07-04-2011 om 20:49 geschreven door Annelies  

Vannacht niet zoveel geslapen. Dat is niet verwonderlijk met al die zenuwen. Als de wekker om half acht gaat, ben ik al een tijdje wakker. Op onze laatste ochtend ontbijten we met droog brood. Zowel Elke, Lynn als ikzelf krijgen niet veel binnen. Na het eten pakken we onze laatste dingen in en zeulen we onze koffers naar buiten. Als Yvonne naar school vertrekt, breekt het eerste afscheid aan. Ze trekt nog snel enkele zotte foto’s met ons en vertrekt dan naar school. Ook Sanne en Joyce moeten vertrekken. Zij krijgen beiden een dikke knuffel en een zoen. Afscheid twee en drie zijn een feit. Baruso, Atiso en Christian zijn gisteren al naar Torkor vertrokken en wachten daar met een trotro tot wij klaar zijn om te vertrekken. Terwijl Elke en Lynn nog enkele laatste spullen inpakken, ga ik op zoek naar Frank. Zonder resultaat. Kudzo beweert dat hij ook niet weet waar hij is. Als Wim opstaat, wordt de zoektocht gemakkelijker. Hij is een jongen en mag dus de kamer van Frank binnen. Als Wim terug buiten komt, zegt hij dat hij Frank heeft wakker gemaakt, maar dat hij niet gelukkig leek. Ik sms Frank en bel hem enkele keren zonder respons. Als de trotro onderweg is, willen we echt afscheid nemen van Frank, maar hij is nog steeds niet buiten gekomen. Wim gaat nog eens naar binnen, maar hij krijgt Frank niet naar buiten. Hij denkt (net als wij allemaal) dat Kudzo Frank verboden heeft om afscheid van ons te nemen. Als we onze koffers naar buiten sleuren, zeg ik dag tegen Kudzo. Hij kijkt me aan en loopt door zonder een woord te zeggen. Met een dikke knoop in m’n maag zet ik mijn laatste voet in de compound.

De trotro ziet er zeer goed uit. We hebben zelf airco! Met Atiso, Christian en Baruso in de auto hobbelen we ettelijke uren over de Ghanese wegen. Als we de voltabrug oversteken is het officieel … We zijn weg uit Kpando.

Onderweg stoppen we nog even langs een winkeltje met massa’s en massa’s parels. Ik koop één bandje. Elke koopt er zeven en Lynn koopt er achttien :)

Na een tijdje stoppen we bij de Art Market. Als we aankomen, zien we enkele kleine winkeltjes. Als we echter dichterbij komen, zien we dat we ons een beetje misrekend hebben. We zien rijen en rijen kleine winkeltjes die opgebouwd zijn in een groot overdekt raster. Als we erdoor lopen, worden we langs alle kanten de winkeltjes ingeroepen. Een beetje te opdringerig naar mijn goesting, maar ja. Langs alle kanten springen de felle kleuren in onze ogen. Overal verkopen en wel een beetje hetzelfde, en toch weten we niet waar we eerst moeten kijken. Elke koopt een magneet, ik koop een klein Afrikaans schilderijdoek en Lynn koopt een Ghanese drum en muziekballetjes. We drinken nog iets met de jongens en onze chauffeur en rijden dan naar de luchthaven. We vragen of we onze bagage veilig kunnen achterlaten, maar dat is niet het geval. We gaan dan maar, met bagage en al, iets eten in de buurt. Het is half vier en we lunchen eindelijk met … pizza!

Rond half vijf komen we aan in de luchthaven. Een pak te vroeg dus. Als we naar binnen willen gaan, worden we tegen gehouden. De jongens mogen niet mee binnen omdat ze geen ticket hebben. Dat wordt dus een snel afscheid voor de neus van de security agenten. We gaan naar binnen en komen tot de leuke conclusie dat we, vier uur voor opstijgen, al kunnen inchecken. Eerst moeten we onze bagage laten controleren op illegale spullen. Ik moet slechts een koffer opendoen en dan krijgen beide valiezen een goedkeuringslabel. Daarna moeten we onze valiezen laten wegen op een weegschaal uit grootmoeders tijd. (niet slecht bedoel oma :) ) Als de valiezen onder de kilo zitten, wordt er een smiley opgeplakt. Mijn valies weegt kilo te veel en Elke betaalt me de gunst terug die ik haar in Zaventem gedaan heb. Na een hoop wegen en uitladen en inladen, krijgen alle valiezen een smiley. Dan op naar de eerste pascontrole. Na de controle: een smiley op ons paspoort. Ja, ze delen de smileys graag uit in Ghana! Na het inchecken gaan we onze gate zoeken. We passeren nog drie controles van immigratie, paspoorten en handbagage en komen dan in de taks free zone. Jawel, zelfs in Ghana hebben ze winkeltjes in de luchthaven. Het zijn er weliswaar twee voor een hele luchthaven, maar we kunnen ons muntgeld toch opdoen. Ik koop een muziek-kalabas.

Na nog twee uur wachten aan de gate is het zover: 20u35: Bye bye Africa. It’s time for Belgium!

05-04-2011 om 17:01 geschreven door Annelies  

Na gisterenavond was het maar stil aan de ontbijttafel. We krijgen droog (en oud) brood. De voormiddag spendeer ik volledig aan het uitlezen van mijn boek. Daarna eet ik ’s middags wéér spaghetti. Na het eten pak ik in. Daarna is het tijd voor een dutje.

In de late namiddag kijken we met z’n allen naar Anger Management, een film. Ondertussen horen we allerlei geruchten en toestanden van de jongens. Allemaal zijn ze van plan om morgen ook weg te gaan uit het huis. Baruso en Atiso vertrekken vanavond al. Aangezien Kudzo zijn schepen achter zich verbrand heeft, hebben we besloten morgen een trotro te nemen naar de luchthaven. Frank zegt dat hij met ons mee zal gaan omdat we niks weten zijn in Accra. Na een tijdje komt hij echter zeggen dat hij niet mag van Kudzo. Na veel zoeken en praten en overleggen, vinden we een oplossing. Aangezien Baruso en Atiso vanavond al vertrekken, heeft Kudzo niks over hen te zeggen. Zij wachten ons morgen op aan de trotro. Zo hebben we toch een gids. Zelfs twee …

Als we de foto’s en filmpjes op ieders laptop aan het zetten zijn, begint het te regenen. Hopelijk valt de elektriciteit niet uit tijdens ons afscheidsfeestje vanavond!

’s Avonds eten we jolof-rijst met rode saus. Daarna ga ik naar buiten en vraag aan Rita of we de box met muziek buiten mogen hebben. Ze zegt dat Kudzo slaapt. We besluiten te wachten. Een half uur later komt er iemand de compound binnen gewandeld. De man gaat de kamer van Kudzo in en begint met hem te praten. Hij is dus wakker, en als de man weg is, vraag ik nogmaals om de box. Rita antwoordt weer dat hij slaapt. Tja, dan kan je niet meer doen hé. We halen onze laptop en kleine boxen boven en zetten dan maar zélf muziek op. Onze laatste avond zullen ze niet vergallen!

De voetbaljongens zijn druk in de weer om voor ons een trotro te zoeken die ons tot aan de luchthaven wil brengen. Ja, de jongens doen enorm veel moeite voor ons. Na een tijdje komen de Belgische jongens aan. We zetten drank buiten en zetten de muziek op maximum. En zo begint het feestje.

Rond 1u gaan Elke en ik slapen. De rest feest nog een uurtje door en kruipt dan ook in bed.

05-04-2011 om 17:00 geschreven door Annelies  

Vandaag was het de allerlaatste dag van Isabelle. We ontbijten een laatste keer met z’n allen en nemen dan buiten een hele hoop foto’s. Om tien uur rijdt Kudzo met Isabelle naar Accra. De bus is nog steeds niet gemaakt, dus moeten ze met de Opel Corsa. Wij kunnen dus niet mee naar de grote souvenierwinkel zoals gepland.

In de voormiddag lees ik veel. Het boek van Sanne dat ik aan het lezen ben, moet uit. Binnen twee dagen is het namelijk onze beurt om afscheid te nemen. ’s Middags eten we weeral spaghetti. Daarna doe ik een middagdutje. Om twee uur neem ik een taxi naar KpanTech. De Belgische jongens hebben internet in hun huisje en ik wil mijn blog nog een laatste keer online zetten vanuit Ghana. Het lukt wonderwel en ik kan zelfs even chatten met Tom.

Na het internet wandel ik naar huis. Als ik terug in de compound ben, snak ik naar een douche. Helaas … geen water. Ik zet me dan maar weer buiten met een boek. Elke, Sanne en ik trekken gekke foto’s met Yvonne en we lachen nog wat af.

Vanochtend hebben we een armbandje en ring aan Yvonne gegeven. Als we er in de namiddag achter vragen, zegt Yvonne ons dat ze hem heeft moeten afgeven aan Rita. Ja, de toestanden hier worden ergerlijker en ergerlijker.

’s Avonds eten we yam-frietjes met worstjes. Na het eten zetten we ons buiten en wisselen we foto’s uit. Daarna gaan we met z’n allen iets drinken op het dakterras van Mary’s Garden. Als we daar vijf minuten zitten, krijgen we telefoon van Kudzo (die in Accra zit). Hij vraagt mij aan de telefoon en brult me toe dat, als we om tien uur niet terug in de compound zijn, hij ons niet naar de luchthaven brengt op maandag. Hoe hij weet dat we op café zitten, snapt niemand. Dan komt Christian plots naast mij staan en hij wijst een jongen in een wit shirt aan. Christian zegt dat hij door Rita gestuurd is om ons te komen bespioneren. Eerst vinden we het wat ver gezocht, maar na een tijdje bevestigen de andere jongens het verhaal. We besluiten om het feestje thuis verder te zetten. Als ik beneden aan het café kom, zie ik mijn Ghanese fiets staan. Vreemd …

De jongen in het witte shirt (de spion dus) zegt dat Rita hem de fiets gegeven heeft om ons in het het oog te houden. Het verhaal was dus waar. We zijn boos en ontsteld en besluiten dat Kudzo ons maandag niet meer naar Accra moet brengen. We zullen wel een trotro nemen! Als ik terug in de compound kom (als eerste, want met de fiets) staat Rita me al op te wachten. Ik ben nog geen twee minuten binnen of ik krijg de volle laag. Ze brult me de lelijkste dingen toe. Ik ben een slecht mens, niemand kan mij graag zien, ik ben respectloos en alle problemen zijn bij mij begonnen. Ja, het is zover. Ze is erin geslaagd om mijn laatste dagen in Ghana te vergallen.

05-04-2011 om 16:58 geschreven door Annelies  

Als ik nog lekker lig te slapen, word ik plots gewekt door drums op de binnenkoer. Ik kijk op mijn gsm, kom tot de constatatie dat het nog maar half acht en vraag me af welke overlaat het nodig vindt om zo vroeg te beginnen drummen. Na een half uur ergeren sta ik dan maar op. We krijgen brood en roerei als ontbijt.

Na het ontbijt zet ik me buiten om te lezen. Sanne en ik blijven thuis. De rest vertrekt voor een uitje naar Hohoé. Wim gaat de Belgische jongens helpen in het houtatelier van KpanTech. Na een tijdje wil ik mijn handen wassen, maar ik kom tot de constatatie dat het water de elektriciteit gevolgd heeft. Ver weg van hier …

’s Middags krijgen Sanne en ik elk een gigantisch bord met rode Jolof-rijst en een pikante tomatensaus. Na het eten ga ik een wandelingetje maken. Ik haal een hemdje op van Elke bij de kleermaker en ga nog even langs de bank. Daarna passeer ik (uiteraard) de ijsjes-groothandel en koop ik nog een souveniertje. Daarna doe ik een uitgebreid dutje in de compound. Als ik wakker word, is de elektriciteit terug! De pomp wordt aangezet en tien minuten later kan ik douchen. Daarna zet ik me buiten met mijn laptop en kopieer filmpjes voor Joyce. Dat is echter van korte duur, want de elektriciteit besluit om weer op wandel te gaan.

Elke en Lynn zijn nog even langs de post en het educational center geweest. Ik krijg een brief van bompa die verstuurd is op 11 februari. Precies toch ergens verdwaald geraakt in de post. Maar bon, ik kan hem toch lezen :)

Madam Dora (de bazin van het educational center) heeft een lange brief geschreven over ons werk in Ghana. De conclusie: Elke, Lynn en ik zijn een goed hardwerkend team en het programma (Impakt Foundation) moet blijven bestaan. Wij hebben daar op sommige momenten anders over gedacht, maar al bij al zijn we blij met de ervaring die we hier hebben opgedaan en de kansen die we gekregen hebben.

Rond half zes is de elektriciteit terug. Hopelijk blijvend deze keer. Ik begin de filmpjes weer te kopiëren voor Joyce en denk aan thuis. Nog drie dagen en ik zie iedereen terug. Het wordt een blij weerziens, dat staat vast!

’s Avonds krijgen we witte rijst met currysaus. Daarna zetten we ons buiten en babbelen, kaarten en zien nog een filmpje.

De foto van vandaag is er eentje van de kleine Ellis met de grote ogen :)

02-04-2011 om 16:35 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer eens om kwart voor acht. ’s Ochtend kregen we brood met boter. Na het ontbijt vertrokken Wim, Sanne, Joyce en ik naar de trotrostand. Onderweg moesten we nog even stoppen om pasfoto’s te laten trekken. Ze moeten namelijk hun visum laten verlengen in Ho. Aan de bank ontmoeten we de Belgische jongens. Ook zij moeten hun visum laten verlengen en eerst nog foto’s laten trekken. Anderhalf uur later dan gepland (Ghana Time!) vertrekt onze trotro naar Ho. Om kwart voor twaalf komen we daar aan.

Wim en ik gaan eerst iets eten. Ik bestel kip met frietjes en krijg iets later een bord met gebakken rijst en kip. Ik vraag of er geen frietjes waren. ‘nee’ klinkt het. Even later komen Joyce, Sanne en de Belgische jongens aan en ook zij bestellen eten. De dame vraagt aan hen of ze graag frietjes willen. Ik draai me verbaasd om en zeg ‘er waren toch geen frietjes?’. ‘Oh jawel hoor’ antwoordt de dame. En dat zegt ze dan nadat mijn bord rijst al op is! Grom.

Na het eten vertrekken Wim en ik naar het internetcafé. De rest gaat naar de immigratiedienst. Net op het moment dat ik Skype opstart, valt het hele internet uit. ja, het wil niet mee vandaag! Na een hele hoop gedoe over geld (zoals altijd in Ghana) vertrekken we terug naar Kpando. Met de grote bus deze keer. Om half vier stappen we op de bus die om vier uur zou vertrekken. Je raadt het al, ook dit zit niet mee. Om vijf na half vijf (na een uur wachten op een hete bus) vertrekken we eindelijk.

Als we aankomen in de compound is er geen elektriciteit. We eten spaghetti bij kaarslicht en gaan daarna buiten zitten. Het is Isabelles voorlaatste avond in Ghana en dat wordt gevierd. Ook de Belgische jongens zijn langs gekomen. We drinken iets en luisteren naar het drummen en zingen van Frank en de zatte Christian en Baruso. Rond elf uur ga ik slapen. Nu ja, een poging doen want met al het gejoel en gedrum op de achtergrond is dat moeilijk. Elke en Lynn slapen buiten vannacht dus ik heb de kamer voor mij alleen. Gelukkig springt de ventilator terug op als ik ga slapen. Toch een beetje verkoeling.

Het was een lange, zij het vrij nutteloze dag.

Op de foto zie je (links) Christian en (rechts) Baruso die de kippendans aan het doen zijn. Bij deze dans is het de bedoeling dat je je schouderbladen tegen elkaar krijgt. Niet gemakkelijk! Geen nood, die zal ik in België wel eens demonstreren!

02-04-2011 om 16:34 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker weer om kwart voor acht. Na een broeierige nacht is iedereen toch nog een beetje moe. We krijgen een soort verloren brood als ontbijt. Daarna gaan Lynn, Elke, Sanne en ik buiten zitten met onze laptops. Ik werk voor mijn eindwerk en enkele uren later is het zover: het einde komt in zicht. Nog enkele kleine aanpassingen en mijn bachelorproef is klaar! :)

Heel de voormiddag wordt besteed aan schoolwerk. ’s Middags eten de dames tonijnsalade met brood. Ik krijg weer spaghetti. Wim en Isabelle krijgen banku met kip. Rita heeft dus drie verschillende dingen gemaakt. Na het eten werk ik nog wat voor portfolio. Dan is het tijd om mijn laptop en hoofd wat rust te geven. Ik leg me even op bed.

Na het dutje is het weer tijd om voor school te werken. De zelfstandige stage deze keer. Als dat klaar is, begin ik weer aan mijn portfolio. Ja, zelfs in de laatste week is het nog hard werken.

’s Avonds krijgen we rode rijst met tomatensaus. Allemaal heel pikant, maar lekker. Na het eten ga ik met Elke naar de bank, zonder succes. Dan moeten we maar een ijsje gaan kopen,  niks aan te doen :)

Als we terug in de compound zijn, wordt er nog getetterd en naar foto’s gekeken. Daarna is het alweer tijd voor bed na een productieve dag.

De foto die vandaag bij de blog staat, is weer een bewijs van de prachtige natuur in Ghana.

02-04-2011 om 16:33 geschreven door Annelies  

Vandaag hadden we nood aan een beetje uitslapen. Na de lange reis van gisteren ontbijten we pas om negen uur. Broodjes met roerei. Na het ontbijt vertrekken Lynn, Elke en ik naar Agbenoxoe. We hadden beloofd om nog eens langs onze eerste stageschool te gaan. Als we aankomen, zitten twee van de vier juffen buiten. De andere twee zijn afwezig. Ze hebben dus blijkbaar niet echt veel geleerd. Als we de materialen afgeven die we in de klas gebruikt hebben, vragen ze wat ze ermee moeten doen. Ze hadden de materialen al gezien, maar ze konden zich dit precies niet meer herinneren. Een beetje moedeloos worden we ervan.

We gaan boven dag zeggen bij de directeur. Die staat op het punt te vertrekken, maar hij stuurt ons met zijn assistent weer naar beneden. Daar krijgen we te horen dat de hele school ons enorm dankbaar is voor wat hier kwamen doen. Als dank krijgen we allemaal een pakje. Daarin zit een sjerp in echte Kente Weaving. Echt een prachtig cadeau! Nog snel klasfoto’s nemen en we vertrekken weer met de taxi naar Kpando.

We gaan nog eventjes over de markt en langs de post. Weer een brief van bompa! Terug in de compound is het tijd voor een doucheke. Daarna lees ik bompa’s brief en begin ik alle foto’s van vorig weekend op de pc te zetten. We zitten nu al aan bijna vijfduizend foto’s van de hele reis! Na de foto’s schrijf ik de blog van onze vakantiedagen in Keta. Gelukkig hebben we gedurende het weekend al wat kernwoorden opgeschreven.

’s Middags krijgen we bonenpap met plantine (bakbananen). Gelukkig staat er voor mij een groot bord rode rijst. Na het eten kijken we met z’n allen een filmpje op de veranda. Ook Christian en Baruso kijken mee. ’s Avonds eten we spaghetti met tomatensaus. Om 19u kruipt iedereen voor de tv want het is Engeland-Ghana. Ik heb geen zin in voetbal en kijk binnen onder de ventilator naar Legend Of The Guardians. Voortdurend komen er kreten van buiten te kamer in gewaaid. Precies een spannende match. Om half tien is het alweer tijd om te gaan slapen.

02-04-2011 om 16:32 geschreven door Annelies  

’s Ochtends worden we voor de laatste keer wakker in dit paradijselijke oord. Ik ben als eerste uit bed en neem mijn malariapil al in. Tijdens het wachten op het ontbijt merk ik dat dit een slecht plan was. Malariapillen dienen met eten ingenomen te worden! Gevolg: misselijk! Gelukkig gaat dat snel over van zodra ik een broodje in m’n mond steek.

Elke, Joyce en Lynn varen met een kano de lagoon over tot aan het strand. Sanne en ik placeren ons met een boek in een van de stoelen op het zand voor de bar. Nog even van het zonnetje genieten! Om twaalf uur moesten we klaarstaan van Kudzo, maar om iets na twaalven belt hij ons op. Hij komt ons niet aan het hotel halen, maar we moeten tot bij hem komen met een van de jeeps. Ghana Time zorgt er echter anders voor. Onze rekening is nog niet klaar en ook ons eten hebben we nog niet gezien. Om één uur zijn we klaar om te vertrekken en Kudzo belt dat hij een auto naar ons gestuurd heeft. Wij wachten dus braaf aan de straatkant voor … een volledig uur! Als we aankomen aan de bus, zien dat deze kapot is. Ondertussen is het al twee uur later dan we eigenlijk zouden vertrekken. We drinken iets en plots zegt Isabelle dat ze ons met een taxi naar Kpando zullen sturen. Isabelle gaat zelf niet mee. Zij neemt een andere route met Bernard en Kudzo blijft bij de kapotte bus. We worden met z’n zevenen in een kleine Toyota gestouwd. Sanne ziet af met haar knie en Elke, Lynn, Joyce en ik moeten ons op de achterbank half op elkaar leggen. Dat is ons lot voor de komende vijf uur! We zijn boos omdat we in die omstandigheden weggestuurd worden.

Vijf uur later vallen we volledig geradbraakt uit de auto. We eten snel iets en kruipen allemaal doodmoe ons bed in.

Op de foto zie je ons aan het kleine strandje voor de bar. Van links naar rechts: Kerry (de Engelse die in het hotel werkte), Joyce, ik, Elke, Lynn met Fonske en vooraan zit Sanne.

02-04-2011 om 16:31 geschreven door Annelies  

Vandaag ontbijten we iets later. Sanne geraakt namelijk nogal moeilijk uit bed met haar knie. We ontbijten met het bloemensap en pannenkoeken. Helaas zitten de pannenkoeken vol muskaatnoot en rozijnen. Gelukkig heeft Sanne broodjes besteld en kan er wat geschoven worden. Na het ontbijt nemen we drie verschillende auto’s tot aan het einde van het dorp. Becky, Uncle Raf en Kerry (de Engelse die werkt in het hotel) gaan ook mee. Bij ons is ook een koppel uit … Brasschaat! Sanne blijft met een boek in het hotel.

Na de tocht met de auto stappen we op een lange boot. Samen met ons stapt ook een groepje Ghanezen op met drums en instrumenten. We vertrekken en meteen beginnen de mannen te drummen en te zingen. We varen langs een prachtig groene uitzicht. Na een tijdje stoppen we bij een vissersdorpje. We stappen even uit en wandelen door het dorpje. Er lopen massa’s varkens rond. Ik moet meteen aan mama denken. De meeste varkens zijn zwart, maar er lopen er ook enkele roze tussen. Gek genoeg hebben alle varkens een enorm lange snuit tegenover onze varkens. Na een tijdje stappen we terug op de boot en varen verder. Nog steeds met zalige Afrikaanse drums op de achtergrond. We zien massa’s kleine vissersdorpjes en na een tijdje varen we voorbij een betonnen muur. Na de muur begint het rijke gedeelte. Uncle Raf vertelt ons dat de mensen van de ambassade hier wonen. We zien jetski’s, motorbootjes en kasten van villa’s. Een degoutant verschil tegenover de mooie vissersdorpjes die we enkele meters daarvoor nog zagen. Na een tijdje zien we iets verder grote golven die plots stoppen. Dat is de scheidingslijn van het Voltameer met de zee. Helaas kunnen we niet dichterbij omdat onze boot dat niet aankan.

Rond de middag meren we aan op het strand. Het is een stukje strand van vijf meter breed met aan de ene kant de woeste zee en aan de andere kant het rustige Voltameer. We zetten ons in bikini en plonzen het meer in. Zalig! Na nog een klein wandelingetje en wat schelpen rapen, is het tijd om te lunchen. We krijgen een bord met kip, rijst, groentjes en nog iets plaatselijks waarvan ik de naam vergeten ben. Best lekker allemaal. Ook de koelbox met drinken wordt geopend. Eten en drinken op het strand heeft zo zijn charmes :)

Net als we vertrekken, zien we een hele hoop hele chique blanken aankomen. Met hun dikke pensen zitten ze in hun overdekte bootjes neer te kijken op de lokale bevolking. Vreselijk volk. Voor ons het signaal dat we net op tijd doorgaan.

In het hotel zien we Sanne terug. Ik neem snel een douche en als ik net twee seconden neerzit, moeten we alweer vertrekken. We nemen terug afscheid van de helaas nog steeds kreupele Sanne en springen in een jeep. Op naar het slavenfort in Keta dit keer. Ook hier moeten we met drie verschillende auto’s gaan. Deze keer hebben we echter wel héél weinig plaats. We worden in de auto’s gepropt als beesten. Met zeven man in een kofferbak is niet echt handig!

We zijn geradbraakt, maar enorm blij dat we aankomen aan Fort Prinzenstein. Het fort is half vernield door de zee en vrij klein. We wachten met Uncle Raf op de ‘caretaker’, een gids die ons het verhaal doet van de slaven in dit fort. We krijgen een gruwelijke schets van de geschiedenis. De gids toont ons elk hoekje van het fort; de kerkers, het kanon, de  baden voor de slaven waar ze daarna uit moesten drinken, de ‘gate of no return’ en ‘dungeon of no return’. Daarna klimmen we op de brokstukken om wat er over blijft van de bovenste verdieping te bekijken. We krijgen een mooi uitzicht over het strand. In het fort liggen ook ruggenwervels van een blauwe walvis. We mogen ze vasthouden, maar ze zijn enorm groot en zwaar. Wel knap om eens te zien. Het zou iets voor Tom zijn :)

De weg terug is weer lekker dicht bevolkt. Na twee auto’s staan we aan de plaats waar de jeeps de mensen voor Dzita ophaalt. Het is ondertussen donker en er staan heel veel mensen te wachten. We ontmoeten een jong koppel uit Gent. Dan komt er een jeep aan. Uncle Raf geeft ons een duidelijke opdracht: het maakt niet uit hoe, maar zie dat je mee met deze auto geraakt want het is de laatste van vandaag! Om jullie een idee te geven: dit was de boodschap die meer dan 20 mensen kregen. Voor slechts één jeep. Maar zo gezegd, zo gedaan. Met wat hulp klimmen we op het dak. Jawel, een goed half uur slalommen tussen palmbomen op het strand en dat terwijl we op het dak zaten. Wat een zalig gevoel!

Als we aankomen in het hotel nemen Joyce, Elke en Lynn een nachtelijke duik in het lagoon. Als ze, zonder iets te kunnen zien, plots vissen aan hun benen voelen, zijn ze echter sneller op het droge dan ooit tevoren :p

We eten nog eens de zalige pizza hawai, keuvelen wat, genieten van het briesje en leggen nog een kaartje. Daarna is het alweer tijd voor onze laatste nacht in ons paradijs.

De foto is er eentje van hoe we aankwamen in het hotel, op het dak van de auto dus!

02-04-2011 om 16:30 geschreven door Annelies