Annelies in China: het land van de oneindige mogelijkheden...
03-09-2010
Een kamer toegewezen krijgen in 'Nanshan Expert Building'
Tijdens een ontzettend chaotische aankomst ga ik met al mijn bagage naar de receptie van het hotel met de naam 'Nanshan Expert Building'. Ze vragen of ik met een Russische op de kamer wil en hoewel ik vooral negatieve herinneringen heb aan Russinnen, wil ik mijn toekomstige kamergenote niet met vooroordelen tegemoet treden en zeg ik ja. Zo gezegd, zo gedaan, ik krijg een kamer toegewezen waar al een Russin inzit.
Een Chinese studente die met mij meegaat zegt dat de kamer 1 van de grootste van het hele hotel is omdat er vroeger leerkrachten met hun hele gezin inzaten. De kamer bestaat uit een eigen keukentje, een eigen badkamertje, een tussenkamer met veel ruimte en een gewone kamer met twee bedden ed. Het ziet er allemaal goed uit en ik zet mijn bagage in de tussenkamer. Het enige wat vreemd is, is dat er overal spullen staan. In de keuken staat afwas, in de tussenkamer staan minstens 6 tassen bagage en in de slaapkamer zijn alle twee de bedden gedekt met beddengoed dat er persoonlijk uitziet. Ook de twee bureaus liggen vol boeken en persoonlijke spullen. Als ik later in de kasten kijk, zie ik dat ook alle kasten voor twee personen vol zijn. Ook al vind ik die situatie vreemd, veel tijd om erover na te denken heb ik niet. Line vertelt mij namelijk dat er in een kamer normaal alleen een matras is en geen beddengoed. Aangezien zij 's avonds aangekomen was, had zij ook een miserabele nacht achter de rug zonder beddengoed. We zijn dan maar meteen naar de Carrefour gegaan om veel belangrijke dingen aan te schaffen zoals beddengoed, maar ook kapstokken, een soort droogrek,...
Als we terug zijn, wil ik mij toch mijn bed opmaken met mijn eigen spullen om daarna eindelijk wat slaap te kunnen inhalen. Maar terwijl ik zit te tobben over wat te doen met de spullen die al op bed liggen, komt Line er al aan om samen te gaan eten. We gaan naar een heerlijk restaurantje en daarna heb ik echt tijd om wat uit te pakken. Ik besluit dat ik dan maar alle spullen van het ene bed op het andere zal leggen en bij de ene kast en het ene bureau hetzelfde zal doen. Maar hoe meer ik alle spullen bekijk, hoe meer ik denk dat er al twee personen in die kamer leven. Ik ga dan maar terug naar de receptie om te vragen om er zeker maar 1 iemand in die kamer zit. En wat blijkt... De receptioniste vraagt mijn kamernummer en noemt een naam die de mijne zou moeten zijn, maar het is de naam van iemand anders. Dan begint die receptioniste (die blijkbaar hoog in rang is) de andere receptioniste uit te schelden omdat ze mij die kamer toegewezen heeft. Ik begrijp er eerst niets van en dan blijkt dat er helemaal geen Russische inzit, maar een Australische die voor beide bedden betaald heeft. Ik kan dus onmogelijk in die kamer intrekken! Er worden verontschuldigingen aangeboden en ik moet verhuizen.
Op datzelfde moment zit er net een Amerikaanse met blijkbaar niet zo'n hoog niveau van Chinees hetzelfde gesprek te voeren met een receptioniste als ik in het begin, maar dan: wil je met een Koreaanse op de kamer? Maar de Amerikaanse had het Chinees niet goed verstaan en zei: 'Nee, ik ben niet Koreaans, ik ben Amerikaans!' De receptioniste dacht dan dat ze niet met een Koreaanse op de kamer wilde. Miscommunicatie dus. Ondertussen zat ik daar en kon ik gemakkelijk met de Amerikaanse in het Engels communiceren en toen kwam de receptioniste op het idee om ons samen op een kamer te zetten. Dat leek voor ons allebei een goede oplossing. De culturen van Europe en Amerika liggen toch relatief dicht bij elkaar. Terwijl ik mijn hele verhaal uit de doeken deed, leerden we elkaar kennen en het klikte goed. Mijn definitieve kamergenote heet Amanda. Het was ondertussen al laat geworden en ik was nog steeds heel moe, dus gingen we slapen zonder veel spullen uit te pakken.
De volgende dag ging ik met Amanda naar de supermarkt, want hoewel in mijn vorige kamer heel veel dingen al aanwezig waren van mijn Russiche/Australische (niet)-kamergenote, was in onze nieuwe kamer (die ook veel kleiner was) bijna niets aanwezig. Ik ging dus nog maar een naar een supermarkt om belangrijke dingen te kopen, deze keer waren dat vuilnisbakken, kuisgerief, badkamerspullen ed. Voor we vertrokken hadden we allebei een klein aantal spullen uitgepakt, maar het was nog maar een begin van uitpakken. Plots was ook de airconditioning kapot (iedere kamer heeft airco, want het is hier echt warm buiten). Bij de receptie zagen ze er geen probleem in, het zou snel gemaakt worden.
Maar toen we terugkwamen, zag de airco er nog meer kapot uit dan toen we weggingen. Blijkbaar had iemand het helemaal uit elkaar gehaald om het te proberen repareren, maar was dat repareren niet gelukt. Toen we bij de receptie opnieuw gingen klagen, wilden ze ons nog langer laten wachten tot de volgende dag. Ze zouden dan nog eens proberen om de airco te maken. Maar omdat het echt al heel warm was geworden in onze kamer, wilden we dat echt niet. Oplossing: nog maar eens verhuizen. Als ervaringsdeskundige drong ik erop aan om een kamer dicht bij de vorige te krijgen zodat we gemakkelijk konden verhuizen. Dat kon dan wel, de kamer aan de overkant van de gang zou uiteindelijk de onze worden. Toen had ik geen zin meer in gehaast verhuizen en heb ik rustig al mijn spullen direct op hun plaats gelegd in onze nieuwe kamer. Toen alles uitgepakt en geïnstalleerd was, begon ik met de stickers aan de muur te plakken die ik de avond ervoor gekocht had. Zo kon niemand er nog aan twijfelen: ik zou niet meer verhuizen!!! En tot nu toe zijn er wel nog problemen voorgevallen, maar van verhuizen is er geen sprake meer!
Gelukkig voor jou heb je niet de hele weg naar Nanjing moeten afleggen zoals
ik, maar kan je gewoon even op het internet surfen!
Nu ik al wat gesetteld ben, kan ik er al om lachen, maar op het moment zelf was
het echt verschrikkelijk.
Na een leuk weekje in Beijing met Martijn, waaronder twee dagen in Shenyang en
oneindig veel etentjes met Chinezen vertrok ik naar Nanjing.
Zes dagen op voorhand kocht ik mijn ticket al, wat normaal heel vroeg is, maar
er was enkel nog een trein van 15 uur met zitplaatsen.
Dat kan ik wel aan, dacht ik toen ik aan het loket stond...
De tocht van de wachtruimte naar de trein en dan nog naar de juiste wagon met
ongelofelijk zware bagage was al hels.
Gelukkig was het pas half 5 in de namiddag toen we vertrokken en had ik massa's
dingen bij oa Nederlandstalige tijdschriften om te lezen.
En van de 6 stoelen met tafeltje ertussen waren er maar 4 bezet, dus dat was
nog comfortabel.
Mijn buurman in de trein was een vriendelijke soldaat, wat best leuk was voor
de eerste 5 uur.
Ik weet nu ongeveer alles over het leven in het Chinese leger en ik heb veel
Chinese liedjes ontdekt door naar zijn PSP te luisteren.
Maar later was het alsof de hele wagon tegelijk met mij wilde praten.
En dan wilden ze natuurlijk horen hoe Nederlands, Engels, Duits en Frans
klinkt. Wat blijkbaar heel hilarisch is voor Chinezen...
Wat later waren we over opleidingen aan het praten en toen wilde iedereen weten
wat ik geleerd heb over China.
En dan zei ik: literatuur, filosofie, geschiedenis, zo ongeveer alles wat je
kan bedenken.
Ah, literatuur, heb je dan vb. iets van Mao gelezen en zoja, kan je eens een
zin eruit zeggen?
Tja, van Mao hebben we wel iets gelezen, maar ons systeem is niet zo gericht op
van buiten leren en het Chinese systeem wel.
Iedereen vond het supergrappig dat ik niet eens een zin van Mao kon onthouden,
maar het verschil in systeem snapten ze helemaal niet.
En het werd nog erger toen ik vertelde over een gedicht dat we in Shenyang
geleerd hebben, maar Chinezen normaal in de lagere school leren.
Dus dat was nogal een schaamtelijk moment...
Niet veel later kwam een arrogant Chinees meisje mijn comfortabel plaatsje aan
het raam inpikken.
En toen probeerde ik maar wat te slapen, want ik moest nog tot half 9 's morgens
overleven in die trein.
Alleen bleek later dat bij zitplaatsen het licht niet uitgaat, alleen bij
slaapplaatsen, want bij zitplaatsen is dat te onveilig.
En bij elke halte (wat er veel waren) liep er een bediende met een fluitje
iedereen wakker te maken zodat niemand zijn halte zou missen.
En er liepen continu bedienden met karretjes door de gang die luidkeels 'fruit
te koop' of 'noedels' (in Chinees natuurlijk) riepen.
Op die manier werd slapen wel heel moeilijk gemaakt. Op een of andere wijze heb
ik toch kunnen slapen van 3 tot 5 uur 's nachts.
Je kan je nu wss goed inbeelden hoe ik mij toen voelde, maar in het echt is het
nog lastiger, want ik was en moe en de bagage was zwaar en het was buiten zo'n
30 graden...
En toen stonden er plots allemaal buitenlanders met borden van 'Nanjing Normal
University 南京师范大学' aan de uitgang van het treinstation.
Dat was echt geweldig, blijkbaar zaten er meer studenten op die trein. Iedereen
hielp direct met de bagage en er stond een busje klaar om ons weg te brengen.
Ik dacht echt dat ik de reis achter de rug had.
Maar nee, uiteindelijk bleek dat de universiteit meerdere campussen heeft en
iedereen behalve ik moest naar een campus en ik naar een andere.
Daar stond ik dan als enige nadat iedereen een kamer was toegewezen.
Toen moest ik nog een uur met de taxi om uiteindelijk bij een groot
campuscomplex aan te komen.
En daar was niemand die precies wist waar ik naartoe moest.
Mijn plan van eerst wat bijslapen en daarna de administratie induiken, was ook
al onmogelijk.
Toen ik uiteindelijk het gebouw voor buitenlandse studenten gevonden had, werd
ik overrompeld door Chinezen met paperassen.
Na veel gedoe was het gelukt om een kamer te vinden en waren alle papieren in
orde, maar toen was het al na 2 uur in de namiddag...
En daarna ontmoette ik Line, mijn klasgenote uit België die al een dag eerder
was aangekomen en zich ook verschrikkelijk voelde.
Dus gingen we eerst samen eten, spullen kopen en uiteindelijk was het al
opnieuw avond voor ik een beetje slaap kon proberen in te halen...
Die dag van aankomst en de volgende gebeurde nog allerlei vreemds, maar dat is
voer voor een volgend verhaal!
