Ik ben een plusmama, dat stukje plus zou een meerwaarde moeten zijn. Maar ik begin me stilaan af te vragen aan wie?
Een plus voor mij is werk, verantwoordelijkheid en inzet. Het kost me bakken energie om te bekomen wat ik wil (maar dat blijkt nu net niet het doel te zijn, mijn wil).
Een plus voor mijn nieuwe man, die er een extra hulpje bij heeft om voor zijn kinderen te zorgen.
Een plus voor de kinderen omdat er nu iemand extra is waar ze hulp kunnen vragen bij dat huiswerk of een extra iemand om leuke dingen aan te vragen uit de winkel, je weet maar nooit dat ze het krijgen. Maar ook een extra kritische blik, iemand die mee hen tracht op te voeden (maar is dat mijn taak wel?)
Een plus voor de mama van de kinderen, daar wringt het schoentje. Ik denk niet dat ze me ziet als een plus in de positieve zin van het woord. Eerder als een plus in de zin van 'extra kritische blik op mijn opvoeding'. Maar dat is mijn bedoeling helemaal niet.
Ik wil een plus zijn in het leven. Daar voel ik me goed bij. Maar misschien ben ik gewoon te positief ingesteld. Ben ik te gevoelsmatig in mijn levensvisie.
Maar ik vraag eigenlijk niet veel (zo voelt het voor mij).
Overleggen en praten en nog eens praten, eens bellen. Aftoetsen en overleggen (oeps, dat had ik al gezegd). Ik zag het als een evidentie, maar het is een utopie geworden.
Ik wil geen vervangende mama zijn, ik wil de kinderen niet weghouden bij hun mama, ik wil een plus zijn. Een extraatje, meer niet.
Jammer dat communicatie ook éénrichtingsverkeer kan zijn. Het is, het zal, ik kom .... standaardwoorden. Niet: kan het, mag het, past het, .... Geen dialoog, eerder monoloog. En ik begrijp de plus daarin niet.
Je mag boos op me zijn als ik teveel plus wil zijn, als ik teveel wil toevoegen aan de opvoeding, als jij dat niet hebt gevraagd. Maar je zou ook dankbaar kunnen zijn voor die plus... voor dat extra momentje dat jij je niet hoeft af te vragen of er genoeg opvang is voor je kinderen, dat je gerust mag zijn dat ze eten wat ze lusten, dragen wat ze leuk vinden en doen waar ze blij van worden. Dat er ook hier regels zijn, ja.... regels maken kinderen sterk en bewust... sterke en bewuste mensen, dat is mijn doel. Een doel maal 5 ... niet evident maar wel een plus...
Ik ga dit meer doen, jou hier schrijven. Misschien helpt me dat om de kalmte te bewaren als ik weer eens verwijten naar mijn hoofd krijg via messenger... dit hoeft niet voor me.
Je vraagt je af waarom ik niet openlijk tegen je zeg dat ik je niet moet. Hoe kan ik je 'niet moeten' als ik je niet ken. We hebben nog nooit meer dan 5 woorden na elkaar gezegd. Ook al heb ik je al gevraagd om eens rustig een babbel te doen, een terraske, ... maar dat vind je geen (plus) noodzaak. Ik wel, maar mijn wil is in deze onderschikt en zal die altijd blijven. Point taken.
Ik hoop terecht dat we nog vaak elkaars plus kunnen zien. Maar met 1 keer ben ik voorlopig al blij.
Plots is alles anders. Plots is er meer, van alles. Meer liefde, meer leven, meer kinderen, meer ... zekerheid.
Een jaar later van de laatste post, voel ik de drang om even uit te schrijven. Even een pauze knop te vinden in het leven dat ik nu gevonden heb. Of eigenlijk heb ik het nog niet gevonden. Het is eerder een gevoel van rust dat me dit doet schrijven. Rust als in berusting dat dit mijn nieuwe leven is: met 4 pluskinderen, een prachtman, een nieuwe tuin, een huis dat veel te groot is voor mijn kleine ikje, een nieuwe omgeving met nieuwe mensen. Rust als in minder werken om het huishouden en huis te volbrengen: dit is het nieuwste voor me. Niet meer fulltime werken maar wel fulltime leven. Dat heeft me nog niemand aangepraat gekregen, dat is me nog nooit gelukt om dat normaal te vinden....
Ik leer bij, over mezelf en de rust die in mijn hart kan zitten. over mama zijn en plots gekatapulteerd te worden naar puberteit terwijl mijn dochter net de kaap van 5 is gepasseerd, over pubers die ikzelf heel erg bewust heb meegemaakt en waar ik een voorbeeld uit de boekjes van was, zou dat een voordeel zijn nu?, over liefde die veel doortastender is dan ik ooit heb gevoeld, over lief hebben dat veel omvattender is dan ik ooit heb mogen ontvangen, over afstanden die nog onbelangrijker worden.
Ik voel meer, vrienschap over what's app en facebook over de hele wereld. Letterlijk van Finland tot Zuid Afrika, vriendjes die mijn dochter heeft achtergelaten en me een schuldgevoel geeft, liefde van een man die al 4 kinderen lief heeft maar toch genoeg liefde voor ons over heeft. dankbaarheid voor alle mooie nieuwe kleine en grote dingen in dit leven.
Ik wil vooral ... gelukkig zijn met kleine en leuke dingen en mensen om me heen.
Dankje om naast me staan in die avontuur allemaal!
Andreas, mijn grote Finse liefde die me steeds weer naar ginder haalt, die zo zichzelf is en zo eerlijk en vooral me zo tot rust kan brengen door thee te drinken, zijn lach, onze babbels, zijn onvoorwaardelijke gastvrijheid en vriendschap. Niemand kent me beter, niemand voelt me beter aan, niemand zal me beter knuffelen en vooral... niemand geeft me meer vriendschap dan hij. Dit is levenslang (kon hij dit nu maar begrijpen ;-)). "my Finnish love that keeps me pulling up north, the friend that is more himself en honest then anyone, he brings me to rest by drinking tea, laughing together, talking, his onconditional hospitality and friendship. Noone knows me better, noone I like to hug more en most of all... the best friendship there is to experience. This is for life!"
Sofia, Sören: Sofia zou een beste vriendin kunnen zijn, mochten er geen duizenden kilometers tussen zitten. De zalige 'moeder' van 2 fijne dochters die zo alles voor het opvoeden kan geven, die zo de tijd kan doen stilstaan. Hekele thema's aansnijden, beslissingen doorzichtig maken, geen enkel onderwerp is onbespreekbaar; Onvoorwaardelijke gastvrijheid, lekker eten en zalige blueberry pie. Fijne tijdvulling, prima vakantieplanning, meer dan zalige madam en Sören die ik met veel plezier beter heb leren kennen. Een man die men hier wel eens nerd zou noemen, maar ginder... een hardwerkende Zweedse Fin die de waarden van vriendschap alle eer aandoet. Als ik ooit een huisje daar koop, zal hij me bijstaan . Wat hebben we fijne gesprekken gehad, wat jammer dat jullie zover wonen. "Sofia could be my best friend, if it wasn't for the miles in between; The great 'mom' of 2 lovely daughters that is so busy raising them, that time stands still while she does it. Not one subject we cannot discuss, make eveything easy to talk about. Hospitality that we don't even know. They take is so easy to let you in their heart en home. Thank you for that! And Sören; the man that has become a real friend, we can talk about everything and if I ever buy a house: he will be my 'guide'... So sad you live so far.... Thank you for the friendship and love.... it touches me deeply.
Dieter, mijn andere helft als ik studeerde daar. Nu een rustpuntje ginder dat zijn weg gevonden heeft (die weg is nooit af, maar hij heeft daar een verdomd mooie haven gevonden). Wat ben ik fier en blij dat ik wat tijd met hem heb kunnen doorbrengen. Doet me zo'n deugd... Je bent goed bezig maateke, je hebt een prachtzoon, prachtvrouwke, zalige droom en vooral een levenshouding die je altijd trouw blijft, dat siert je en je bent nog nooit zo sterk geweest als ik je nu gezien heb. Prachtig! Ik wens je alle geluk met je land en bouw...
Minna, for your advice (in words, hugs and looks). For your hospitality and tasty food. We had good talks and more then lovely moments. I am so glad to have met you and will call you a close friend ... you touch my heart.
Charlotta, for having us in your house, so welcome, so without any problem. We had a lovely great time in Turku, I could live there, I could work there, I could .... just let me know when the jobs come up ;-). How lovely to see that your way of living is so similar to ours, it gives me a good idea of what it would be. But it also gives me a good idea of what little things I can change here to make it more like yours... You have a lovely husband and a nice house... Thank you for being part of it so now and then. We will be back.
Thank you Rasmus, Amélie, Elias, Liam, Agnes, Elin.... for your attention, pure love and toys ;-) she will have learned a lot!!!!!!!!! See you next year!
Dankje Finland... om mijn rusthaven te zijn, mijn vluchthaven en vooral... mijn leerschool en spiegel om mijn leventje even op pauze te zetten en alle knopjes juist te zetten.... I will be back and I will be fine.
Dankje ...
Leslie en Guy.... jullie zijn een onmisbaar deel geworden van ons leven in België. Jullie zijn top! Aaron... voor de prachtige, pure vriendschap voor mijn dochter... mama, papa, Kris, Ben, Kelly, Lise, Nathalie, Hans, Annita, Swa: voor jullie 'familie'-gevoel... dat wordt voor mij met de jaren beter en belangrijker. Fantastisch!
Inge, voor het fijne telefoontje. Jolien, Sandra, Hildegard, Leen, ..... en alle andere vriendjes die gereageerd hebben via bericht, blog, messenger, ... jullie maken dat warme gevoel van vriendschap compleet in België... That's what it is all about!
Sophie... jij bent gewoon mijn engel met vleugels ;-) love you!
En aan alle andere mensen.... dank jullie voor het leven van de blog. Stuur me gerust een bericht met je bedenkingen (via mail, facebook, sms, ....) Ik ga mijn tempo van leven naar beneden halen, ik ga mijn tempo van liefhebben volhouden, ik ga mijn tempo van genieten op kruissnelheid houden en vooral.... Ik zal er altijd zijn voor diegene die het nodig hebben en verdienen (inclusief mezelf en Lieselot)
Dankje in de laatste plaats aan die prachtdochter van me... wat een avontuur voor jou en voor mij, wat een test voor je om een maand lang geen woord te begrijpen van je omgeving, om een maand lang enkel mij te hebben om iets tegen te zeggen en dan s avonds een knuffel te geven en te zeggen dat het een leuke dag was.
'vandaag was alles leuk mama, er was niets niet leuk'
.... Ik ben ongetwijfeld iemand belangrijk vergeten.... neem dat dan niet persoonlijk maar zeg het me gewoon ;-)
We zijn al een tijdje verder, we zijn thuis... In België... al is en blijft Finland een deeltje van mijn Thuis diep vanbinnen.
Mijn gevoel, mijn rust, mijn liefde ligt ginder. Maar mijn dochter, mijn leven, mijn ambitie ligt hier.
De laatste dagen waren een opeenstapeling van rust, wandelen, koffietjes, knuffels, 'hesburger' , samen wijntje drinken, shoppen. Een kleed voor mij: 'honey, I will fix this for you this evening' als blijkt dat er een foutje in zit, ZALIG zo'n maateke ginder die gewoon doet wat je denkt en wilt Binnenkomen in mijn lievelingswinkel ginder: Polarn O. Pyret.... Lieselot mag een kleedje kiezen en passen... en natuurlijk niet meer uitdoen. We gaan naar huis van Andreas: het laatste keer iets samen eten. 'mama, gaan we dan nu naar de trein en het vliegtuig?'
Ze heeft zo genoten, ze wil graag een huisje hier met mij, maar ze wil ook oh zo graag naar huis. Ze mist haar Aaron, ze mist haar Bumba en ze mist vooral.... alle kleine dingen ... ze mist het feit dat ze iedereen verstaat. En vooral . Dat ze haar mama verstaat.
Als we s morgens naar de trein vertrekken met een rugzak helemaal goed volgestouwd; 2 zakken handbagage die uitpuilen van herinneringen en spulletjes die meer vertellen dan welk verhaal dan ook... 'Mag ik dan de hele dag nog in Finland blijven nu?' 'Komen we volgende keer terug naar de bomen en Andreas?' 'Gaan we ook zo'n huisje kopen mama?' Allemaal vragen die een hele dag mijn hart vullen van warmte, mijn gemoed vullen van gelukzaligheid en vooral mijn hoofd gerusttellen: ze heeft ervan genoten.
Een trein die 45 minuten te laat komt, niet echt een droom scenario als je 12u moet reizen met een 4 jarige... maar weetje... ze deed het zonder morren. Een trein als 'huisje': met speeltuin, een restaurant, wifi, bumba, koekjes, koffie, speeltuin, meer koffie, limonade, .... lees: afwisseling en tijdverdrijf genoeg. Overstappen naar een 'regionale' trein baart me wat zorgen... had ik nog nooit moeten doen. Maar een 'gezin' reizend naar de luchthaven had door dat ik met al mijn bagage ook die kant uit moet en nam ons mee op sleeptouw... altijd fijn, die hulpvaardigheid (willen we dan alstublieft allemaal spontaan wat meer doen?!).
Luchthaven: ze is dolenthousiast, ze mag eindelijk terug naar ..... het vliegtuig!!! wat doet ze dat graag. Inchecken, controle: allemaal weer zo verdomd vriendelijk en meelevend, we genieten... zwoegen met onze zakken en zoeken de weg in Helsinki airoport...
'We moeten zo'n karretje zoeken mama, dan kan ik rusten'... dat herinnert ze zich nog van 3.5weken geleden: een soort winkelkarretje waarmee je op de luchthaven met je kind gemakkelijk de afstanden kan afleggen.... na wat zoeken hbben we 1 gevonden en weet je: nog geen 10 minuten zit ze erin of ze valt in slaap.... dan maar 'shoppen' naar kleine kadootjes voor mezelf en voor haar. nee, ik ga niet teveel souvenirs kopen, want herinneringen zijn de beste souvenirs en die moet iedereen die dit wil meemaken maar eens met me mee doen. Ik nodig jullie uit om eens mee naar Finland te gaan, eens mee te gaan 'ademen' in het leven. Mee te gaan 'zuchten en inademen'. Je voelt gewoon rust en leven in je longen komen als je hier in het bus diep inademt. Doe dat ook.
Een vlucht naar Amsterdam gaat prima; vragen over de vleugels, waarom er wielen onder een vliegtuig zitten want die vliegen toch?! waarom krijgen we in de lucht geen plaats om te spelen? waarom vragen waarvan ik het bestaan niet kon bedenken... we zitten in die fase plots!
Wat een service, die KLM..... lekkere pizza, fris water, nog iets extra? allemaal geen probleem en zo attent voor kinderen. Hier word ik heel blij van! In Amsterdag mogen we dan overstappen op een Fokker 70, maar er zat amper 15 man op de vlucht, dat wil zeggen, meer dan voldoende aandacht van de stewardess voor Lieselot: een leuk boekje van het vliegtuig, een extra activiteitenboekje.... geslaagd!
Aangekomen in Brussel, 22u20 (voor ons een uur later!), de afstand die je hier tevoet moet afleggen.... ik ben bijna in Mechelen jeetje! Maar onze bagage komt als 1ste van de band, onze chauffeurs staan te wachten (dank u Guy en Aaron!)... kortom... dit was een perfecte dag. Dit is reizen, dit is samen reizen, dit is mama en dochter op pad. Dit is genieten.
Het weerzien met haar 'bumba', haar speelgoed en haar bed... nooit geziene rust in die kleine verwonderde oogjes van haar!
Afsluitend:
Ik voel rust, ik voel warmte, ik voel aandacht, ik voel .... heel veel liefde en vriendschap. 'Mijn' Finland zal een deel van mijn leven en lichaam en hoofd en hart blijven. Banden zijn nog intenser geworden, dromen werkelijkheid, ambities aangescherpt, vragen beantwoord, punten gezet.
Als ik zou 'willen' en onvoorwaardelijk kunnen, verhuisde ik naar dat noorden. Maar ik kan mijn 'leven' niet zomaar achter laten. Ik geef graag les, ik hou van mijn job, ik hou van mijn vriendjes, ik hou van mijn familie, ik hou van mijn huisje, ik hou van mijn stad en sociaal leven in België... maar ik kan niet meer zo goed tegen die 'regeltjes', dat gekanker, dat 'ik had het je nog zo gezegd'-gedoe van onze maatschappie, het geven van kritiek maar niet van complimenten... dat moet stoppen, of ik maak wel ook de oversteek naar het Noorden.
Ik ben positief en energie, ik ben enthousiast en ambitieus, maar ik wil ook een realist en nuchtere meid blijven. Neem dat niet van me af. Laat dat negatieve en 'zeurderige' leven alstublieft ergens in de kast liggen. Ik vind het alleen 'organiseren' van mijn leven met een 4 jarige niet gemakkelijk, maar we zijn een topteam. En zij is de drijfveer van mijn leventje, zij is de positieve noot die alles de moeite maakt, maar niet meer enkel om te werken en naar school te gaan. We gaan nog vaak dankbaar zijn voor kleine dingen en mooie vriendschappen, maar we gaan ook actief op zoek gaan naar 'mensen' die ons 'positief' bijdragen in dit leventje. Waar we mee kunnen leven en leren, vallen en opstaan, huilen en lachen...
Ik ben een trotse mama met zo'n sterke dochter! Ik ben een dankbare vriendin van zoveel fijne mensen, met zoveel fijne verhalen en tegenslagen; We Will Be Rising Strong!
Probeer t je voor te stellen.
Een plek, een huis, omgeven door bomen, bos, rust, de zee, ... Kortom een plek om van te dromen...
Die kwam ik vandaag tegen.
Mijn maateke hier kocht zijn droom... Een bos waar hij op dromen van enkele jaren een huis wil zetten...
Dromen bestaan.
We hebben bijgekletst, over studeren, alleen mama zijn, werken, de taal leren, kleine dingen die geluk maken, de lach van je kind, regenbogen, ... Kortom... Even terug klein zijn.
Het is ok, mijn oh zo kleine leventje in Belgie, het is ok, mijn prachtleven ...
Een job die ik graag doe en me de kans geeft om veel te ervaren, reizen, ontdekken, ... Een huis dat ik kan inrichten en maken tot een levensplek.
Een vriendenkring die zo uitgedund is dat ik jullie allemaal in een enkele glimlach kan omarmenen de oprechte warmte kan voelen.
Kortom... Ik heb gevoeld en gevonden, gedroomd en geleefd, gelachen en gehuild.
Ik heb gewoon het beste van beide kanten. Een prachtleven in Belgie dat me gelukkig maakt, maar vooral een rustplek in mijn hoofd, hart en op de wereldkaart... Hier kom ik thuis, hier kom ik tot rust... Maar vooral... Hier ontdek ik dat leven tussen alleen maar bomen mijn ultieme droom niet is, ik wil mijn sociaal netwerk om in te leven, ik wil naar de beans kunnen gaan voor een koffie, ik wil een pizza gaan eten terwijl de babysit er is.
Ik wil en ik kan en ik doe....
Omdat niemand me zegt dat het anders moet...
Omdat niemand me tegenhoudt om te genieten en te leven.
Ik zal altijd blijven terugkomen. Ik zal altijd welkom zijn en me zo voelen en dat voelt FANTASTISCH!
Lieselot en ik maakten koekjes, sprongen op de trampoline, aten chocoladecake en dronken prikwater,...
De nationale radio belde, ik voelde de energie van Belgie en voelde vooral... Ik mag stoppen met twijfelen aan mezelf en gewoon.... Zijn wie ik ben. Dat is ok.
leg dat maar uit aan een 4-jarige die nog steeds niet doorheeft dat vakantie rust betekent :))
t is nu kwart voor 11... Ze probeert al een uur in slaap te geraken... Zal wel lukken eens ik erbij lig :)
er worden toch al veel dingen duidelijk hoor. Na wat ik voel, denk en vertel met mijn zalige soulmaatjes hier...
Ik ben gemaakt om sociale dingen te doen, gezien te worden, te ontdekken, samen te horen bij een groep en gemeenschap.
Het gevoel helemaal alleen iets te zullen doen maakte me wat bang en onezeker. Ik voel en weet nu dat ik het KAN met mijn energieke prachtdochter. En ik voel en ervaar ook dat ik haar heel graag laat kennismaken met dat sociale deeltje van mezelf. Ze zoekt elke keer spontaan contact met de kindjes rondom haar, ook al verstaan ze haar niet. Geen enkele keer heb ik hier het gevoel dat ze bang is dat ze haar niet verstaan, ze doet en zegt gewoon haar ding. Heel bevrijdend lijkt me dat .
ik voel heel erg aan dat ik naast die bevestiging van 'ge doet t goed' ook vooral het gevoel heb dat ik niet alleen wil opvoeden, ik wil haar vooral laten ervaren wat een groep met je doet, hoe een groep je laat groeien en ontdekken, hoe taal slechts een deel van communicatie is... En dat lukt.
we gingen naar de dierentuin, lees soort kinderboerderij met bokrijk samen :))) zalig,hoe ze rondloopt tussen de geiten en kittens, hoe ze ze zonder angst vastpakt en knuffelt, hoe ze op jarenoude autos gaat zitten en rijden zonder te denken dat iemand haar ziet of in t oog heeft.... Ze heeft een deel rust en onbezorgdheid gevonden, ze loopt achter Andreas alsof ze hem volledig vertrouwt, blijft bij hem.terwijl ik naar toilet ga, geeft commando wat te doen... Ze voelt zich hier goed en dat geeft mij rust.
na een zalige maaltijd bij Rosso (oh nostalgie) bevint het te regenen, lees stortregenen... Geen rustige wandeling, dan maar ijsje thuis :)
Na die lastige saaie periode thuis volgens Lieselot toch even buiten voor een wandeling. Teruggekomen is ze in slaap gevallen in de geleende buggy en als ik haar wakker maak zegt ze doodleuk: maak me maar wakker als we naar het vliegtuig gaan, ik wil nu gewoon naar huis. Oh mijn moederhart breekt... Als we hierover babbelen zegt ze dat ze al zoveel gezien en meegemaakt heeft. Huilend valt ze in slaap voor 5 minuten. Tot de petekinderen van Andreas binnenkomen en ze weer vol energie en vrolijkheid achter elkaar beginnen te hollen... Kei leuk mama vakantie....
mijn meisje toch... Ondertussen is ze in slaap gevallenen (na een fijn verhaal en vrolijke knuffel) ga ik nog even lezen en ook slapen....
lang uitslapen, gezellig ontbijten, lang in pyama, wat met de blokjes spelen, gras afdoen, buiten met de bal spelen en op de vlucht gaan voor de muggen die mij oh zo,graag zien. Doeme toch...
Lieselot is echt moe, vermoeid van al dat reizen ... Maar nu komen er geen nieuwe huisjes meer... Dat vindt ze leuk.
Samen verse pattatjes uitdoen, verse bessen plekken en vooral eten...
dan na de middag naar Jakobstad... Een mega gezellig stadje, gezellige sfeer en een nog gezelligere bende vrienden.
plannen maken voor de komende week, herinneringen ophalen van 15 jaar vriendschap, bbq, kinderen die samen spelen en eten...
Kortom... Hoe fijn om zoveel liefde te voelen.
het is al veel te laat als Lieselot over de stenen valt en haar been heel erg bezeert... Maar ach... Komt goed. :))
onderweg naar huis onrustwekkende wolken, mega mooie fotos en dan toch maar bed in. Valt ze plots van haar matraske (ze ligt op de grond omdat ze vorige nacht wel 5x uit bed gevallen was) en zit ze vast onder het bed.... hilarisch en zielig tegelijk...
Toegegeven. De treintrip vandaag was een hel. Zeuren. Moe. Geen zin in spelletjes ofneten. Dan duren 4'unlang.
Maar aangekomen in kokkola...
Auto. Chocolademelk. Pizza. Rode wijn. Met de hamer vlug nog een deken voor de venster om te verduisteren. Zalig douchke. I'm home...
Slaapwel x
Veel te lang geleden... Ik weet het. Maar zo druk. Zo altijd wel iets te doen. Al is het niets doen :)))
Aangekomen in Turku staat Charlotta (juf Lotte voor Lieselot. Haha) ons op te wachten.
Het was 15 jaar geleden dat we mekaar zagen, al helpt facebook wel om contact te houden.
Nog geen haar veranderd, alsof het gisteren was... Een samenvatting volgt want zoveel fijne momenten. Kleine en grote :))
Aangekomen was het bedtijd... Wat een prachtig huis. Wat een droomhuis. Echt waar... Hier zou ik zo intrekken :)
Wat wij altijd opnieuw willen bekomen en ik ook wil proberen is de ruimte creeeren maar eigenlijk voel ik me hier het beste. Een gezellige open keuken met speelruimte. Een kleine gezellige living. Beneden 2 kleine slaapkamers en boven 1 grote plus een mega ruimte om te leven, tv te kijken... Ik ga eensnadenken thuis se!
Weerom veel te licht. Dit valt me hier toch op hoor. De winters zijn hier zooooo donker en de zomers zooo licht en toch zijn ze gewoon aan dat 24 u licht zijn... Wij duidelijk niet.
Tegen 23 u valt ze eindelijk in slaap. Ik zal al vertellen dat het elke avond zo'n strijd is. Nog nooit heb ik Lieselot zolang liedjes gezongen of bumba laten kijken...
Dinsdag gaan we dan zalig naar het strand hier. Wat een drukke dag ;) amper 50 man. Een strand van 100 m lang en schaduw.... Zooo gerust om met je kinderen te komen zwemmen en genieten. Speeltuigje. Lieselot die niet uit het water te houden is...
Zalige donuts met gellei erin... NOSTALGIE! Dat was ons ontbijt 15 jaar geleden.
De rivier waar we nu in zwommen was toen bevroren en wandelden we op... Wat n gevoel.
Dat tempo, die rust, dat vertrouwen, de openheid... Ik hou van deze plek en mensen!
Charlotta is de verpleegster zoals ik er ook 1 ben... We vinden het goed met elkaar. Zowel in humor als in frustratie van de maatschappij... Al hebben ze hier wel meer back to basic gevoel dan bij ons...
Dinsdag Moominworld.... Verbluffend gek. Mega dure inkom voor een park waar je .... Rondwandelt!!!!!! Echt waar. Een wandelpad, een theater om te kijken, verhaaltjes die verteld worden, alle figuurtjes die hier levensgroot rondlopen... Maar geen 'attracties' zoals bij onze Plopsa... Mij een raadsle waarom de inkom zo duur is, maar dit is gewoon Finland... Je komt hier relaxen, je kolt hier rusten en de sfeer opsnuiven. Punt gedaan. Niet EN op de paardenmolen EN in de waterbaan EN ... Nee gewoon zijn... Hier ga ik dat leren terug... Gewoon zijn wie ik ben en niet altijd DOEN of ACTIE...
Zucht... Zou ik dat nog kunnen?
Lieselot geniet, gaat op in de verhalen en is zelfs bang van de heks op het einde van het verhaal (ook al begreep ze niks van de taal, duidelijk goede acteurs ;)).
Fitness wandeling naar huis met de buggy over mega heuvels in de 27 graden hitte.
Donderdag... Niks. Behalve... Spelen, fietsen, spelen, eten, ... En .....IKEA hoe kan het ook anders.
Wij vonden het top... Eten van thuis. Hahahahahahaha.
S avonds heb ik gekookt hier : macaroni met kaas/prei/spek saus en chocolademousse... Een voltreffer!
Daarna even de popjes erbij want ze mist haar Aaron heel erg... Hij moet mee naar Moomin, mee met de nieuwe auto spelen, mee op de trampoline.... En ja, ik mis Leslie ook.... Mij geklets, de babbels, mijn klankbord... Maar lang leve whats app...
Ze mist het thuisfront duidelijk.
Elke avond zegt ze dat ze alles leuk vond en somt ze enkele banale dingen op. Maar elke avond zegt ze ook dat we morgen maar naar het vliegtuig moeten gaan ;) ....
Effe voor de insiders... Een mega succes van kaka doet op vakantie niet pijn en gaat zonder problemen' ZALIG!
Nu terras eneen wijntje... Lieselot is steendood en slaapt al van 19.15.... Ze ging gewoon in bed liggen en viel in slaap. Hopelijk wel lang genoeg. Haha
Kortom... Charlotta en ik: nog steeds een fijne klik, een fijne madam, zalige kinderen, een fijne man, een leuk huis, een soulmate als het op IKEA aankomt! Haha.
We will beback en zij komen naar Belgie. Dat moet. Dit is ons levensmotto en gevoel hier
Relax. Tijd. Veel tijd. Veel gebabbeld met nieuwe mensen, leuke mensen, met Lieselot die veel vragen stelt en interesse toont maar geen seconde lastig is. Ze vindt zo 'n ontstreste mama wel ok denk ik. Haha.
Mama dit is geen boot ... Want ik kan de zee niet voelen. Ik wil in een boot zitten met de zee rond mij... Euh... We konden niet helemaal tond de ferrie stappen maar t scheelde niet veel.
Het leek wel Lieselot op de titanic.
Aangekomen in Mariehamn had ik het stilzitten wel gehad (8-14u heeft zij gespeeld in de 5 speeltuinen aan boord, geklommen, gelopen, ... Nee ik ga alleen naar toilet, ik weet waar je zit ... (Stiekem toch gevolgd als ze uit het zicht was) en ze had een sticker op haar rug met naam en gsm nummer, mega uitvinding want ze kan daar niet aan.
Elke keer we een eilandje passeerden had ze wel schrik dat we er gingen tegenvaren. Hij draait zo laat mama!!
Lieselot, hij moet tussen de groene en rode paaltjes varen. Zie je die?
Jaah natuurlijk, maar ik ben de kapitein niet!!!!!
Stop verhaal! :)
Mariehamn dan... We kregen een gratis ticket voor een bus van haven naar centrum... Maar ik wilde dus beweging. Ik had opgezocht en 3 km dat moest lukken te voet. Met backpack, buggy, Lieselot die zong en alle hondjes begroette. Zalige wandeling.
In de supermarkt was het iets minder stressloos: ik met gevulde buggy en Lieselot met een kinderkarretje. Maar de regel dat ze wel mocht rijden maar niet zomaar alles pakken vond ze niet ok! :)
Fijne b&b... Lekker pasta gekookt.
Nu dodo...
Dit zijn eindelijk de dagen van stilte, connectie en 'just the two of us'.
Xxx
https://flic.kr/p/JZ3NkU
Fijne tijdvulling, prima vakantieplanning, meer dan zalige madam en Sören die ik met veel plezier beter heb leren kennen. Een man die men hier wel eens nerd zou noemen, maar ginder... een hardwerkende Zweedse Fin die de waarden van vriendschap alle eer aandoet. Als ik ooit een huisje daar koop, zal hij me bijstaan . Wat hebben we fijne gesprekken gehad, wat jammer dat jullie zover wonen. "Sofia could be my best friend, if it wasn't for the miles in between; The great 'mom' of 2 lovely daughters that is so busy raising them, that time stands still while she does it. Not one subject we cannot discuss, make eveything easy to talk about. Hospitality that we don't even know. They take is so easy to let you in their heart en home. Thank you for that! And Sören; the man that has become a real friend, we can talk about everything and if I ever buy a house: he will be my 'guide'... So sad you live so far.... Thank you for the friendship and love.... it touches me deeply.
