Onderweg... Vanop Les Cours Mirabeau, de brede met bomen omzoomde avenue in Aix, kijken we paniekerig in de richting van het kerkje waar we enkele uren voordien onze fietsen hebben geparkeerd. Twee stuks. 'Het is niet waar!' roep ik ontsteld. 'Er staat er nog maar een!' Die van mij, de zwarte. De witte is verdwenen. Eenmaal bij de plaats van het delict gekomen merken we dat de twee anti-diefstal kettingen - licht van makelij - keurig naast de fiets liggen. Vakkundig, met zin voor precisie, doorknipt. Dit kan niet waar zijn! Terwijl mijn vrouw vruchteloos op zoek gaat naar de dief, word ik aangesproken door een dame die wil weten of ik aan het rusten ben. Daar heb ik nu geen oren naar. De mannen der wet zijn in geen velden te bekennen, laat staan de politie. Alsof zij zich zouden bekommeren om un voleur du biciclette!? Met enige schroom doen we 's morgens bij het ontbijt het relaas van onze onprettige ervaring. In de stemmige ontbijtruimte drentelt een hond maar hij draagt zijn staart niet tussen de benen. Wij wel. 'Maak je niet druk', zegt Sofie, de rondborstige eigenares van onze mooie, gezellige, door groen omgeven B&B. 't Inquite pas! C'est quand même qu'un vélo... Pas de soucis, pas de problème! We zitten samen met een met madame bevriend Frans koppel aan tafel. Meer nog met twee Pariziens...want dat is niet hetzelfde. Frankrijk is Parijs niet en omgekeerd...Sympathiek, bon chique, bon genre. Tellement interessants, Monsieur. Wij, twee boeren uit het Waasland. Mijnheer is de avond voordien, na het eten, uitgegleden en op zijn rug gevallen. Ze hebben een ganse nacht op de spoed gezeten tussen hoeren, druggebruikers en ander gespuis. Choquant! Hij kreunt nog na als hij de stenen trap afgaat, na het ontbijt. Zij blijft nog wat zitten, want ze vindt ons gesprek van een hoger niveau. Eenmaal ook zij voldaan is komt Madame Sofie terug op de proppen. Ce sont quand-meme des vélos touts neufs! Ils ont coutés 180 euro. De show die ze even daarvoor verkocht in het bijzijn van haar Franse snob-vrienden laat ze nu achterwege. Plots doet de zaak er wel toe. 'On vous propose de payer 150 euro', zegt ze op dezelfde flegmatieke manier waarmee ze een half uur eerder de hele zaak als een fait divers weglachte. Mijn vrouw en ik kijken elkaar veelbetekenend aan en we ontbijten stilzwijgend verder. Samen met de croissants even laten bezinken. Op de ochtend van onze laatste vakantiedag kaart ik omzichtig de delicate zaak opnieuw aan. 'Faible', zeg ik. De fietskettingen waren eigenlijk veel te licht om de fietsen te beveiligen en uit het zicht te parkeren. Daarom stel ik honderd euro voor als remboursement. Tenslotte hebben we niet de beloofde factuur, noch een document gekregen waaruit moest blijken over welk type fiets het ging. Bij het horen van het bedrag verandert ze onmiddellijk van toon. Weg is de voorgewende vriendelijkheid en de nonchalance waarmee ze het voorval quasi bagatelliseerde. 'Pays ce que vous voulez!' We houden het bij de honderd euro. Als de taxi die ons naar de Thalys komt opdagen komt ze ons niet uitwuiven. Wat had je gedacht? dc ps. Tosca is een opera van Puccini en niet van Mozart, monsieur le parisien...
Negen graden. Leffe. Van mijn vrouw mag ik geen frisdrank drinken bij het eten. Bier wel. Negen graden. Weet ik veel. Van bier ken ik niets. Buiten is het 34°. Het smaakt. Koude aspergesoep. Broodje tonijn en een toetje. Soesje met mango en een noisette. We drinken geen koffie meer, maar noisette. Koffie in het klein met een streepje gestoomde melk. De stad geeft stilaan zijn geheimen bloot. Het wordt stilaan tijd om naar huis te keren... dc
Onderweg... Ben in Aix. Museum Granet XX. Gerestaureerde kerk. Schitterende locatie om schilderijen op te hangen. Ruimte zat. Koel. Weinig mensen, veel werk van Picasso. Soms spreekt hij mij aan, maar begrijpen doe ik niet. De kubisten. Paul Klee. Monet ook. In het kluwen van de stad kom je hier tot rust. Een week heb ik niet gefietst, wel een boek gelezen, foto's gemaakt, geen tv gekeken en mijn ogen de kost gegeven. Indrukken van de wereld rondom mij. dc Pierre Bonnard: Torse de femme Kosta Alex: L'Échappée belle
Onderweg... Met de bus rij je op iets meer dan een half uur van Aix naar Marseille. Rechtstreekse verbinding zonder tussenstops. De bussen rijden om de tien minuten. Airco aan boord. Tien euro heen en terug per persoon. Eenmaal in St. Charles, de eindbestemming, is het een kleine twintig minuten lopen naar de Oude Haven, maar met de metro ben je er zo. Voor tien euro per persoon vaar je heen en terug naar L'Estaque of Pointe Rouge met La Navette, een kleine boot. Maar er zijn ook nog andere water-alternatieven. Vanop het vaartuig heb je zicht op de contouren van de stad en op de majestueuze Notre-Dame de la Garde. De kathedraal van waar je een groots uitzicht hebt op Marseille. De binnenstad is bloedheet in de namiddag en dwingt je naar binnen voor koelte en verpozing. Voor de eerste keer reizen we zonder auto en zijn we aangewezen op het openbaar vervoer. Heel relax. De bestuurders vallen op door hun vriendelijkheid en in het plaatselijk Office de Tourisme krijg je alle info die je nodig hebt. Even wennen en rekening houden met aankomst- en vertrekuren van bussen en treinen. Enige minpunt. Vanuit Aix zijn er weinig bestemmingen rechtstreeks bereikbaar. Avignon. Marseille. Om naar Cassis te reizen heb je twee uur en drie verschillende bussen nodig, maar het lukt wel. dc
Onderweg... Vakantie voor mij is wennen aan een ander ritme. Traag en loom door de aanhoudende hitte. Terwijl lijf en leden rusten denk ik aan de weken, maanden vol intensiteit die nog zullen volgen. Kilometers die mij naar de Polders, de Vlaamse Ardennen, het Heuvelland en de kust zullen brengen. Drinkbussen vullen, boterhammen smeren en de ketting, maar niet met hetzelfde produkt. Koersen, sprinten, tempo rijden, uithijgen... De zon is ondertussen wat milder geworden en aan de hemel zijn nauwelijks wolkjes te bespeuren. Gisteren heeft een onverlaat de fietssloten doorknipt en een van beide gestolen. Onbekenden hinderen mij in mijn bewegingsvrijheid maar niet in onze vakantie. dc
Onderweg... Aan de Gendarmerie, terminus van lijn 68, Cassis-Aubagne, stappen samen met ons, twee vrouwen op de bus. Moet kunnen! Een van de twee, duidelijk van Engelse komaf, ploft neer in de zetel naast ons. Ze draagt een short, kousen in sandalen en een bloes met schreeuwerige kleuren. Ze zweet. Het elastiek van haar broek heeft zijn beste tijd gehad, me dunkt. Bij de zijdelingse beweging die ze maakt zakt hij naar beneden. Tien centimeter, schat ik. Genoeg om haar vaalwitte reet zichtbaar te maken. 'Trek je broek op!' wil ik zeggen, maar dat mag niet van mijn vrouw. Mensen in beweging. Ze belemmeren mijn appetijt... dc
Onderweg... We eten brood met vijgen, mozzarella di buffola, kersttomaten en olijven. We drinken water en wijn, bier en koffie. Krekels en wat geroezemoes aan het zwembad maken het provencaalse plaatje compleet. De marktkramers zweten zich te pletter. Een vormeloze vrouw bedelt om een aalmoes aan de ingang van een kerk waar een priester onophoudelijk zwaait met het wierookvat. Wat verderop in de straat ligt een schooier met een hond onder een uitpuilende vuilbak. De frisdrank is lauw, monsieur... dc
Onderweg... Bij het vertrek in Antwerpen zwaaien ze naar een man die ze vader noemen. Twee kleine kinderen, een jongen en een meisje. Verder twee mollige, jonge vrouwen, een iets oudere zoon en de bomma die ze moeke noemen. De jongste huilt. Mijn vrouw en ik kijken naar elkaar terwijl we onze plaats innemen en ons territorium afbakenen. We denken allebei hetzelfde. Dit wordt een verschrikking. Moeke bekommert zich onvermoeibaar en met engelen geduld over haar veeleisende kleinkinderen. Ze eten koekjes en spelen spelletjes. Moeke is haar gewicht in goud waard en zorgt ervoor dat wij ongestoord kunnen lezen om de tijd te verdoen. Ze eten aan een stuk door. In Valence zingen ze kinderliedjes terwijl de trein zich onvermoeibaar door het Franse landschap boort. Tien kleine visjes...Blub...blub...blub.... Ze moeten allebei tegelijk naar het toilet. Nu is het stil. Mijn benen worden stijf van het lange zitten. Het is toch te warm om naar de Muur te fietsen. Moeke neemt de situatie weer in handen want ze hebben hun bestemming bereikt. De vloer en de kussens liggen bezaaid met kruimeltjes maar stofzuigen doe ik enkel op woensdag. Dank je Moeke... dc
Onderweg... Op de Thalys naar Aix en Provence houdt een vrouw haar voet tussen de deur van het toilet waar haar niet meer zo jonge dochter op zit. Er scheelt iets met het meisje, zoveel is duidelijk. Waarschijnlijk is ze bang voor gesloten deuren en piepkleine ruimtes. Het duurt even, maar als ze klaar is, trekt de bezorgde vrouw, haar voet terug. Het meisje wil haar handen wassen, maar wanneer het water proestend uit het kraantje komt, schrikt ze en zet ze een stap opzij waardoor haar rok blijft hangen. Eenmaal ik mijn positie heb ingenomen merk ik dat ze enkele druppels op de toiletbril heeft laten vallen. Met een stukje papier veeg ik alles schoon, waarna ik mij, niet zonder tegenzin, neerzet. Mensen die zich verplaatsen zorgen voor onverwachte wendingen in mijn beweging. Waarom wil iedereen naar het Zuiden van Frankrijk op hetzelfde moment als ik? dc
