An en ik
hebben zojuist 2 nachten van 14u achter de rug. Dit is echt zeer vermoeiend
maar we merken dat we in de nachten meer mogelijkheden hebben om te leren daar
er dan minder studenten aanwezig zijn. Dus zeker de moeite om dit zo te doen. En
het voordeel is dat we dan meer dagen vrij hebben doordat we sneller aan onze
38uur per week komen.
Wat je
aanvankelijk aanvaardt, ondanks je niet akkoord bent met de manier van werken, wordt
zeer moeilijk te aanvaarden wanneer je vermoeid bent.
De vermoeidheid maakt je prikkelbaar en je bent snel geagiteerd. Opgelet, ik
wil niet zeggen dat ik het hier niet leuk vind, want dat is zeker niet het
geval! Ik ben zeer blij om met mijn eigen ogen te zien hoe het werkelijk allemaal
in Afrika gaat op vlak van gezondheidzorg en gelukkig had ik al een goed beeld
van wat ik kon verwachten in Afrika, dit helpt me om alles beter te
relativeren. Het komt erop neer dat je in periodes van vermoeidheid, het zeer moeilijk hebt om dit alles te
relativeren.
Moeilijk te
vatten gebeurtenissen:
·Vrouwen
liggen in een arbeidskamer met 4 bedden. De bedden moeten gedeeld worden. Er is
totaal geen privacy en vrouwen zitten in elkaars zicht te braken, te plassen op
een emmer en zien elkaar afzien.
·Foetale
harttonen worden niet goed opgevolgd waardoor er te laat wordt in gegrepen
·Vrouwen
worden in het ongewisse gelaten van wat er allemaal aan het gebeuren is,
vanwaar komt de pijn, hoe kan ik de pijn doorstaan enzovoort. è
Helaas kunnen wij geen Kinyarwanda om dit alles te verklaren
·Vrouwen
worden naar de verlostafel gebracht waar ze vaginaal onderzocht worden.
Iedereen die wil voelen mag dat al dan niet met toestemming van de vrouw
·Vliezen
worden gebroken wanneer het mogelijk is. Dit alles op een non-steriele
manier. Vaak is het vruchtwater zeer meconiaal wat erop wijst dat de foetus
veel stress heeft. Deze stress is veroorzaak door angst en pijn bij de moeder
doordat zij in het ongewisse wordt gelaten.
·Vrouwen
wordt vaak in hun eigen vuil laten liggen (bloed, vruchtwater, stoelgang
tijdens persen )
·Er
wordt op een zeer strenge toon gesproken tegen de vrouw die moet persen.
Geroep is niet toegestaan en de vrouw moet de gebeurtenis maar ondergaan
·Sommige
vroedvrouwen hebben geen geduld. Er wordt onmiddellijk een grote episiotomie (knip) gezet met meestal een botte schaar en
geen verdoving.
Wij, Belgen, proberen dit te vermijden daar een ruptuur (scheur) beter is.
Meestal komen de vrouwen er met geen tot kleine scheur ervan af als we alles op
zijn tijd laten gaan. Maar wanneer de vroedvrouw geen zin heeft om te wachten,
duwt zij de baby uit de buik waardoor het perineum zich niet kan aanpassen en
heel erg scheurt
·Veel
babys hebben het in het begin moeilijk. Bij meconiaal vruchtwater of wanneer
je hoort dat de baby veel last heeft van slijmen, begin ik automatisch te
aspireren maar ik kreeg de opmerking dat dit enkel mag wanneer het kind nog
niet heeft geweend
·Moeders
worden pas gehecht wanneer de vroedvrouw zin heeft om deze te hechten
·Er
wordt na de geboorte van de placenta, met de hand in de baarmoeder gegaan om
alle klonters te verwijderen! Dit is zeer pijnlijk.
·De
vrouwen mogen max. 2uurtjes uitrusten op verloskamer. Dit is in een zaaltje met
3 bedden. Waar ze soms ook een bed moeten delen. Wanneer hier geen plaats is,
worden ze gelegd bij de vrouwen in de arbeidskamer. Na 2u worden ze
overgebracht naar materniteit, daar mogen ze maximum nog 10uur blijven.
·Men
denkt soms steriel te werken maar eigenlijk
Stage in
Afrika is geweldig omdat:
·Het
is zeer leuk om andere culturen te leren kennen
·Je
hebt een zeer leerrijke ervaring
·Je
leert omgaan met verschillen (zoals de ergernissen).
·Je
kan veel bevallingen doen
·De
vroedvrouwen zijn geduldig met je en willen je veel leren
·Je
bent evenwaardig aan een vroedvrouw
·Zij
vinden het leuk om te weten hoe het er in België aan toe gaat
·De
vroedvrouwen, dokters, medestudenten zijn geïnteresseerd in ons
·Je
leren behelpen zonder de taal te kunnen
·De
werkomgeving is leuk, er hangt altijd een leuke sfeer in de verloskamer en er
wordt veel gelachen.
·Je
leert eigen prioriteiten stellen
·Je
leert grenzen af te tasten
·Je
behelpen met primitievere hulpmiddelen
·Je
leert nieuwe mensen kennen die je de omgeving willen tonen
Daar ik het gebruik van deze blog niet zo gemakkelijk vind, heb ik besloten om een andere blog te beginnen. Ik nodig je uit om me verder mee te volgen op volgende site:
An en ikvertrokken
om 16u30 vol goede moed naar onze stage om er een nacht te werken.
De nacht duurt 14u ( van 17u tot 7u). We
kunnen jullie verzekeren dat die 14 uur heel lang waren en werken in zo een
hitte is verschrikkelijk!
Nog geen uur op verloskamer of An en ik konden onmiddellijk een bevalling
doen.
An haar kindje was een Umekobekwa (een meisje) , mijn kindjes was een umehungu
(een jongen).
Mijn vrouw had een reuze knip gekregen van de vroedvrouw en dus moest er gehecht
worden.
Ik mocht me wagen aan het hechten van de huid. Amai, dit was zo moeilijk Ik
heb het uiteindelijk overgelaten aan de vroedvrouw.
Om1u hadden An en ik genoeg van de
verloskamer en hebben we een uurtje vrijaf genomen.Alle twee zagen we er doodmoe en lijkbleek
uitmaar we hadden dan ook beide al 3
bevallingen achter de rug.
Om 2 u zijn we terug gestart met onze shift.
Beide al totaal uitgetelt maar we zetten door.
Een vrouw ligt op de verlostafel, ik vermoed dat ze bijna zover is daar ze al
persdrang heeft. Ik doe een vaginaal onderzoek en ze staat volledig. Ik zeg aan
de vroedvrouw naast mij dat de baby klaar is om te komen. Op het moment dat ik
me omdraai, zie ik daar een hoofd verschijnen. Gelukkig had ik handschoenen aan
en begon mijn handelingen te doen. Toen
het kind geboren werd, werd deze gevolgd door een enorme plas meconiaal
vruchtwater (kind heeft, door stress, stoelgang gemaakt in het vruchtwater wat
gevaarlijk is als de baby dit inslikt).
Helaas wordt er door het personeel niets op voorhand klaargezet waardoor ik niet
het nodige materiaal bij me had.Het
kind ademde niet zelfstandig waardoor deze is moeten worden opgenomen op
neonato.
Rond 4u30, de dokter onderzoekt een vrouw die 29 weken zwanger is en
contracties heeft, hij laat ons weten dat de baby in stuit ligt. Ik en An
dachten dat ofwel de dokter de bevalling ging doen ofwel dat er een keizersnede
ging plaatsvinden daar deze bevallingen vaak lijden tot de dood van een kind
als deze niet tijdig opgevangen wordt. Echter hadden we het mis en deed de vroedvrouw
de bevalling. Alles ging goed totdat het hoofd geboren moest worden. De
geboorte van het hoofd duurde ondanks de nodige handelingen meer dan 4 min
waardoor het kind gedurende deze tijd geen tot amper zuurstof had. Eens het
hoofd geboren was heb ik het kind onmiddellijk opgevangen en voelde of het nog
leefde wat niet het geval was. Ik ben dan direct begonnen met reanimeren. De
vroedvrouw kwam uiteindelijk het kind ook nog aspireren. Het kind gaf na enige
tijd teken van leven. Er ontsnapte mij een oef waarbij de vroedvrouw moest
lachen.Het kind werd zuurstof gegeven
maar aan een veel te lage concentratie waardoor ik deze heb verhoogd tot het
een stabiele zuurstofopname had.
Na een half uur werd de baby van de zuurstof gezet, in een dun dekentje
gewikkeld en gebracht naar neonatologie. Ocharme dat kind, was helemaal niet in
staat om deze handelingen te doorstaan. Eénmaal op neonato werden we terug naar
verloskamer gestuurd, er was namelijk geen plaats meer.
Op verloskamer was het kind weer helemaal onstabiel. Hopelijk komt het goed.
Zoals je merkt was het een zeer vermoeiende maar leerrijke en soms schokkerende
ervaring!
Op dag 1 vertrokken An en ik met kleine oogjes naar het
Muhima ziekenhuis om er onze eerste stagedag te doen.
Al was het voor een keer rustig in de straten, toch werden we
nog steeds aangestaard en het woord muzungo (= blanke in het rwandees) werd
talloze keren door de straten geroepen.
In het Muhima ziekenhuis aangekomen was het zoeken waar we moesten zijn, maar
eens aangekomen op de verloskamer werden we direct meegesleurd naar de
stafvergadering. Echt een zeer leuke verwelkoming, had het nog 5 minuten langer
geduurd, An en ik waren in het slaap gevallen.
Eens terug op de verloskamer kregen we een minirondleiding: de arbeidskamer
bestaat uit 1 lokaaltje met 4 bedden waarvan een bed meestal gedeeld wordt en
in de verlos-/onderzoekskamer staan 7 verlostafels die gescheiden worden van
elkaar met enkel een gordijn. Dit was toch wel even slikken als je onze Belgische
ziekenhuizen gewoon bent.
Om 10u zagen we onze eerste bevalling. Deze werd uitgevoerd
door een Rwandese student vroedman. De begeleider (vroedvrouw Ondonine) brak de
vliezen met een schaar.
Daarna werd er een knip gegeven. An en ik keken elkaar zeer verbaast aan. De
knip werd gegeven op een moment dat het niet zou mogen en dan was het ook nog
eens een ongelofelijke grote knip. Eens het kindje geboren is, wordt deze bij
de mama weggehaald en verzorgd. Ik mocht de zorg al meteen beginnen.
De vroedvrouw die ons begeleidde verdween op eens om de familie die
buiten wacht op de hoogte te brengen. De familie geeft dan aan de vroedvrouw al
het nodige materiaal voor moeder en kind (kleedjes baby, maandverband, pamper,
denkentje slaapzak, ). Is de familie arm zal men moeten roeien met de riemen
die men heeft
Daarom zal ik met het ingezamelde geld pampers en maandverband kopen daar ik
merk dat dit voornamelijk het grootste probleem is. Geld gewoon geven is geen
optie daar ik al heb gehoord dat er zeer veel misbruik van wordt gemaakt.
Daarna was het even rustig en waren er vrouwen in de arbeidskamer. Elke
half uur wordt er slecht 30 seconde geluisterd naar de harttonen. Wat een groot
verschil met België, daar worden deze minstens voor 30 min beluisterd.
Ik zocht naar werk terwijl de andere studenten gewoon op hun stoel zaten .
Zo begon ik een vrouw te masseren om deze rustig te houden. Dat vonden de studenten
raar en begonnen te lachen Wij hebben het gevoel dat ze een vrouw begeleiden
door de arbeid niet kennen. Op het einde van onze shift was er nog een
bevalling. We hoopte dat één van ons twee deze kon doen maar voor we er erg in
hadden stond opeens de student vroedman helemaal klaar voor de bevalling. Daar
ging onze bevalling Ach ja, deze nacht beter.
Omdat ik de blog niet kan opvrolijken met een album foto's, heb ik ervoor gezorgd dat je ze kan bekijken via Facebook. Heb je geen Facebook, geen probleem, deze heb je niet nodig!
We zijn in RWANDA en het is hier geweldig!
We zijn hier nog maar twee dagen maar ik ben nu al verliefd op het land!
Zon prachtige natuur, fantastisch gewoonweg.
Onze komst in Rwanda werd onmiddellijk gezegend door een
(kleine) botsing met de auto.
Helemaal niets erg, een klein schrammetjemaar alle hens aan dek want politie en toeschouwersalom. Wij dachten dat zonaccident op zn Afrikaans werd geregeld maar
er werd echt wel werk van gemaakt. Gelukkig was onze chauffeur niet in fout.
Aangekomen bij de zusters, werden we onthaalt met brood, bananen en confituur.
Was het even schrikken toen er enkele grote vieze kakkerlaken uit de bananenkom
kwamen toen we een Rwandese banaan pakte.
Op dag 1 zijn we Kigali gaan verkennen, gelukkig kwamen we een kennis (Priester
Guy) tegen die ons onder zijn hoede nam en ons trakteerde op een drankje. Hij
heeft ons in contact gebracht met een
zeer betrouwbare -niet onaantrekkelijke- Rwandese man ( Jean Marie).
Jean-Marie is met mij geld gaan wisselen tegen de hoogste prijs. Hij kent de
kneepjes van het vak en een blanke alleen op pad sturen om geld te wisselen, geeft
risico tot afzetterij.
Na het wisselen van het geld heeft hij ervoor gezorgd dat we alle 3 een
simkaart konden kopen evenals een internet USB-stick.
Op dag 2 zijn we naar Gisenyi geweest, een
dorpje in het westen van Rwanda.
3 Uur hebben we op de bus gezeten en we werden vergezeld door Guy en
Jean-Marie.
Jean-Marie had aan zijn broer gevraagd om ons wat rond te leiden. Zo zijn we
uiteindelijk beland aan het Kivumeer en aan de grens van Congo.
Tijdens het eten kwam er nog iemand aan tafel zitten die Guy kende. Zo werd de
groep opgefleurd met 4 muzungus (blanken) en 3 zwarten.
Om 16u zaten we terug op de bus die deze keer overvol zat en om 18uur zaten
bijna alle Rwandese mensen te slapen terwijl de Muzungus nog steeds vrolijk
aan het babbelen waren.
Het aftellen is begonnen! Over exact 7 dagen bevind ik mij in Rwanda!
Stilaan worden de laatste voorbereidingen gemaakt. Zo worden de kleren klaargelegd, de aankoop van spullen, besprekingen enzovoort...
An en ik zullen de eerste zes weken werken in het regionaal ziekenhuis "Muhima". Hier zullen we een heel deel bevallingen kunnen uitvoeren! Johanne zal de eerste zes weken werken in het universitaire ziekenhuis 'CHUK'. In het begin van onze reis zullen we moeten tasten in de duisternis maar, we gaan dat goed doen!
Even een korte voorstelling van mezelf. Ik ben Annelies De Roover, laatste jaarsstudente vroedkunde. Vroedkunde is een opleiding die 3 jaar duurt en ik heb nog geen enkel moment spijt gehad van mijn keuze. De beroepskeuze vroedkunde was snel gemaakt toen ik nadacht over wat ik wilde worden daar baby's, bolle buikjes en bevallingen op TV me altijd hebben geinteresseerd. De gelopen stages gaven me enorme voldoening en bevestigde mijn juiste keuze. Vroedvrouw zijn voelt eerder aan als een roeping en in de toekomst hoop ik om uit te groeien tot een geweldige vroedvrouw.
In februari vertrek ik voor iets meer dan 3 maand naar Rwanda. Ik zal er stage lopen in zowel een regionaal als universitaire ziekenhuis in Kigali. Het zal een hele ervaring zijn en om jullie op de hoogte te houden, heb ik deze blog aangemaakt! Ik wens jullie alvast veel leesplezier.
Hallo iedereen,
