Na het inslaan van een grote voorraad, haastten we ons naar het station. In de trein van 4 uur hadden we veel plezier. Al was er in het begin een oude (wss de oudste pee op de trein) viezerik die Line’s Ipod wilde afpakken om te luisteren, erna konden we gezellig manillen met een Chinees die ook in Nanjing studeert. Hoera, we hebben een nieuwe Chinese vriend! In het station zou Amanda (mijn kamergenote) afgehaald worden door een ‘vriendin’, maar die was in geen velden of wegen te bespeuren. We hebben nog wat gewacht, maar toen bedachten we dat we nog geen tickets om terug te keren hadden en gingen we die maar gaan kopen. Amanda zou wachten met haar vriendin, maar toen we heel snel terugkwamen, was ze verdwenen. Uiteindelijk bleek dat ze gewoon te moe was (tja, dat komt ervan als je zo’n geweldige conditie hebt) en ergens was gaan zitten. We hebben onszelf dan maar getrakteerd op KFC en Amanda naar ons laten komen want we waren het beu om achter haar aan te lopen. Blijkbaar was die vriendin in het verkeerde station... Toen wilden wij echt vertrekken, want we hadden ons hotel nog niet definitief kunnen boeken, maar toen kon zij op dezelfde metro richting het andere station, gezellig.

Redelijk gemakkelijk vonden we ons mooie hostel aan het eind van een vuil steegje. We begaven ons naar de balie om een kamer te nemen en gelukkig waren er nog twee dormbedden vrij, het zou 80 元/persoon kosten. Maar ik had op de website 60元gezien en bracht dit dan ook ten berde, de bediende zocht even naar de site, vond die en we kregen twee bedden voor elk 60元J. Onze kamer was best sjiek, met 8 bedden voor vrouwen en eigen sanitair. De medebewoonsters waren heel vriendelijk en we maakten al vlug vrienden. ’s Avonds zaten we gezellig te praten in de bar bij een drankje, het was leuk om elkaar eens op een andere manier te leren kennen! Van Shen Qing kregen we allerlei tips over naar de Expo gaan, onder andere dat als je naar het Chinees paviljoen wil gaan, je best om 5 uur vertrekt, om rond 6 uur te beginnen aan te schuiven voor de vouchers die ze vanaf 9 uur uitdelen. Gekkenwerk, en toch ontmoetten we verschillende Chinezen die dat effectief gedaan hadden en zelfs met de voucher moet je nog altijd heel lang aanschuiven... Ons plan om ernaartoe te gaan werd van de baan geschoven.

Toch stonden we al vroeg op om aan ons avontuur te beginnen, toen wisten we wel nog niet dat ongeveer 610 000 mensen hetzelfde idee hadden . Voor we vertrokken dook er een probleem op: we hadden voor die nacht geen slaapplaats in het hostel. Na veel rondbellen bleek dat alle hostels volboekt waren, we kregen wel het aanbod om op de sofa te blijven slapen... Heel aanlokkelijk leek ons dat toch niet. Toen had Line het briljante idee om te Couchsurfen en snel schreven we wat verzoeken op Last Minute Couch, maar ook wat persoonlijke. Na de aanschaf van een studententicket, begaven we ons naar het geliefde Belgisch paviljoen! Onderweg kregen we een verlossend berichtje: we mochten bij Jennifer logeren! Later bleek zelfs dat haar kamergenoot op de Expo werkte en dat we ’s avonds met hem mee konden gaan. Onbezorgd en trots met ons paspoort in de hand gingen we door de VIP-ingang naar binnen in het Belgisch paviljoen. Daar werden we wel meegesleurd met de stroom tot aan een gratis pralinetje, whiiii. Heel lang hebben we er eigenlijk niet rond kunnen kijken, maar we hebben er wel van genoten. Buitengekomen aten we heerlijke Belgische frietjes in het zonnetje, dat gaf ons genoeg energie voor de rest van de dag even gek als Chinezen door de Expo te lopen. Daarna zijn we nog veel paviljoens binnengegaan: Joint African Pavilion, Peru, Colombia, Zuid-Afrika, USA, Zuid-Korea en Noord-Korea. Twee paviljoens verdienen wat extra aandacht. Het eerste dat zeker vermeldenswaardig is, is het Amerikaanse paviljoen. Aangezien we er met Amanda samen waren,  gingen we naar de VIP-ingang. Zelf regelden we dat we met haar naar binnen konden, zonder aanschuiven, en ook zonder paspoort. De 2 Amerikanen bij de VIP-ingang, geloofden zelfs ondanks ons Amerikaans-loze Engels, dat we Amerikanen waren. Toen het heel druk werk aan de ingang, deed die kerel een ander poortje open en vroeg Line met hoeveel we waren, dan konden we daarlangs naar binnen, voor alle Chinezen met een  vip-pas. Ons paspoort werd gelukkig nooit gecontroleerd. Het was zeker niet zo een leuk paviljoen zoals je zou verwachten van zo een groot en machtig land. De tour was opgedeeld in 4 delen, 3 delen waren filmpjes over de ‘American dream’, en het laatste deel belichte enkele Amerikaanse merken en bedrijven. De fimpjes waren niet slecht, maar de verhoudingen tussen film en iets anders dan film waren scheef. Ook het Zuid – Koreaanse paviljoen verdient een vermelding. Vooreerst was de buitenkant heel erg indrukwekkend, en super groot paviljoen met veel kleurtjes, het zag er heel leuk uit. Hier hebben we een goeie 2u gewacht om binnen te mogen. Terwijl we stonden te wachten, speelde er live muziek, en werden er traditionele dansjes uitgevoerd, wat het wachten wel wat verlichtte. Na heel lang wachten, was het eindelijk onze beurt om binnen te treden. Maar binnen was het helemaal niet zo groot en spectaculair als het van buiten leek.

Na alle onbeduidende landjes van Afrika gezien te hebben, keken we gewoon wat rond naar de buitenkant van de paviljoens die volgens ons vaak beter is dan de binnenkant. Tussendoor had Amanda ons vervoegd en na samen naar het Amerikaans paviljoen te gaan, kregen we ruzie omdat Line een onderdeel van het paviljoen niet zo geweldig vond en dat ook liet blijken. Dit was de druppel die de emmer liet overlopen, want de relatie was al een tijdje verzuurd. Ze liep weg en stuurde heel wat beledigende berichtjes terwijl wij de vrede probeerden te herstellen. Daarna zagen we haar enkel nog ’s avonds heel even, voor we moesten vertrekken en deed ze alsof er niets gebeurd was.

Na 3 mislukte pogingen om Diego te contacteren, vonden we elkaar bij het Colombiaanse paviljoen. Direct na het berichtje van Jennifer gingen wij naar het Colombiaanse paviljoen om af te spreken en Line stuurde een berichtje dat we eraan kwamen, maar zonder reactie. In het paviljoen liepen we rond te kijken, maar niemand leek ons te zoeken. We zagen wel een Colombiaans iemand die Diego zou kunnen zijn, maar voor we hem konden aanspreken, verdween hij in een ‘staff only-kamertje’. Later bleek dat hij het effectief was en dat was heel grappig. De tweede keer liet Line haar gsm vallen toen hij belde en haar gsm was ‘total loss’ en de derde keer deed ze onhandig met haar gsm zodat de oproep geweigerd werd. Uiteindelijk hadden we een leuke kennismaking en gingen we richting uitgang om de bus te nemen naar het appartement. Na een omweg langs de supermarkt (Family Mart) voor wat eten kwamen we aan bij Jennifer. We werden heel goed ontvangen en konden ons Chinees wat oefenen, want Jennifer is een Chinese. Het werd al snel laat en toen vleiden we ons neer op de uitklapbare sofa. De volgende dag gingen we terug naar het hostel omdat onze bagage daar nog lag en omdat we ons wat wilden opfrissen. Een aangename verrassing was dat we Shen Qing daar tegen het lijf liepen en zo konden we in haar kamer het sanitair gebruiken. Samen met haar en nog een Chinese gingen we toen naar de Financial Tower, het hoogste gebouw van China en het tweede hoogste van de wereld (492m, 100 verdiepingen). De Chinesen wilden het perfecte moment tussen dag en nacht afwachten, maar daar hadden wij geen tijd meer voor. Wij snelden dus naar binnen voor een rondje naar beneden kijken, al hadden we niet op het aanschuiven gerekend. Ongeveer op tijd gingen we terug naar buiten, maar we haalden onze trein maar net. Gelukkig konden we na het lopen 5 uur lang uitrusten in de trein:-p. Deze treinrit was totaal anders dan de heenrit, maar uiteindelijk hadden we weer dolle pret met wat gekke Chinezen oa uit Harbin .

Ik ben echt blij dat ik nog eens naar Shanghai ben gegaan, de Expo was weer super en we hebben weer veel mensen ontmoet zodat nieuwe deuren opengaan!

20-10-2010 om 11:33 geschreven door Annelies 范爱丽