Vrijdag lekker lang uitgeslapen. Ontbijt tegen 12u 's middags, 'n doucheke en en tegen 13u naar de school voor weeskinderen. De directrice had zich aan haar woord gehouden en we hadden een leerkrachte die onze les kon bijwonen. Dit maakt echt een wereld van verschil. We hadden dus een goede les. Tegen 15u zou de internationale coördinator komen om samen met mij de budgetplanning af te ronden om dan aan de directrice te kunnen voorleggen en dan eindelijk volgende week ergens te kunnen gaan winkelen. Rond 16u ergens, hadden we dan een vergadering met de directrice. Blijkbaar het budgetplan dat wij ontvangen hadden van één van de Vietnamese vrijwilligers is niet het budgetplan van de school voor het festival. Verrassing... miscommunicatie. Wij kregen de indruk dat deze 2 groepen gewoon wat naast elkaar werken en van elkaar niet weten waar ze mee bezig zijn. Maar enfin... na een uur (!) vonden we mekaar dan toch en konden we de vergadering afronden. De directrice ging ook een auto regelen voor ons om naar de winkel te gaan en de waren naar de scholen te brengen. Wat echt geweldig goed nieuws is, want we hadden er al een paar keer over nagedacht wat mogelijk was, hoe we het konden doen, maar alles bleef zo wat in het ongewisse. 's Avonds is er niet veel meer gebeurd. Enkelen onder ons waren nog enorm moe van gisteren en hadden vandaag niet veel fut meer om nog iets te doen. Dus zijn we gewoon thuis gebleven. Gezien het voor Koy (Thaise) de laatste avond was, wou ik toch iets doen en ben ik in een naburig winkeltje wat gebak gaan halen. Iets anders dan bij ons, maar ni slecht. Iedereen op tijd te bed, want morgenvroeg vertrekken op 2-daagse trip naar Ninh Binh. We hopen hier vooral Tam Coc en Bich Dong te kunnen bezoeken. Truste allemaal x
Vandaag waren we weer de hele dag op de school voor straatkinderen. De hele dag spendeerden we aan het ontwerpen en maken van de papieren kleding voor het festival. We zijn bijna rond, dus goed gevorderd. Maandag nog wat afwerking en klaar. Dan kunnen we ons concentreren op hoe te wandelen en op welke muziek e.d. Ik heb reeds één outfit op mijn naam staan en ben nu aan m'n tweede bezig. Hopelijk lukt deze ook zo goed als de eerste. In mijn hoofd ziet het er alvast geweldig uit 's Middags zijn we weer met de groep ergens een koffietje gaan drinken. Onderweg, de markten passerend, viel het ons pas echt op dat men hier echt alles droogt! Groenten, fruit, vlees, vis... zelfs inktvis e.d. Heb toch niet echt de drang om dit allemaal te proeven. Op de terug naar de school, kwamen we een aantal gruwelijke taferelen tegen. Meerdere keren in dezelfde straat zagen we hoe men een eend een gat in het hoofd had gemaakt en dan ondersteboven liet doodbloeden. Ze waren dus nog niet dood op dat moment, je zag ze gewoon spartelen van de pijn. Blijkbaar willen ze eerst het bloed verzamelen alvorens het diertje verder te versnijden of bereiden, gezien dit voor nog meerdere andere doeleinden (voedsel/medicatie) gebruikt wordt. Ik heb al eens vermeld dat ook in de straat waar ons huis is, dagelijks een soort marktje is, toch mensen die voor hun deur hun waren aanbieden. Nu vandaag toen we terugkwamen zag ik bij enkele standjes honden liggen. Verschroeid en versneden. Oh jongens... we wisten nu al wel dat men hier hond op het menu heeft, maar vlak voor je deur 3 exemplaren tegen komen... toch liever niet hoor 's Avonds hadden we heel wat gepland. Het canadese koppel zou morgen namelijk vertrekken, zaterdag vertrekt de Thaise stagiaire en de Vietnamese coördinator is eerder deze week reeds vertrokken. Reden genoeg dus voor een heus afscheidsfeestje. We zijn onze avond begonnen op zoek naar een leuke locatie voor het avondeten. Deze vonden we in het City Vieuw restaurant. Een restaurant op de 6e verdieping met een geweldig mooi uitzicht over Hanoi. Ook het eten was fantastisch lekker. Er stonden zowel Vietnamese als Westerse maaltijden op het menu. En écht lekker! Voor 130.000dong (iets meer dan 5) hadden we hier heel goed gegeten (drankje, gedeeld voorgerecht + hoofdgerecht). Na dit, hadden we de Vietnamese vrijwilligers afgesproken bij Fanny's, een ijssalon, voor ijs en chocolade fondeu. Awel, dit is een ideetje die ze gerust naar België mogen overbrengen. 14 kleine bolletjes ijs met een verschillende smaak, verschillende fruitsoorten, koekjes voor bij ijs en chocoladesaus. Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat dit superlekker was!
Na dit was het reeds 23u en moesten de meesten van de Vietnamese vrijwilligers naar huis. Maar wij niet! We vonden ergens een bar (Balcony bar) via een smal gangetje en een donkere trap naar boven. Het was een heel klein, blauw cafeetje. Op de drankkaart stonden emmers cocktails (0,5l) voor slechts 60.000dong (iets meer dan 2). De keuze was dus rap gemaakt. Voor mij een emmer gin-tonic aub Met de hele groep hadden we ook één waterpijp besteld, appelsmaak. Ook ni slecht hoor. Gezien deze bar bijna ging sluiten en we hier best stilletjes moesten zijn, gezien de locatie tussen de huizen, zijn we verder getrokken naar een nachtclub op een boot. Niet heel groot, maar wel supergezellig. De mensen in de nachtclub waren wel voor de helft toeristen denk ik. Op weg naar huis nog een omweg gemaakt naar een andere bar om af te sluiten en tegen 6am lagen we toch wel in ons bed. Dank aan de coördinatoren om onze vrijdagmorgen te annuleren. Zo konden we toch nog wat slapen. Het was een kei leuke, geslaagde avond.
Vandaag zouden we een hele dag op de school voor straatkinderen zijn. Daar aangekomen, leek het opnieuw alsof we geen les gingen of konden geven. Ze waren er al druk in de weer met opnieuw voorbereidingen voor het festival. Dus zijn wij ook maar gewoon verder gegaan met onze voorbereidingen. Designen, knippen, plakken, meten, ... tussen al die kinderen in... een uitdaging! Maar wel leuk. Na de middag zijn we naar het centrum getrokken, gezien enkelen onder ons nog geld moesten afhalen en wat inkopen doen. Dit is toch één van m'n favoriete bezigheden hier hoor. Daar nog een koffietje gedronken en dan terug naar de school. Tegen het einde van de dag hadden we voor 4 kinderen de kleding af. Het was dus echt een vruchtbare dag! Ipv van op het einde van de dag terug naar huis te gaan, zijn L. en ik in het centrum gebleven. Dit omdat één van de Vietnamese vrijwilligers ons had uitgenodigd om naar een show te gaan zien op haar school met de traditionele Vietnamese muziek. En we moesten toch nog in het centrum zijn, dus ... Ah ja, want nu met die gewijzigde plannen, had ik toch een iets andere bagage nodig dan ik nu bij me heb + de standaard die mijn 'koffer' rechthoudt, is afgebroken de eerste dag dat ik het huis hier binnen kwam dus... een nieuwe is geen overbodige luxe. Ook L. was op zoek naar een nieuwe rugzak, dus we hadden een missie. In onze zoektocht en het spel van het afbieden waren we een beetje de tijd uit het oog verloren. Gevolg: show gemist. Ach ja... dan hebben we maar ergens een plaatsje gezocht om te gaan eten.Marcherend door de kleine straatjes en het drukke verkeer met onze grote, lege rugzakken En we hadden een heel leuk gevonden, met dakterras en zicht op de straten. Ook leuk ingericht en zowel wat meer westerse als Vietnamese keuken. Echt genieten! Als dessert bestelden we nog een cocktail; geen shotje, geen aperitief, maar maakten echt een keuze uit de lijst: Cocktails. We kwamen bijna niet meer bij van het lachen toen ze deze kwamen brengen. Mijn cocktail was nog zo klein... zelfs m'n duim is groter! Het was een enorm leuke avond, we hebben over vanalles en nog wat gepraat en de tijd vloog... Toch moesten we wat het uur in't oog houden, want om 21u vertrok onze laatste bus -het supergoedkope vervoer.
Dinsdagvoormiddag zoals altijd naar de school voor straatkinderen. Normaal hebben we Engelse les, maar vandaag blijkbaar niet. Het Art Festival komt eraan. Dus alle aandacht gaan daar naartoe. Dit is voor de scholen hier best belangrijk gezien er voor hen een grote prijs aan vasthangt. De 3 beste scholen kunnen met de hele groep (op kosten van de regerin dacht ik) naar een internationaal festival ergens in het buitenland of zoiets. Dus in de voormiddag zijn we dan maar vlijtig begonnen met het maken van de papieren kleding. Dit ging (wat mij betreft) iets minder vlot dan ik had gedacht. Gezien ik -op een sjaal breien na- geen enkele ervaring heb in het ontwerpen en maken van kleding. Dus tegen de middag hadden we één rokje af In de namiddag trokken we met de hele groep naar de school voor weeskinderen. Gezien het gisteravond zo laat geworden was en enkelen onder ons niet zo veel geslapen hadden, zagen we dit zelf al niet meer zo goed zitten... Daar aangekomen hadden we blijkbaar weer een andere klas dan dat we reeds gehad hadden. Doch even onhandelbaar, chaotisch en moeilijk als de vorige klassen die we hadden. Zelfs de Vietnamese vrijwilligers kwamen ons zeggen dat we misschien beter konden vertrekken want dat het onmogelijk was om les te geven. Eén van ons ging, met een vertalen, met de directrice spreken hierover. Blijkbaar verwachtte men ons reeds een uur vroeger dat men ons had gezegd en hadden de kinderen voordien reeds zitten wachten op ons en waren nu, nu we er dan eindelijk waren, teruggeroepen. Dit verklaart al wel deels hun gedrag. Opnieuw miscommunicatie. Doch erkende de directrice het probleem en ging proberen een leerkracht te voorzien om de klas wat in toom te houden op dinsdagnamiddag. Gefrustreerd en moe mochten we tegen 17u eindelijk naar huis.
Gisteravond hebben we dan ook niet veel meer gedaan, gewoon gezellig in het huis gebleven met een tas thee en wat naar elkanders facebook foto's gekeken en verhalen uitgewisseld. Ook best fijn.
Maandagmorgen was bijzonder wakker worden. Gedurende ons weekend in Halong Bay hadden we al vanalles opgevangen over de organisatie en hoe het helemaal niet werkt en dat er mogelijk sommigen gingen vertrekken. Blijkbaar is dit zondagavond nog geëscaleerd (maar ik was vroeg te bed) en maandagmorgen hing er toch maar een gespannen sfeertje.
Ik heb in mijn vorige verhalen al enkele keren aangehaald hoe moeilijk de communicatie hier verloopt en dat afspraken precies niet worden nageleefd. Dit is ook zo binnen de VFCD, de organisatie waarvoor ik nu werk.Dit was reeds duidelijk van het begin, maar toen had ik nooit gedacht dat het zon gevolgen zou gaan hebben.Het komt er eigenlijk in grote lijnen op neer dat de director, die zowat zijn eigen baas is, totaal incompetent is voor deze functie. Voor de periode die wij hier waren heeft de internationale coördinator, Ales., eigenlijk zijn werk gedaan.Veel van de afspraken met de Vietnamese vrijwilligers en de scholen lopen mis omdat de communicatie via de director verloopt en zo misloopt. Door dit, en nog vele andere aspecten en redenen ten adresse van de director, werd het ons vandaag duidelijk dat de stagiair volgend weekend stopt en terug naar huis gaat, dat de vietnamese coördinator het niet meer ziet zitten en één van de dagen zou stoppen en ook onze internationale coördinator er waarschijnlijk mee zou stoppen.
Gezien het moeilijk werken met de director is er vorige week maandag iemand nieuw gestart binnen de VFCD, een assistente voor de director. Die heeft vanmorgen ook haar ontslag gegeven.
Met deze informatie zijn wij vertrokken naar de school. We waren nu een hele dag weg, in onzekerheid wat ons te wachten stond en benieuwd hoe en wat we zouden aantreffen als we s avonds terug kwamen.
De dag op de school voor straatkinderen verloop echter geweldig. We zijn vandaag ook echt begonnen met de voorbereidingen voor het Art Festival. Wij, de internationale vrijwilligers, ontwerpen kleding voor de papieren Fashion Show. Echt leuk!
s Avond terug aangekomen in het huis bleek de director met de 2 coördinatoren opnieuw in vergadering te zitten en het Australische koppel te zijn vertrokken. Wij hadden hierover al gegrapt gedurende de dag en waren ook niet totaal verrast. Ze waren gewoon op het verkeerde moment hier aangekomen en hadden vermoedelijk na hun meeting met de director al door wat er gaande was en hebben zo de wijze beslissing genomen te vertrekken voor te veel betrokken te geraken. Dit heeft voor de organisatie ook wel seriueze gevolgen. Dit koppel zou lesgeven op een internationale school, waarvoor ze + de organisatie, een soort loon zouden krijgen. Normaal zouden ze hier 6mnd blijven. Dus een financiële kater voor de organisatie en mogelijk het contract met deze school kwijt. Het zou al de derde keer zijn dat zoiets gelijkaardig hier gebeurd is. Je moet dus niet vragen hè
Net voor het avondeten werden we door de coördinatoren gevraagd even met hen samen te zitten. Zonder medeweten van de director wilden ze ons toch inlichten over de huidige stand van zaken, gezien wij alles voor onze neus zien gebeuren, getuige zijn van de ruzies en meningsverschillen die niet achter de schermen gebeuren e.d. De stagiair vertrekt volgend weekend, de vietnamese coördinator zou ontslag gekregen hebben (zwaar onterecht, maar iemand zal de schuld moeten krijgen zeker?!) en vandaag nog vertrekken en de internationale coördinator ging proberen tot eind maart te blijven.
Jongens jongens, wat een soep! Nu hadden we hierover al wat opgevangen gedurende het weekend, dus had ik stilgestaan bij wat ik zou doen indien inderdaad iedereen hier vertrekt. Zeker als Ales. vertrekt zie ik het niet zitten om hier te blijven. Zij is de enige die wat orde weet te scheppen in deze anders enorm chaotische organisatie.
Het canadese koppel doet hun laatste week, volgende week doet M. haar laatste week en L. blijft nog tot einde maart, maar vanaf april zou ik hier alleen zijn met de director en enkele van zijn aangestelde vrijwilligers. Nee, dank je!
Dus voor mezelf had ik al voorgenomen dat ik dan wat de toerist ging uithangen en Vietnam zou doortrekken richting het zuiden. Als ik maar op tijd terug in Hanoi was voor mijn vlucht naar huis.
Tijdens het avondeten hadden we het hier nog effe over, wat Ales. ging doen, wat ik mogelijk ging doen enz. Blijkt dat Ales. ook van plan was naar het zuiden te trekken, dan verder naar het zuiden van Thailand, zo terug naar boven en tegen 19 april of zo, terug naar Hanoi. Blijkbaar heb je voor Thailand geen apart visum nodig. Dus we besloten om samen te reizen.Ongelooflijk super geweldig !!! Zo eindigde deze bizarre dag, voor mij althans, toch nog goed!
Zaterdagmorgen, vroeg uit de veren. Want ze kwamen ons reeds om 7am oppikken om te vertrekken naar Halong Bay. Onze eerste stop was aan het toerisme-kantoor. Daar stapten we over op een groter mini-busje met nog een wat andere mensen. Dan hier en daar wat mensen oppikken, en tegen 9am vertrokken we eindelijk. We waren nog geen 10min onderwege of we hadden een auto-ongeluk. De auto voor ons stopte onverwacht en gezien onze mini-bus best krakkemikkig was, bleken de remmen niet meer zo goed te werken. We knalde gewoon recht op de auto voor ons. Je hoorde de stukken vallen. Gelukkig was er niemand van de inzittenden echt gewoon en kwamen we er vooral met de schrik vanaf. Na een kleine opmeting van de schade zijn we gewoon verder gereden.
Bij de stopplaats (plaspauze) zagen we de chauffeur de losse stukken terug in de auto duwen. En voilà niets aan de hand. We konden weer verder.
Ongeveer tegen de de middag arriveerden we in Halong Bay. Eens uit de bus, werd ons gevraagd hier even te wachten. Even bleek om toch wel zeker een uur te gaan. Maar dus eindelijk naar onze boot (met kerstboom ), waar we lunch kregen. Best goed, eens iets anders dan dat we tot hiertoe gewoon waren te eten een soort van loempias en intvis. Terwijl onze lunch geserveerd werd, vaarden we af.Door Halong Bay. Mooi, echt waaw.. . Al die grote rotformaties die uit het niets oprijzen in het water . Prachtig!
Onze eerste stop was aan een klein eilandje in Halong Bay waar we een grot gingen bezoeken. Ook echt prachtig, vooral één stukje waar het licht binnen viel. Ook mooi! De haven aan dit kleine eilandje, krioelde van de boten. Ongelooflijk. Als er één boot weg wil, moet ie gewoon een andere opzij duwen Zo opeengepakt . Na een uurtje op het eilandvertrokken al botsend en duwend uit deze puzzel. Ook enkele andere boten vertrokken. Het waterverkeer is al net zo als het verkeer in Hanoi. Druk en chaotisch. We waren nog geen 5min weg toen we net achter ons, best dichtbij, een boot zijn bocht nemen, recht op een andere boot af. Het ging zo traag, maar te snel voor die plompe schepen. De ene boot voer recht met zijn voorkant in de flank van de andere boot. Boven het water gelukkig en reette de flank helemaal open.Magnifiek om te zien, maar toch best serieus . Er was even wat opschudding onder de passagiers en het personeel, maar na dit korte interval, voer iedereen gewoon weer verder, alsof er niets gebeurd was
We voeren verder richting een soort waterdorp. De vietnamese vissers leefden er echt op een huis op een vlot in het water. Ze hadden zelfs huisnummers en hun boten hadden een nummerplaat. Fascinerend om te zien. We kregen de kans om op zon vlot te gaan en met een klein vissersbootje door de rotsen te varen, echt eronderdoor. We moesten hiervoor wel een 40.000dong extra betalen, maar nu we hier toch waren waarom niet? Toen we van ons boottripje terugkwamen, moesten we wisselen van boot. Gezien er mensen waren die in een Hotel op het eiland Cat Ba sliepen en andere op de boot bleven. Wij sliepen in het hotel en dienden dus over te stappen. Ook hier moesten we weer zeker een uur wachten, tot de groep volledig was.
Weer een uur later kwamen we aan op het eiland Cat Ba en werden we met een mini-busje naar ons hotel gebracht. Daar aangekomen was het 6pm en hadden we vrij meteen avondeten. Best lekker, maar niet genoeg. Elke tafel had ongeveer 4 personen. Wij waren met een groep van 6 en ze zetten dan ook, wat wel ok was natuurlijk, samen aan een tafel. Maar we kregen maar eten voor 4 personen. Als we bijvroegen, moesten we bij betalen en vrij veel ook. Dus we besloten om het eiland wat te verkennen en ergens een dessert te gaan eten. We belandden in een cafeetje waar we pannekoeken op zn vietnamees bestelden. Een portie met mango en een portie met banaan en cacao. Echt lekkerrr !! En voor geen geld Nadien terug naar het hotel. Er was daar namelijk een bar, welke blijkbaar de place-to-be was, gezien iedereen naar daar gestuurd werd. Daar hebben we een Engelse jongen en 2 Nederlandse meisjes leren kennen. Met hen zijn we nadien nog verder op het eiland iets gaan drinken. Laat konden we het echter niet maken, want er was slechts ontbijt voorzien tussen half 7 en half 8 s morgens en om 8am kwam men ons al terug oppikken.
Dag 2 was iets minder. We spendeerden eigenlijk de hele dag aan terugreizen, wachten, overstappen, wachten, nog eens overstappen, nog meer wachten, De afstap van onze laatste boot, was nog wel best spannend. Over een smal plankje over het water. Was er niet erg gerust in. Al bij al viel het nog wel mee, en was de plank steviger dan ze eruit zag. Ivm de terugrit waren enkelen onder ons en vele andere mensen in onze groep het beu zo heen en weer geslingerd te worden en begonnen best geïrriteerd te geraken. Op een zeker punt hadden we zelfs ruzie met de gids en gingen we in staking. Sommigen vroegen zelfs hun geld terug. Uiteindelijk zijn we dan toch, hetzij anderhalf uur later dan voorzien, terug in Hanoi aangekomen.
Vrijdag, laatste werkdag, maar het was best een drukke dag vandaag. We waren de hele dag in de school voor weeskinderen. In de voormiddag hadden we een soort gastrol in een klas voor 15 à 16-jarigen tijdens hun Engelse les. Dit was best leuk en eens iets anders.
Om half 12 is het al middageten. Echt veel honger hadden we echter nog niet. Gezien we pas om 10u in de school moesten zijn, hadden we het s morgens ook wat rustiger aan gedaan. Dus vrij laat ontbeten. Na het middageten, gaan de kinderen en de leerkrachten slapen. Maar wij niet en de volgende les start pas terug om 14u. Dus dit is wel een erg lange pauze als je maar gewoon moet wachten Dit was iets minder.
Maar in de namiddag hadden we (onverwacht) 2 klassen, één om 2u en een om 3u. Buiten alle verwachtingen om ging dit vrij vlot. De lessen waren succesvol! Voor het eerst in deze 2 weken had ik ook in deze school een goede en succesvolle dag. Al maar goed, want ik vertrok vanmorgen al met wat tegenzin, gezien de voorbije lessen altijd zo moeilijk gingen. Maar we boeken dus vooruitgang!!
Na deze enorm drukke dag in de school, waren we toch wel blij dat de dag om was en dat we naar huis konden. Echter thuis aangekomen, was het hier niet veel rustiger. We hadden vandaag het internationale dinner. Er kwamen een 20-tal mensen. Ieder kookte iets voor 1 à 2 personen of bracht iets te drinken mee. Het was een hele heisa. Natuurlijk, als Belg zijnde, maakte ik onze Belgische Frietjes! Eén van de Vietnamese vrijwilligers ging ook frietjes maken, maar dan op zn Vietnamees. Ipv in olie, bakken (frituren) zij deze in boter!! Jawel, boter. Het rookt best lekker, ze proefden wel zeer vet, maar van smaak waren ze best goed.
Zo had iedereen wel iets bij, en was er vanalles wat. Het was best een succes.
Na het eten, ging het feestje van start. Eerst beneden, met wat babbelen en dansen en zingen. Maar gezien het hier zo warm was, zijn we naar ons dakterras getrokken. Echt een geweldige plaats. Niet alleen s avonds, maar ook overdag. Rustig in de schaduw of het zonnetje genieten van het weer. En s avonds is het er een pak koeler dan binnen en heb je dat zacht briesje zalig!
Er werd best veel gedanst en natuurlijk Karaoke op de laptop. In Vietnam mag karaoke toch niet ontbreken op een feestje!!
Gezien het uitgangsleven hier ietwat anders verloopt dan wat wij in België gewoon zijn, liep het feestje al vrij vroeg ten einde. De grote groep vertrok tussen 10 en 11pm. Wat ik persoonlijk niet erg vond. Zo kon ik toch nog op een redelijk uur naar mn bed. Morgen hebben we namelijk een weekend-trip 2-daagse gepland naar Halong Bay! Het wordt geweldig!! Maar we moeten om 7u s morgens al vertrekken dus Truste x
Vandaag, donderdag, niet veel speciaals gebeurd. In de voormiddag hebben we de voorbereiding gedaan voor onze les van deze namiddag. 's Middags jawel, naar't restaurant. Namiddag naar de school voor straatkinderen, waar ik een geweldige tijd heb altijd, ook vandaag weer. Deze kids zijn echt super !!! Ik kwam binnen en Anh (één van de residentiële), maakte meteen een zonnetje van mij En tijdens de Engelse les, waar we werkwoorden inoefenden (nu: zijn - to be) gaf Tai (de broer van Anh) als voorbeeld: Ans is beautiful aha... mijn dag kon niet meer stuk... Verder ben ik met één van de Vietnamese vrijwilligers al materiaal gaan kopen voor het opkomende Art Festival, waar wij ook aan gaan meewerken. Beloofd heel interessant en leuk te worden. Normaal was het vanavond mijn beurt om te koken, we hadden onze 'shoppinglist' reeds doorgegeven, maar Mr. Son wou weer naar het restaurant. Blijkbaar hebben we hier de komende dagen zowel middag- als avondeten. Dit zou zo zijn tot Mr. Son een Vietnamese vrijwilliger kan vinden die hier komt koken en afwassen. Jongens jongens... nu ga ik best graag op restaurant... maar 2 x dag is toch wel wat teveel van't goeie hoor... Enfin... na het avondeten hebben een planning opgemaakt voor't weekend... We gaan naar Halong Bay !!! Jippie !!! Een 2-daagse trip, 'k kijk er geweldig hard naar uit! Thuis nog wat, jawel: Karaoke gezongen en nu bedtijd. Truste en tot snel x
En zoals beloofd... nog wat foto's ivm de embryo... Op één van de foto's ook een vrouw, die met de weegschaal en harslagmeter e.d. over straat loopt... tegen een klein prijsje, kan je ff snel laten checken, moet je niet telkens op (duur) doktersbezoek ... En ik als zonnetje, met mijn designer
Ben nog vergeten te zeggen dat ik maandag een vergadering heb gehad met de directrice van de school voor weeskinderen ivm de besteding van de ingezamelde gelden. Uit deze vergadering is gekomen dat de school voornamelijk eten nodig heeft en op de tweede plaats kleding en maandverband voor de jonge meisjes. Na een telling kan ik voor het bedrag van 913 voor 2 maanden in ontbijt voorzien. Aangezien het om een 164 leerlingen gaat. Een grove budgettering voor de school voor straatkinderen bracht ons op een voorlopige 350. Woensdag hebben we een vergadering gehad om al een beetje een zicht te krijgen op het budget, de besteding en de verdeling. De coördinatrice hier vond mijn initiatief zo geweldig (en dan vooral ook de manier waarop het gebeurde) dat ze aan de andere internationale vrijwilligers gevraagd heeft om 'het woord' te verspreiden aan hun achterban, familie- en kennissenkring, om zo nog meer beschikbaar budget in kas te krijgen. Dit ook omdat ik aangaf dat de inzameling van grote betekenis betekenis kan zijn voor de straatkinderen maar dat het voor de school voor weeskinderen precies van weinig betekenis is, gezien het hier ook om zoveel leerlingen gaat. Het idee is dus om het budget te vergroten en ook meer voor de school voor weeskinderen te kunnen betekenen met de hulp van alle internationale vrijwilligers hier. Woensdag was opnieuw wat frustrerend naar het lesgeven toe, want opnieuw kregen we van weer iemand anders te horen dat de kinderen deze leerstof al kenden. Ik begin dit grondig beu te worden hoor. Daarom had ik gevraagd aan de Vietnamese vrijwilligers om eens een overzicht te maken van wat de kinderen al wel en wat ze al niet kenden. Nu dachten we effectief iets in handen te hebben om mee van start te gaan. Blijkt achteraf deze lijst geen waarde te hebben, gezien ze het bij de kinderen navraag gedaan hebben en niet bij de leerkrachten. De kinderen kennen reeds enorm veel woorden maar kunnen ze niet gebruiken. Dus is dit een beetje de nieuwe aanpak van de lessen. Geen woordenschat, maar vervoeging van werkwoorden en zinsbouw. Eindelijk wat duidelijkheid. 's Avonds kookte onze Thaise vrijwilligerster. Maar toen Mr. Son binnen kwam, keek hij verbaasd. Want hij had een overeenkomst gemaakt met het restaurant hier vlakbij, dat we daar al onze maaltijden zouden hebben. Euh, wij wisten daar niets van... Goh seg, voor een keer leek ons dat wel leuk, maar elke keer. Mr. Son heeft het niet zo graag dat de internationale vrijwilligers koken, want hij eet liever zijn oude vertrouwde Vietnamese kostje. Maar thuis koken is een pak goedkoper en gezonder, vinden wij. Dus ok, voor vandaag, gezien het dan toch al klaar was, aten we thuis. Mr Son en Aless (de Co) zouden het er later nog wel eens over hebben. Maar morgen, donderdag, is het mijn beurt om te koken... 'k ben eens benieuwd. 'k Ben precies veel benieuwd hier
Sinds ons 'pompbak-incident' zondag hebben we best wat problemen gehad met het water. Gisteren (maandag) hadden we afwisselend wel water, geen water, wel water, geen warm water, ... enz... Nu dinsdagmorgen leken de problemen van de baan. De toiletten spoelden weer door (was wel nodig ook na een avond en 'n nacht zonder doorspoelen, wanneer je met een 10 tot 12 personen in één huis leeft... ), de vroege vogels (waaronder ikzelf, wat achteraf mijn geluk bleek te zijn) konden douchen, ... Nu we in 2 teams zijn opgedeeld, had slechts 1 team les in de voormiddag en het andere team pas in de namiddag. Dus team 2 (waaronder ik) konden iets langer blijven liggen. Maar tegen een uur of half 9 's morgens... geen water meer, niet warm, niet koud, gewoon niets meer. Dus niet douchen, geen tanden poetsen, niet naar toilet gaan, niet koken,... Eigenlijk niet leefbaar, zeker niet met zo'n grote groep. En je hebt hier minstens 1 douche per dag echt nodig. Er waren al mensen die gisteren, maandag, owv de water-problemen, ook niet hadden kunnen douchen. Dus een snelle oplossing was nodig. Na even aandringen was de 'director' van de organisatie bereid de huisbazin te bellen om te komen kijken en het nodige te doen. Hij wou eerst alles zelf oplossen, 'n nieuwe boiler kopen, ... Maar we wisten niet eens waar het probleem zat, dus... De huisbazin heeft hier bijna de hele voormiddag rond gelopen, met 2 handlangers, die sleutelden aan de leidingen en op zoek gingen naar het probleem. Dus 's middags maar naar 'n naburig 'restaurantje'. Tussen aanhalingstekens omdat het niet te vergelijken valt met een restaurant bij ons. Maar voor 15000dong pp (een 60eurocent) heb je hier al een bord vol. En het eten viel best mee. Achteraf hoorden we, dat de 'director' blijkbaar ook een handje wilde toesteken. Hij klom op het dak om een kijkje te gaan nemen bij de watertank. Maar om zijn kleren niet vuil te maken, had hij zijn broek uit gedaan. Nu even later, hoort men beneden iemand om hulp roepen. Eens op het dak aangekomen, troffen ze Mr. Son (de director) aan in zijn ondergoed. Hij geraakte op zichzelf niet van het dak. Ik kan u verzekeren. Dit moet een hilarische situatie geweest zijn. Toen wij in de late namiddag, vooravond terug kwamen van het lesgeven, leken de problemen van de baan. Maar het zou nog een 24 uur duren eer we terug water konden gebruiken, gezien de tank terug gevuld moest worden. Dus gingen we in de buurt op zoek naar een mogelijkheid om te douchen. Bij de buren konden we een tobbe warm water krijgen. Zodat diegenen die er gisteren ook al overschoten, zich toch wat konden verfrissen en dan voor het avondeten, opnieuw naar dat 'restaurant'. Naar toilet gaan ging gelukkig al terug. 's Avonds gingen we normaal naar de 'Waterpuppets' in het centrum van Hanoi. Helaas, hoorden we in de vooravond, konden we geen tickets meer bemachtigen. Dus ook deze plannen vielen in het water. In plaats daarvan zijn we met de hele groep naar Bia Hoi (een soort café welke meer weg heeft van een grote open voetbalkantine) hier vlakbij. Eén van de Engelse vrijwilligers en Mr. Son (die voor de eerste keer mee ging) bleken goed in form en wel een glaasje te lusten. Er zijn meerdere flesjes (25 of 33cl) genseuveld, en iedereen moest meedoen nadien. Aan de hand van allerlei drinkspelletjes gingen de shotjes er vlotjes door. Tegen een uur of 11 terug richting ons huisje, enkele slechts wat tipsy (ik oa) andersen best dronken...
Een nieuwe week... nieuwe vrijwilligers, dus aanpassing van het werkschema. Het wordt rustiger deze week, gezien er momenteel zoveel vrijwilligers zijn, moeten we elk (op vrijdag na) altijd maar een halve dag lesgeven. Dus elke dag de voor- of namiddag 'vrij'. Tussen aanhalingstekens omdat we nu deze tijd kunnen gebruiken om de lessen voor te bereiden ipv de avonden, wat wel leuk is. Spijtig is wel, dat deze week Michelle en ik, mijn kamergenote waarmee ik de voorbije week heb doorgebracht, opgesplits zijn, omdat we hier het langst zijn en zo al wat ervaring kunnen overbrengen op de nieuwe vrijwilligers. Maar tis maar voor een week dus... Vandaag waren we in de school voor straatkinderen. Een beetje mijn favoriet omdat het kleinschalig is en elk kind individueel aandacht kan geven en kan bereiken. Ook de lessen verlopen veel aangenamer gezien het om een kleinere groep gaat. Vandaag hadden we kleurprenten voorzien, gezien we het over kleuren hadden. Dit vonden ze geweldig! De les was zeker een succes! 's Middag heb ik één van de Vietnamese vrijwilligers aangesproken om het eens concreter te hebben over de besteding van het budget dat voor handen heb. Nadien hebben nog even samen gezeten met één van de leerkrachten. Dit gaf ons een duidelijker beeld over wat de school concreet nodig heeft. Tot hiertoe staat er op lijstje van de school voor straatkinderen: - een waterfilter: wat nu kunnen de kinderen niet drinken gedurende de dag, gezien ze geen proper wat hebben - een waterkoker, of toch iets waarmee ze een grotere hoeveelheid water kunnen verwarmen voor in de winter - medicatie: gezien de organisatie die hier voordien in voorzagen, dit niet meer doen, hebben ze dit eigenlijk niet meer - zeep, shampoo, wasgerief: hebben de kinderen blijkbaar niet echt, men zei ons dat ze in de rivier sprongen om zich te wassen... - een radio/CD-speler: altijd handig op een school en degene die ze hadden is stuk - tandpasta/tandenborstels: blijkbaar poetsen de kinderen hun tanden niet, ook diegenen die naar huis gaan niet, dus als we dit kunnen voorzien is de school ook bereid dit na ons vertrek verder te ondersteunen - kleding en jassen voor verschillende leeftijdsgroepen - eten: de leerkrachten zouden ons ergens deze week een lijst bezorgen met datgene wat men kan gebruiken en kan bewaren (een vriezer wou men niet, gezien hier elke dag vers materiaal te verkrijgen is op de marktjes) - knutselgerief: momenteel hebben de kinderen niet echt de kans zich creatief uit te drukken, gezien er gewoon geen materiaal voor handen is Dan had ik verder nog het idee iets extra te voorzien voor de kinderen die woonden in de school, die 's middags en/of 's avonds geen huis, geen familie hebben om naartoe te gaan, om het daar voor hen iets huiselijker te maken, zoals een speelgoedje of een knuffeltje of dergelijke, want dit hebben ze ook niet... Zo hebben jullie ook al een idee wat er te gebeuren staat met het ingezamelde geld... Verder op de dag is er niet veel spannends gebeurd. Oh... we hebben een huisdier op onze kamer, een hagedis... Truste x
Foto 1: alles kan je op straat laten doen, zoals hier je haar laten knippen en je laten scheren, ook mogelijk een manicure of pedicure, ... Foto 2: overal op de stoep kan je je bij een standje zetten voor een hapje of een drankje Foto 3: één van de superlieve kindjes van de school voor straatkinderen, dit meisje woont in de school
Met de hele groep hadden we ook één waterpijp besteld, appelsmaak. Ook ni slecht hoor.
), waar we lunch kregen. Best goed, eens iets anders dan dat we tot hiertoe gewoon waren te eten
een soort van loempias en intvis. Terwijl onze lunch geserveerd werd, vaarden we af.
Nadien terug naar het hotel. Er was daar namelijk een bar, welke blijkbaar de place-to-be was, gezien iedereen naar daar gestuurd werd. Daar hebben we een Engelse jongen en 2 Nederlandse meisjes leren kennen. Met hen zijn we nadien nog verder op het eiland iets gaan drinken. Laat konden we het echter niet maken, want er was slechts ontbijt voorzien tussen half 7 en half 8 s morgens en om 8am kwam men ons al terug oppikken.
