Annelies in China: het land van de oneindige mogelijkheden...
12-09-2010
Weekendje Shanghai
Na twee weken elk op een andere campus geleefd te hebben, zijn Martijn en ik samen een weekendje naar Shanghai geweest. Wat we zouden doen, maakte niet veel uit, we waren al blij dat we elkaar terugzagen. Nu ben ik net terug en het was echt heerlijk! Na alweer veel gezoek, had ik op voorhand treintickets en wereldexpotickets kunnen kopen en ook nog een paar vrije plaatsen in een hotel kunnen bemachtigen. Na een supersnel uurtje treinen was ik al in Shanghai om 3 uur, nog genoeg tijd dus om relaxed het hotel te zoeken en te wachten tot Martijn om 6 uur zou toekomen met het vliegtuig. Enig probleem: de vlucht had twee uur vertraging. Tegen dan had ik al verschillende stukken van de Bund afgelopen en stond ik al op de foto met oneindig veel Chinezen. Ik had tijd zat, dus voor 1 keer vond ik de Chinezen niet zo irritant die met mij op de foto wilden. De schoonheid van de Bund heb ik ook in al haar glorie kunnen bewonderen bij daglicht, valavond en in het donker. Daarna kwam Martijn eindelijk toe en maakten we nog een romantische wandeling... aan hetzelfde deel van de Bund .
De volgende dag zijn we niet zoals alle Chinezen zot vroeg opgestaan om voor 9 uur aan de ingang van de Wereldexpo te staan, maar hebben we gewoon uitgeslapen zodat we tegen half 1 in de regen toekwamen aan de expo. Als eerste wilde ik direct doorgaan naar het Belgisch paviljoen omdat dat helemaal aan de andere kant van het park is en er daar hopelijk niet zoveel mensen zouden zijn. Martijn wilde eerst nog wat rondkijken bij de ingang, maar toen ik zei dat er frietjes zouden zijn, kon het niet snel genoeg gaan . Onderweg zijn we nog het Nepal-paviljoen binnengegaan omdat Martijns kamergenoot van Nepal is en zelf niet de mogelijkheden heeft om naar de expo te gaan. Voor hem hebben we massa's foto's genomen zodat hij het ook kan meebeleven. Toen we met de bus aankwamen op het Europa-plein, was het al redelijk hard aan het regenen en toen bleek dat bijna iedereen Europese paviljoens wilde zien. De rij voor het Europees en Belgisch paviljoen was heel lang omdat iedereen dat blijkbaar de moeite waard vond om voor aan te schuiven en wss ook omdat de rij droog stond. We hebben dan maar eerst frietjes gegeten die buiten aan een kraam verkocht werden. Ondanks dat de frietjes door Chinezen bereid werden, smaakten ze echt naar superlekkere Belgische frietjes! Onder onze paraplu onder een grote parasol genoten we van elke hap. Omdat het ondertussen heel hard was gaan regenen, bleven we nog een tijdje schuilen.
Toen het wat verminderde, zijn we naar het Nederlandse paviljoen gaan kijken. Daar viel de rij nog mee en schoven we aan. Alleen bleek na ongeveer de helft van de weg afgelegd te hebben, dat het paviljoen gesloten was wegens de regen, het zou te glad zijn om op de wegjes te wandelen... We gingen dan maar terug naar België, waar we redelijk lang aanschoven, maar wel goed geëntertained werden. Aan de ingang kregen we al een lotuskoekje, goed begonnen is half gewonnen . In het Europees deel en vooral in het Belgisch deel voelde ik mij helemaal thuis. Wat een prachige foto's hebben ze daar! Het leek bijna mooier dan in het echt! Ik ben heel trots op ons landje: ook al is er een crisis, toch kunnen we ons goed presenteren naar het buitenland! Naast filmpjes uit verschillende steden, uitleg over bekendheden, heel veel technologische en wetenschappelijke kennis, smurfen en echte diamanten was er ook een chocoladekunstenaar. Dat was wss een van de weinige overgevlogen Belgen. Iedereen vond dat natuurlijk fantastisch en er werd veel chocolade gekocht. Het Belgische paviljoen was wel driekwart van het hele Europees-Belgisch paviljoen: dat hebben we goed gedaan!
Toen was het gelukkig gestopt met regenen en werden we niet meer continu geduwd door Chinese paraplu's. Bij het Nederlandse paviljoen mochten we toen wel naar binnen. Nederland wil volgens mij vooral een sfeer overbrengen met "Happy Street'. Het was ook wel mooi, maar het kon toch mss nog beter... Er was vooral veel moderne kunst te zien (onbekend voor mij), maar ook een paar typische dingen zoals tulpen (jammergenoeg wel valse), koeien, schapen, klompen ed. Het was wel heel leuk om poffertjes te eten en een praatje te slaan met een paar Hollanders .
Ondertussen waren er al heel wat uren voorbijgegleden. Alle andere Europese paviljoens hebben we van de buitenkant bekeken en uitgebreid gefotografeerd. Bijna overal stonden hele lange rijen en we kunnen later gewoon de landen zelf nog bezoeken. Martijn wilde heel graag nog het paviljoen van Guatemala bezoeken en daar gingen we dus naartoe. Het kleine paviljoen had best nog wat te bieden, vooral door een filmpje over de plaats waar Martijn gewoond heeft en door veel lokale dingen tentoon te stellen. Als allerlaatste bezochten we nog het paviljoen van Australië omdat ik heel benieuwd was wat daar te zien zou zijn en omdat ik Martijn graag de pracht ervan wilde tonen. Het paviljoen was echt prachtig en het hoogtepunt was een film op een gigantisch rond 3D-scherm. Er was ook een grote zaal waar net een optreden bezig was. Het was echt gezellig om daar uit te rusten en avondeten te eten. Onderweg waren we ook toevallig een leuke stoet tegengekomen. Het was een soort van Disney-stoet met allerlei prachtige wagens.
Op het kaartje stond dat het park tot 24 uur 's nachts open was, dus om 22 uur wilden we nog even naar de schurkenstaten gaan kijken. Martijn was vooral benieuwd wat Noord-Korea van zichzelf zou laten zien. Maar jammergenoeg begonnen de meeste paviljoens al te sluiten. We hebben dan nog wat foto's gemaakt van de buitenkant van enkele paviljoens, maar de lichten gingen ook al uit, dus zo mooi zag het er al niet meer uit. Vermoeid van uren rondwandelen gingen we dan tevreden terug weg. Aan de ingang/uitgang zagen we nog dat China weer een eigen systeem had voor zijn paviljoen: je kon alleen om 9 uur 's morgens een voucher bekomen aan de ingang om later op de dag binnen te gaan... Daarom dat al die Chinezen zo zot vroeg opstaan om er zeker op tijd te zijn... Voor mij was het bezoeken van de wereldexpo zeker de moeite waard. Er was veel volk, maar langer dan 1 uur hoefden we nooit aan te schuiven. Wss ga ik zelfs nog eens terug met Line en Amanda in het weekend van 15 oktober...
De laatste dag van ons weekendje samen was vooral veel te kort. We genoten nog eens van het Chinese ontbijt, deden nog een ochtendwandelingetje op de Bund en zagen nog wat meer van Shanghai in de regen...
Ik hou nu alleszins van Shanghai, al is het niet zeker of het door de stad zelf of door de omstandigheden komt
.
. Onderweg zijn we nog het Nepal-paviljoen binnengegaan omdat Martijns kamergenoot van Nepal is en zelf niet de mogelijkheden heeft om naar de expo te gaan. Voor hem hebben we massa's foto's genomen zodat hij het ook kan meebeleven.
. In het Europees deel en vooral in het Belgisch deel voelde ik mij helemaal thuis. Wat een prachige foto's hebben ze daar! Het leek bijna mooier dan in het echt! Ik ben heel trots op ons landje: ook al is er een crisis, toch kunnen we ons goed presenteren naar het buitenland! Naast filmpjes uit verschillende steden, uitleg over bekendheden, heel veel technologische en wetenschappelijke kennis, smurfen en echte diamanten was er ook een chocoladekunstenaar. Dat was wss een van de weinige overgevlogen Belgen. Iedereen vond dat natuurlijk fantastisch en er werd veel chocolade gekocht. Het Belgische paviljoen was wel driekwart van het hele Europees-Belgisch paviljoen: dat hebben we goed gedaan!
