Ondertussen heb ik heel wat gezien in en rond Chengdu en ik zal alles kort proberen vertellen.

Woensdagavond (29/09) hadden we een heel reisprogramma uitgedokterd. Alleen bleek dat we een bus zouden moeten nemen in een ver busstation om 6.30 ’s morgens. En aangezien we geen zin hadden om al moe te zijn bij het vertrek, kozen we om pas een dag later te vertrekken.

Na lekker lang slapen op donderdag besloten we al eens te gaan informeren voor bustickets. In het langeafstandsbusstation (wat later 1 van de vele bleek te zijn) kregen we te horen dat de bussen naar onze eerste bestemming de komende drie dagen allemaal volgeboekt waren. We konden alleen nog de bus nemen naar Kangding, maar dan wisten we niet of we daar wel weg zouden geraken. Uiteindelijk besloten we dan maar om onze plannen te wijzigen en zoals de meeste studenten dichtbij huis te blijven...

Omdat we toch geen druk schema meer hadden, konden we met de buitenlanders waar Martijn vaak mee optrekt uitgaan. Eerst gingen we naar Panam(e), een bekende bar bij buitenlanders, waar we gezellig cocktails dronken op het terras. In mijn geval tenminste, een paar anderen probeerden eerder snel dronken te worden. Daarna gingen we naar Muse, een club in de straat dichtbij de campus die net geopend is. Chinese clubs zijn echt vreemd ivm uitgaansgelegenheden bij ons. In Chinese clubs gaat het vooral om drinken en tonen hoeveel geld je hebt, terwijl het bij ons normaal toch gaat om dansen. In Muse waren er verschillende verdiepingen waar de tafels duurder werden hoe hoger je ging. Je betaalt inderdaad per tafel, ofwel, je moet voor een bedrag drank kopen als je toekomt. Heel veel tafels staan dus echt vol met flesjes drank, waardoor iedereen natuurlijk (te) veel drinkt. Het vreemde is vooral dat iedereen bij zijn eigen tafel blijft staan. Alleen sommigen die heel zat zijn, gaan gek staan doen op het podium, wat dansen genoemd zou kunnen worden. Maar wij deden niet mee aan het Chinese systeem: we gingen gewoon dansen waar we wilden, zonder een tafel te betalenJ. Maar ik vond toch dat er een bizarre sfeer was en na een paar uurtjes zijn we maar weggegaan…

Vrijdag gingen we met een nieuw plan naar het busstation waar we na relatief kort wachten twee tickets bemachtigden: naar Qingchengshan 青城山 op zondag en naar Sanxingdui 三星堆 op woensdag. Blij dat die stap dan toch gezet was, gingen we met de rest gaan eten in ‘Grandma’s Kitchen’. Het is een restaurant met Westerse dingen dat ik echt kan aanraden, ze hebben er heerlijke appeltaart, pannenkoeken, salades,… Het was wel grappig dat zij aan het ontbijten waren en wij al aan het middageten. Normaal was er gepland om met z’n allen naar Du Fu’s Cottage te gaan, maar de rest had blijkbaar nood aan nog meer rust. Dus gingen wij maar met zijn tweetjes, wat zeer gezellig was J. Du Fu’s Cottage is een plaats in Chengdu waar de beroemde dichter uit de Tang-dynastie (618-907) vier jaar geleefd heeft en waar hij toen 250 gedichten schreef die nu nog bekend zijn. Hij heeft er zelf verschillende paviljoens gebouwd en het lijkt mij wel een leuke plaats om rustig wat gedichten te schrijven. Nu is het een soort park met groen, water en veel gebouwen met verwijzingen naar het leven van Du Fu. Er staan natuurlijk veel standbeelden en er zijn ook hele oude versies van zijn werken te zien. Het is best een leuke plaats om een paar uur door te brengen, al is het voor mensen zonder kennis over Du Fu waarschijnlijk een niet zo spectaculair park. Het was wel leuk om eens een ander deel van Chengdu te ontdekken.

Zaterdag 2 oktober gebruikten we dan maar om nog meer gewone dingen te doen zoals uitslapen, studeren, in de Lonely Planet lezen,… en bereidden we ons voor op de tocht naar de berg(en) de komende dag. In de vooravond gingen we nog naar het ‘River Viewing Park’ 望江公园 dat net naast de universiteitscampus ligt en redelijk bekend is. Bij de plaatselijke bevolking staat het ook bekend als het bamboepark omdat er zoals in alle parken hier veel bamboe groeit. Een klein deel van het park met de gebouwen was al gesloten, maar we hebben al veel gelijkaardige gebouwen gezien, dus dat was niet echt een probleem. Het is wel nog een leuk park, met niet alleen brede geasfalteerde wegen, maar ook kleine weggetjes in het groen. En er staan zelfs een aantal kermisattracties zoals botsauto’s, een piratenschip, een kleine achtbaan ed, alleen lijken mij die dingen nogal oud en zou ik de veiligheid niet echt vertrouwen om er zelf in te gaan… Het leukste vond ik het kijken naar de slanke witte vogels (mss soort kraanvogels) die talrijk rondvlogen.

Zondag 3 oktober vertrokken we naar de berg(en) voor een of twee dagen. Op ons busticket stond 10 uur, maar de dame aan het loket had iets van 8 uur 30 gezegd, dus waren we daar al iets voor half 9. Wat heel goed bleek te zijn, want er was een bus van half 9 waar we op mochten. De aankomst was heel hectisch, we kwamen aan ergens bij Qianshan 前山, de voorkant van de berg, maar we wilden naar de achterkant. We volgden maar de stroom mensen en na heel wat zoeken en rondvragen vonden we een busje dat ons naar Houshan 后山 of de achterkant van de berg wilde brengen. We moesten eerst daar een zogenaamd oud dorpje voor we aan de tocht konden beginnen. Denk aan een redelijk laaggelegen berggebied zoals in Zwitserland, hier begonnen we maar op 600 m, met toppen van rond de 2000m. Alleen zijn de paadjes hier totaal niet hetzelfde als in Europese berggebieden, er zijn namelijk overal trappen aangelegd. En er wandelden in ons geval massa’s mensen tegelijk op, wat ook een andere ervaring met zich meebrengt… De natuur is er supermooi met in het begin heel veel watervallen ed toen we langs verschillende bronnen liepen en later heel mooie vergezichten. We hadden echt veel geluk met het weer, we liepen meestal in t-shirt en er waren weinig wolken. Onderweg waren er ook veel kleine pagodeachtige torentjes waar mensen drinken en snacks verkochten, waar we ons vaak tegoed aan dedenJ. In het begin was de tocht nog niet zo zwaar omdat de steile stukken omhoog afgewisseld werden met trappen naar beneden en relatief platte stukken. Maar toen we kozen om niet via het meer te gaan, wat we toen nog niet wisten was dat er een boot over gaat, maar via een andere route naar de top te gaan begon het toch lastig te worden. Het positieve was dat er daar veel minder mensen waren zodat je minder het gevoel hebt ergens aan het aanschuiven te zijn. Vanaf 3 uur in de namiddag begonnen al mensen ons te proberen overtuigen om in hun ‘dorp’ te overnachten. Uiteindelijk bleven we doorgaan tot half 7 ’s avonds, toen het effectief donker begon te worden en we de laatste bus niet meer konden halen.

Onderweg hadden we de top van de wandelweg bereikt op 1700 m, een boeddhistisch klooster waar je medailles kon krijgen omdat je de top had gehaald. We waren best trots op onszelf, 1100 m klimmen in een paar uur is niet niets, ook al is het dan op trappen, het blijft een hele klus. Bij het klooster en de bovenste weg kon je nog heel veel zien van de aardbeving in 2008. Blijkbaar hebben ze in de voorbije twee jaar de weg herbouwd, maar kunnen ze nu pas beginnen aan het klooster, omdat het zonder die weg onbereikbaar was… Ook in het dorpje waar we overnachtten stonden ingestorte en nieuwe gebouwen naast elkaar. En de nieuwe gebouwen waren jammer genoeg helemaal niet zo goed. In onze kamer was er geen warm water in de douchekraan, de druk op het water was ook heel laag, het water was bruin, elektriciteit was ook niet echt goed, maar we hadden toch een dak boven ons hoofd (al was dat duurbetaald). Het was wel leuk om ’s avonds buiten te zitten en nog eens het gevoel te hebben in de bergen te zitten. Alleen was het boven wel heel koud…

De volgende dag gingen we terug naar beneden en opnieuw maakten we geen gebruik van de aanwezige kabelbanen. We konden via een korte weg snel beneden zijn en vertrekken, maar de Lonely Planet vertelde ons dat de andere weg heel erg de moeite waard was, dus gingen we daar op ontdekking. Dat was een goed idee, die weg volgde een klein riviertje en we zagen heel veel prachtige waterpartijen. Na nog een goede 4 uur wandelen kwamen we terug aan bij het semi-oude dorpje waar we een bus vonden die naar Qianshan zou rijden. Dat deed hij dus niet, hij reed naar een busstation in de buurt waar gelukkig wel bussen naar Chengdu waren. Maar het was er superchaotisch, de verkoopsters konden de mensen echt niet in een rij krijgen en de politie moest er zelfs aan te pas komen… Maar tegen de avond waren we veilig terug op de campus na een prachtige trip. Ik zou zeker aan iedereen aanraden om er ook naartoe te gaan!

Op dinsdag 5 oktober hadden we opnieuw een rustdag ingepland en dat was meer dan nodig. Blijkbaar waren we toch wat overmoedig geweest bij het bergwandelen, want we geraakten ons bed bijna niet uit . De volgende twee dagen hadden we superveel last van spierpijn… Maar gelukkig was het een rustdag zou je denken.

Toch hadden we een missie: we wilden naar een Carrefour én naar een Leonidas winkel in het centrum. Volgens het populaire tijdschrift voor buitenlanders Chengdoo zijn er 4 Leonidas winkels in de stad waarvan twee in het centrum. Het deel van het centrum waar we in moesten zijn, kan je een beetje vergelijken met de Meir, maar dan zeker 10 keer groter en een hele wijk. Het was echt zoeken naar een speld in een hooiberg als je naar 1 specifieke winkel wilde gaan, maar als je gewoon komt shoppen is het heerlijk! Alle Europese merken die je kan bedenken zijn daar en de winkels ervan zijn zo sjiek en het is zalig als ze je daarin behandelen alsof je heel rijk bent (wat we mss ook wel zijn hier, we kunnen alles gewoon kopen in die winkels). Dus voor we bij de Carrefour aanbelandden, was er alweer een aantal uren slenteren voorbij gegaan… En de Leonidas winkel die er zou moeten zijn was er helemaal niet. Volgens ons is het tijdschrift verouderd en is die winkel failliet gegaan omdat Chinezen niet zo houden van zoetigheid… Dan gingen we op zoek naar de andere winkel een paar straten verderop. Die bleek er ook niet te zijn, maar wel een dure supermarkt met Cote d’Or en Vandenbulcke, een Belgisch chocolademerk waar ik nog nooit van gehoord had. We stelden ons daar dan maar tevreden mee. We wilden die chocolade trouwens kopen voor Martijns kamergenoot, die voor mij verhuisd is van kamer!

Woensdag 6 oktober hadden we weer een lange reisdag voor de boeg (dachten we). Toen alle andere buitenlanders nog sliepen zaten wij al op de bus richting Sanxingdui 三星堆 (drie sterren heuvel). Op voorhand wisten we dat het een opgravingsplaats was van een heel oude beschaving (2050-1250 v. Chr.) dus verwachten we ruïnes te zien. Maar was een heel moderne aangelegenheid. Zoals Chinezen graag hebben, was het een park waarin twee musea stonden die alle gegevens over de Shu en de Sanxingdui bevatten. We verwachtten iets groots, want er zou een heel dorp/stad blootgelegd zijn, maar het complex was best klein. Toch is het heel belangrijk, want sommige archeologen vinden deze vondst belangrijker dan het terracottaleger! Het is ook wel indrukwekkend om restanten van zo’n oude beschaving te zien en het duidt erop dat er naast de centrale beschaving in China ook op andere plaatsen culturen bestonden. Ze kenden bv al heel vroeg brons en deze opgraving vult een belangrijk gat in de geschiedenis.

Maar na een paar uur hadden we het toch gezien, want het park op zich was niet echt de moeite waard aangezien het meer bruin water had en je het ene eind van de andere kant al kon zien.

Toch was het zeker de moeite waard om dit deel van de Chinese geschiedenis te aanschouwen!

Vandaag, donderdag 7 oktober hebben we nog wat nuttige dingen en het leukste was het avondeten met alle nieuwe vrienden. Op mijn uitnodiging zijn we vis en zeevruchten gaan eten bij een barbecuerestaurantje waar we buiten konden zitten. De vis was wel 60 cm lang en we zagen hem nog zwemmen voor ze hem klaarmaakten… Het is echt wel een leuke bende buitenlanders hier, ik zou hier zonder problemen voor langere tijd kunnen wonenJ, maar natuurlijk kan ik altijd wonen waar Martijn woont

Toch kijk ik er ook al naar uit om terug te gaan naar mijn andere thuis in Nanjing…

07-10-2010 om 17:07 geschreven door Annelies 范爱丽