Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
dagboek
gedachten en overdenkingen
03-05-2010
Mama zijn
9 maanden geleden was het eindelijk zover: ons kleine meisje kondigde zich aan! We wisten nog niet dat het een meisje zou worden, dus dat was een verrassing. Na een toch wel zware bevalling werd ik verlost van mijn dikke buik en beloond met een prachtig meisje! Oh, wat heerlijk! Het gevoel als mama is ongelooflijk, overweldigend, dat je in zo'n korte tijd zoveel liefde kunt voelen voor zo'n klein wezentje. Wat is ze mooi en lief en geweldig! Natuurlijk was het niet altijd geweldig, ze heeft ook wel haar huilmomentjes gehad, dat ik niet meer wist wat ik met haar moest doen, ze wilde gewoon niet meer stoppen met huilen. En als mijn moeder binnenkwam en haar overnam, was ze stil... Drama! Maar goed, die periode ging over en dat was ook eigenlijk maar 1 momentje op een dag gedurende een paar weken, dus wat zeur ik eigenlijk? Mijn meisje heeft ook een periode gehad dat ze 's avonds alleen maar in mijn armen in slaap wilde vallen. Dat was natuurlijk iets minder vervelend, heerlijk om dat kleine mooie meisje in mijn armen te houden terwijl ze zo heerlijk ligt te slapen. De eerste maanden heb ik borstvoeding gegeven, een heerlijk intiem moment en een geweldig gevoel dat ik ervoor zorgde dat ons prinsesje die o zo belangrijke voedingsstoffen binnen kreeg. Maar daar zat voor mij ook een nadeeltje aan. Na 1 maand begon ik al enorm op te zien tegen het werken, terwijl ik nog 2 maanden vrij was! Halve dagen was ik aan het huilen, hoe moest ik dat toch doen met kolven en zo? Ik werk namelijk onregelmatig. Daarom heb ik besloten om na 2 maanden te stoppen met de borstvoeding, dat gaf me rust. Ik kreeg zelfs weer een beetje zin om te gaan werken! Tot 2 weken voor mijn eerste werkdag... Weer huildagen! Maar ik wist dat ik er niet onderuit kon, dus zat er niets anders op dan mezelf op te sluiten met mijn mooie meisje en optimaal van haar te genieten! Op zich gaat het werken redelijk, maar ik vind het moeilijk om mijn meisje zo te moeten missen soms, dat ik haar laatste flesje niet meer kan geven, dat ik de zorg voor haar over moet laten aan die lieve leidsters van het kinderdagverblijf, dat mijn vriend in de avonden en weekenden voor haar zorgt en dat anders doet dan ik en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tot 8 maanden heeft ze bij ons op de kamer geslapen, toen was ik zelf zo moe, huilerig en helemaal op dat ik niet anders meer kon. Ik heb heel wat afgehuild, dat ik haar op haar eigen kamertje moest leggen. Natuurlijk had ons prinsesje nergens last van, die slaapt helemaal geweldig op haar eigen kamertje! Inmiddels ben ik daar ook aan gewend, maar nog ga ik elke nacht een keertje kijken, soms om 3u, soms om 4u en een enkele keer pas om 6u. Waarom? Kijken of ze nog ademt... Ik voel me zo'n muts, geen vertrouwen in mijn meisje, dat ze het gewoon ontzettend goed doet en eigenlijk gewoon kerngezond is! Maar toch, het zal toch maar gebeuren...
Maar goed, dat hoort bij het mama zijn, zorgen, altijd. M'n meisje is nu weer verkouden, elke ochtend een groen snotneusje, en de rest van de dag loopt het er uit alsof er een kraantje open staat, het ene naar het andere tandje komt door wat toch wel gepaard gaat met wat verhoging en een beetje gejengel, en haar oogjes zijn om de week wat ontstoken, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tja, dat is het mama zijn!
Gelukkig blijft ze het liefste en het mooiste meisje van de hele wereld en ik hou zo ontzettend veel van haar! Mijn meisje!
Ik heb mijn vriend ongeveer 2,5 jaar geleden leren kennen via internet. Ik had gehoopt een leuke vent tegen te komen via een datingsite, maar dat schoot niet zo op. Ik had de ene naar de andere date, maar uiteindelijk gaf ik het op. Geduld is een schone zaak en mijn geduld werd gewoon nog even op de proef gesteld, had ik bedacht. Mijn tijd zou nog wel komen, alleen was het eigenlijk ook wel best! Toen ik dat bedacht had, kreeg ik nog 1 berichtje: van mijn huidige vriend! Leuke vent, dus ik dacht: laat ik hem nog maar een kansje geven. En met een leuk resultaat! We hadden het erg leuk samen! Ook al wel wat moeilijke dingen overwonnen, maar na 'n jaartje was ik wel zeker van mijn zaak.
Mijn vriend en ik waren dus ongeveer 1 jaar samen en inmiddels aardig zeker van elkaar. We willen allebei graag kinderen dus hadden we besloten dat ik zou stoppen met mijn pil. Dan kon die rotzooi vast uit mijn lichaam gaan voordat we serieus aan kinderen wilden beginnen. Lekker naief! Achteraf... We hadden bedacht dat we eind van dat jaar op huizenjacht zouden gaan en dan zou een kindje ontzettend welkom zijn! Maar het liep iets anders... Ik was eind van dat jaar al ruim 2 maanden zwanger! Mijn vriend wist niet meer hoe hij het had en heeft behoorlijk wat rare bokkesprongen gemaakt. Hij zag ineens zijn leven aan zich voorbij gaan, daar ging zijn vrijheid! Buiten dat ik hem ruimte moest geven om het te accepteren, moest ik ook op zoek naar woonruimte, want in mijn appartementje konden we niet samen wonen met een kindje erbij en mijn vriend woonde toen tijdelijk bij zijn ouders. Dus eigenlijk volop zorgen! In plaats van genieten van een ontzettend mooie zwangerschap! Uiteindelijk trok mijn vriend een beetje bij, legde zich erbij neer dat hij weg ging uit zijn stad en in mijn dorp kwam wonen en kregen we een woning toegewezen, weliswaar te laat, maar toch. Met hulp van de hele familie en vriendenkring was ons huisje snel klaar en konden we eindelijk samenwonen, met ons kindje erbij!
Toch had hij soms wat rare dingen: sprak vaak af met vrienden waardoor ik toch wel regelmatig een avondje alleen zat. Gelukkig is dat minder geworden, we hebben nu ook vaker een avondje samen. Nog zit ik regelmatig alleen, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg, want ik hecht ook wel waarde aan mijn avondjes thuis. Heerlijk met mijn meisje en mijn series kijken op tv. Ook mijn vriend zit regelmatig alleen samen met zijn meisje, want ik werk nog steeds onregelmatig. Dat gaat hopelijk wel veranderen binnenkort, want ik ben op zoek naar ander werk, met meer regelmaat en dus de avondjes thuis. Dan komt misschien ook ons sociale leven weer aan bod, en kan ik vaker gaan sporten en kunnen we vaker samen genieten van ons meisje! Ook komen we dan misschien wat meer toe aan onze relatie, want daar moeten we nog hard aan werken. Daarover meer in een volgende blog...
Waarom deze blog? Simpele vraag, minder simpel antwoord... Op dit moment gaat het minder goed op meerdere vlakken in mijn leven: - 9 maanden geleden ben ik bevallen van mijn 1e kindje, ik vind het nog steeds moeilijk om afstand van haar te nemen en te gaan werken/ sporten/ leuke dingen doen voor mezelf... - ik heb een ontzettend leuke en interessante job waarin ik elke dag weer uitdaging zie, maar toch ben ik op zoek naar iets anders, een baan met meer regelmaat, waarin ik minder avonden, geen nachten en geen weekenden meer hoef te werken. - mijn relatie... Als ik eerlijk ben ben ik niet gelukkig met mijn relatie, ik merk dat we beide ons best doen, maar ik weet niet of het gaat werken... Enig tijd geleden heb ik veel in dagboeken geschreven, maar op de een of andere manier kan ik dat nu niet. Het schrijven duurt me te lang, ik ben in mijn hoofd al 4 stappen verder dan ik met mijn hand op papier kan zetten. Typen gaat me beter af, ik hoop dat me dit kan helpen. Dat dit bloggen me kan helpen om het een en ander op papier te krijgen, kan helpen om orde in mijn hoofd te scheppen, de warboel te ontwarren en misschien wel om me uiteindelijk keuzes te laten maken die goed zijn voor mij (en mijn omgeving). Elke keer weer zal er een stukje op deze blog verschijnen, de ene keer een duidelijk en overzichtelijk verhaal, de andere keer een chaotische mix van woorden die in mijn hoofd blijven rondzweven. De ene keer een verhaal van een gelukkige moeder, trots op haar kindje, de andere keer een wanhopige jonge vrouw die niet weet wat ze met haar relatie aan moet. Waarom anoniem? Dan weet niemand dat ik het ben, kan ik m'n verhaal kwijt zonder dat ik hier op aangekeken wordt. Waarom via een blog? Zodat niemand het kan lezen, mijn dagboek kan vinden, mijn pc kan nazoeken, zodat het alleen voor mij is (en de mensen die dit lezen). Mocht je iets lezen waar je je vraagtekens bij wilt zetten, waar je je mening over wilt geven, waar je iets over kwijt wilt, dan mag dat natuurlijk! Ik hoop dat snel mijn eerste echte verhaal komt...
