destination. Toen wij zoals iedere andere passagier wilden uitstappen riep de chauffeur ons na: “meiskes, aaaal goed en wel daj zoveel te zeggen hebt, maar houd er rekening mee dat niet iedere chauffeur al dat getetter apprecieert é, chance dat ’t ik was, maar ik kreeg er op den duur bijna zoooo’n (maakt veel tralala gebaren) hoofd van”. HAHAHAHA! Inderdaad er zitten soms vieze chauffeurs bij maarja, foert. Deze was een jonge gast en moest er nog mee lachen. kZat vandaag trouwens weer met hem op de bus, in werkkledij dus lekker incognito, maar kheb wel m’n mond gehouden

Wat hebben we zoal gedaan? Apero, gegeten, cappucino, stadje, apero, gegeten, gegeten, apero, apero, slaapmutsje, dag boottocht in prachtige zon op ouwe houten boot met Sander lookalike als dienaar  met duikje in baai fooood wineee blue lagoon snorkeltje, gegeten, apero, wandeling langs kliffen, bussen zitten, shoppen, gegeten, apero, uuuuhm chillen en nog zo van die cultuur dingen.

Nu ben’k weer half op de hoogte van het wel en wee thuis. Sommige dingen had’k liever niet geweten, andere dingen liever wel maar die weet’k dus nog niet 

Het gemis zit er wel wat in hoor heelheel eerlijk gezegd..maar dan het gemis van vriendjes en vriendinnetjes, de topfeestjes, lekker bier (hier zit’k aan de anijslikeur en lekkere wijntjes maar ze zijn verdacht leep hoor!), de ellenlange bruine kroeg avonden, Gent city en al haar facetten, terrasjes, mn velo!, vrij denken en spreken, de onverwachtse marginale feestjes (hoewel’k daarvoor nie ver moet lopen hier) en de supertripjes naar onze noorderburen natuurlijk

Wat mis’k niet? Het weer, sommige mentaliteiten, Belgische stage+verslagen+paperassen, de drukte, TV, trein, onnozelaars, de stressy people,…

De dingen die’k mis gecombineerd met de dingen die’k hier de max vind, daar zou wel nog eens zaligheid uit voort kunnen komen!

Nu ben’k weer op een andere stageplek beland, mijn voorbereiding op “kine’s zonder grenzen” of Vietnam ofzo! J De amputees! Jawel! Mensen zijn hier zo sliekevet dat er een enorm hoge prevalentie van diabetes en dergelijke is…waardoor ze wel eens een lichaamsdeel verliezen! Wees gewaarschuwd! Een geamputeerde teen, been, arm, bilaterale amputaties…. Ze passeren allemaal de revue! De behandelruimte is behoorlijk oud en klein, maar het materiaal mag er wel zijn. De begeleiders zijn opnieuw toftoftof: een zotte, een klein grappig grut, een stoerebinkmaareigenlijknietzostoeralshijlijkt en een lieveke. Al in dat klein kotje gecombineerd met een lading patiënten: de sfeer mag er wel wezen. Die mensen voelen zich echt van de eerste minuut als lotgenoten..aparte humor wel

But seriously…dat klein kotje drijft me wel crazy! kHeb ook geen enkel excuus om ’t te verlaten of tis om te pissen of te eten.. Gevolg? Mn eetpauze wordt mooi verlengd en mn waterverbruik stijgt ook weer wat, aja!

Malta-amputee-weetje: je kunt hier maar beter geen lichaamsdeel verliezen want de prothesen worden maar om de 2 maanden aangevoerd vanuit Engeland! Nadeel van eiland hé… Wel zielig voor de patiënten die heel gemotiveerd zijn en dus snel vorderen en beseffen dat ze misschien al lang hadden kunnen lopen. Ook zielig voor de minder gemotiveerden wegens nog minder motivatie en verslechtering van algemene conditie! Ook zielig voor de therapeut uiteindelijk, willen en niet kunnen.

Zielige zaak zou je zo zeggen zzzzzzz

Wat hier bizar aanvoelt is’t feit dat het ‘ongekend zijn’ weggevallen is. ’t Is niet meer zo dak op straat kan rondlopen en dingen doen met ‘t gedacht: “ze kennen me hier toch niet”. Niet dak zukke zotte toestanden in’t openbaar uitsteek natuurlijk en dat me dat überhaupt veel kan schelen, maar toch! Ben vandaag 3x geschrokken omdak mensen tegenkwam die’k kende op plaatsen waardak’t echt niet verwachtte. Wees gerust, het was gewoon op straat hoor   ’t Voelt hier wel allemaal vertrouwd, maar geef me toch maar ergens tussen Nieuwpoort, Gent en Amsterdam

Sofie heeft de kamer ondertussen ook weer vergezeld dus getetter aan 100/u!

CiaoCiao Xx AnSo


Of nog eentje van op de bus vanochtend!
Ik zat op een overvolle bus, temidden van de posh ladies. Op de rand van de bank vóór mij zat er een ZOTkiezige sprinkhaan, met van die veel te lange en te dikke poten, precies die van een kikker (haha tuurlijk nie maar tkwam aardig in de buurt n daarbij: kikkers zijn kiezig)!! Efkes geschrokken maar 'niets laten merken en het hoofd koel houden' was mn moto.. kHad't beest natuurlijk constant in de gaten en vreesde een oogsprong toen hij zn kiezige kop met veeltegrote kijkers naar mij draaide, maar kbleef rustig..
EN DAN! toen de bus stopte aan een halte en mensen de rayon in 't midden passeerden, nam er plots een kind met zn hand de bank voor mij vast, nèt naast die sprinkhaan........kzag 't natuurlijk aankomen....... da beest begon zn kiezige poten te verplaatsen, wat the ladies rondom me niet koud liet, waarop ze begonnen te panikeren en te gillen, show tot en met!!! ik kon nie meer van't lachen, maar da beest pakken: no way! toen een held van 70 het beest wilde pakken en buiten zetten , miste hij hem waarop het beest begon rond te springen.... hahahaha! wat een paniek wat een paniek! ik lag kreupel tegen dan! onze hero heeft em dan toch knn pakken en buitenzwieren uiteindelijk, en die vrouwtjes zijn er met de schrik vanaf gekomen, de seuten!

15-10-2008 om 23:12 geschreven door anso-fie