Vandaag stond er niet veel op het programma. Een rustige ochtend - ontbijt - wat window-shoppen - middageten. Iets na 1u zou men ons oppikken om naar Sura Thani te reizen om daar de nacht/slaapboot te nemen naar Kho Pangh Nan. Eens aangekomen in S werden we ergens gedropt en gevraagd te wachten. Er werd ons niets gezegd. 't Was half 6pm. Een kwartiertje later kon men ons al zeggen dat we nog moesten wachten tot 19u en dan kon men ons zeggen of er een boot was of niet. Wat...? oh jee... 19u en geen boot. Er zou een tsunami-risico wijn, de zee was te wild. Dus voor onze veiligheid moesten we de nacht doorbrengen in dit dorpje, op eigen kosten. Maar goed, niet veel later vertrokken we naar het centrum. Het hotel was (al goed) niet te duur en best proper. Wat rondgelopen, ons avondeten van plaatselijke lekkernijen verzameld op een avondmarktje en de straatjes en hun winkels wat verkennen. De dingen en het eten zijn hier duidelijk een pak goedkoper dan in Phuket. Voor we gingen slapen hadden we toch nog graag iets gedronken. Maar er was nergens een cafe of bar te vinden. Aan het winkeltje om de hoek van het hotel zaten enkele westerse mannen aan een tafeltje met een biertje (28, 50 en 59 jaar) die ons zeiden dat we vrij waren erbij te komen zitten, gezien je voor het dichtstbijzijnde cafe een bus nodig had. Ze vroegen onsof we hier waren vanwege de tsunami-waarschuwing. Er was blijkbaar een aardbeving in Indonesie geweest. Dus de waarschuwing was echt, maar achteraf bleek het niet veel in te houden. Een hele tijd hebben we bij deze (toch best toffe) mannen blijven "burten" en uiteindelijk tegen half 2 naar ons bed. Ze zouden ons morgenvroeg hier om half 7 oppikken dus hoog tijd om te gaan slapen.
Na ons zelf gekocht ontbijt op ons terras (brood, gelei, yoghurt, muesli) werden we opgepikt aan ons hotel met een mini-bus. Een half uurtje naar Phuket town en daar de speedboot op. Na een (naar schatting) klein uur arriveerden we bij het 1e eiland. Maya bay, waar de film 'The Beach' werd opgenomen, mooi mooi... waaw waaw...! Even het eiland bezichtigen, een verfrissende duik in het water en verder naar het 2e eiland. Onderweg stopten we aan een rots met een grot. In deze grot zouden bepaalde vogels wonen (een soort zwaluw naar wat ik verstond) waarvan de nesten gebruikt worden voor voedingssupplementen (kracht - potentie) vooral erg populair in China en enorm duur! Dan verder naar Monkee island. Een groot rotsig eiland met een klein strandje waar vooral apen leven. We kregen allemaal een stuk banaan om hen te lokken en te voeren. Verder naar een plek in het water, niet zo ver van een ander eiland, waar we rechtstreeks van de boot in het water gingen om te snorkelen. Vissen overal, koraal... leuk en wederom mooi... Blij dat ik net voor vertrek een camera gekocht had om foto's onder water te trekken. Nu hopen dat ze ook effectief gelukt zijn Verder naar Phi Phi island, waar we lunch hadden en tijd kregen om het eiland te verkennen. Goed eten, veel toerisme, prachtige uitzichten! Na dit verder naar het laatste eiland, een heel klein met vooral veel strand rondom, waar we ruim de tijd kregen om te relaxen en van het strand en het water te genieten. Opnieuw ongelooflijk, prachtig, tropisch... zalig! Opnieuw met de speedboot naar Phuket en met de mini-bus terug naar het hotel - ff douchen en relaxen op de kamer... 't was een indrukwekkende en lange dag. Dan op zoek naar internet, maar in deze toeristische trekpleister is het vrij duur dus... 1u is genoeg. Avondeten in een restaurantje naast het hotel; asperges met scampi's... njammie... Recht tegenover ons hotel was een reggea-bar, de mannen hier zijn telkens we passeren zeer vriendelijk en de muziek klinkt er niet slecht, dus daar gingen we iets drinken. Slechts eentje want mijn reisgenootje heeft al enkele dagen last van een verkoudheid en ze wordt er niet beter op. Vandaag voelde ze zich echt niet goed, dus op tijd terug op de kamer. Nog wat gelezen en slapen. Blijkbaar had ik mijn slaap ook echt nodig want het duurde niet lang voor ik sliep en bijna 9u 's morgens eer ik wakker werd de volgende morgen.
Gisteren was het donker toen we arriveerden dus veel van het (volgens LP) paradijselijke Phuket hebben we nog niet gezien, maar van wat we konden zien, was het mooi en ze rijden hier links !? Het centrum van Phuket was niet zo mooi, maar proper, mooie gebouwen, veel groen en overduidelijk toeristisch als ook een plaats waar veel buitenlanders zich gevestigd hebben en 1 of ander horeca-iets openden. We wilden eerst de stad wat verkennen alvorens ons naar de rand van het eiland te begeven en de stranden te zien. Onze citytrip was uiteindelijk iets langer en uitgebreider dan we gepland hadden. We vondeneen vriendelijke taxi-chauffeur die ons voor een klein en dus redelijk bedrag (30Bht = ong. 0.75ct) van hier naar daar wou brengen en overal op ons wilde wachten. Ok goed, maar ik werd al wat achterdochtig. Wat terecht bleek te zijn. Nadat we gezien hadden wat wij wilden zien, legde hij uit dat hij bij bepaalde plaatsen een stempel kreeg als hij er toeristen naartoe bracht. Dus hij wilde met ons zo'n stempels verdienen. Telkens we ergens buiten kwamen, kwam er een andere plaats bij. Maar hij verzekerde ons dat het afgesproken bedrag (30Bht) hetzelfde bleef. Dus ok dan, een echte city-tour voor ons vanuit een airco-gekoelde auto voor slechts 30Bht. We gingen langs o.a. markten, een kleermaker en meerdere juweliers waaronder Gems, de grootste ter wereld. Tegen 18u waren we terug aan het hotel, pikten onze bagage op en naar het busstation. Voor 30Bht bracht deze ons naar de andere kant van het eiland. Zalige rit! Het was een open bus, met een dak maar geen ramen o.d. en het uitzicht was prachtig! Op de bus raakten we aan de praat met een Indische vrouw die hier blijkbaar woont en ons enkele slaapplaatsen kon aanraden. Zo hadden we vrij snel iets gevonden. We keken er al zo lang naar uit, dus nu, voor we iets anders deden, naar het strand! Het was 17u en de zon zakte al dus... Waaw!! Echt paradijselijke witte stranden, palmbomen, blauw water, prachtig heuvelachtig landschap rondom. Een duik in het aangenaam warme zeewater en genieten van zonsondergang op het strand. Ongelooflijk mooi, ook hoe dit de lucht en het water kleurde. Gezien we een zeer laat ontbijt en geen lunch hadden vandaag, was het nu toch echt wel tijd om iets te gaan eten. Terug naar het hotel, doucheke en ergens een authentiek Thais restaurantje gevonden. Lekker en goedkoop. Na dit op zoek gegaan naar het nachtleven. Vrij snel kwamem we in een grote straat met het ene cafe na het andere. Alle muziek vloeide in elkaar over, verschrikkelijk luide kakofonie. En veel volk was er niet, doch opvallend ietwat oudere mannen (+35) omgeven door jonge Thaise meisjes. Niet iets voor ons dus. Zo bleven we wat wandelen. Met de Tuc Tuc naar een naburig dorpje. Gezien het hier ook vrij rustig was, concentreerden we ons op reisagentshappen. Gezien ons transport naar een ander deel van Thailand (bus+ferry) nog diende geregeld te worden. Ze biedden allemaal zoveel aantrekkelijke tours aan o.a. James Bond eiland (Steven ) en Phi Phi eiland. Volgens LP 1 van de mooiste plaatsen ter wereld. En hoe meer we bij verschillende agentschappen informeerden, hoe meer we dit wilden doen, ook al was het best prijzig (voor hier dan). Uiteindelijk tegen 23u hadden we ons ticket (bus+ferry) gekocht EN een tour geboekt naar Phi Phi, morgen! Maar nog steeds niets gedronken en we wilden echt onze cocktail om onze eerste dag hier af te sluiten. Uiteindelijk toch maar in dat straatje... En tegen 01u naar ons bed. Morgen vroeg dag! Naar Phi Phi island!!
7u wekker loop af. Om 8u moeten we bij het reisagentschap zijn. Gelukig is het slechts 10m van het hotel, maar we moesten ook uitchecken nu gezien we vanavond een vlucht hebben naar Phuket (Thailand). Vandaag gingen we naar de Cu Chi tunnels. Indrukwekkend! Gewoon al te lopen op de plaats waar het allemaal gebeurde, in het bos. In de paden zijn nog steeds restanten te zien van de bommen. Enorm veel ingangen, zowel bovengronds als onder het wateroppervlak van de nabije rivieren, maar allemaal zo smal... Zelfs de smalsten in onze groep hadden moeite om in en uit te kruipen, dus ik ging het niet proberen. We zagen enkele ingangen, een grote val (Indiana Jones stijl), een termietennest (fungeerde als luchtkokers), loopgraven met ingangen naar de tunnels, tunnelingangen met een weg zowel naar links als naar rechts (zodat eventuele achtervolgers niet wisten welke kant, tunnels zijn enorm zig-zag en zaten vol vallen, ingaan is dus zelfmoord), uitrustingen van toen, tanks van het Amerikaanse leger, verschillende vallen, hoe ze hun wapens maakten, nog steeds aanwezige kraters als gevolg van bominslagen (B52), de gangen zelf, ... We konden welf een stukje door de gangen lopen...pfff... warm, smal, laag (80cm hoog, ong 50 cm breed) en volgens onze gids zijn deze toeristishe tunnels 5x groter dan de echte... Verder nog een overzicht van de verschillende bommen en enkele verschillende bunkers. Met de bus terug en het was nog vroege namiddag - onze laatste dag in HCMC - wat wilden we echt nog doen ; Hindoe tempel, Body Shop, Saigon River, Moskee, Chinatown. Verschillende mensen = verschillende wensen. We zijn er toch in geslaagd alles nog te doen. De tempel was zeer kleinm maar prachtig gedecoreerd met verschillende kleurrijke standbeelden van hun goden. The Body Shop viel wat tegen, ze hadden niet het hele assortiment en het was er niet zoveel goedkoper dan bij ons. Een korte wandeling langs de Saigon rivier was aangenaam. Vooral het aanwezige briesje deed deugd. Spijtig dat dit stuk blijkbaar vooral bedrijven rondom had, niet echt een toeristische 'promenade'. Dan met de taxi naar Chinatown. Niet echt wat we ervan verwachtten. Het was niet echt een 'town' met de boog als ingang, zoals bij ons wel eens gezien. Het waren gewoon meer chinese winkels en mensen dan in de rest van de stad, geintegreerd in het gewone straatbeeld. Op onze weg terug passeerden we de Moskee. Maar gezien we er niet op gekleed waren (short, blote armen/schouders) slechts een blik op de buitenkant. Tegen 18u terug naar het hotel, want we hadden nog wel wat te doen alvorens te vertrekken. 19u de taxi naar de luchthaven, waar we als avondeten in een Signapore restaurant gegeten hebben. Bijna de hele vlucht geslapen, dus we waren zeer snel op bestemming. 23.30u maar oh zo warm toen we uitstapten. Met een minibus (de goedkoopste oplossing) naar Phuket town, 2 hotels gechecked; 1 had een gemeenschappelijke badkamer en kakkerlakken die lustig over het nachtkastje kropen. Voor de hotelbediende leek het allemaal heel normaal, maar voor ons... nee dank je! Het tweede was ook niet echt dat, maar de bedden waren proper, er was een badkamer in de kamer en geen rare beestjes, dus ok - bed in!
We hadden een trip geboekt naar de Mekong Delta, toch het begin ervan, we hebben spijtig genoeg niet de tijd om meer te zien... 's Morgens voor het vertrek nog snel een aanvraag voor een nieuw visum verstuurd. Mijn visum is 'single-entry', maar met al de wijzigingen en de trip naar Thailand, heb ik dus een nieuw nodig. En gezien ze dit blijkbaar niet gewoon kunnen wijzigen, moet ik een nieuw aanvragen. Gelukkig hebben we een manier gevonden om dit allemaal snel te laten verlopen. Ze kwamen ons oppikken met een grote bus voorzien van AC. Nu al lijken de trips hier beter geregeld dan in Hanoi. De bustrip van 2u verliep vlot. Dan met een boot een trip op de Mekong voor ongeveer 1,5u. Lunch op het paradijselijke Turtle Island. Echt mooi! Groen, palmbomen, vissersboten en vissersdorpjes kenmerken de streek. Nadien verder met de boot naar een ander eilandje. Hier maakt men kokosnoot-snoepjes en honing. We zagen hoe en mochten proeven. Daarna met een klein bootje over een smalle waterweg... prachtig... Dit was spijtig genoeg slechts een kort tripje. We stopten op een ander eiland voor een proevertje van de plaatselijke tropische vruchten met live plaatselijke muziek op de achtergrond. Na dit, terug naar de bus en terug naar Saigon. Dit was absoluut de beste trip die we tot hiertoe hadden. Sapa was af, maar hier had men echt aan alles gedacht + meer! Terug naar het hotel - douche - en een halve dagtrip geboekt naar de Cu Chi Tunnels voor morgen. Voor het avondeten namen vandaag de taxi om ook eens een ander deel van de stad te zien. Hier hadden we vrij snel een zeer leuk restaurant gevonden, volgens LP het beste 'seafood' restaurant in omstreken. Het was groot, chique, niet te duur, mooi verzorgd geserveerd en best lekker. Nu waren we echt toeristen! Nadien naar een acoustische bar met live rock-muziek. De eigenlijke reden waarom we ons in dit deel van de stad hadden laten afzetten. Waaw! De keet zat propvol, de sfeer zat er goed in en de muziek was geweldig! Na een uur hier, waren de optreden reeds gedaan en de bar liep leeg. 't Was nog maar half 12... HCMC zou zo'n partystad zijn... waar is de party? Dus ik riep de drummer van de band en vroeg het hem (die zal het toch wel weten). Blijkbaar was hij de eigenaar van de bar en hij had nog een 2e bar - meer nachtclub-achtig. Hij gaf ons ook een lijst met een aantal interessante plaatsen, maar nodigde ons ook uit om mee naar zijn 2e club te gaan: Don't worry... Drinks on me! Ok dan! Toen hij vroeg wat we wilden drinken, hielden we het beleefd bij een biertje. Maar het eerste dat op tafel kwam was een fles Red Label Whisky. De rest van de avond dus gratis bier en whisky-cola gedronken. Ze bleven gewoon onze glazen bijvullen. Iets na 1, toch maar naar huis. Morgen is het weer vroeg dag!
Na een verkwikkende douche en een koffie in een naburig café de ruimere stad gaan verkennen. We hadden op de agenda staan om wat musea te gaan bezoeken e.d. Alles wat we tegenkwamen, was net op dat moment gesloten. En aan ons toeristisch tempo, was het reeds middag en we hadden nog niets gezien. Nog niet gewoon aan de hitte, hadden we 'frozen yoghurt' als middageten... maar om toch ook iets hartelijks te eten, vietnamese vleesballetjes op een stokje vooraf. Al snel was het 2u voorbij en we wilden nog zoveel doen. Onze eerste stop was het 'Womens-museum' op aanraden van iemand. Het museum stelde vooral de rol van heroïsche vrouwen tijdens de oorlog tentoon. Soms met best sterke verhalen. Nadien het 'War Remenants museum'. Hier was opvallend veel over 'Agent Orange' terug te vinden, verschrikkelijke beelden van het gevolg ervan, veel foto's en verhalen en feiten uit de oorlog, alle marteltechnieken toegelicht... om de kriebels van te krijgen. Ook op straat heb ik de indruk dat hier nog veel restanten zijn van Agent Orange. Er zijn heel wat mensen die op straat bedelen, die duidelijk een zware fysieke handicap hebben. Algemene indruk over de stad, nog steeds veel mooier, groener dan Hanoi. Ook de zon helpt natuurlijk. Na een drankje gingen we nog voor het avondeten voor een manicure en pedicure. Zo goedkoop... en wat zijn we nu mooi verzorgd ;-) Na dit naar onze kamer - opfrissen en klaar maken voor een avondje uit. Verrassend bleek het echter al 10pm te zijn en we moesten nog eten. Vanavond gingen we voor Indisch. Niet echt mijn keuze. Het was ni slecht, maar ik zal het nooit zelf voorstellen. 12u voorbij, dus ergens nog 1 drankje en naar ons bed. Wel 6 mensen zijn op deze korte tijd komen leuren met hun waren, waarvan 2 met kwarteleieren. Blijkbaar eten ze in Vietnam graag eieren bij hun bier...
De ochtend vooral gespendeerd aan het bijwerken van mij blog - inpakken - douchen - opruimen... en om 10.30u met de taxi naar de luchthaven - inchecken, lunch op de luchthaven (instant noodles en instant gebakken rijst, maar ni slecht) en na 2u vliegen aankomst in Ho Chi Minh City (HCMC). Warm warm bij het uitstappen, het was ergens in de namiddag, maar het aanwezige briesje deed enorm goed. Met de taxi naar het centrum. We hadden vooraf gevraagd wat de prijs ongeveer ging zijn (ong. 200.000Bht), leek ons ok. Bij aankomst gaf de meter zelfs slechts 109.500Bht aan, dus we betaalden 110.000. Maar dit was voor de chauffeur niet ok. Hij wilde 200.000, volgens hem hadden we dit zo afgesproken. Na een discussie van ruim 10min. hebben we het geld gewoon in de auto gelegd en zijn we weggewandeld. Onze eerste ervaring met de taxi's hier... Dan op zoek naar een slaapplaats. Dit hadden we vrij snel gevonden, gezien we ons hadden laten afzetten in het 'backpackers-gebied'. 1 kamer voor ons 4 voor 18$. Effe chillen en opfrissen, stad verkennen (wel de naburige omgeving). Ivm Hanoi is HCMC veel properder, toeristischer, ze hebben er ander 'stree-food', mooiere gebouwen, ik ben hier geen aliën, voel me meer op m'n gemak en het is hier niet echt duurder. We hadden in Lonely Planet (LP) gelezen over de massages hier en een plek gevonden (zeer goedkoop) waar massages gegeven worden door blinden. Na een uur van volledige relaxatie zijn we (in de lijn van het gezond zijn) ergens vegetarisch gaan eten. Het was best ok. Nadien opnieuw richting onze kamer om ons wat op te frissen, met de bedoeling naar een rock-café te gaan. Onderwege voelden we echter hoe moe we eigenlijk waren en zijn onderweg naar de kamer al maar ergens gestopt voor een drankje, om daarna rechtstreeks te gaan slapen. Geen 5min. lag ik in mijn bed of ik sliep! Echt moe dus...
Woensdagmorgens arriveerden ergens tussen 5 en 6u 's morgens terug aan het huis.Vrij meteen daarna ben ik achter de laptop gekropen. Dit omdat ik toch wel bijna een week achter stond met mijn blog (sorry daarvoor) gezien de omstandigheden hier. Dus ik had heel wat bij te werken. Hier ben ik toch wel bijna de hele voormiddag mee bezig geweest. Verder deze dag, moest ik eerst en vooral een nieuwe geheugenkaart vinden voor mijn fototoestel. Dit omdat ik, zoals eerder gezegd, per vergissing alles gewist heb op die andere, en ik weet dat die te recuperen zijn, maar ik wil het risico niet nemen dat ik het geheugen overschrijf of zo, dus... En tegen 4u deze namiddag zouden we terug naar de school gaan om afscheid te nemen van onze kids. Niet iets waar ik echt naar uit keek, gezien onze voorbije ervaring op het festival. Aangekomen op de school kwamen de kinderen al van ver aangelopen. Ze hadden allerlei kado's voor ons gemaakt; tekeningen, papieren portefeuilles, bloemen van rietjes, ... Het was duidelijk dat ze wisten dat we kwamen. We zijn hier ongeveer een half uur gebleven. Dit half uur werd er veel geknuffel en veel foto's getrokken. Het afscheid verliep iets vlotter dan verwacht, al goed! Voor de 3 kids die wonen in de school, geweldige kids trouwens, hadden we nog een extra verrassing in petto. We zouden ze vanavond mee nemen voor een avondje uit. Maar zei zelf wisten hier niets van. De leerkrachten van de school en de VV's wel. De VV's zouden samen met de kids naar de afgesproken plaats komen. Dit opdat de andere kids in de school niet te veel zouden merken. Maar de directrice van de school was ook aanwezig die dag. En volgens haar was het niet toegelaten de kids mee uit de school te nemen. Dit maakte de zaak wel iets ingewikkelder. We hadden een avondje gepland: ijsje, cinema... en hadden reeds de tickets vooraf gekocht om zeker te zijn dat we plaats hadden. Ze speelden Alice in Wonderland in 3D in het Engels met Vietnamese ondertiteling, dus goed voor iedereen. Rond kwart voor 5 verlieten wij de school richting de cinema. Een beetje in onzekerheid over hoe het verder zou gaan. De film begon om 6u. Om 10 voor 6 kregen we bericht van een VV dat ze nog steeds in de school waren. Ze moesten wachten tot de directrice vertrok. Jongens jongens, wij begonnen al lichtjes te panikeren, wat als het niet lukt ze mee te krijgen??? Uiteindelijk tegen 20 na 6 waren ze er. Ze zagen ons wachten aan de ingang van de zaal en kwamen met z'n drieëen met open armen en gejuich aangelopen. Een 'kiekenvel-moment'!! We hadden voor de kids chips voorzien, een drankje en wat kleinere snoepjes. Het ijsje kon misschien achteraf nog... Ze vonden de film geweldig! Het was jaren (!) geleden dat ze nog zoiets dergelijks gedaan hadden. Na de film besloten we ergens iets te gaan eten, gezien niemand van ons al gegeten had. De kids mochten kiezen. Ze waren zo gelukkig. Hun gezichtjes straalden de hele tijd, prachtig! Tijdens het eten vertelden de VV's ons hoe ze het geregeld hadden gekregen de kids hier te krijgen. Het was een hele operatie blijkbaar. Ze voelden zich als spionnen, als undercover-agenten op een geheime missie. Dus de directrice was in de school, en ze wachtte op iemand die met foto's van het festival zou komen. Maar die liet wat op zich wachten. Wat maakte dat de directrice ook bleef. Dus de VV's deden alsof ze vertrokken uit de school, maar wachtten stiekem om de hoek op de jongen met de foto's. Toen die aankwam, betrokken ze hem mee in het complot. Hij ging doen alsof hij een telefoontje kreeg en dringend weg moest. Hij zou later wel terug komen. En dit deed hij dan ook. Kort daarop verliet de directrice de school. De VV's (om de hoek op de loer) slopen meteen na haar vertrek terug de school in om de kids op te pikken. Het was heel wat. Tijdens het eten begon het erg hard te regenen. En wij wilden nog geen afscheid nemen. Dus we gebruikten de regen als reden om nog wat langer te blijven. In hetzelfde gebouw wat een grote speelzaal. Hier hebben nog een half uurtje met de kids gespeeld. Ze vonden het geweldig. Nooit eerder hadden ze zoiets dergelijks gedaan. Meermaals zeiden ze ons hoe leuk en tof ze het vonden en dat ze een geweldige tijd en avond hadden. Ondertussen was het half 10 's avond en echt wel tijd voor de kids om naar 'huis' - de school - te gaan. Dit was een moeilijk afscheid. Tijdens de film wilden de broer Tai en Anh al dat ik tussen hen kwam zitten, het zusje hing meer aan Lucinda. Ook tijdens het eten moest ik tussen hen komen zitten. De hele avond greep vooral Tai telkens mijn arm en legde af en toe zijn hoofd op mijn schouder. Nu op weg naar buiten, hield me echt vast aan de arm. Hij wilde niet lossen. Eens buiten was het nog moeilijker. Anh was duidelijk de grote broer en hield zich sterk. Hij zet liever een stap opzij dan echt op te gaan in het afscheid nemen. Tai daarentegen bleef tegen me plakken. Tranen waren onvermijdelijk. Het zijn zo'n schatjes!!! Iedereen in tranen, niet echt schreeuwen/huilen, maar tranen waren er. Allé vooruit, iedereen nog een laatste dikke knuffel en hop. Hoe langer we het hier trekken, hoe pijnlijker... Nu had ik voor deze kids nog een kado gekocht ergens de voorbije weken en die reeds in de school gesmokkeld. Voor Hien, het zusje, een prinses barbie-pop met een hele garderobe aan spulletjes en voor de broers een echte degelijke voetbal. Het is er niet van gekomen dit zelf te geven, maar de VV's verzekerden me dat ze het vanavond, bij aankomst in de school, aan de kids zouden geven. Goed! Dus we vertrokken... wat een avond! Het was geweldig, ik weet niet hoe het gevoel te omschrijven, maar het geluk en de blijdschap in het gezicht van deze kinderen te zien... waaw !!! En dan het afscheid... zoveel emoties in één avond... we waren uitgeput! Ik had een wandeling nodig om te bekomen van dit alles. Nadien zijn we ergens nog iets (strafs) gaan drinken. We hadden het nodig! En dan naar huis. 't Was goed geweest. Dit was de perfecte laatste avond in Hanoi!
Dinsdagochtend, we werden wakker iets na 7. Een zalige nacht achter de rug in een écht bed!! Super! We hadden een gewone douche en een regendouche op de kamer, dus hier heb ik gretig gebruik van gemaakt Na het ontbijt vertrokken we met onze gids naar de dorpjes (Ylinho, Lao Chai en Ta Van) waar de Black H'mong mensen leven met hun traditionele cultuur. Het was een wandeling van bijna 4uur en niet altijd even makkelijk. We wandelen de hele weg naar beneden, trappen, door rijstvelden (je weet wel, die trapsgewijze velden op de flank van een berg), over rotsen, zo de berg naar beneden - opnieuw vergezeld door een hele groep van de H'mong mensen. Met momenten was ik echt blij dat ze er waren, gezien sommige stukken erg moeilijk te bewandelen of af te dalen waren, was het goed dat ze daar waren om ons wat te ondersteunen. Vandaag was het weer veel beter dan gisteren, bijna geen mist, zonnig, dus we konden echt van het uitzicht genieten. Het was een ongelooflijk supermooie wandeling en prachtige, onbeschrijfelijke uitzichten... Ik kom woorden tekort om dit te beschrijven. Hopelijk duurt het niet te lang voor ik mijn foto's kan recuperen zodat ik het jullie gewoon kan laten zien... 's Middags hadden we eenvoudige broodjeslunch in een plaatselijk restaurantje in één van de dorpjes. Gelukkig konden we met de mini-bus terug naar het hotel. Want gezien we de hele weg naar de dorpjes afgedaald zijn, zou het een hele klim worden om terug te keren. Toen we terug waren, hadden we nog een kleine 2 uurtjes alvorens we met de mini-bus terug naar het station vertrokken. Dus zijn we nog even het centrum ingegaan. We waren maar net op tijd terug om nog iets te kunnen eten alvorens te vertrekken. Tegen 21u vertrok onze trein. Gezien we reeds daar waren rond half 7, op't gemakske een koffietje gedronken en dan richting onze wagon. We deelden nu onze "kamer" met een Frans koppel, die deel uitmaakten van onze groep in Sapa. Dus dit was een aangename wijziging tov onze eerste nacht in de trein. Echter hebben we ook deze nacht niet zo veel geslapen. De trein maakte op zich enorm veel lawaai. Ik was er niet echt gerust in. Het leek alsof hij elke 10minuten ergens tegen botste en elk moment kon ontsporen. Door dit angstig gevoel heb ik dus praktisch de hele nacht wakker gelegen. Maar goed, we zijn dan toch 's morgens veilig terug aangekomen in Hanoi.
We hadden 2 geweldige dagen in Sapa. Ze zeggen dat Halong Bay de moeite om te bezoeken als je in Hanoi bent. Maar Halong Bay is niets vergeleken met Sapa!! Echt een aanrader!! Het was super
Maandagmorgen, we arriveren in Lao Cai na een rare nacht in de trein. Bij vertrek was alles ok, leek alles in orde, de man die bij ons was, verstond ons niet goed, maar we zagen geen kwaad in hem. Doch tegen half 4 - 4u 's morgens, werd ik wakker doordat hij met zijn voeten in mijn bed tegen mijn been zat!!! Het stopte toen hij zag dat ik wakker was. Iets later (ik was nog steeds wakker) opnieuw, waarop ik rechtop ging zitten (om naar toilet te gaan) en hij met zijn hand naar mijn been reikte... Ik sloeg zijn hand weg, riep: SEG!! stond op en ging naar toilet. Een terug was ik toch wel wat op mijn hoede... Nadat ik een 5min. bed lag, reikte hij opnieuw met zijn hand naar mijn arm. Nu werd ik toch wat boos. GVD, don't touch me!!! Keep your hands to yourself!!! en heb zijn hand weggeslagen. Hierop werd L (die boven hem sliep) wakker en vroeg wat er aan de hand was. Nadien is er niet veel meer gebeurd, ik heb niet veel meer geslapen, maar hij heeft niets meer gedaan. Ik durf hem het voordeel van de twijfel geven dat hij misschien aan het dromen was of dergelijk, maar 5x is toch wel veel hè. Nu hoorden we van M dat vele mannen in Azië denken (door de Amerikaans films) dat alle westerse vrouwen "gemakkelijk" zijn. Dus dit kan ook een verklaring zijn... maar goed. We zijn dan toch veilig aangekomen in Lao Cai, waar een mini-bus va het hotel ons stond op te wachten. Aangekomen in het hotel hadden we ontbijt, de mogelijkheid om te douchen en dan meteen onze eerste uitstap naar Cat Cat Village. Het weer was enorm mistig, dus veel vergezichten, landschappen was er niet te bewonderen. Doch de wandeling was mooi. Sapa is een enorm mooie streek. In de 'Lonely Planet'-boek over Vietnam staat de mensen van de verschillende etnische groepen hier op de straten leuren met hun handwerken en je volgen en proberen te overhalen om van hen te kopen. Dit is echt niet overdreven. Enkelen liepen de hele wandeling met ons mee. Net voor het aan het dorp kwamen: Now you buy from me? Het dorp was niet erg groot. Maar mooi en zeker zeer interessant om te zien. Buffels, everzwijnen, ... alles loopt hier zomaar rond, over de straten, langs de weg, overal... Hele vuile kindjes komen leuren met allerhande zelfgemaakte werkjes. Rond de middag terug naar het hotel voor middageten. Bij het middageten in het hotel lag er gewoon bestek (mes, vork en lepel) en 'chopsticks'. Het is zelfs al zover gekomen dat we automatisch naar de stokjes grijpen, pas toen we bijna gedaan hadden, viel mijne frank, dat ik niet het bestek nam, er zelfs geen oog voor had... hehe... Na de middag en voor de avond waren we vrij en konden we dus op onszelf de stad wat verkennen. Het is echt zoals de gids beschrijft, de mensen hier volgen je echt; Buy from me? Buy from me? Ze bieden je juwelen aan, postkaarten, kussenslopen, dekens, gsm-hoesjes, ... alles zelfgemaakt. Ze blijven ook echt aandringen, proberen je te overtuigen, ... ze zijn erg goed!! Ze hebben duidelijk ook al veel geoefend over hoe mensen/toeristen aan te pakken!! Uiteindelijk heb ik een resem armbanden gekocht, die ik eigenlijk niet nodig heb, maar ja. We hebben op deze manier de lokale minderheid toch ook wat gesteund hè De tijd vloog voorbij. Tegen half 8 gingen we terug naar het hotel voor het avondeten. Na het avondeten kregen we allebei een klopke... Voordien wilden we nog dit gaan doen, en daar nog gaan zien, en ... Maar nu... misschien kunnen we ook in het hotel blijven, rustig een doucheke, wat TV kijken (wat ook erg lang geleden was) en op tijd te bed. Goei plan, gezien de voorbije dagen zo druk en de nachten zo kort waren geweest. We hadden trouwen morgen ook een hele dag een trektocht langs kleine naburige dorpjes voor de boeg dus...
8u en net op tijd ter plaatse. De dag begon direct druk druk druk. Om 9u hadden onze kids reeds hun optreden. Dus nu moest het vooruitgaan; aankleden, maku-up, haar, ... het was (zoals op z'n Vietnamees) ietwat chaotisch. We hadden materialen voorzien voor hun haar, zodat ze allemaal in dezelfde stijl waren, maar sommigen hadden dit niet bij, anderen wilden niet... Ook hadden hun haardracht vooraf geoefend, maar nu kwam er wat tegenreactie van de Vietnamese vrijwilligers... het zou te lang duren, het is te moeilijk... Maar na een beetje aandringen van ons en hen proberen te overtuigen van de meerwaarde ervan, werd uiteindelijk dan toch ook werk gemaakt van de haardracht. Maar nipt, maar zijn we er toch in geslaagd al onze kids klaar te krijgen. Ok het moment was daar. Wij, de internationale vrijwilligers samen met enkele VV's namen plaats in de zaal, met onze camera's klaar! Ze deden het geweldig! Het hele publiek, en wij vooral, waren dolenthousiast!! We waren zo enorm trots op 'onze kindjes'. Na het optreden ben ik meteen backstage gelopen om hen te feliciteren. Er werd veel gelachen, geknuffeld, gejuichd, 'ge-yeah-ed' en 'ge-high-fived'. De blijdschap liep er af, de kids waren super content dat het voorbij was, dat het zo goed gegaan was. Het was echt een onbeschrijfelijk moment! Nadat de situatie wat gekalmeerd werd, gingen we met de kids spelen in de speelruimte die op het terrein was voorzien. Een soort primitieve kleine kermis. Vele oude attracties en toestellen, een springkasteel, ... De kids vonden het geweldig, ze amuseerden zich rot! Hun gezichten straalden zoveel geluk uit, echt geld waard! 's Middags verlieten we even het festival om ergens te gaan eten. Tegen 14u wilden we terug zijn, gezien dat de school voor weeskinderen aan de beurt was. Uiteindelijk was het 16u eer hun optreden begon. Ook een zeer mooi optreden, maar wij waren toch allemaal meer fan van onze (andere) school. Gezien we veel meer affiniteit hadden met deze kids, we hebben veel meer tijd met hen gespendeerd, onze band met deze kids was zoveel sterker. Ook hadden we veel van de voorbereiding voor het festival van de school voor straatkinderen op ons genomen. Dus natuurlijk vonden we hen beter ... Eigenlijk wilden we na dit optreden vertrekken, gezien enkele van ons nog dienden in te pakken en L en ikzelf hadden een trip naar Sapa geboekt en we zouden vanavond vertrekken. Dus we konden niet te lang blijven. Men zei ons dat de prijsuitreiking niet te lang op zich zou laten wachten, gezien de school voor weeskinderen het laatste optreden was en de uitreiking meteen daarna was. Dus ja, dit wilden we dan nog wel meemaken natuurlijk. Wij zaten ergens vooraan samen met enkele van onze kids. Enkele rijen achter ons, zaten nog meer van onze kids. Eén van de kids, Tai (één van de broers die wonen in de school) zag ons zitten en werkte meteen zijn weg naar beneden om naast me te komen zitten, hij hield de hele tijd mijn arm vast en legde zijn arm op mijn schouder. Hij wist duidelijk wat er aan de hand was, we zouden vertrekken na vandaag... Ik kreeg de tranen in m'n ogen... Hoe reageer je hierop... Tijdens de prijsuitreiking kreeg ik enkele malen telefoon van iemand, maar kon er echter niets van verstaan. Gezien ze me meermaals belden, ben ik dan toch maar naar buiten gegaan om terug te bellen. Het was het reisagentschap waar we onze trip naar Sapa geboekt hadden. We zouden vroeger moeten vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Miljaar hè, daar waren we niet op voorzien. Dan mogen we het hier echt niet meer te lang trekken. Toen ik terug naar binnen wou gaan, bleek de prijsuitreiking reeds voorbij. Er waren een 20-tal deelnemende scholen. Blijkbaar hadden we van de 5 verschillende optredens die onze school had (straatkids) 3x een derde plaats, 1x een tweede plaats en 1x een eerste plaats PLUS de 1e plaats voor het totaal, het hele optreden. Dus.... we waren gewonnen !!! Ongelooflijk!!! Dit festival bestaat bijna 30 jaar en nog nooit had deze school gewonnen. Ongelooflijk, onbeschrijfelijke vreugde onder de kids, de leerkrachten, ons als vrijwilligers, .... Waaw...!!! Dit is toch wel het mooiste afscheidscadeau dat we hen konden geven en wat zij ons konden geven. Nu was de directrice van de school wel tevreden... dekke... eerst alles en iedereen de grond in boren... zie nu maar is hoe goed deze kids zijn, nà!!! Het was zo'n overweldigend moment van emoties van vreugde omdat we gewonnen waren en van verdriet omdat we vertrokken. Nu voor L en mij was het nog niet helemaal zover, gezien we nog hier zijn, en van plan zijn om woensdag toch nog langs de school te gaan om afscheid te nemen. Maar voor vele kinderen was dit niet erg duidelijk. En anderen van ons vertrokken wel. Dus voor hen moet het allemaal wat ingewikkeld geweest zijn. Maar ze klampten zich aan ons vast. Veel tranen, ook bij ons. De VV's in tranen.... Het was een zeer zwaar afscheid!! De kids achtervolgden ons, anderen kropen weg, wilden ons niet loslaten... Verschrikkelijk! Op dit moment kijk ik er echt niet naar uit om woensdag terug naar de school te gaan... Maar goed, we moesten nu echt wel verder gaan. We hadden nog maar iets meer dan een uur om naar huis te gaan, in te pakken voor onze trip, te eten afscheid te nemen van M, die de voorbije 5 weken de hele tijd mijn kamergenote was en dan terug naar't centrum te gaan. Net op tijd arriveerden we op de afgesproken plaats. Met de mini-bus naar't treinstation. We hadden iets meer betaald voor een iets meer comfortabel bed, wat nog vrij hard bleek te zijn, maar goed. We, L en ik, deelde onze slaapcabine (4 bedden) met een Vietnamese man, die bijna geen Engels sprak, dus we legden ons - moe en uitgeput als we waren - al vlug te slapen...
Ok, eerst en vooral een beetje minder goed nieuws... per vergissing heb ik alle foto's vanaf vandaag (zaterdag tot en met dinsdag) gewist... maar geen paniek, dit hebben we eerder meegemaakt, en zijn er toen in geslaagd ze te recuperen... alleen weet ik niet goed hoe, dus 't zal effe wachten zijn op nieuwe foto's...
Maar dus zaterdag, de eerste dag van het Art-festival. De ochtend was vooral bedoel om je eigen tent te decoreren en de namddag om nog eens een laatste keer te kunnen oefenen, eventueel op locatie. Dus dit waren dingen waar wij niet per se bij moesten zijn. Dit gaf ons de kans, om in de laatste dagen dat we hier waren, die dingen te doen, die we nog dienden te doen. Dus souvenier-shoppen oa. Maar we hebben het opnieuw rustig aan gedaan vandaag. Een rustige ochtend waarin ik was begonnen aan mijn blog. Maar voor de zoveelste keer viel de verbinding weg op het moment dat ik het wilde posten, dus alles opnieuw. Vandaar de vertraging, excuses . Maar dus na lunch, 't was al bijna 14u of zo, zijn we met z'n 3'en richting 't centrum vertrokken. Dit gaf ons uiteindelijk niet meer zoveel tijd, want tegen 18u dienden we op het festival te zijn voor de openingsceremonie. Tja, als je met meerdere mensen er-op-uit trekt, moet je met iedereen rekening houden hè... dus wat laat vertrokken en ieder had zo zijn dingen die diende geregeld te worden. Maar we zijn erin geslaagd om de belangrijkste dingen toch te kunnen afhandelen. De openingsceremonie was niet veel soeps. Vooral veel geleuter en voorstellen en bedanken van sponsors. Nadien waren er al enkele scholen die vandaag hun optreden reeds hadden. Zo kregen wij ook al een voorsmaakje van de concurrentie. Er waren toch enkele taaie tegenstanders al bij... Afwachten wat morgen brengt! Na dit, werden we door onze Franse vrienden uitgenodigd om mee naar karaoke te gaan. Zij waren namelijk uitgenodigd door enkele Vietnamese voor de verjaardag van iemand te vieren. Dus opnieuw karaoke. Had er precies niet veel zin in in't begin. Gezien we er niet veel mensen zouden kennen. Eens ter plaatste viel het allemaal goed mee en hebben we ons goed geamuseerd. Doch tegen 23u zijn we toch maar naar huis gegaan. Dit omdat het morgen een enorm drukke dag zou worden, en ze verwachtten ons reeds om 8u 's morgens ter plaatse. Dus iets na 7 thuis vertrekken! en dat is vroeg!!
Na dat feestje van gisteren, hebben we het onszelfd gegund uit te slapen. Dus na 't middageten richting de school vertrokken. We hadden nog best wat werk ter voorbereiding van het festival dit weekend, morgen dus. Al de decoratie voor de versiering van onze tent, ons kamp, moest nog gemaakt worden. Dit bleek zeer vlot te gaan, gezien de kids allemaal goed meehielpen en er veel plezier in hadden. We zijn vandaag tot bijna 18u gebleven. Dit omdat we natuurlijk zoveel mogelijk wilden gedaan hebben. Ook heb ik vandaag wat dingen uitgedeeld ik bij had van thuis oa de petten van ACV Metaal en de kettingen die ik van ons Anneke heb meegekregen. De kids vonden het geweldig!!! In een mum van tijd werd ik omsingeld door een hele zwerm kids, gulzig en gretig. Anneke, ze vinden de kettingen geweldig!! Thx x ACV collega's, de leerkrachten waren enorm contant met het grote aantal pennen en potloden. Gezien ik de voorbije weken heb gemerkt dat het moeilijk was om aan een pen te geraken hier of nog maar elk kind van een pen te voorzien tijdens de les, zullen deze hier zeker goed van pas komen. Thx x Vanavond hadden we de Franse groep en enkele Vietnamese vrijwilligers (VV's) afgesproken om pizza te gaan eten. De plaats waar we gingen, hadden we gekozen omwille van hun desserts. Volgens Thuy (een VV) zouden deze hier subliem zijn. De pizza zelf was niet veel soeps, hij zag er goed uit, maar was wat flauw van smaak. Maar het dessert. Mmm... Met 2 anderen deelde ik een large brownie met ijs. Lekker lekker...! Dit weekend was er een techno-festival in Hanoi, met artiesten van over de hele wereld. Er was zelfs een Belgische artiest, C-Drik. Zelf had ik nog nooit van hem gehoord. Dus de meesten van ons... naar het festival. Het was allemaal redelijk primitief, maar ok. De muziek was niet echt mijn ding, maar de locatie en het gezelschap maakten het best ok. Het festival eindigde reeds om 23u. We zijn nog ergens iets gaan drinken, maar tegen 2u was mijn pijp toch wel uit.
Vandaag weer een hele dag op de school voor straatkinderen. Een beetje hetzelfde verhaal als gisteren. Met het verschil dat het vandaag generale repetitie was. Dus alle kinderen in hun outfit, haar en make-up verzorgd. Ze zagen er geweldig uit !!! Vooraf, alles los gezien, had ik er persoonlijk niet veel vertrouwen in, maar nu alles achter elkaar kwam, en zoals het bedoeld was voor het festival, alle optreden aan elkaar gebreid, zag het er geweldig uit. Onze kids gaan het goed doen! Ook de directrice van de school was vandaag aanwezig. Ze kwam ook eens kijken hoe het ging en wat we hadden voorbereid. Wat een trut! Ze vond niets goed. De act was te eenvoudig, de kleren te stijf, ... bla bla bla. Ze liet horen dat ze er meer van verwacht had en moet zelfs tegen de kids gezegd hebben dat ze teleurgesteld was in hen. Jongens jongens... dat zeg je niet! Zeker niet tegen hen. Ze hebben wekenlang, elke dag geoefend. Ze waren kei-goed. Althans, dat vonden wij én de leerkrachten van de school. Maar zij niet. Ze wou ineens vanalles veranderen. De act zelf, het wandelen, ... zelfs wou ze dat we voor één iemand een andere jurk zouden maken. Wel GVD... waar was je 2 weken geleden??? Had je dan niet langs kunnen komen met al je commentaren... Nu ben je te laat 'Missie'... Iedereen was serieus 'pissed off' door haar optreden. Iedereen was tevreden, behalve zij. Dus wij besloten haar commentaren links te laten liggen en gewoon ons ding verder te doen, nà! Na deze dag op de school zijn we er iets vroeger dan normaal vertrokken. Dit omdat we vanavond een groot afscheidsfeest hadden. Dit omdat eigenlijk iedereen ergens de volgende week vertrekt. Dus reden genoeg voor een feestje Op weg naar huis ben ik bij de kapper gestopt. Een 'Pob', zoals ze het noemen, gezien het kapsel vergelijkbaar is met de bob van Posh Spice ... Voor slechts 100.000dong (4) had ik een uitgebreide wasbeurt, met hoofdmassage, knippen, blazen, bijknippen, blazen, afwerken, stylen. Het duurde wel even, maar het resultaat mag er zijn. Zeker voor slechts 4. We vertrokken met de hele groep richting 'the old quarter' voor 'hot pot' in een restaurant. Het was een klein restaurantje. We bezetten met onze groep (ongeveer 30pers.) de hele zaal. Er waren veel Vietnamese vrijwilligers, de Franse jongens die we hier hebben leren kennen en dan wij. We zaten met z'n allen op de grond rond een lage tafel. Warm, opeengepakt maar best gezellig.
Nadien wilden we ergens karaoke gaan doen, maar blijkbaar was elke karaoke in de buurt volgeboekt. Dan zijn we maar gewoon ergens in de buurt wat cocktails gaan drinken. Voor slechts 2 per stuk, kan je daar toch geen nee tegen zeggen... We hebben zelfs nog gedartst op de straat 's nachts. Na dit gingen de meesten naar huis. Met enkelen nog doorgezakt in een plaatselijke nachtclub en tegen 5u toch ook maar naar ons bedje. Het was een goed feestje!
en BTW: de 2 foto's van de kids apart in hun jurk - zijn mijn ontwerpen... trots trots trots...
Vandaag, woensdag, is er niet veel speciaals gebeurd, gewoon de dagdagelijkse routine. We waren de hele dag in de school voor straatkinderen. Opnieuw voorbereiden, repeteren voor het festival. Maar deze keer hadden wij wat drankjes en koekjes voorzien. We wilden in de namiddag een klein feestje houden met de kids. We knutselden papieren hoedjes e.d. Ze vonden het geweldig. Na een drukke dag hier, zijn enkele van ons op souvenir-jacht gegaan. Ook geen makkelijke opdracht Maar heb toch wel wat leuke dingetje op de kop kunnen tikken. Het was 20u voorbij eer we thuis waren. De avond was verder vrij rustig. Avondeten en een koffietje...
Dinsdag, vandaag en een hele dag naar de school voor weeskinderen. Maar in de namiddag zou een soort ceremonie voorzien zijn, om alles wat ik gekocht heb voor hen, officiëel over te dragen aan de school en aan de kinderen te geven. Maar ik had nog niet alles. Ik moest vóór dit, nog aan een 1000-tal blikken paté zien te geraken. En gezien onze voorbije winkelervaringen, wist ik dat dit een hele klus ging worden. Ook voor de school voor straatkinderen hadden we nog wat dingen nodig, zoals EHBO-pakketten e.d. Dus hebben nogmaals de auto gevraagd van de school voor weeskinderen om met ons naar de winkel te gaan. We hadden afgesproken om half 9 's morgens. De vietnamese vrijwilligster die met ons mee ging was op tijd, maar de mini-bus liet zeker een uur op zich wachten. Tegen half 10 zijn we dan uiteindelijk vertrokken. Meteen naar het grote winkelcentrum vlakbij de school. Dit omdat, na onze vorige aankopen van vlees, we van de school te horen kregen dat dit niet hetgeen was wat ze bedoelden. Nu hebben we heel specifieke orders gekregen en gaan dus naar een winkel waarvan we zeker zijn dat ze dat soort vlees daar hebben. We hadden al vrij snel gevonden wat we nodig hadden. En besloten om er maar meteen iemand van de winkel zelf bij te roepen. Het duurde echter (opnieuw) weer een tijdje eens we duidelijk konden maken hoeveel we nodig hadden. Ze leken precies niet te begrijpen dat 1000 blikken veel is en meer is dan 100 blikken, meer is dan wat er in de rekken stond. Ongelooflijk, echt... ze bleven volhouden dat dit genoeg zou zijn... echt raar. Na de rekken leeggemaakt te hebben, welke kwam om een 124 blikken, begon het tot hen door te dringen... jongens jongens... Een voorraad hadden ze niet echt, toch niet meer dan 2 dozen. Gelukkig hadden we nu een erg hulpvaardige winkelbediende gevonden. Deze stelde voor om naar de leverancier te bellen. Binnen een uurtje kon die hier zijn met de totale hoeveelheid die we nodig hadden en aan een goedkopere prijs. Geweldig !!! In dit uur hebben we dus onze andere aankopen op't gemakske kunnen doen. Een goei uur later kregen we bericht dat de truck er was en beneden op de parking op ons stond te wachten. (Van alles geef ik hier nu de vereenvoudigde versie hè, want niets is eenvoudig op z'n Vietnamees, aan alles gaan minstens 10 minuten onbegrip en chaos e.d. vooraf....). Maar dus alle dozen rechtstreeks van de truck in de minibus kunnen laden. Opnieuw geld afhalen, veel geld afhalen, om de leverancier rechtstreeks te kunnen betalen. Anders dan eerst gezegd, bleek dit dan toch niet met Visa te gaan. Maar goed... we hadden alles wat we nodig hadden en dubbel zo snel als de andere dagen, dus wij waren zeer tevreden met deze succesvolle voormiddag.
Ongeveer tegen 14u kwamen in de school aan. Ipv les te geven, gingen we met z'n allen naar 'de ceremonie'. Het was voor mij een beetje een overweldigende gebeurtenis. Alle kleinsten van de school waren aanwezig, gezien de ouderen nog les hadden. De directrice gaf een hele speech en een uitgebreid dankwoord. Vele andere verantwoordelijken van de school waren ook aanwezig. Ook verwachtte men van mij dat ik een woordje deed. Na al dit 'gedank' e.d. vroeg men mij om alles wat ik had gekocht voor te stellen. Wat ik liet zien, werd onthaald met telkens een applaus. Na dit, mochten alle kinderen een outfit of kledingstuk komen kiezen. We hadden voor alle 165 kinderen in deze school kleding voorzien, dus één voor één passeerden ze de revue. Het was een hele heisa. Na de jongsten, de ouderen en dan de oudsten... Een hele namiddag kleding uitdelen... De meesten onder hen leken heel erg tevreden! Moe maar voldaan, eindelijk naar huis! 's Avonds een rustige avond, niet veel meer gedaan. In een naburig cafeetje nog een koffietje gaan drinken, met zicht op het meer...
Gisteravond was het allemaal nog wat onduidelijk wat de volgende week zou brengen. Maar 's avonds tijdens het avondeten hebben we het schema besproken. Maandagvoormiddag zouden we naar het 'Fishers village' gaan. Dit is een kleine gemeenschap van de armsten in Hanoi. Velen van de straatkinderen wonen hier. Dus ver kon het niet zijn. Blijkbaar is dit dorpje net naast het drukke centrum gelegen, onder de brug, naast de rivier (Red River). Rijen van kleine zelfgemaakte huisjes; zelfgemaakt van allerhande samengeraapt materiaal. Blijkbaar woont men hier gezien men niet geregistreerd is als burger, geen geboortecertificaat heeft. Eigenlijk dus niet bestaan. Om deze reden is het dan ook moeilijk voor hen een job te vinden en de kinderen naar een echte school te sturen. De vrouw die we ontmoette ging (als job) 's avonds en 's nachts de straten op om afval bijeen te zoeken; papier, blikjes, flesjes, die ze dan verkocht. Blijkbaar verkocht ze ook sigaretten. In de korte periode dat we bij haar op bezoek waren, kwam er een man met zijn bootje aangevaren. Door de gaten, bedekt door een zeil, in de leefruimte vond de transactie plaats. Een andere man kwam langs de 'voordeur'. Het huis is eveneens een soort boot, een vlot meer. Zodat men, in het regenseizoen, indien nodig, het huis kan verplaatsen. De mensen die we hier ontmoetten leken ons best gelukkig, evenals de kinderen. In de huisjes op het water zijn slechts enkele ruimtjes, zoals 2 slaapruimtes, een leefruimte (die 's avonds ook een slaapruimte wordt), een berghok en een ruimte, geen keuken, maar die gebruikt wordt als keuken; geen badkamer, geen toilet. Dit doet men allemaal in de rivier. Wasjes en plasjes dus in de rivier, waarvan men het water ook gebruikt voor andere dagelijkse activiteiten blijkbaar, zoals koken. Sommige mensen hier (een 20-tal families) hebben reeds een waterfilter gekregen van de organisatie. Zodat ze toch eerst het water kunnen zuiveren alvorens te gebruiken als bv drinkwater. Maar de laatste jaren zijn er nog meerdere families/huizen bijgekomen die deze dus nog niet hebben en dus het ongezuiverde vervuilde rivierwater gebruiken. Het was allerminst een indrukwekkend bezoek. Wat ons ook verbaasde was dat het gebied rond de rivier, vlak naast het drukke stadscentrum, zo'n grote, groene, agrarische vlakte was.
's Middags hebben we ergens in het 'Old Quarter' van Hanoi ons middageten gegeten, op de stoep. Nadien zijn enkelen van ons naar de school voor straatkinderen gegaan en anderen (waaronder ik) gaan winkelen voor schoenen voor deze kinderen. Opnieuw was het een hele uitdaging om voor elk kind de juiste schoen voor de juiste prijs te vinden. Maar tegen 18u hadden we dan toch alles gevonden.
Nu snel terug naar het huis want vanavond is het 'Italian-Belgian connections'-avond, met een Italiaanse film, Belgische chocoladen, Italiaanse hapjes en Belgische muziek. Opnieuw een filmtheater op het dakterras, zalig toch?! En opnieuw een succes.
Oh, ik heb er ook een foto bijgedaan van de huizen hier. Dit om aan te laten zien dat de meeste huizen hier zeer smal en hoog gebouwd zijn. Vroeger diende men, bij de bouw of aankoop van een huis, belastingen te betalen op de gevelbreedte. De gevelbreedte was dus bepalend voor de prijs van het huis. Om deze reden zijn de meeste (de oudere) huizen hier dus allemaal zeer smal en naar boven gebouwd.
Zondag vroeg uit de veren. We moesten om half 8 al vertrekken richting 'the old quarter' in centrum Hanoi. Om 8u zouden we daar vertrekken met een mini-bus naar de Parfume-Pagodas. Omwille van allerhande omstandigheden (Vietnam ... !) zijn we anderhalf uur later dan toch uiteindelijk vertrokken. In de bus vertelde onze gids ons dat dit de drukste tijd van het jaar was daar. Gezien, na Tet, iedereen, van overal in het land, naar deze tempels gaan. Het is een soort pelgrimsplaats. Men komt hier om te bidden, offeren allerhande zodat ze het volgende jaar in geluk in voorspoed kunnen leven. Onderwege naar de tempel kwamen we een accident tegen, verschillende auto's blokkeerden de weg. Niet zo vreemd als je het verkeer hier kent. Maar goed, we hebben hier even staan wachten en besloten dan toch maar een andere weg te nemen. Uiteindelijk arriveerden we iets voor de middag bij de tempels. Daar stapten we, per 6, in een klein, metalen, laag, oud bootje die ons naar de tempels bracht. Het was een boottocht van ongeveer een uur. Daar aangekomen, lagen er wel duizenden van deze bootjes aan de kade. We murwden ons ergens tussen, zodat wij (als toeristen) niet van boot tot boot een weg naar de kade moesten vinden, maar rechtstreeks op het vaste land konden afstappen. Een wankelige bedoeling, maar iedereen veilig aan wal. De weg naar de pagoda's was bezaaid met kleine eet- en drankstandjes. Je kon er over de koppen lopen. Zo verschrikkelijk druk. Velen waren blijkbaar ook niet gewend om blanke westerse mensen te zien. We waren daar duidelijk deel van de attractie. Ook voor ons was er heel wat om zien. Zo hing men bevoorbeeld het vlees dat men bij de standjes kon eten, als een volledig dier aan een haak, vooraan, maar men dan telkens bij een bestelling, een stuk afsneed. We zagen hier koeien, honden, reëen, ... Geen mooi plaatje!! Verder en verder werd het telkens maar drukker en meer standjes van allerlei producten. Na een kort bezoek aan één tempel, hadden we middageten. Na het middageten zoude we de hoogste tempel bezoeken. De parfume pegodas zijn blijkbaar een groep van een tiental verschillende tempels in eenzelfde gebied in de bergen. Een zeer mooie omgeving. Je kon wandelen naar boven, een klim van ongeveer een uur, of de kabellift nemen, waarvoor je iets extra moest betalen. Ik koos voor de 2e optie. De kabellift naar boven en dan toch te voet naar beneden. Beide ervaringen en een mooi uitzicht. Achteraf gezien was ik enorm blij dat ik niet voor de klim had gekozen. Het was ook een heel eind naar beneden en best vermoeiend ook wel + best zwaar voor je knieën. De tempel boven was ook zeker de moeite. Alleen kan ik er niet goed bij, dat als iedereen hier zoveel van houdt, men komt hier allen om te bidden, dat men het niet proper houdt. Je liep letterlijk, de hele tijd (beneden, de weg naar boven, en in de grot waar de tempel was) op een stort, een vuilnisbelt. Verschrikkelijk!! Mensen offerden geld, koekjes, snoeperijen, een poppetje (baby-jongen: dit om een zoon te vragen het komende jaar). Gezien het de traditie is in Vietnam dat de dochter bij haar man en bij de schoonouders gaat wonen, heeft elk gezin graag minstens één zoon. Zodat er in de toekomst iemand voor hen kan zorgen. Ook heeft men hier zoiets als 'birth-control'. Men mag slechts 2 kinderen hebben. Als ze er meer willen, dienen ze een fiks bedrag te betalen aan de regering. Dus als je dan als eerste kind een meisje hebt... Bidden !!! Gezien we zoveel later vertrokken waren dan gepland, liep de hele planning wat later. Een uur de boot terug naar de mini-bus, een tweetal uren terug met de bus naar Hanoi... tegen kwart na 8 waren we terug thuis. Moe maar voldaan. Na het avondeten, nog een koffietje gaan drinken. Dit ook om afscheid te nemen van enkele Vietnamese vrijwilligers die we deze week niet meer zouden zien. Doch uiteindelijk redelijk op tijd in ons bed... Morgen weer een nieuwe werkweek. (foto's volgen)
