Annelies in China: het land van de oneindige mogelijkheden...
07-10-2010
Nationale vakantieweek in Chengdu
Ondertussen heb ik heel wat gezien in en rond Chengdu en ik zal alles kort proberen vertellen.
Woensdagavond (29/09) hadden we een heel reisprogramma uitgedokterd. Alleen bleek dat we een bus zouden moeten nemen in een ver busstation om 6.30 s morgens. En aangezien we geen zin hadden om al moe te zijn bij het vertrek, kozen we om pas een dag later te vertrekken.
Na lekker lang slapen op donderdag besloten we al eens te gaan informeren voor bustickets. In het langeafstandsbusstation (wat later 1 van de vele bleek te zijn) kregen we te horen dat de bussen naar onze eerste bestemming de komende drie dagen allemaal volgeboekt waren. We konden alleen nog de bus nemen naar Kangding, maar dan wisten we niet of we daar wel weg zouden geraken. Uiteindelijk besloten we dan maar om onze plannen te wijzigen en zoals de meeste studenten dichtbij huis te blijven...
Omdat we toch geen druk schema meer hadden, konden we met de buitenlanders waar Martijn vaak mee optrekt uitgaan. Eerst gingen we naar Panam(e), een bekende bar bij buitenlanders, waar we gezellig cocktails dronken op het terras. In mijn geval tenminste, een paar anderen probeerden eerder snel dronken te worden. Daarna gingen we naar Muse, een club in de straat dichtbij de campus die net geopend is. Chinese clubs zijn echt vreemd ivm uitgaansgelegenheden bij ons. In Chinese clubs gaat het vooral om drinken en tonen hoeveel geld je hebt, terwijl het bij ons normaal toch gaat om dansen. In Muse waren er verschillende verdiepingen waar de tafels duurder werden hoe hoger je ging. Je betaalt inderdaad per tafel, ofwel, je moet voor een bedrag drank kopen als je toekomt. Heel veel tafels staan dus echt vol met flesjes drank, waardoor iedereen natuurlijk (te) veel drinkt. Het vreemde is vooral dat iedereen bij zijn eigen tafel blijft staan. Alleen sommigen die heel zat zijn, gaan gek staan doen op het podium, wat dansen genoemd zou kunnen worden. Maar wij deden niet mee aan het Chinese systeem: we gingen gewoon dansen waar we wilden, zonder een tafel te betalenJ. Maar ik vond toch dat er een bizarre sfeer was en na een paar uurtjes zijn we maar weggegaan
Vrijdag gingen we met een nieuw plan naar het busstation waar we na relatief kort wachten twee tickets bemachtigden: naar Qingchengshan 青城山 op zondag en naar Sanxingdui 三星堆 op woensdag. Blij dat die stap dan toch gezet was, gingen we met de rest gaan eten in Grandmas Kitchen. Het is een restaurant met Westerse dingen dat ik echt kan aanraden, ze hebben er heerlijke appeltaart, pannenkoeken, salades, Het was wel grappig dat zij aan het ontbijten waren en wij al aan het middageten. Normaal was er gepland om met zn allen naar Du Fus Cottage te gaan, maar de rest had blijkbaar nood aan nog meer rust. Dus gingen wij maar met zijn tweetjes, wat zeer gezellig was J. Du Fus Cottage is een plaats in Chengdu waar de beroemde dichter uit de Tang-dynastie (618-907) vier jaar geleefd heeft en waar hij toen 250 gedichten schreef die nu nog bekend zijn. Hij heeft er zelf verschillende paviljoens gebouwd en het lijkt mij wel een leuke plaats om rustig wat gedichten te schrijven. Nu is het een soort park met groen, water en veel gebouwen met verwijzingen naar het leven van Du Fu. Er staan natuurlijk veel standbeelden en er zijn ook hele oude versies van zijn werken te zien. Het is best een leuke plaats om een paar uur door te brengen, al is het voor mensen zonder kennis over Du Fu waarschijnlijk een niet zo spectaculair park. Het was wel leuk om eens een ander deel van Chengdu te ontdekken.
Zaterdag 2 oktober gebruikten we dan maar om nog meer gewone dingen te doen zoals uitslapen, studeren, in de Lonely Planet lezen, en bereidden we ons voor op de tocht naar de berg(en) de komende dag. In de vooravond gingen we nog naar het River Viewing Park 望江公园 dat net naast de universiteitscampus ligt en redelijk bekend is. Bij de plaatselijke bevolking staat het ook bekend als het bamboepark omdat er zoals in alle parken hier veel bamboe groeit. Een klein deel van het park met de gebouwen was al gesloten, maar we hebben al veel gelijkaardige gebouwen gezien, dus dat was niet echt een probleem. Het is wel nog een leuk park, met niet alleen brede geasfalteerde wegen, maar ook kleine weggetjes in het groen. En er staan zelfs een aantal kermisattracties zoals botsautos, een piratenschip, een kleine achtbaan ed, alleen lijken mij die dingen nogal oud en zou ik de veiligheid niet echt vertrouwen om er zelf in te gaan Het leukste vond ik het kijken naar de slanke witte vogels (mss soort kraanvogels) die talrijk rondvlogen.
Zondag 3 oktober vertrokken we naar de berg(en) voor een of twee dagen. Op ons busticket stond 10 uur, maar de dame aan het loket had iets van 8 uur 30 gezegd, dus waren we daar al iets voor half 9. Wat heel goed bleek te zijn, want er was een bus van half 9 waar we op mochten. De aankomst was heel hectisch, we kwamen aan ergens bij Qianshan 前山, de voorkant van de berg, maar we wilden naar de achterkant. We volgden maar de stroom mensen en na heel wat zoeken en rondvragen vonden we een busje dat ons naar Houshan 后山 of de achterkant van de berg wilde brengen. We moesten eerst daar een zogenaamd oud dorpje voor we aan de tocht konden beginnen. Denk aan een redelijk laaggelegen berggebied zoals in Zwitserland, hier begonnen we maar op 600 m, met toppen van rond de 2000m. Alleen zijn de paadjes hier totaal niet hetzelfde als in Europese berggebieden, er zijn namelijk overal trappen aangelegd. En er wandelden in ons geval massas mensen tegelijk op, wat ook een andere ervaring met zich meebrengt De natuur is er supermooi met in het begin heel veel watervallen ed toen we langs verschillende bronnen liepen en later heel mooie vergezichten. We hadden echt veel geluk met het weer, we liepen meestal in t-shirt en er waren weinig wolken. Onderweg waren er ook veel kleine pagodeachtige torentjes waar mensen drinken en snacks verkochten, waar we ons vaak tegoed aan dedenJ. In het begin was de tocht nog niet zo zwaar omdat de steile stukken omhoog afgewisseld werden met trappen naar beneden en relatief platte stukken. Maar toen we kozen om niet via het meer te gaan, wat we toen nog niet wisten was dat er een boot over gaat, maar via een andere route naar de top te gaan begon het toch lastig te worden. Het positieve was dat er daar veel minder mensen waren zodat je minder het gevoel hebt ergens aan het aanschuiven te zijn. Vanaf 3 uur in de namiddag begonnen al mensen ons te proberen overtuigen om in hun dorp te overnachten. Uiteindelijk bleven we doorgaan tot half 7 s avonds, toen het effectief donker begon te worden en we de laatste bus niet meer konden halen.
Onderweg hadden we de top van de wandelweg bereikt op 1700 m, een boeddhistisch klooster waar je medailles kon krijgen omdat je de top had gehaald. We waren best trots op onszelf, 1100 m klimmen in een paar uur is niet niets, ook al is het dan op trappen, het blijft een hele klus. Bij het klooster en de bovenste weg kon je nog heel veel zien van de aardbeving in 2008. Blijkbaar hebben ze in de voorbije twee jaar de weg herbouwd, maar kunnen ze nu pas beginnen aan het klooster, omdat het zonder die weg onbereikbaar was Ook in het dorpje waar we overnachtten stonden ingestorte en nieuwe gebouwen naast elkaar. En de nieuwe gebouwen waren jammer genoeg helemaal niet zo goed. In onze kamer was er geen warm water in de douchekraan, de druk op het water was ook heel laag, het water was bruin, elektriciteit was ook niet echt goed, maar we hadden toch een dak boven ons hoofd (al was dat duurbetaald). Het was wel leuk om s avonds buiten te zitten en nog eens het gevoel te hebben in de bergen te zitten. Alleen was het boven wel heel koud
De volgende dag gingen we terug naar beneden en opnieuw maakten we geen gebruik van de aanwezige kabelbanen. We konden via een korte weg snel beneden zijn en vertrekken, maar de Lonely Planet vertelde ons dat de andere weg heel erg de moeite waard was, dus gingen we daar op ontdekking. Dat was een goed idee, die weg volgde een klein riviertje en we zagen heel veel prachtige waterpartijen. Na nog een goede 4 uur wandelen kwamen we terug aan bij het semi-oude dorpje waar we een bus vonden die naar Qianshan zou rijden. Dat deed hij dus niet, hij reed naar een busstation in de buurt waar gelukkig wel bussen naar Chengdu waren. Maar het was er superchaotisch, de verkoopsters konden de mensen echt niet in een rij krijgen en de politie moest er zelfs aan te pas komen Maar tegen de avond waren we veilig terug op de campus na een prachtige trip. Ik zou zeker aan iedereen aanraden om er ook naartoe te gaan!
Op dinsdag 5 oktober hadden we opnieuw een rustdag ingepland en dat was meer dan nodig. Blijkbaar waren we toch wat overmoedig geweest bij het bergwandelen, want we geraakten ons bed bijna niet uit . De volgende twee dagen hadden we superveel last van spierpijn Maar gelukkig was het een rustdag zou je denken.
Toch hadden we een missie: we wilden naar een Carrefour én naar een Leonidas winkel in het centrum. Volgens het populaire tijdschrift voor buitenlanders Chengdoo zijn er 4 Leonidas winkels in de stad waarvan twee in het centrum. Het deel van het centrum waar we in moesten zijn, kan je een beetje vergelijken met de Meir, maar dan zeker 10 keer groter en een hele wijk. Het was echt zoeken naar een speld in een hooiberg als je naar 1 specifieke winkel wilde gaan, maar als je gewoon komt shoppen is het heerlijk! Alle Europese merken die je kan bedenken zijn daar en de winkels ervan zijn zo sjiek en het is zalig als ze je daarin behandelen alsof je heel rijk bent (wat we mss ook wel zijn hier, we kunnen alles gewoon kopen in die winkels). Dus voor we bij de Carrefour aanbelandden, was er alweer een aantal uren slenteren voorbij gegaan En de Leonidas winkel die er zou moeten zijn was er helemaal niet. Volgens ons is het tijdschrift verouderd en is die winkel failliet gegaan omdat Chinezen niet zo houden van zoetigheid Dan gingen we op zoek naar de andere winkel een paar straten verderop. Die bleek er ook niet te zijn, maar wel een dure supermarkt met Cote dOr en Vandenbulcke, een Belgisch chocolademerk waar ik nog nooit van gehoord had. We stelden ons daar dan maar tevreden mee. We wilden die chocolade trouwens kopen voor Martijns kamergenoot, die voor mij verhuisd is van kamer!
Woensdag 6 oktober hadden we weer een lange reisdag voor de boeg (dachten we). Toen alle andere buitenlanders nog sliepen zaten wij al op de bus richting Sanxingdui 三星堆 (drie sterren heuvel). Op voorhand wisten we dat het een opgravingsplaats was van een heel oude beschaving (2050-1250 v. Chr.) dus verwachten we ruïnes te zien. Maar was een heel moderne aangelegenheid. Zoals Chinezen graag hebben, was het een park waarin twee musea stonden die alle gegevens over de Shu en de Sanxingdui bevatten. We verwachtten iets groots, want er zou een heel dorp/stad blootgelegd zijn, maar het complex was best klein. Toch is het heel belangrijk, want sommige archeologen vinden deze vondst belangrijker dan het terracottaleger! Het is ook wel indrukwekkend om restanten van zon oude beschaving te zien en het duidt erop dat er naast de centrale beschaving in China ook op andere plaatsen culturen bestonden. Ze kenden bv al heel vroeg brons en deze opgraving vult een belangrijk gat in de geschiedenis.
Maar na een paar uur hadden we het toch gezien, want het park op zich was niet echt de moeite waard aangezien het meer bruin water had en je het ene eind van de andere kant al kon zien.
Toch was het zeker de moeite waard om dit deel van de Chinese geschiedenis te aanschouwen!
Vandaag, donderdag 7 oktober hebben we nog wat nuttige dingen en het leukste was het avondeten met alle nieuwe vrienden. Op mijn uitnodiging zijn we vis en zeevruchten gaan eten bij een barbecuerestaurantje waar we buiten konden zitten. De vis was wel 60 cm lang en we zagen hem nog zwemmen voor ze hem klaarmaakten Het is echt wel een leuke bende buitenlanders hier, ik zou hier zonder problemen voor langere tijd kunnen wonenJ, maar natuurlijk kan ik altijd wonen waar Martijn woont
Toch kijk ik er ook al naar uit om terug te gaan naar mijn andere thuis in Nanjing
Ervaringen in Chengdu: mensen ontmoeten, panda's kijken, lessen volgen,...
Na ongeveer een hele dag onderweg zijn, kwam ik op 22 september aan in Chengdu. Dezelfde avond was er al een soort verjaardagsfeestje waar ik verwacht werd. Martijn had veel over mij verteld en iedereen wilde mij graag ontmoeten. Het 'verjaardagsfeestje' bestond uit het eten van een slechte taart, cadeautjes uitdelen en gaan eten in Peter's Tex Mex. Nastja zelf, de jarige, was nogal verlegen, maar de rest van de groep was heel leuk en grappig. Het was ook leuk om nog eens echte Italiaanse pasta te eten ipv altijd de Chinese noedels. Na het eten ging de rest nog naar een van de vele clubs dichtbij de campus, maar daar was ik toch te moe voor...
Donderdag wilde een Chinese vriendin ons iets tonen in Chengdu om samen het maanfestival te vieren. Blijkbaar gaan jonge Chinezen gewoon met hun vrienden leuke dingen doen tijdens het maanfestival omdat hun familie meestal te ver weg is om in 3 dagen naartoe te gaan. Omdat Martijn mij meenam, had zij ook een vriendin meegenomen, zo gingen we dus met zn vieren een uur in de bus naar Huanglongxi, een dorp dat de oude stad van Chengdu genoemd wordt. Tegenwoordig is het daar heel toeristisch: veel zogenaamd oude huizen, toeristische winkeltjes en veel volk. Maar het was echt wel leuk om daar een tijdje rond te lopen. Alleen jammer dat de laatste bus al om 6 uur was zodat we geen tijd meer hadden om met een boot naar een tempel te varen Het was wel heel leuk om samen met Chinezen rond te lopen: ze kennen de weg en we konden Chinees praten! s Avonds hebben wij hen nog getrakteerd op een etentje en dat was ook heel gezellig.
Vrijdag gingen we eindelijk naar het dichtstbijzijnde giant panda breeding research centre, want Chengdu is toch wel de stad van de pandas! Volgens de Lonely Planet worden de pandas om 9.30 gevoederd en slapen ze daarna de hele dag, dus daar wilden we (ik vooral) bij zijn. Veel te vroeg zijn we daarvoor opgestaan en relatief vroeg aangekomen om dan te horen te krijgen dat de pandas tegenwoordig binnen gevoerd worden en dat je dat niet kan zien Maar niet getreurd, er waren nog genoeg pandas te zien: van babys tot oude pandas, we hebben het allemaal gezien en er oneindig veel fotos van gemaakt. Vooral de babypandas waren superschattig, sommige waren maar een paar weken oud! En de oudste pandas deden inderdaad niet veel meer dan slapen, maar de jongere deden toch pogingen tot actief zijn . Het park zelf was gelukkig niet zo groot als het leek op de kaart, dus konden we alles zelf wandelen. Er was ook een meer en de natuur was ook heel mooi met veel bloemen en grote vlinders. En natuurlijk waren er ook ontelbaar veel winkeltjes met pandas in alle soorten en maten Tegen de avond had ik dan ook genoeg pandas gezien voor een tijdje, maar het is zeker de moeite om te bezoeken!
Zaterdag begonnen hier in Chengdu de lessen al terug, want echte vakantie is hier schaars, meestal moet je vakantiedagen in het weekend inhalen. Uit nieuwsgierigheid ben ik met Martijn meegegaan naar een paar echte Chinese lessen (=die Chinese studenten normaal volgen) op de andere campus. Naar de les gaan is al een hele opgave: eerst 20 min. wandelen naar de bushalte, dan wachten, dan 25 min. op de bus, in totaal zon uur. De eerste les over cultuur was nog best te verstaan, maar de tweede les in de namiddag over journalistiek was heel moeilijk. De leerkracht las vooral slides af en gebruikte moeilijke Chinese termen. Zondag ging ik in de namiddag nog eens mee naar een les en dat was de moeilijkste Chinese les die ik ooit gevolgd heb. Oa omdat het Chinees moeilijk was, maar ook aan de inhoud viel geen touw vast te knopen. We zijn maar in de pauze weggegaan en Martijn besloot om dat vak maar beter niet te kiezen. Al deze vakken zijn sowieso veel moeilijker dan de vakken die ik in Nanjing volg omdat het niet alleen om de taal gaat, maar je de inhoud ook echt moet kennen
Zondagavond was er nog iemand jarig: de Amerikaanse Amanda. Daarom gingen we 's avonds weer met z'n allen eten, deze keer naar de 'Bookworm', haar favoriete plaats. Het is ook een geweldige plaats: vol Engelse boeken die je kan lenen en die een mooi decor vormen en met allerlei echt Westers eten, al zou ik het echte Amerikaanse eten niet zo hoogstaand willen noemen. We hebben daar een hele tijd gezeten, gepraat, in boeken gebladerd en naar mensen gekeken . Toch nog een ontspannende avond na al die inspannende lessen!
Maandag en vandaag, dinsdag ben ik maar naar 1 les meegeweest, de les 综合汉语, een gelijkaardige les die ik ook in Nanjing volg. Ook al is het systeem van niveau's hier anders en als je het zou omzetten zou het niveau hier hoger zijn, toch was het ongeveer hetzelfde als in mijn klas. Maar aan de taalvakken in de voormiddag hecht Martijn toch niet zoveel belang omdat hij vaak niet kan gaan en ook nooit tijd heeft om iets voor te bereiden. De leerkracht was wel vriendelijk tegen mij en de les viel ook wel mee, vooral omdat het maar anderhalf uur is en niet de hele voormiddag zoals bij ons in Nanjing... De rest van de tijd gisteren en vandaag heb ik vooral gestudeerd, want in Nanjing gaan de lessen natuurlijk ook gewoon door. En aangezien iedereen in mijn klas altijd alles goed voorbereid en bestudeert achteraf gaan de lessen nogal snel vooruit... Gelukkig kan ik ook al dromen van de volgende trip. Donderdag begint hier de nationale feestweek (vrij vertaald ) al en gisteren hebben we de Lonely Planet uitgebreid uitgepluisd. Wss gaan we naar een gletsjergebied, al is het nog niet duidelijk hoe het bereikbaar is... Het zal alleszins weer een spannende ervaring worden! En vanavond is er nog een diner gepland voor alle buitenlandse studenten in een superdeftig restaurant waar ik met mijn nieuwe 'vrienden' naartoega. Tot nu toe heeft nog niemand gemerkt dat ik niet echt hier studeer (dus betaal ik niet om te overnachten) en wss zal dat vanavond ook niet opvallen
Sinds gisteren hangen er overal brieven met de uitnodiging om samen het maanfestival te vieren. Het zou gaan over 'games' en er zou gelegenheid zijn om Chinezen te ontmoeten.
Nieuwsgierig als we zijn, gaan we op het opgegeven tijdstip naar het grote grasveld voor ons lesgebouw. Wat we daar zien is nogal teleurstellend, een groep Aziaten en niets van tenten ofzo dat duidt op een activiteit. Iedereen krijgt een armbandje in een kleur, wss om ons later in groepen te verdelen. De organisatie is sowieso al niet wat het zou kunnen zijn: iedereen staat wat onwennig naar elkaar te kijken, maar niemand doet iets. Na minstens een kwartier begint het typische praatje van de presentatoren dat ongeveer zo klinkt in vertaling: "We zijn zo blij dat jullie hier zo talrijk aanwezig zijn! We hopen dat jullie hier de tijd van jullie leven beleven! Het zal een onvergetelijke ervaring worden! De festiviteiten van het maanfestival zijn geopend!" De setting is niet ideaal gekozen: in het hoge gras zitten veel insecten en het is in de brandende zon. Iedereen staat dus maar een beetje in een halve cirkel te wachten op wat komen gaat. Dan komen drie meisjes een modern dansje doen wat best nog sjiek is. Daarna zingt een meisje een typisch Chinees zeemzoet liedje en dan komt nog een ander met hetzelfde concept.
Maar dan komen de aangekondige 'games' eraan. De presentatoren zijn er zeer enthousiast over. Eerst is er een soort stoelendans: een hele mensen lopen in een cirkel en dan wordt er een getal gezegd en dan moet je per zoveel gaan staan. Wie overblijft, moet een liedje zingen. Als dit in een jeugdbeweging zou gespeeld worden, zou het best nog leuk zijn, maar hier waren er maar een paar mensen die meededen en heel veel mensen die stonden te kijken. Op die manier wordt het nogal schaamtelijk. Het tweede spelletje, waar ik wel aan meegedaan heb, is per twee met elk een been aan elkaar gebonden, een rondje rond een stoel lopen. Het probeem hierbij was dat je aan elkaar gebonden werd met slingers. Na één stap gaat dat natuurlijk al los. Als beloning voor je deelname kreeg je wat maancakejes, deelname is waar het hier om gaat . Daarna begonnen weer allerlei mensen te zingen en muziek te spelen.
Ondertussen vroeg een Chinese mij om een interview te geven over het fantastische midherfstfestival. Een interview wil ik wel geven, maar ze moeten niet verwachten dat ik ga bejubelen hoe geweldig hun activiteit wel is. Ik zeg dus gewoon mijn gematigde mening over de festiviteiten (wat ze wss niet zullen gebruiken) en daarna wens ik iedereen een prettig maanfestival/midherfstfestival in het Chinees en in het Nederlands. Dat vonden ze natuurlijk wel leuk.
Uiteindelijk was het wel nog een grappige ervaring, maar echt leuk kan je het niet noemen. En veel Chinezen heb ik ook niet leren kennen, behalve dan de Chinese 'journaliste'. Het is wel weer een interessante ervaring!
Nu heb ik nog een klein uurtje om een tekst van 250 karakters te schrijven over een ervaring met dieren. Iets wat ik al lang uitgesteld heb... Gelukkig is er om half 8 terug Zumba. Geen Zumba zoals we in België kennen, maar eerder een leraar proberen nadoen die een eigen snel dansje uitvoert. Je zweet er alleszins van en het is best grappig om de leraar te zien dansen. Het wordt dus weer een heel normale avond :-p
Na twee weken elk op een andere campus geleefd te hebben, zijn Martijn en ik samen een weekendje naar Shanghai geweest. Wat we zouden doen, maakte niet veel uit, we waren al blij dat we elkaar terugzagen. Nu ben ik net terug en het was echt heerlijk! Na alweer veel gezoek, had ik op voorhand treintickets en wereldexpotickets kunnen kopen en ook nog een paar vrije plaatsen in een hotel kunnen bemachtigen. Na een supersnel uurtje treinen was ik al in Shanghai om 3 uur, nog genoeg tijd dus om relaxed het hotel te zoeken en te wachten tot Martijn om 6 uur zou toekomen met het vliegtuig. Enig probleem: de vlucht had twee uur vertraging. Tegen dan had ik al verschillende stukken van de Bund afgelopen en stond ik al op de foto met oneindig veel Chinezen. Ik had tijd zat, dus voor 1 keer vond ik de Chinezen niet zo irritant die met mij op de foto wilden. De schoonheid van de Bund heb ik ook in al haar glorie kunnen bewonderen bij daglicht, valavond en in het donker. Daarna kwam Martijn eindelijk toe en maakten we nog een romantische wandeling... aan hetzelfde deel van de Bund .
De volgende dag zijn we niet zoals alle Chinezen zot vroeg opgestaan om voor 9 uur aan de ingang van de Wereldexpo te staan, maar hebben we gewoon uitgeslapen zodat we tegen half 1 in de regen toekwamen aan de expo. Als eerste wilde ik direct doorgaan naar het Belgisch paviljoen omdat dat helemaal aan de andere kant van het park is en er daar hopelijk niet zoveel mensen zouden zijn. Martijn wilde eerst nog wat rondkijken bij de ingang, maar toen ik zei dat er frietjes zouden zijn, kon het niet snel genoeg gaan . Onderweg zijn we nog het Nepal-paviljoen binnengegaan omdat Martijns kamergenoot van Nepal is en zelf niet de mogelijkheden heeft om naar de expo te gaan. Voor hem hebben we massa's foto's genomen zodat hij het ook kan meebeleven. Toen we met de bus aankwamen op het Europa-plein, was het al redelijk hard aan het regenen en toen bleek dat bijna iedereen Europese paviljoens wilde zien. De rij voor het Europees en Belgisch paviljoen was heel lang omdat iedereen dat blijkbaar de moeite waard vond om voor aan te schuiven en wss ook omdat de rij droog stond. We hebben dan maar eerst frietjes gegeten die buiten aan een kraam verkocht werden. Ondanks dat de frietjes door Chinezen bereid werden, smaakten ze echt naar superlekkere Belgische frietjes! Onder onze paraplu onder een grote parasol genoten we van elke hap. Omdat het ondertussen heel hard was gaan regenen, bleven we nog een tijdje schuilen.
Toen het wat verminderde, zijn we naar het Nederlandse paviljoen gaan kijken. Daar viel de rij nog mee en schoven we aan. Alleen bleek na ongeveer de helft van de weg afgelegd te hebben, dat het paviljoen gesloten was wegens de regen, het zou te glad zijn om op de wegjes te wandelen... We gingen dan maar terug naar België, waar we redelijk lang aanschoven, maar wel goed geëntertained werden. Aan de ingang kregen we al een lotuskoekje, goed begonnen is half gewonnen . In het Europees deel en vooral in het Belgisch deel voelde ik mij helemaal thuis. Wat een prachige foto's hebben ze daar! Het leek bijna mooier dan in het echt! Ik ben heel trots op ons landje: ook al is er een crisis, toch kunnen we ons goed presenteren naar het buitenland! Naast filmpjes uit verschillende steden, uitleg over bekendheden, heel veel technologische en wetenschappelijke kennis, smurfen en echte diamanten was er ook een chocoladekunstenaar. Dat was wss een van de weinige overgevlogen Belgen. Iedereen vond dat natuurlijk fantastisch en er werd veel chocolade gekocht. Het Belgische paviljoen was wel driekwart van het hele Europees-Belgisch paviljoen: dat hebben we goed gedaan!
Toen was het gelukkig gestopt met regenen en werden we niet meer continu geduwd door Chinese paraplu's. Bij het Nederlandse paviljoen mochten we toen wel naar binnen. Nederland wil volgens mij vooral een sfeer overbrengen met "Happy Street'. Het was ook wel mooi, maar het kon toch mss nog beter... Er was vooral veel moderne kunst te zien (onbekend voor mij), maar ook een paar typische dingen zoals tulpen (jammergenoeg wel valse), koeien, schapen, klompen ed. Het was wel heel leuk om poffertjes te eten en een praatje te slaan met een paar Hollanders .
Ondertussen waren er al heel wat uren voorbijgegleden. Alle andere Europese paviljoens hebben we van de buitenkant bekeken en uitgebreid gefotografeerd. Bijna overal stonden hele lange rijen en we kunnen later gewoon de landen zelf nog bezoeken. Martijn wilde heel graag nog het paviljoen van Guatemala bezoeken en daar gingen we dus naartoe. Het kleine paviljoen had best nog wat te bieden, vooral door een filmpje over de plaats waar Martijn gewoond heeft en door veel lokale dingen tentoon te stellen. Als allerlaatste bezochten we nog het paviljoen van Australië omdat ik heel benieuwd was wat daar te zien zou zijn en omdat ik Martijn graag de pracht ervan wilde tonen. Het paviljoen was echt prachtig en het hoogtepunt was een film op een gigantisch rond 3D-scherm. Er was ook een grote zaal waar net een optreden bezig was. Het was echt gezellig om daar uit te rusten en avondeten te eten. Onderweg waren we ook toevallig een leuke stoet tegengekomen. Het was een soort van Disney-stoet met allerlei prachtige wagens.
Op het kaartje stond dat het park tot 24 uur 's nachts open was, dus om 22 uur wilden we nog even naar de schurkenstaten gaan kijken. Martijn was vooral benieuwd wat Noord-Korea van zichzelf zou laten zien. Maar jammergenoeg begonnen de meeste paviljoens al te sluiten. We hebben dan nog wat foto's gemaakt van de buitenkant van enkele paviljoens, maar de lichten gingen ook al uit, dus zo mooi zag het er al niet meer uit. Vermoeid van uren rondwandelen gingen we dan tevreden terug weg. Aan de ingang/uitgang zagen we nog dat China weer een eigen systeem had voor zijn paviljoen: je kon alleen om 9 uur 's morgens een voucher bekomen aan de ingang om later op de dag binnen te gaan... Daarom dat al die Chinezen zo zot vroeg opstaan om er zeker op tijd te zijn... Voor mij was het bezoeken van de wereldexpo zeker de moeite waard. Er was veel volk, maar langer dan 1 uur hoefden we nooit aan te schuiven. Wss ga ik zelfs nog eens terug met Line en Amanda in het weekend van 15 oktober...
De laatste dag van ons weekendje samen was vooral veel te kort. We genoten nog eens van het Chinese ontbijt, deden nog een ochtendwandelingetje op de Bund en zagen nog wat meer van Shanghai in de regen...
Ik hou nu alleszins van Shanghai, al is het niet zeker of het door de stad zelf of door de omstandigheden komt
Een kamer toegewezen krijgen in 'Nanshan Expert Building'
Tijdens een ontzettend chaotische aankomst ga ik met al mijn bagage naar de receptie van het hotel met de naam 'Nanshan Expert Building'. Ze vragen of ik met een Russische op de kamer wil en hoewel ik vooral negatieve herinneringen heb aan Russinnen, wil ik mijn toekomstige kamergenote niet met vooroordelen tegemoet treden en zeg ik ja. Zo gezegd, zo gedaan, ik krijg een kamer toegewezen waar al een Russin inzit.
Een Chinese studente die met mij meegaat zegt dat de kamer 1 van de grootste van het hele hotel is omdat er vroeger leerkrachten met hun hele gezin inzaten. De kamer bestaat uit een eigen keukentje, een eigen badkamertje, een tussenkamer met veel ruimte en een gewone kamer met twee bedden ed. Het ziet er allemaal goed uit en ik zet mijn bagage in de tussenkamer. Het enige wat vreemd is, is dat er overal spullen staan. In de keuken staat afwas, in de tussenkamer staan minstens 6 tassen bagage en in de slaapkamer zijn alle twee de bedden gedekt met beddengoed dat er persoonlijk uitziet. Ook de twee bureaus liggen vol boeken en persoonlijke spullen. Als ik later in de kasten kijk, zie ik dat ook alle kasten voor twee personen vol zijn. Ook al vind ik die situatie vreemd, veel tijd om erover na te denken heb ik niet. Line vertelt mij namelijk dat er in een kamer normaal alleen een matras is en geen beddengoed. Aangezien zij 's avonds aangekomen was, had zij ook een miserabele nacht achter de rug zonder beddengoed. We zijn dan maar meteen naar de Carrefour gegaan om veel belangrijke dingen aan te schaffen zoals beddengoed, maar ook kapstokken, een soort droogrek,...
Als we terug zijn, wil ik mij toch mijn bed opmaken met mijn eigen spullen om daarna eindelijk wat slaap te kunnen inhalen. Maar terwijl ik zit te tobben over wat te doen met de spullen die al op bed liggen, komt Line er al aan om samen te gaan eten. We gaan naar een heerlijk restaurantje en daarna heb ik echt tijd om wat uit te pakken. Ik besluit dat ik dan maar alle spullen van het ene bed op het andere zal leggen en bij de ene kast en het ene bureau hetzelfde zal doen. Maar hoe meer ik alle spullen bekijk, hoe meer ik denk dat er al twee personen in die kamer leven. Ik ga dan maar terug naar de receptie om te vragen om er zeker maar 1 iemand in die kamer zit. En wat blijkt... De receptioniste vraagt mijn kamernummer en noemt een naam die de mijne zou moeten zijn, maar het is de naam van iemand anders. Dan begint die receptioniste (die blijkbaar hoog in rang is) de andere receptioniste uit te schelden omdat ze mij die kamer toegewezen heeft. Ik begrijp er eerst niets van en dan blijkt dat er helemaal geen Russische inzit, maar een Australische die voor beide bedden betaald heeft. Ik kan dus onmogelijk in die kamer intrekken! Er worden verontschuldigingen aangeboden en ik moet verhuizen.
Op datzelfde moment zit er net een Amerikaanse met blijkbaar niet zo'n hoog niveau van Chinees hetzelfde gesprek te voeren met een receptioniste als ik in het begin, maar dan: wil je met een Koreaanse op de kamer? Maar de Amerikaanse had het Chinees niet goed verstaan en zei: 'Nee, ik ben niet Koreaans, ik ben Amerikaans!' De receptioniste dacht dan dat ze niet met een Koreaanse op de kamer wilde. Miscommunicatie dus. Ondertussen zat ik daar en kon ik gemakkelijk met de Amerikaanse in het Engels communiceren en toen kwam de receptioniste op het idee om ons samen op een kamer te zetten. Dat leek voor ons allebei een goede oplossing. De culturen van Europe en Amerika liggen toch relatief dicht bij elkaar. Terwijl ik mijn hele verhaal uit de doeken deed, leerden we elkaar kennen en het klikte goed. Mijn definitieve kamergenote heet Amanda. Het was ondertussen al laat geworden en ik was nog steeds heel moe, dus gingen we slapen zonder veel spullen uit te pakken.
De volgende dag ging ik met Amanda naar de supermarkt, want hoewel in mijn vorige kamer heel veel dingen al aanwezig waren van mijn Russiche/Australische (niet)-kamergenote, was in onze nieuwe kamer (die ook veel kleiner was) bijna niets aanwezig. Ik ging dus nog maar een naar een supermarkt om belangrijke dingen te kopen, deze keer waren dat vuilnisbakken, kuisgerief, badkamerspullen ed. Voor we vertrokken hadden we allebei een klein aantal spullen uitgepakt, maar het was nog maar een begin van uitpakken. Plots was ook de airconditioning kapot (iedere kamer heeft airco, want het is hier echt warm buiten). Bij de receptie zagen ze er geen probleem in, het zou snel gemaakt worden.
Maar toen we terugkwamen, zag de airco er nog meer kapot uit dan toen we weggingen. Blijkbaar had iemand het helemaal uit elkaar gehaald om het te proberen repareren, maar was dat repareren niet gelukt. Toen we bij de receptie opnieuw gingen klagen, wilden ze ons nog langer laten wachten tot de volgende dag. Ze zouden dan nog eens proberen om de airco te maken. Maar omdat het echt al heel warm was geworden in onze kamer, wilden we dat echt niet. Oplossing: nog maar eens verhuizen. Als ervaringsdeskundige drong ik erop aan om een kamer dicht bij de vorige te krijgen zodat we gemakkelijk konden verhuizen. Dat kon dan wel, de kamer aan de overkant van de gang zou uiteindelijk de onze worden. Toen had ik geen zin meer in gehaast verhuizen en heb ik rustig al mijn spullen direct op hun plaats gelegd in onze nieuwe kamer. Toen alles uitgepakt en geïnstalleerd was, begon ik met de stickers aan de muur te plakken die ik de avond ervoor gekocht had. Zo kon niemand er nog aan twijfelen: ik zou niet meer verhuizen!!! En tot nu toe zijn er wel nog problemen voorgevallen, maar van verhuizen is er geen sprake meer!
Gelukkig voor jou heb je niet de hele weg naar Nanjing moeten afleggen zoals
ik, maar kan je gewoon even op het internet surfen!
Nu ik al wat gesetteld ben, kan ik er al om lachen, maar op het moment zelf was
het echt verschrikkelijk.
Na een leuk weekje in Beijing met Martijn, waaronder twee dagen in Shenyang en
oneindig veel etentjes met Chinezen vertrok ik naar Nanjing.
Zes dagen op voorhand kocht ik mijn ticket al, wat normaal heel vroeg is, maar
er was enkel nog een trein van 15 uur met zitplaatsen.
Dat kan ik wel aan, dacht ik toen ik aan het loket stond...
De tocht van de wachtruimte naar de trein en dan nog naar de juiste wagon met
ongelofelijk zware bagage was al hels.
Gelukkig was het pas half 5 in de namiddag toen we vertrokken en had ik massa's
dingen bij oa Nederlandstalige tijdschriften om te lezen.
En van de 6 stoelen met tafeltje ertussen waren er maar 4 bezet, dus dat was
nog comfortabel.
Mijn buurman in de trein was een vriendelijke soldaat, wat best leuk was voor
de eerste 5 uur.
Ik weet nu ongeveer alles over het leven in het Chinese leger en ik heb veel
Chinese liedjes ontdekt door naar zijn PSP te luisteren.
Maar later was het alsof de hele wagon tegelijk met mij wilde praten.
En dan wilden ze natuurlijk horen hoe Nederlands, Engels, Duits en Frans
klinkt. Wat blijkbaar heel hilarisch is voor Chinezen...
Wat later waren we over opleidingen aan het praten en toen wilde iedereen weten
wat ik geleerd heb over China.
En dan zei ik: literatuur, filosofie, geschiedenis, zo ongeveer alles wat je
kan bedenken.
Ah, literatuur, heb je dan vb. iets van Mao gelezen en zoja, kan je eens een
zin eruit zeggen?
Tja, van Mao hebben we wel iets gelezen, maar ons systeem is niet zo gericht op
van buiten leren en het Chinese systeem wel.
Iedereen vond het supergrappig dat ik niet eens een zin van Mao kon onthouden,
maar het verschil in systeem snapten ze helemaal niet.
En het werd nog erger toen ik vertelde over een gedicht dat we in Shenyang
geleerd hebben, maar Chinezen normaal in de lagere school leren.
Dus dat was nogal een schaamtelijk moment...
Niet veel later kwam een arrogant Chinees meisje mijn comfortabel plaatsje aan
het raam inpikken.
En toen probeerde ik maar wat te slapen, want ik moest nog tot half 9 's morgens
overleven in die trein.
Alleen bleek later dat bij zitplaatsen het licht niet uitgaat, alleen bij
slaapplaatsen, want bij zitplaatsen is dat te onveilig.
En bij elke halte (wat er veel waren) liep er een bediende met een fluitje
iedereen wakker te maken zodat niemand zijn halte zou missen.
En er liepen continu bedienden met karretjes door de gang die luidkeels 'fruit
te koop' of 'noedels' (in Chinees natuurlijk) riepen.
Op die manier werd slapen wel heel moeilijk gemaakt. Op een of andere wijze heb
ik toch kunnen slapen van 3 tot 5 uur 's nachts.
Je kan je nu wss goed inbeelden hoe ik mij toen voelde, maar in het echt is het
nog lastiger, want ik was en moe en de bagage was zwaar en het was buiten zo'n
30 graden...
En toen stonden er plots allemaal buitenlanders met borden van 'Nanjing Normal
University 南京师范大学' aan de uitgang van het treinstation.
Dat was echt geweldig, blijkbaar zaten er meer studenten op die trein. Iedereen
hielp direct met de bagage en er stond een busje klaar om ons weg te brengen.
Ik dacht echt dat ik de reis achter de rug had.
Maar nee, uiteindelijk bleek dat de universiteit meerdere campussen heeft en
iedereen behalve ik moest naar een campus en ik naar een andere.
Daar stond ik dan als enige nadat iedereen een kamer was toegewezen.
Toen moest ik nog een uur met de taxi om uiteindelijk bij een groot
campuscomplex aan te komen.
En daar was niemand die precies wist waar ik naartoe moest.
Mijn plan van eerst wat bijslapen en daarna de administratie induiken, was ook
al onmogelijk.
Toen ik uiteindelijk het gebouw voor buitenlandse studenten gevonden had, werd
ik overrompeld door Chinezen met paperassen.
Na veel gedoe was het gelukt om een kamer te vinden en waren alle papieren in
orde, maar toen was het al na 2 uur in de namiddag...
En daarna ontmoette ik Line, mijn klasgenote uit België die al een dag eerder
was aangekomen en zich ook verschrikkelijk voelde.
Dus gingen we eerst samen eten, spullen kopen en uiteindelijk was het al
opnieuw avond voor ik een beetje slaap kon proberen in te halen...
Die dag van aankomst en de volgende gebeurde nog allerlei vreemds, maar dat is
voer voor een volgend verhaal!
. De volgende twee dagen hadden we superveel last van spierpijn
Maar gelukkig was het een rustdag zou je denken. 
. Toch nog een ontspannende avond na al die inspannende lessen!
. Onderweg zijn we nog het Nepal-paviljoen binnengegaan omdat Martijns kamergenoot van Nepal is en zelf niet de mogelijkheden heeft om naar de expo te gaan. Voor hem hebben we massa's foto's genomen zodat hij het ook kan meebeleven.
