Jaren geleden wilden we al naar het sneeuw- en ijsfestival in Harbin gaan, maar toen paste het niet in de planning...

We begonnen de wintervakantie dit jaar dus met een echte winter in Harbin en omstreken. De wintervakantie waarin Chinees Nieuwjaar valt is zoals de week rond de nationale feestdag: iedereen wil zich verplaatsen door het hele land. Met een duur vliegticket geraakten we dan toch tot in Harbin. Met couchsurfing hadden we een verblijfplaats geregeld, maar dat verliep niet vlotjes. Onze gastheer was namelijk net zelf op reis vertrokken. Gelukkig was zijn vriendin heel vriendelijk, ze kwam ons zelfs halen en bracht ons naar ons hotel (waar ze zelf eerst anderhalf uur voor moest rijden…).

Onze eerste indruk van Harbin was natuurlijk koud en op de luchthaven zagen we al direct een kitscherig verlichte ijssculptuur. De eerste dag gingen we met onze nieuwe Chinese vriendin rondwandelen in de stad en bezochten we de Sint-Sophiakathedraal. Lang rondwandelen lukte niet, want het was echt te koud. Gelukkig konden we gaan eten in een heerlijk verwarmd restaurantje met plaatselijke specialiteiten!

’s Avonds bleek dat we met onze couchsurfer mee zouden kunnen reizen als we een uur later op een nachttrein zouden stappen. Na een moeilijke beslissing gingen we het avontuur aan. Van 7 uur ’s avonds tot 4 uur ’s morgens ZATEN we in de nachttrein. Gelukkig konden we nog even slapen in een plaatselijk hotel in een hol van Pluto (Dunhua 敦化) tot onze nieuwe vriend Momo ’s middags met zijn groep vrienden ook aankwam. Later bleek dat onze couchsurfer als een soort reisgids fungeert in de vakanties.

Onze eerste halte op de 4-daagse trip door de provincies Heilongjiang en Jilin was Changbaishan 长白山, bij Chinezen heel bekend, maar bij buitenlanders nog niet echt. Het mooiste van het berggebied is het Hemelmeer 天池 in een vulkaan. Maar heel goed hebben we daar niet echt naar kunnen kijken, het was daar namelijk verschrikkelijk goed, vooral door de snijdende wind. We namen dus snel wat foto’s, wat ook niet goed gaat als de batterij leeggaat door de koude, en vluchtten in een soort berghut. De poolvos die we op de berg aantroffen, maakte het alleen al de moeite om erheen te gaan!

De avond en de volgende voormiddag brachten we in het hotel door, eigenlijk in de warmwaterbronnen van het hotel. Buiten was de temperatuur steeds tussen -20 en -30 graden, maar de natuurlijke warmwaterbronnen waren tot 85 graden. In een prachtige omgeving konden we dus relaxen na de lange busrit en het bergwandelen, al was het wel mannen en vrouwen gescheiden…

Na Changbaishan zouden we naar het befaamde Wusong gaan, maar wij hadden geen idee wat er daar te zien zou zijn. Iedereen die het ons probeerde uit te leggen, benadrukte dat het heel mooi is. Een halve dag zaten we op de bus om ’s avonds in Jilin stad uit te komen, 1 van de grote steden van de provincie Jilin. Daar voelden we ons terug thuis als in Shenyang. Jilin is net zo’n industriële noordoostelijke stad van China met veel gelijkenissen zoals het eten. Veel te vroeg moesten we alweer opstaan om te zien wat er te zien is in Wusong. Uiteindelijk bleek het om een uniek fenomeen te gaan: bevroren bomen. Door een centrale wordt water gebruikt dat warmer terug in de rivier wordt geloosd en door het bevriezen van de stoom die daarbij ontstaat, bevriezen de bomen. Dit fenomeen is maar een paar dagen per jaar te zien en alleen als het niet sneeuwt. We hadden geluk en de hele busreis niet voor niets gemaakt: we kwamen op een juiste dag! Het is inderdaad de moeite om de hele trip te maken, het is echt een wonderlijk gezicht! Alleen is het daar natuurlijk ook koud en meer dan een uur buiten konden we echt niet verdragen…

En dan waren we terug in Harbin en konden we eindelijk het sneeuw- en ijsfestival gaan bezoeken. ’s Avonds gingen we dan naar de ‘Grote Sneeuw- en Ijswereld’ kijken. Na een documentaire in België gezien te hebben, hadden we grote verwachtingen… Maar die werden niet echt ingevuld. Het domein was helemaal niet zo groot en de sculpturen waren vooral sprookjeskastelen die op elkaar geleken. Als je in Harbin bent, is het wel de moeite om te gaan kijken, al is het duur. Maar om er speciaal voor naar Harbin te gaan, is volgens mij en nogal wat andere buitenlanders niet de moeite. Gelukkig was het voor ons maar een deel van ons bezoek aan het hoge noorden van China. De volgende dag zijn we nog naar een natuurpark met alle soorten tijgers gegaan wat ook mooi was om te zien.

We hoorden dat onze couchsurfing-vriend opnieuw een trip organiseerde de volgende 2 dagen en we besloten opnieuw mee te gaan. Voor ons is het mooiste toch de natuur met al de sneeuw en niet de gefabriceerde dingen. Ook al zou mijn verjaardag er wat bij inschieten, het leek ons/ mij toch een leuk avontuur. We vertrokken weer vroeg ’s morgens naar een dorp in een gebied dat bekend is om de grote hoeveelheid sneeuw. ’s Avonds speelden we nog buiten en gleden we met een soort rubberbanden van de berg. Dat was echt dolle pret! We sliepen op een kang, een typisch bed in de landbouwersgezinnen. Vroeger werd de kang gebruikt als stoof, zitplaats en bed, nu is het vooral een verwarmd bed. Jammergenoeg moesten mannen en vrouwen apart slapen met meerdere personen op 1 kang.

Op mijn verjaardag moesten we om half 7 opstaan, om 7 uur ontbijten en daarna direct vertrekken op een wandeling van 13 km. De wandeling in een prachtige omgeving duurde zo’n 6 uur en was echt een unieke ervaring. Alleen de terugrit in de bus van zo’n 5 uur had ik liever niet op mijn verjaardag gedaan. Maar dan kwam het allerleukste van de dag: Martijn had een verrassing voor mijn verjaardag in het hotel! Op ons bed lagen bloemen en een verjaardagstaart met kaarsjes en mijn naam erop. Zo werd het toch echt een verjaardagsdag!

Met spijt keken we nog een laatste keer naar de prachtige sneeuw toen we vertrokken richting Guilin…

28-01-2011 om 14:40 geschreven door Annelies 范爱丽  

Na het inslaan van een grote voorraad, haastten we ons naar het station. In de trein van 4 uur hadden we veel plezier. Al was er in het begin een oude (wss de oudste pee op de trein) viezerik die Line’s Ipod wilde afpakken om te luisteren, erna konden we gezellig manillen met een Chinees die ook in Nanjing studeert. Hoera, we hebben een nieuwe Chinese vriend! In het station zou Amanda (mijn kamergenote) afgehaald worden door een ‘vriendin’, maar die was in geen velden of wegen te bespeuren. We hebben nog wat gewacht, maar toen bedachten we dat we nog geen tickets om terug te keren hadden en gingen we die maar gaan kopen. Amanda zou wachten met haar vriendin, maar toen we heel snel terugkwamen, was ze verdwenen. Uiteindelijk bleek dat ze gewoon te moe was (tja, dat komt ervan als je zo’n geweldige conditie hebt) en ergens was gaan zitten. We hebben onszelf dan maar getrakteerd op KFC en Amanda naar ons laten komen want we waren het beu om achter haar aan te lopen. Blijkbaar was die vriendin in het verkeerde station... Toen wilden wij echt vertrekken, want we hadden ons hotel nog niet definitief kunnen boeken, maar toen kon zij op dezelfde metro richting het andere station, gezellig.

Redelijk gemakkelijk vonden we ons mooie hostel aan het eind van een vuil steegje. We begaven ons naar de balie om een kamer te nemen en gelukkig waren er nog twee dormbedden vrij, het zou 80 元/persoon kosten. Maar ik had op de website 60元gezien en bracht dit dan ook ten berde, de bediende zocht even naar de site, vond die en we kregen twee bedden voor elk 60元J. Onze kamer was best sjiek, met 8 bedden voor vrouwen en eigen sanitair. De medebewoonsters waren heel vriendelijk en we maakten al vlug vrienden. ’s Avonds zaten we gezellig te praten in de bar bij een drankje, het was leuk om elkaar eens op een andere manier te leren kennen! Van Shen Qing kregen we allerlei tips over naar de Expo gaan, onder andere dat als je naar het Chinees paviljoen wil gaan, je best om 5 uur vertrekt, om rond 6 uur te beginnen aan te schuiven voor de vouchers die ze vanaf 9 uur uitdelen. Gekkenwerk, en toch ontmoetten we verschillende Chinezen die dat effectief gedaan hadden en zelfs met de voucher moet je nog altijd heel lang aanschuiven... Ons plan om ernaartoe te gaan werd van de baan geschoven.

Toch stonden we al vroeg op om aan ons avontuur te beginnen, toen wisten we wel nog niet dat ongeveer 610 000 mensen hetzelfde idee hadden . Voor we vertrokken dook er een probleem op: we hadden voor die nacht geen slaapplaats in het hostel. Na veel rondbellen bleek dat alle hostels volboekt waren, we kregen wel het aanbod om op de sofa te blijven slapen... Heel aanlokkelijk leek ons dat toch niet. Toen had Line het briljante idee om te Couchsurfen en snel schreven we wat verzoeken op Last Minute Couch, maar ook wat persoonlijke. Na de aanschaf van een studententicket, begaven we ons naar het geliefde Belgisch paviljoen! Onderweg kregen we een verlossend berichtje: we mochten bij Jennifer logeren! Later bleek zelfs dat haar kamergenoot op de Expo werkte en dat we ’s avonds met hem mee konden gaan. Onbezorgd en trots met ons paspoort in de hand gingen we door de VIP-ingang naar binnen in het Belgisch paviljoen. Daar werden we wel meegesleurd met de stroom tot aan een gratis pralinetje, whiiii. Heel lang hebben we er eigenlijk niet rond kunnen kijken, maar we hebben er wel van genoten. Buitengekomen aten we heerlijke Belgische frietjes in het zonnetje, dat gaf ons genoeg energie voor de rest van de dag even gek als Chinezen door de Expo te lopen. Daarna zijn we nog veel paviljoens binnengegaan: Joint African Pavilion, Peru, Colombia, Zuid-Afrika, USA, Zuid-Korea en Noord-Korea. Twee paviljoens verdienen wat extra aandacht. Het eerste dat zeker vermeldenswaardig is, is het Amerikaanse paviljoen. Aangezien we er met Amanda samen waren,  gingen we naar de VIP-ingang. Zelf regelden we dat we met haar naar binnen konden, zonder aanschuiven, en ook zonder paspoort. De 2 Amerikanen bij de VIP-ingang, geloofden zelfs ondanks ons Amerikaans-loze Engels, dat we Amerikanen waren. Toen het heel druk werk aan de ingang, deed die kerel een ander poortje open en vroeg Line met hoeveel we waren, dan konden we daarlangs naar binnen, voor alle Chinezen met een  vip-pas. Ons paspoort werd gelukkig nooit gecontroleerd. Het was zeker niet zo een leuk paviljoen zoals je zou verwachten van zo een groot en machtig land. De tour was opgedeeld in 4 delen, 3 delen waren filmpjes over de ‘American dream’, en het laatste deel belichte enkele Amerikaanse merken en bedrijven. De fimpjes waren niet slecht, maar de verhoudingen tussen film en iets anders dan film waren scheef. Ook het Zuid – Koreaanse paviljoen verdient een vermelding. Vooreerst was de buitenkant heel erg indrukwekkend, en super groot paviljoen met veel kleurtjes, het zag er heel leuk uit. Hier hebben we een goeie 2u gewacht om binnen te mogen. Terwijl we stonden te wachten, speelde er live muziek, en werden er traditionele dansjes uitgevoerd, wat het wachten wel wat verlichtte. Na heel lang wachten, was het eindelijk onze beurt om binnen te treden. Maar binnen was het helemaal niet zo groot en spectaculair als het van buiten leek.

Na alle onbeduidende landjes van Afrika gezien te hebben, keken we gewoon wat rond naar de buitenkant van de paviljoens die volgens ons vaak beter is dan de binnenkant. Tussendoor had Amanda ons vervoegd en na samen naar het Amerikaans paviljoen te gaan, kregen we ruzie omdat Line een onderdeel van het paviljoen niet zo geweldig vond en dat ook liet blijken. Dit was de druppel die de emmer liet overlopen, want de relatie was al een tijdje verzuurd. Ze liep weg en stuurde heel wat beledigende berichtjes terwijl wij de vrede probeerden te herstellen. Daarna zagen we haar enkel nog ’s avonds heel even, voor we moesten vertrekken en deed ze alsof er niets gebeurd was.

Na 3 mislukte pogingen om Diego te contacteren, vonden we elkaar bij het Colombiaanse paviljoen. Direct na het berichtje van Jennifer gingen wij naar het Colombiaanse paviljoen om af te spreken en Line stuurde een berichtje dat we eraan kwamen, maar zonder reactie. In het paviljoen liepen we rond te kijken, maar niemand leek ons te zoeken. We zagen wel een Colombiaans iemand die Diego zou kunnen zijn, maar voor we hem konden aanspreken, verdween hij in een ‘staff only-kamertje’. Later bleek dat hij het effectief was en dat was heel grappig. De tweede keer liet Line haar gsm vallen toen hij belde en haar gsm was ‘total loss’ en de derde keer deed ze onhandig met haar gsm zodat de oproep geweigerd werd. Uiteindelijk hadden we een leuke kennismaking en gingen we richting uitgang om de bus te nemen naar het appartement. Na een omweg langs de supermarkt (Family Mart) voor wat eten kwamen we aan bij Jennifer. We werden heel goed ontvangen en konden ons Chinees wat oefenen, want Jennifer is een Chinese. Het werd al snel laat en toen vleiden we ons neer op de uitklapbare sofa. De volgende dag gingen we terug naar het hostel omdat onze bagage daar nog lag en omdat we ons wat wilden opfrissen. Een aangename verrassing was dat we Shen Qing daar tegen het lijf liepen en zo konden we in haar kamer het sanitair gebruiken. Samen met haar en nog een Chinese gingen we toen naar de Financial Tower, het hoogste gebouw van China en het tweede hoogste van de wereld (492m, 100 verdiepingen). De Chinesen wilden het perfecte moment tussen dag en nacht afwachten, maar daar hadden wij geen tijd meer voor. Wij snelden dus naar binnen voor een rondje naar beneden kijken, al hadden we niet op het aanschuiven gerekend. Ongeveer op tijd gingen we terug naar buiten, maar we haalden onze trein maar net. Gelukkig konden we na het lopen 5 uur lang uitrusten in de trein:-p. Deze treinrit was totaal anders dan de heenrit, maar uiteindelijk hadden we weer dolle pret met wat gekke Chinezen oa uit Harbin .

Ik ben echt blij dat ik nog eens naar Shanghai ben gegaan, de Expo was weer super en we hebben weer veel mensen ontmoet zodat nieuwe deuren opengaan!

20-10-2010 om 11:33 geschreven door Annelies 范爱丽  

Ondertussen heb ik heel wat gezien in en rond Chengdu en ik zal alles kort proberen vertellen.

Woensdagavond (29/09) hadden we een heel reisprogramma uitgedokterd. Alleen bleek dat we een bus zouden moeten nemen in een ver busstation om 6.30 ’s morgens. En aangezien we geen zin hadden om al moe te zijn bij het vertrek, kozen we om pas een dag later te vertrekken.

Na lekker lang slapen op donderdag besloten we al eens te gaan informeren voor bustickets. In het langeafstandsbusstation (wat later 1 van de vele bleek te zijn) kregen we te horen dat de bussen naar onze eerste bestemming de komende drie dagen allemaal volgeboekt waren. We konden alleen nog de bus nemen naar Kangding, maar dan wisten we niet of we daar wel weg zouden geraken. Uiteindelijk besloten we dan maar om onze plannen te wijzigen en zoals de meeste studenten dichtbij huis te blijven...

Omdat we toch geen druk schema meer hadden, konden we met de buitenlanders waar Martijn vaak mee optrekt uitgaan. Eerst gingen we naar Panam(e), een bekende bar bij buitenlanders, waar we gezellig cocktails dronken op het terras. In mijn geval tenminste, een paar anderen probeerden eerder snel dronken te worden. Daarna gingen we naar Muse, een club in de straat dichtbij de campus die net geopend is. Chinese clubs zijn echt vreemd ivm uitgaansgelegenheden bij ons. In Chinese clubs gaat het vooral om drinken en tonen hoeveel geld je hebt, terwijl het bij ons normaal toch gaat om dansen. In Muse waren er verschillende verdiepingen waar de tafels duurder werden hoe hoger je ging. Je betaalt inderdaad per tafel, ofwel, je moet voor een bedrag drank kopen als je toekomt. Heel veel tafels staan dus echt vol met flesjes drank, waardoor iedereen natuurlijk (te) veel drinkt. Het vreemde is vooral dat iedereen bij zijn eigen tafel blijft staan. Alleen sommigen die heel zat zijn, gaan gek staan doen op het podium, wat dansen genoemd zou kunnen worden. Maar wij deden niet mee aan het Chinese systeem: we gingen gewoon dansen waar we wilden, zonder een tafel te betalenJ. Maar ik vond toch dat er een bizarre sfeer was en na een paar uurtjes zijn we maar weggegaan…

Vrijdag gingen we met een nieuw plan naar het busstation waar we na relatief kort wachten twee tickets bemachtigden: naar Qingchengshan 青城山 op zondag en naar Sanxingdui 三星堆 op woensdag. Blij dat die stap dan toch gezet was, gingen we met de rest gaan eten in ‘Grandma’s Kitchen’. Het is een restaurant met Westerse dingen dat ik echt kan aanraden, ze hebben er heerlijke appeltaart, pannenkoeken, salades,… Het was wel grappig dat zij aan het ontbijten waren en wij al aan het middageten. Normaal was er gepland om met z’n allen naar Du Fu’s Cottage te gaan, maar de rest had blijkbaar nood aan nog meer rust. Dus gingen wij maar met zijn tweetjes, wat zeer gezellig was J. Du Fu’s Cottage is een plaats in Chengdu waar de beroemde dichter uit de Tang-dynastie (618-907) vier jaar geleefd heeft en waar hij toen 250 gedichten schreef die nu nog bekend zijn. Hij heeft er zelf verschillende paviljoens gebouwd en het lijkt mij wel een leuke plaats om rustig wat gedichten te schrijven. Nu is het een soort park met groen, water en veel gebouwen met verwijzingen naar het leven van Du Fu. Er staan natuurlijk veel standbeelden en er zijn ook hele oude versies van zijn werken te zien. Het is best een leuke plaats om een paar uur door te brengen, al is het voor mensen zonder kennis over Du Fu waarschijnlijk een niet zo spectaculair park. Het was wel leuk om eens een ander deel van Chengdu te ontdekken.

Zaterdag 2 oktober gebruikten we dan maar om nog meer gewone dingen te doen zoals uitslapen, studeren, in de Lonely Planet lezen,… en bereidden we ons voor op de tocht naar de berg(en) de komende dag. In de vooravond gingen we nog naar het ‘River Viewing Park’ 望江公园 dat net naast de universiteitscampus ligt en redelijk bekend is. Bij de plaatselijke bevolking staat het ook bekend als het bamboepark omdat er zoals in alle parken hier veel bamboe groeit. Een klein deel van het park met de gebouwen was al gesloten, maar we hebben al veel gelijkaardige gebouwen gezien, dus dat was niet echt een probleem. Het is wel nog een leuk park, met niet alleen brede geasfalteerde wegen, maar ook kleine weggetjes in het groen. En er staan zelfs een aantal kermisattracties zoals botsauto’s, een piratenschip, een kleine achtbaan ed, alleen lijken mij die dingen nogal oud en zou ik de veiligheid niet echt vertrouwen om er zelf in te gaan… Het leukste vond ik het kijken naar de slanke witte vogels (mss soort kraanvogels) die talrijk rondvlogen.

Zondag 3 oktober vertrokken we naar de berg(en) voor een of twee dagen. Op ons busticket stond 10 uur, maar de dame aan het loket had iets van 8 uur 30 gezegd, dus waren we daar al iets voor half 9. Wat heel goed bleek te zijn, want er was een bus van half 9 waar we op mochten. De aankomst was heel hectisch, we kwamen aan ergens bij Qianshan 前山, de voorkant van de berg, maar we wilden naar de achterkant. We volgden maar de stroom mensen en na heel wat zoeken en rondvragen vonden we een busje dat ons naar Houshan 后山 of de achterkant van de berg wilde brengen. We moesten eerst daar een zogenaamd oud dorpje voor we aan de tocht konden beginnen. Denk aan een redelijk laaggelegen berggebied zoals in Zwitserland, hier begonnen we maar op 600 m, met toppen van rond de 2000m. Alleen zijn de paadjes hier totaal niet hetzelfde als in Europese berggebieden, er zijn namelijk overal trappen aangelegd. En er wandelden in ons geval massa’s mensen tegelijk op, wat ook een andere ervaring met zich meebrengt… De natuur is er supermooi met in het begin heel veel watervallen ed toen we langs verschillende bronnen liepen en later heel mooie vergezichten. We hadden echt veel geluk met het weer, we liepen meestal in t-shirt en er waren weinig wolken. Onderweg waren er ook veel kleine pagodeachtige torentjes waar mensen drinken en snacks verkochten, waar we ons vaak tegoed aan dedenJ. In het begin was de tocht nog niet zo zwaar omdat de steile stukken omhoog afgewisseld werden met trappen naar beneden en relatief platte stukken. Maar toen we kozen om niet via het meer te gaan, wat we toen nog niet wisten was dat er een boot over gaat, maar via een andere route naar de top te gaan begon het toch lastig te worden. Het positieve was dat er daar veel minder mensen waren zodat je minder het gevoel hebt ergens aan het aanschuiven te zijn. Vanaf 3 uur in de namiddag begonnen al mensen ons te proberen overtuigen om in hun ‘dorp’ te overnachten. Uiteindelijk bleven we doorgaan tot half 7 ’s avonds, toen het effectief donker begon te worden en we de laatste bus niet meer konden halen.

Onderweg hadden we de top van de wandelweg bereikt op 1700 m, een boeddhistisch klooster waar je medailles kon krijgen omdat je de top had gehaald. We waren best trots op onszelf, 1100 m klimmen in een paar uur is niet niets, ook al is het dan op trappen, het blijft een hele klus. Bij het klooster en de bovenste weg kon je nog heel veel zien van de aardbeving in 2008. Blijkbaar hebben ze in de voorbije twee jaar de weg herbouwd, maar kunnen ze nu pas beginnen aan het klooster, omdat het zonder die weg onbereikbaar was… Ook in het dorpje waar we overnachtten stonden ingestorte en nieuwe gebouwen naast elkaar. En de nieuwe gebouwen waren jammer genoeg helemaal niet zo goed. In onze kamer was er geen warm water in de douchekraan, de druk op het water was ook heel laag, het water was bruin, elektriciteit was ook niet echt goed, maar we hadden toch een dak boven ons hoofd (al was dat duurbetaald). Het was wel leuk om ’s avonds buiten te zitten en nog eens het gevoel te hebben in de bergen te zitten. Alleen was het boven wel heel koud…

De volgende dag gingen we terug naar beneden en opnieuw maakten we geen gebruik van de aanwezige kabelbanen. We konden via een korte weg snel beneden zijn en vertrekken, maar de Lonely Planet vertelde ons dat de andere weg heel erg de moeite waard was, dus gingen we daar op ontdekking. Dat was een goed idee, die weg volgde een klein riviertje en we zagen heel veel prachtige waterpartijen. Na nog een goede 4 uur wandelen kwamen we terug aan bij het semi-oude dorpje waar we een bus vonden die naar Qianshan zou rijden. Dat deed hij dus niet, hij reed naar een busstation in de buurt waar gelukkig wel bussen naar Chengdu waren. Maar het was er superchaotisch, de verkoopsters konden de mensen echt niet in een rij krijgen en de politie moest er zelfs aan te pas komen… Maar tegen de avond waren we veilig terug op de campus na een prachtige trip. Ik zou zeker aan iedereen aanraden om er ook naartoe te gaan!

Op dinsdag 5 oktober hadden we opnieuw een rustdag ingepland en dat was meer dan nodig. Blijkbaar waren we toch wat overmoedig geweest bij het bergwandelen, want we geraakten ons bed bijna niet uit . De volgende twee dagen hadden we superveel last van spierpijn… Maar gelukkig was het een rustdag zou je denken.

Toch hadden we een missie: we wilden naar een Carrefour én naar een Leonidas winkel in het centrum. Volgens het populaire tijdschrift voor buitenlanders Chengdoo zijn er 4 Leonidas winkels in de stad waarvan twee in het centrum. Het deel van het centrum waar we in moesten zijn, kan je een beetje vergelijken met de Meir, maar dan zeker 10 keer groter en een hele wijk. Het was echt zoeken naar een speld in een hooiberg als je naar 1 specifieke winkel wilde gaan, maar als je gewoon komt shoppen is het heerlijk! Alle Europese merken die je kan bedenken zijn daar en de winkels ervan zijn zo sjiek en het is zalig als ze je daarin behandelen alsof je heel rijk bent (wat we mss ook wel zijn hier, we kunnen alles gewoon kopen in die winkels). Dus voor we bij de Carrefour aanbelandden, was er alweer een aantal uren slenteren voorbij gegaan… En de Leonidas winkel die er zou moeten zijn was er helemaal niet. Volgens ons is het tijdschrift verouderd en is die winkel failliet gegaan omdat Chinezen niet zo houden van zoetigheid… Dan gingen we op zoek naar de andere winkel een paar straten verderop. Die bleek er ook niet te zijn, maar wel een dure supermarkt met Cote d’Or en Vandenbulcke, een Belgisch chocolademerk waar ik nog nooit van gehoord had. We stelden ons daar dan maar tevreden mee. We wilden die chocolade trouwens kopen voor Martijns kamergenoot, die voor mij verhuisd is van kamer!

Woensdag 6 oktober hadden we weer een lange reisdag voor de boeg (dachten we). Toen alle andere buitenlanders nog sliepen zaten wij al op de bus richting Sanxingdui 三星堆 (drie sterren heuvel). Op voorhand wisten we dat het een opgravingsplaats was van een heel oude beschaving (2050-1250 v. Chr.) dus verwachten we ruïnes te zien. Maar was een heel moderne aangelegenheid. Zoals Chinezen graag hebben, was het een park waarin twee musea stonden die alle gegevens over de Shu en de Sanxingdui bevatten. We verwachtten iets groots, want er zou een heel dorp/stad blootgelegd zijn, maar het complex was best klein. Toch is het heel belangrijk, want sommige archeologen vinden deze vondst belangrijker dan het terracottaleger! Het is ook wel indrukwekkend om restanten van zo’n oude beschaving te zien en het duidt erop dat er naast de centrale beschaving in China ook op andere plaatsen culturen bestonden. Ze kenden bv al heel vroeg brons en deze opgraving vult een belangrijk gat in de geschiedenis.

Maar na een paar uur hadden we het toch gezien, want het park op zich was niet echt de moeite waard aangezien het meer bruin water had en je het ene eind van de andere kant al kon zien.

Toch was het zeker de moeite waard om dit deel van de Chinese geschiedenis te aanschouwen!

Vandaag, donderdag 7 oktober hebben we nog wat nuttige dingen en het leukste was het avondeten met alle nieuwe vrienden. Op mijn uitnodiging zijn we vis en zeevruchten gaan eten bij een barbecuerestaurantje waar we buiten konden zitten. De vis was wel 60 cm lang en we zagen hem nog zwemmen voor ze hem klaarmaakten… Het is echt wel een leuke bende buitenlanders hier, ik zou hier zonder problemen voor langere tijd kunnen wonenJ, maar natuurlijk kan ik altijd wonen waar Martijn woont

Toch kijk ik er ook al naar uit om terug te gaan naar mijn andere thuis in Nanjing…

07-10-2010 om 17:07 geschreven door Annelies 范爱丽  

Na ongeveer een hele dag onderweg zijn, kwam ik op 22 september aan in Chengdu. Dezelfde avond was er al een soort verjaardagsfeestje waar ik verwacht werd. Martijn had veel over mij verteld en iedereen wilde mij graag ontmoeten. Het 'verjaardagsfeestje' bestond uit het eten van een slechte taart, cadeautjes uitdelen en gaan eten in Peter's Tex Mex. Nastja zelf, de jarige, was nogal verlegen, maar de rest van de groep was heel leuk en grappig. Het was ook leuk om nog eens echte Italiaanse pasta te eten ipv altijd de Chinese noedels. Na het eten ging de rest nog naar een van de vele clubs dichtbij de campus, maar daar was ik toch te moe voor...

Donderdag wilde een Chinese vriendin ons iets tonen in Chengdu om samen het maanfestival te vieren. Blijkbaar gaan jonge Chinezen gewoon met hun vrienden leuke dingen doen tijdens het maanfestival omdat hun familie meestal te ver weg is om in 3 dagen naartoe te gaan. Omdat Martijn mij meenam, had zij ook een vriendin meegenomen, zo gingen we dus met z’n vieren een uur in de bus naar Huanglongxi, een dorp dat de oude stad van Chengdu genoemd wordt. Tegenwoordig is het daar heel toeristisch: veel zogenaamd oude huizen, toeristische winkeltjes en veel volk. Maar het was echt wel leuk om daar een tijdje rond te lopen. Alleen jammer dat de laatste bus al om 6 uur was zodat we geen tijd meer hadden om met een boot naar een tempel te varen… Het was wel heel leuk om samen met Chinezen rond te lopen: ze kennen de weg en we konden Chinees praten! ’s Avonds hebben wij hen nog getrakteerd op een etentje en dat was ook heel gezellig.

Vrijdag gingen we eindelijk naar het dichtstbijzijnde ‘giant panda breeding research centre’, want Chengdu is toch wel de stad van de panda’s! Volgens de Lonely Planet worden de panda’s om 9.30 gevoederd en slapen ze daarna de hele dag, dus daar wilden we (ik vooral) bij zijn. Veel te vroeg zijn we daarvoor opgestaan en relatief vroeg aangekomen om dan te horen te krijgen dat de panda’s tegenwoordig binnen gevoerd worden en dat je dat niet kan zien… Maar niet getreurd, er waren nog genoeg panda’s te zien: van baby’s tot oude panda’s, we hebben het allemaal gezien en er oneindig veel foto’s van gemaakt. Vooral de babypanda’s waren superschattig, sommige waren maar een paar weken oud! En de oudste panda’s deden inderdaad niet veel meer dan slapen, maar de jongere deden toch pogingen tot actief zijn . Het park zelf was gelukkig niet zo groot als het leek op de kaart, dus konden we alles zelf wandelen. Er was ook een meer en de natuur was ook heel mooi met veel bloemen en grote vlinders. En natuurlijk waren er ook ontelbaar veel winkeltjes met panda’s in alle soorten en maten… Tegen de avond had ik dan ook genoeg panda’s gezien voor een tijdje, maar het is zeker de moeite om te bezoeken!

Zaterdag begonnen hier in Chengdu de lessen al terug, want echte vakantie is hier schaars, meestal moet je vakantiedagen in het weekend inhalen. Uit nieuwsgierigheid ben ik met Martijn meegegaan naar een paar echte Chinese lessen (=die Chinese studenten normaal volgen) op de andere campus. Naar de les gaan is al een hele opgave: eerst 20 min. wandelen naar de bushalte, dan wachten, dan 25 min. op de bus, in totaal zo’n uur. De eerste les over cultuur was nog best te verstaan, maar de tweede les in de namiddag over journalistiek was heel moeilijk. De leerkracht las vooral slides af en gebruikte moeilijke Chinese termen. Zondag ging ik in de namiddag nog eens mee naar een les en dat was de moeilijkste Chinese les die ik ooit gevolgd heb. Oa omdat het Chinees moeilijk was, maar ook aan de inhoud viel geen touw vast te knopen. We zijn maar in de pauze weggegaan en Martijn besloot om dat vak maar beter niet te kiezen. Al deze vakken zijn sowieso veel moeilijker dan de vakken die ik in Nanjing volg omdat het niet alleen om de taal gaat, maar je de inhoud ook echt moet kennen…

Zondagavond was er nog iemand jarig: de Amerikaanse Amanda. Daarom gingen we 's avonds weer met z'n allen eten, deze keer naar de 'Bookworm', haar favoriete plaats. Het is ook een geweldige plaats: vol Engelse boeken die je kan lenen en die een mooi decor vormen en met allerlei echt Westers eten, al zou ik het echte Amerikaanse eten niet zo hoogstaand willen noemen. We hebben daar een hele tijd gezeten, gepraat, in boeken gebladerd en naar mensen gekeken . Toch nog een ontspannende avond na al die inspannende lessen!

Maandag en vandaag, dinsdag ben ik maar naar 1 les meegeweest, de les 综合汉语, een gelijkaardige les die ik ook in Nanjing volg. Ook al is het systeem van niveau's hier anders en als je het zou omzetten zou het niveau hier hoger zijn, toch was het ongeveer hetzelfde als in mijn klas.
Maar aan de taalvakken in de voormiddag hecht Martijn toch niet zoveel belang omdat hij vaak niet kan gaan en ook nooit tijd heeft om iets voor te bereiden. De leerkracht was wel vriendelijk tegen mij en de les viel ook wel mee, vooral omdat het maar anderhalf uur is en niet de hele voormiddag zoals bij ons in Nanjing...
De rest van de tijd gisteren en vandaag heb ik vooral gestudeerd, want in Nanjing gaan de lessen natuurlijk ook gewoon door. En aangezien iedereen in mijn klas altijd alles goed voorbereid en bestudeert achteraf gaan de lessen nogal snel vooruit...
Gelukkig kan ik ook al dromen van de volgende trip. Donderdag begint hier de nationale feestweek (vrij vertaald ) al en gisteren hebben we de Lonely Planet uitgebreid uitgepluisd. Wss gaan we naar een gletsjergebied, al is het nog niet duidelijk hoe het bereikbaar is...
Het zal alleszins weer een spannende ervaring worden!
En vanavond is er nog een diner gepland voor alle buitenlandse studenten in een superdeftig restaurant waar ik met mijn nieuwe 'vrienden' naartoega. Tot nu toe heeft nog niemand gemerkt dat ik niet echt hier studeer (dus betaal ik niet om te overnachten) en wss zal dat vanavond ook niet opvallen

28-09-2010 om 08:31 geschreven door Annelies 范爱丽  

20-09-2010 om 12:02 geschreven door Annelies 范爱丽  

voor het Europees en Belgisch paviljoen was heel lang omdat iedereen dat blijkbaar de moeite waard vond om voor aan te schuiven en wss ook omdat de rij droog stond. We hebben dan maar eerst frietjes gegeten die buiten aan een kraam verkocht werden. Ondanks dat de frietjes door Chinezen bereid werden, smaakten ze echt naar superlekkere Belgische frietjes! Onder onze paraplu onder een grote parasol genoten we van elke hap. Omdat het ondertussen heel hard was gaan regenen, bleven we nog een tijdje schuilen.

Toen het wat verminderde, zijn we naar het Nederlandse paviljoen gaan kijken. Daar viel de rij nog mee en schoven we aan. Alleen bleek na ongeveer de helft van de weg afgelegd te hebben, dat het paviljoen gesloten was wegens de regen, het zou te glad zijn om op de wegjes te wandelen... We gingen dan maar terug naar België, waar we redelijk lang aanschoven, maar wel goed geëntertained werden. Aan de ingang kregen we al een lotuskoekje, goed begonnen is half gewonnen . In het Europees deel en vooral in het Belgisch deel voelde ik mij helemaal thuis. Wat een prachige foto's hebben ze daar! Het leek bijna mooier dan in het echt! Ik ben heel trots op ons landje: ook al is er een crisis, toch kunnen we ons goed presenteren naar het buitenland! Naast filmpjes uit verschillende steden, uitleg over bekendheden, heel veel technologische en wetenschappelijke kennis, smurfen en echte diamanten was er ook een chocoladekunstenaar. Dat was wss een van de weinige overgevlogen Belgen. Iedereen vond dat natuurlijk fantastisch en er werd veel chocolade gekocht. Het Belgische paviljoen was wel driekwart van het hele Europees-Belgisch paviljoen: dat hebben we goed gedaan!

Toen was het gelukkig gestopt met regenen en werden we niet meer continu geduwd door Chinese paraplu's. Bij het Nederlandse paviljoen mochten we toen wel naar binnen. Nederland wil volgens mij vooral een sfeer overbrengen met "Happy Street'. Het was ook wel mooi, maar het kon toch mss nog beter... Er was vooral veel moderne kunst te zien (onbekend voor mij), maar ook een paar typische dingen zoals tulpen (jammergenoeg wel valse), koeien, schapen, klompen ed. Het was wel heel leuk om poffertjes te eten en een praatje te slaan met een paar Hollanders .

Ondertussen waren er al heel wat uren voorbijgegleden. Alle andere Europese paviljoens hebben we van de buitenkant bekeken en uitgebreid gefotografeerd. Bijna overal stonden hele lange rijen en we kunnen later gewoon de landen zelf nog bezoeken.
Martijn wilde heel graag nog het paviljoen van Guatemala bezoeken en daar gingen we dus naartoe. Het kleine paviljoen had best nog wat te bieden, vooral door een filmpje over de plaats waar Martijn gewoond heeft en door veel lokale dingen tentoon te stellen.
Als allerlaatste bezochten we nog het paviljoen van Australië omdat ik heel benieuwd was wat daar te zien zou zijn en omdat ik Martijn graag de pracht ervan wilde tonen. Het paviljoen was echt prachtig en het hoogtepunt was een film op een gigantisch rond 3D-scherm. Er was ook een grote zaal waar net een optreden bezig was. Het was echt gezellig om daar uit te rusten en avondeten te eten.
Onderweg waren we ook toevallig een leuke stoet tegengekomen. Het was een soort van Disney-stoet met allerlei prachtige wagens.

Op het kaartje stond dat het park tot 24 uur 's nachts open was, dus om 22 uur wilden we nog even naar de schurkenstaten gaan kijken. Martijn was vooral benieuwd wat Noord-Korea van zichzelf zou laten zien. Maar jammergenoeg begonnen de meeste paviljoens al te sluiten. We hebben dan nog wat foto's gemaakt van de buitenkant van enkele paviljoens, maar de lichten gingen ook al uit, dus zo mooi zag het er al niet meer uit. Vermoeid van uren rondwandelen gingen we dan tevreden terug weg. Aan de ingang/uitgang zagen we nog dat China weer een eigen systeem had voor zijn paviljoen: je kon alleen om 9 uur 's morgens een voucher bekomen aan de ingang om later op de dag binnen te gaan... Daarom dat al die Chinezen zo zot vroeg opstaan om er zeker op tijd te zijn...
Voor mij was het bezoeken van de wereldexpo zeker de moeite waard. Er was veel volk, maar langer dan 1 uur hoefden we nooit aan te schuiven. Wss ga ik zelfs nog eens terug met Line en Amanda in het weekend van 15 oktober...

De laatste dag van ons weekendje samen was vooral veel te kort. We genoten nog eens van het Chinese ontbijt, deden nog een ochtendwandelingetje op de Bund en zagen nog wat meer van Shanghai in de regen...

Ik hou nu alleszins van Shanghai, al is het niet zeker of het door de stad zelf of door de omstandigheden komt

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Annelies 范爱丽  

03-09-2010 om 00:00 geschreven door Annelies 范爱丽  

Welkom op mijn blog!

Gelukkig voor jou heb je niet de hele weg naar Nanjing moeten afleggen zoals ik, maar kan je gewoon even op het internet surfen!
Nu ik al wat gesetteld ben, kan ik er al om lachen, maar op het moment zelf was het echt verschrikkelijk.
Na een leuk weekje in Beijing met Martijn, waaronder twee dagen in Shenyang en oneindig veel etentjes met Chinezen vertrok ik naar Nanjing.
Zes dagen op voorhand kocht ik mijn ticket al, wat normaal heel vroeg is, maar er was enkel nog een trein van 15 uur met zitplaatsen.
Dat kan ik wel aan, dacht ik toen ik aan het loket stond...

De tocht van de wachtruimte naar de trein en dan nog naar de juiste wagon met ongelofelijk zware bagage was al hels.
Gelukkig was het pas half 5 in de namiddag toen we vertrokken en had ik massa's dingen bij oa Nederlandstalige tijdschriften om te lezen.
En van de 6 stoelen met tafeltje ertussen waren er maar 4 bezet, dus dat was nog comfortabel.
Mijn buurman in de trein was een vriendelijke soldaat, wat best leuk was voor de eerste 5 uur.
Ik weet nu ongeveer alles over het leven in het Chinese leger en ik heb veel Chinese liedjes ontdekt door naar zijn PSP te luisteren.
Maar later was het alsof de hele wagon tegelijk met mij wilde praten.
En dan wilden ze natuurlijk horen hoe Nederlands, Engels, Duits en Frans klinkt. Wat blijkbaar heel hilarisch is voor Chinezen...
Wat later waren we over opleidingen aan het praten en toen wilde iedereen weten wat ik geleerd heb over China.
En dan zei ik: literatuur, filosofie, geschiedenis, zo ongeveer alles wat je kan bedenken.
Ah, literatuur, heb je dan vb. iets van Mao gelezen en zoja, kan je eens een zin eruit zeggen?
Tja, van Mao hebben we wel iets gelezen, maar ons systeem is niet zo gericht op van buiten leren en het Chinese systeem wel.
Iedereen vond het supergrappig dat ik niet eens een zin van Mao kon onthouden, maar het verschil in systeem snapten ze helemaal niet.
En het werd nog erger toen ik vertelde over een gedicht dat we in Shenyang geleerd hebben, maar Chinezen normaal in de lagere school leren.
Dus dat was nogal een schaamtelijk moment...

Niet veel later kwam een arrogant Chinees meisje mijn comfortabel plaatsje aan het raam inpikken.
En toen probeerde ik maar wat te slapen, want ik moest nog tot half 9 's morgens overleven in die trein.
Alleen bleek later dat bij zitplaatsen het licht niet uitgaat, alleen bij slaapplaatsen, want bij zitplaatsen is dat te onveilig.
En bij elke halte (wat er veel waren) liep er een bediende met een fluitje iedereen wakker te maken zodat niemand zijn halte zou missen.
En er liepen continu bedienden met karretjes door de gang die luidkeels 'fruit te koop' of 'noedels' (in Chinees natuurlijk) riepen.
Op die manier werd slapen wel heel moeilijk gemaakt. Op een of andere wijze heb ik toch kunnen slapen van 3 tot 5 uur 's nachts.

Je kan je nu wss goed inbeelden hoe ik mij toen voelde, maar in het echt is het nog lastiger, want ik was en moe en de bagage was zwaar en het was buiten zo'n 30 graden...
En toen stonden er plots allemaal buitenlanders met borden van 'Nanjing Normal University 南京师范大学' aan de uitgang van het treinstation.
Dat was echt geweldig, blijkbaar zaten er meer studenten op die trein. Iedereen hielp direct met de bagage en er stond een busje klaar om ons weg te brengen. Ik dacht echt dat ik de reis achter de rug had.
Maar nee, uiteindelijk bleek dat de universiteit meerdere campussen heeft en iedereen behalve ik moest naar een campus en ik naar een andere.
Daar stond ik dan als enige nadat iedereen een kamer was toegewezen.
Toen moest ik nog een uur met de taxi om uiteindelijk bij een groot campuscomplex aan te komen.
En daar was niemand die precies wist waar ik naartoe moest.
Mijn plan van eerst wat bijslapen en daarna de administratie induiken, was ook al onmogelijk.
Toen ik uiteindelijk het gebouw voor buitenlandse studenten gevonden had, werd ik overrompeld door Chinezen met paperassen.
Na veel gedoe was het gelukt om een kamer te vinden en waren alle papieren in orde, maar toen was het al na 2 uur in de namiddag...

En daarna ontmoette ik Line, mijn klasgenote uit België die al een dag eerder was aangekomen en zich ook verschrikkelijk voelde.
Dus gingen we eerst samen eten, spullen kopen en uiteindelijk was het al opnieuw avond voor ik een beetje slaap kon proberen in te halen...
Die dag van aankomst en de volgende gebeurde nog allerlei vreemds, maar dat is voer voor een volgend verhaal!

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Annelies 范爱丽