De cirkel is rond we zijn terug in San Francisco waar een vijf tal weken geleden ons Amerikaans avontuur ook begon. Gisteren zijn we hier aangekomen nadat we eerst nog een dagje in Morgan Hill hadden doorgebracht. Een stad niet bekend om zijn knoflook maar om de champignons. In de hoofdstraat stond dat daar vol met van die grote geschilderde champignons. In dit stadje zijn we ook naar de 'movie' geweest. We hebben de primeur gehad om naar Step Up 3 te gaan kijken. Een film die nog maar drie dagen uit is en bij ons pas volgend jaar in de cinema zal te zien zijn. De dag moet hier vandaag nog beginnen terwijl die voor jullie al bijna voorbij is. Vandaag brengen we onze jeep terug en gaan we nog een laatste keer naar San Francisco zelf. Nu zitten we immers in een motel in San Bruno op een goeie kilometer van de luchthaven. En dan morgen heel vroeg op en om 8.30u zijn we weg. Nog niet voor goed uit de USA want we moeten nog eens van vliegtuig wisselen in New York. En dan back home... Hopelijk hebben jullie een beetje genoten van ons blog en de vele woordjes. Terug thuis zal ook alles te zien zijn in beeldjes.
PS: Voor de statistieken deze trip door Amerika leverde tot op moment van dit schrijven 3053 foto's op en een goeie 6000 kilometer.
De reis is hier op zijn einde aan het lopen. Ook wij zijn aan het uitbollen. Waarmee we bedoelen dat we ons activiteitengehalte danig afgebouwd hebben en eigelijk een beetje aan het uitrusten zijn van onze trip. Het klinkt misschien een beetje raar maar het reistempo lag de voorbije weken redelijk hoog om zoveel mogelijk van dit prachtige land gezien te hebben. En nu doen we het rustig aan om niet oververmoeid van Amerika terug te komen. In Santa Cruz hadden we het geluk van een zonnige dag te hebben, beetje aan het strand liggen, naar de surfers kijken, over den dijk cruzen die meer een retro pretpark was dan een dijk. Een weetje voor de liefhebbers van het surfmerk O'Neill, dat is hier ontstaan. Een zeker Jack O'Neill ontwierp de eerste wetsuits die de surfers moesten beschermen tegen het koude water uit de oceaan. Een bezoekje aan de moeder der aller O'Neill winkels kon dus niet ontbreken. Ook In Santa Cruz hebben we terug in een motel moeten slapen, alsook de voorbije dagen. Het is hier nog altijd hetzelfde verhaaltje. Alle campings zijn hier volgeboekt door de lokale amerikanen. Blijkbaar zitten we hier in het top-campingseizoen. Vanuit Santa Cruz zijn we dan het binnenland ingetrokken, op zoek naar de zon. En inderdaad, in de dichte miste de berg over en dan zon zon zon zon. We zitten nu in Gilroy, een dorpje wereldbekend om zijn knoflook-festival. Klinkt raar maar het is echt waar, zelf in het stadslogo zit de knoflook ingewerkt. Door het altijd mooie weer en zonnige klimaat is het hier ook ideaal om wijn te verbouwen. Je treft hier de ene Californische wijnboer na de andere aan. Vandaag zijn we die dan ook gaan bezichten en proeven natuurlijk. Tijdens het schrijven van deze blog zijn we momenteel een flesje Californische champagne van de 'Kirigin Cellars' aan het kraken. (voor ons 2-jarig samen zijn) Deze morgen zijn we even door de stad zelf gelopen. Het is een echte Amerikaanse stad zoals wij ze kennen: brede brede brede straten, de typische houten huizen, de afgescheiden stoep voor de deur, de voortuintjes. Wat hier ook opvalt is de ruimte die ze hebben. Iedere stad heeft hier wel een park of drie vier. Mooie onderhouden grasvelden, met een speeltuintje, pic-nic area en bbq-stelletjes, basketballpleintjes, toilleten en alle mooi onderhouden, ongelofelijk. Gisteren hebben we hier ook voor het eerst kennis gemaakt met de "Outlet Stores". Hier in de stad is er een groot outlet-dorp bij wijze van spreken. Stel u een industrie terrein bij ons voor en zet daar allerlei winkels op en dan komt dit overeen met wat wij hier gisteren gezien hebben. Die outlet stores zijn de winkels van alle bekende merken (Nike , Addidas, Huggo Boss, Timbrerland, Channel, Dolce & Gabanna, Quiksilver,...) maar met alle artikels die zogezegd van een vorig seizoen zijn en dus aan spotprijsjes te verkrijgen. Bovendien zijn hier blijkbaar ook de solden begonnen. Dus alles aan weggeven prijzen. Je ziet het al aankomen: de American dream van Anneleen kwam uit, shopping shopping shopping. Om even een voorbeeld te geven. Ik (Dees) kocht gisteren twee Nike T-shirts, twee Addidas trainingsbroeken, een Nike basketbal broek en een paar Nike Baskets-sportschoenen voor de ronde soms van....... euro (aan u om een gokje te wagen). We hebben zelfs al een extra valies moeten kopen om alles terug mee te
krijgen naar België . Morgen rijden we nog een beetje verder richting San Francisco. En dan komen we nog een laatse keer bij jullie langs met de allerlaatste vertrek blog uit San Francisco.
De Pacific Highway: geloof niet altijd wat er in de reisboekskes staat!
Hello Hellooo!
Tot hier toe hebben de reisgidsen die we mee hebben ons al zeer veel
diensten bewezen. Maar voor de Pacific Highway (de kustroute tussen Los Angeles
en San Francisco) hebben ze ons toch goed liggen. Wat staat er in de boekskes:
één van de mooiste routes in Amerika, prachtige vergezichten, mooie strandjes,
mooie vogels, zeeleeuwen... En ja dit klopt allemaal. De route schildert zich
een weg langsheen de Pacific Oceaan. Kronkelt in duizenden bochten, met achter
iedere bocht een nieuwe verrassing. Passeert langs allerlei leuke kuststadjes.
Maar wat die sloebers er niet bij vertellen (en ook niemand van de plaatseijke
bewoners of andere infobrochures), is dat het hier Siberisch koud is en je
dikwijls, zeker 's morgens, geen fluit ziet. Grote spelbreker, THE FOG. Na
raadpleging van de plaatselijke Franky The Bossery zijn we te weten gekomen dat
dit langs heel de kustlijn een zomers fenomeen is. En wat maakt dat de zomer
eigenlijk een minder goeie reisperiode is om te kunnen genieten van de
uitzichten, de zonnige stranden en de mooie fauna en flora ( die we al op velle
prentjes, maar niet in het echt zagen). De reden dat er hier zoveel mist hangt,
is dat het koude oceaanwater verdampt wordt door de warmere land en zo een
plaatselijke dikke mistwolk het land in stuurt. Grappige is zelfs dat als je
een paar kilometers landinwaarts gaat, het daar terug lekker zonnig is. Dat het
water hier ook ijs en ijskoud is bewijzen de surfers. Hier zie je geen enkele
surfers zoals in de reclamefilmkes met gebronseerde body en flasy surfbroek op
zijn plank show staan geven. Allemaal hebben ze een neopreenpak aan en velen
zelfs ook schoentjes en handschoen die hen moeten beschermen tegen het koude
water. Wie gedacht had om hier een beetje te zwemmen in de zee, komt er eerder
als een blauw verkleumde smurf uit. Waar we enkele dagen en 200 kilometer
geleden niet wisten waar te kruipen van de warmte, zouden we nu liever onze
muts en skivest mee gehad hebben om aan deze Schotse klimaatstoestanden te
kunnen weerstaan. Niet tegenstaande dit rare zomerse mistfenomeen is het zeker
de moeite om eens langs hier te rijden. Maar een hele week spenderen voor deze
route, is misschien net iets teveel. Vandaar dat we ver voor zitten op onze
route daar we meer rijden dan in de mist te liggen zonnebaden. Vandaag passeren
we nog even langs Santa Cruz, een wereldbekend surfers paradise en daarna
trekken we nog eventjes terug het binnenland in op zoek naar de zon.
Een ander raar fenomeen is dat het, ondanks de mindere (voor ons dan
toch) klimatologische omstandigheden, hier zeer touristisch is. In die dorpjes
langs de kust, loopt het zwart van het volk en de campings zitten hier allemaal
overvol. In al die weken dat we aan het reizen zijn, zonder op voorhand
campings te reserveren, hebben we voor het eerst voor een volzette camping
gestaan. En niet één maar 3, 4, 5 na elkaar allemaal vol... Rare mannen toch
die amerikanen, een beetje gaan kamperen in de mist.
D & A
ps: Ik begin hier elke dag te dromen van een lekker slaatje met kippenreepjes van de Krone mmmmmmmmm en een glas lekker wijn hehe
Los Angeles zit er bijna op... Gisteren hebben we te voet Downtown LA verkend. Vooraleer naar het echte centrum af te zakken zijn we langs het STAPLES center gepasseerd. Dit zegt u misschien niet veel, maar deze evenementenhal/basketbalhal/concertzaal is de thuishaven van de NBA basketbalploeg de LA Lakers, wereldbekend in USA en voor menig sportfan ook daarbuiten. Er kan maar liefst 20.000 man in die zaal binnen en die zit altijd vol als de LA Lakers spelen. Niet slecht dus. Als Anderlecht en Brugge tegen elkaar spelen mogen ze al content zijn dat er zoveel komen kijken. Toevallig was daar in de straten rondom het stadium en in het stadium zelf een X-game event bezig. Nogal redelijk bekend hier, dat wordt hier live uitgezonden op de televisie. Allerlei skate, bmx, motercross freestyle-competities.Echt allemaal op zijn Amerikaans, alles weer overdreven dus. Daarna zijn we naar het echte centrum geweest. In tegenstelling tot San Francisco is dit centrum hier echt nog heel Latino getint met allerlei kleine winkeltjes. De grote winkelketens vind je hier niet. Uiteindelijk in een Mexicaans wijkje beland waar we ook gegeten hebben. Maar dit was nu al den tweede keer en dat Mexicaans eten viel weeral tegen en nogal zwaar op de maag, dus daar komen we niet meer aan. Vandaag zijn we voor het eerst naar de Pacific Ocean geweest: Santa Monica en Venice Beach. Nogal redelijk toeristisch... Het strand kan je u voor stellen zoals bij Baywatch, inclusief de redder-shuisjes, de redders-jeeps, de redders in hun rode pakjes en de surfers. Alleen Pamela Anderson was er niet, ze had een dagje vrijaf zo bleek. Voor de rest is het langs de dijk een drukte van je welste. Je gaat er blijkbaar om te zien of gezien te worden. Een kleine greep uit het aanbod van zaken die er te zien zijn. Rollerbladende dames en heren in zwemoutfit, skaters, joggers (allemaal met nen Ipod in ulder oren, blijkbaar doet iedereen hier aan Start to run met Evy Gruyaert), fietsers (allemaal op zo nen Harley Trapson fiets, nen normalen velo kennen ze hier niet), waarzeggers, I love Jesus en God predikers, Harikrichna's, bodybuilders die staan te fitnessen (lees hun spierballen te showen) op muscle beach, weed-shops, zangers, dansers en allerlei ander artiesten die hun ding proberen te doen voor wat dollars van de mensen. Kortom een lang gerekte human show boulevard. Morgen vertrekken we voor het laatste deel dan onze trip. De Pacific Coast highway tussen Los Angeles en California. Een route die langs de kustlijn loopt, met als eerste tussenstop morgen. MALIBU.
Eerste dag Los Angeles stond in het teken van Hollywood. Vooraleer Hollywood zelf te bezichtigen zijn we langs geweest bij één van de grote productiehuizen van films: Warner Bros. Samen met Universal Studio's en Paramount Pictures liggen die net buiten Hollywood. Deze filmdorpen zijn bijna zo groot als een gewone stad bij ons. Warner Bros zijn onder meer de makers van Friends, Harry Potter, The Matrix, Free Willy, Superman, Badman, Sex and the City, Ace Ventura, Bugs Bunny, Tweety nen helen hoop andere bekende films en TV-series. En in dit dorp hebben wij een bezoekje achter de schermen gebracht om te kijken hoe die films en tv-series nu gemaakt worden. Ze hebben er hele fake dorpen met huizen die soms alleen maar een voorkant hebben. Ze hebben er een eigen oerwoud om scenes in op te nemen, en meertje,.... te zot voor worden. En dan hebben ze nog zo een 20 tal hangars waar ze de sets van de TV-series in bouwen of hele decors voor films. Eén hanghar had zelfs een beweegbare vloer, die ze konden doen zakken en vol laten lopen met water om zee-scenes te spelen. Daarnaast kon je een aantal zaken bekijken zoals de Batmobiel, de kostums van Harry Potter en als hoogtepunt (voor ons dan toch), de set van Friends. Voor de kenners, we hebben in Central Perk gestaan (het koffiehuis waar ze altijd zaten) en in hun alom bekend zetel gezeten (bewijzen volgen nog). Vervolgens zijn we richting de bekende HOLLYWOOD-letters gereden op de heuvel en naar de Hollywood Boulevard. In deze Boulevard ligt de Walk of Fame, de duizenden sterren op het trottoir van allerlei bekende filmsterren en showbizzmensen. Ten slotte zijn we nog door de bekende wijken Bel Air, Beverly hills en Melrose Place gereden. Maar veel valt daar eigenlijk niet te zien. Behalve heel veel grote hagen en muren waarachter het bekende en rijke gepeupel der aarde woont. En het woord 'gereden' is misschien nog wat overdreven, aangeschoven zou beter zijn. Man man man, hier in LA met de wagen rijden is niet goed voor de tikker. Wie beweert nooit stress te hebben moet zeker hier eens met de auto een toerke komen maken. Om u een idee te geven. Hier in LA alleen al wonen er 4 miljoen mensen waarvan er volgens ons 3 miljoen voor hun beroep doelloos met de auto rondrijden. Op de autostrade bijvoorbeeld heb je op bepaalde momenten ZEVEN rijstroken, en die staan allemaal vol. Momenteel verblijven we in een motel in blijkbaar de Latino-neighbourhood (wij vallen hier zelfs op) op een goeie 1 à 2 kilometer van downtown LA waar we vandaag naar toen gaan.
Vanuit de Grand Canyon zijn we vertrokken richting Los Angeles. Dit hebben we via een ommetje gedaan zo konden we nog op een deel van de oorspronkelijke Route 66 rijden. En we doen dit in twee dagen want het is een tocht van een goeie 800 km. De Route 66 was echt wel de moeite om eens te doen. Enerzijds is het een mooie route langs schilderachtige wegen en landschappen. Maar anderzijds geeft ze ook uitzicht op de nog echte dorpjes, winkeltjes, tankstations van vroeger die nu bij ons nog dikwijls het beeld vormen over de USA: houten saloons en winkels, allerlei oude bolides die hier en daar nog opgesteld staan, verroeste auto's langs de kant, horses in de wei, een goederentrein van wel 80 wagonnetjes die je inhaalt met de wagen... Kortom een leuke tocht. Daar we de tocht in twee dagen doen, hadden we besloten om te overnachten bij Lake Havasu. Dit meer is ook ontstaan door een dam te bouwen in de coloradorivier en dus terug een leuke plaats om aan watersport te doen en te zwemmen. Dit plaatsje is ook nog bekend omdat het eilandje dat in het meer ligt (waar wij sliepen), verbonden is met het vasteland door een "London Bridge". Een brug die ze steen voor steen uit Engeland afgebroken hebben, getransporteerd en hier weer opgebouwd. Goe zot die amerikanen.... De streek waar we doorreden, ligt in de 'California Dessert' zoals dit hier noemen en dit kan je wel letterlijk nemen. Het was daar weer warm!!!! Toen we daar gisteren rond 16u toe kwamen was het rond de 43 graden, dus direct het Lake en het zwembad binnen. Rare is dat die hitte niet te verdragen is zoals we in Las Vegas ook al meegemaakt hadden. Na het avondeten, hupla weer het zwembad binnen. In de tent slapen was geen optie, dan maar onze matjes op twee pic nic tafels gelegd en buiten geslapen. En dat was nog te warm. Deze morgen 5u30 al wakker, hupla rechtstreeks van op de pic nic tafel weer het meer induiken. Allemaal leuk om eens mee te maken en hoort bij het avontuur. En tot 23 uur 's avond in het zwembad zitten, wie kan dat doen in België. Misschien even met een paar vergelijkingen weergeven van hoe de warmte hier aanvoelt. - Als ge over den tarmac hier loopt is het alsof er nen mega BBQ onder u aan de gang is. Zoveel warmte komt er uit de grond. - Er waait telkens een windje, lekker zou je zeggen, maar dat is alsof ze met een haardroger (op warme stand) in uw gezicht staan te blazen, zo warm is dat. - In uw tent (enkel binnentent) op uw matje liggen (wat we eerste geprobeerd hadden) is alsof ge op een vloer met vloerverwarming ligt die vollen bak aanstaat. - Het water in het zwembad en het Lake kan een beetje verfrissing bieden, denk je. Maar tijdens het warmste moment van de dag voelt het water zo warm aan alsof je in een theekan springt.
Zozo, vandaag hebben we ons verplaatst tot zo een 20 km voor Los Angeles. En morgen trekken we de metropool binnen. Met eerst een bezoek aan Hollywood. Mochten we binnen 2 weken nog niet terug zijn, dan is het het teken dat ze ons morgen ontdekt zullen hebben als filmstars.
(Eerst en vooral ons vorige bericht is wat in vertraging gekomen omdat we geen internet hadden en het er nog niet konden opzetten)
Hello,
Wat inderdaad top of the bill zou moeten worden, ons laatste
nationale park de grand canyon, is het dus niet geworden.Als je fotos en prentjes op het internet
zie, dan ziet het er altijd prachtig uit maar de werkelijkheid is anders, ze
hebben ons goed in de zak gezet in de boekskes.
Misschien even uitleggen waarom zo een ontgoocheling. Ten
eerste hadden we zo iets bij ons eerste zicht op de grand canyon, Ok dit is wel
groter, weidser en dieper dan de rest. Maar de vormen, kleuren en zo verder
waren helemaal anders dan in de andere nationale parken. En soms waren die in
de andere parken nog veel mooier dan wat we hier te zien kregen. Ten tweede kan
je de grand canyon eigenlijk enkel bezoeken van de bovenzijde en dat is zo plat
als iets en eigenlijk goed te doen voor iedereen met als gevolg dat dit hier
wel het benidorm lijkt van de nationale parken. Jappen met hun fototoestellen
en in hun schoonste kostuumke, hele ladingen bussen met strandtoeristen die
juist nen keer komen kijken naar de grand canyon en dan nog niet te vergeten
alle tientonnertoeristen die hier rond waggelen Om de grand canyon echt te
beleven en er in te gaan en niet langs te bovenzijde te bekijken zijn er maar
drie mogelijkheden: één met een helikopter er nen keer overvliegen (haal de
dollars maar boven), met een boot hem afvaren (een jaar op voorhand te
reserveren en met 1000 dollar komt ge niet toe, hetzelfde om er in te mogen
wandelen). Dit laatste lijkt dus leuk maar het is hier wel omgekeerd wandelen,
eerst dalen en dan om weer te keren moet je stijgen en dat stijgen mag je wel
heel letterlijk nemen. Het is alsof je een muur naar boven moet lopen. Neem
daarbij nog eens dat je dit in volle zon moet doen en dat het in de canyon zo
een 10 graden warmen is dan de bijna 38 a 40 graden aan de bovenzijde, dan
weetje dat je dit niet zo maar op één twee drie doet. Overal staat het
aangegeven dat het af te raden is om in dezelfde dag tot helemaal beneden in de
canyon te wandelen en dan terug te keren. Sommige hebben hierbij letterlijk al
het leven gelaten(dat hangt hier overal
uit). Je moet de tocht dus in twee dagen doen maar daarvoor moet je een
vergunning hebben in de canyon te kunnen slapen (ook een jaar op voorhand zeker
aan te vragen). Wij hebben vandaag dan ook wijselijk de helft er maar van
gedaan. Afgedaald tot halverwege en dan terug naar omhoog en om 6 uur s
morgens vertrokken om de grootste hitte te vermijden.
Nog een leuk iets hier (zo wisten de rangers te vertellen)
is dar er hier ook een soort moesson is tijdens de zomer. Iedere dag een fikse
regenbui met veel gedonder en bliksems die tot op de bodem inslaan. Maar dat
wisten wij natuurlijk niet. Wij ons tentje,zoals we al heel de reis doen, enkel met het binnententje opgezet omdat
het s nachts toch altijd veel te warm is, waren gisteren natuurlijk goed
gesjost. Toen we net op de shuttlebus zaten langs de canyon, begint dat hier te
stortregenen, niet normaal, wij mega ver van onze camping. De rest kunt ge al
raden. Vandaag weer net hetzelfde. Net klaar om te beginnen koken .baf weer zo
een onweer. Deze keer wel ons tent met buitenzeil maar er mochten nog gleufkes
gemaakt worden om het water te doen wegstromen anders was onze tent gaan
zwemmen. Schuilen in de auto en pas drie uur later aan het eten kunnen
beginnen.
Nog zo een goeie vandaag, de helft van het park en de wegen
waren afgezet voor de bezoekers hier omdat de Vice presedent (Bidden, de
rechterhand van Obama) hier een speechke moest komen doen voor de pers en een
aantal gasten over de projecten in het park en het geld die de regering er aan
geeft. Wij waren dus weeral in de zak gezet en mochten dus tot 15 uur in de
namiddag wachten tot we onze wandeling die we wouden doen, konden aanvangen.
De Grand Canyon was dus niet echt zo een topper Morgen een
stukje nostalgie met de wagen, we gaan de Route 66 doen. Een deeltje van de
oorspronkelijke route die nog bestaat.
We zijn nu aangekomen in het land van de indianen. In
Amerika zijn er nog tal van gebieden die eigendom zijn van de indianen en die
nu uitgeroepen zijn tot reservaat. Wij zitten nu in dat van de Hopi en
Navajo-indianen.
Eén van de bekendste parken in hun reservaat is de Monument
Valley, enkel te verkennen met een Jeep. Een prachtig landschap zo
gestolenuit een film over de indianen,
maar geen pretje voor de auto.
Na dit park zijn we doorgereden naar Page en Lake Powel dat
in het Glen Canyon National Park ligt. Lake Powel is een meer ontstaan door een
dam die ze in de colorado River gebouwd hebbenom elektriciteit op te wekken. Door de bouw van deze dam ontstond een
enorm meer, dat nu voornamelijk gebruikt wordt voor de watersport. Iedereen
komt hier van kilometers ver om op het meer te varen. Aan iedere jeep die je
hier ziet rijden hangt er een speedboot op een remorque. Maar het meer is ook
ideaal voor lekker in te zwemmen. Lekker blauw water en nog warmer dan bij ons
in België in het zwembad.
Naast het meer zijn hier ook veel slot-canyons, zeer smalle
canyons ontstaan door plots hevige flash flood van water na een regenbui die
in de sandstone-bodemprachtige vormen achterlaat die een beeldhouwer er zelfs
niet in krijgt, prachtig om te zien en door te wandelen. Zowel gisteren als
vandaag hebber we er zo één gedaan.
Ook vandaag nog naar de Horse Shoe Bend geweest. Een plaats
waar de Colorado River een bocht maakt in de vorm van een hoefijzer. Waar je dit
kan bezichtigen duiken de rotsen zn 300 meter naar beneden en heb je een
fabuleus zicht over dit prachtige plaatje.
Morgen
vertrekken we naar the top of the bill: de grand canyon
Hier zijn we terug.De afgelopen dagen weer heel wat gezien en veel kilometers afgelegd. We
zijn ondertussen op het verste punt gekomen van onze reis in het binnenland van
de USA. Vanaf nu gaat het terug richting de Westkust, maar met nog een heel pak
dingen te doen.
Nadat we uit het Zion Nationaal Park vertrokken zijn, hebben
we onze tent opgeslagen in het Bryce Canyon National Park. En canyon uit
vuurrood gesteente die duizenden pinnen vormen en een ongelofelijk uitzicht
gaven.Wat nog prachtiger was, was dat
je er tussen kon wandelen. Doordat we daar zo afgelegen zaten en bijna geen
winkels hadden met deftig eten hebben en eens geprobeerd (eerder uit noodzaak)
zoals echte amerikanen om hot-dogs te maken. Maar dat was dan ook de laatste
keer. S Nachts en de dag erna hebben we beiden last gehad aan de maag. Dat die
mannen dat hier iedere dag eten, niet te doen.
De dag erna lange rit voor de boeg. Het grootste deel van de
rit verliep langs een senic way, een weg die geklasseerd staat als mooie
uitzichtweg en door verschillende natural forests loopt. En dat was het ook.
Verschillende dieren die je pad kruisen, en ja voor het eerst ook echte cowboys
gezien die bezig waren met hun vee te hoeden. Er was zelf een cowboyke bij van
12 jaar on his horse en achter die koeien zitten maar met zijn paard.Tijdens de rit ook nog door het Capitol Reef
Nationaal Park gepasseerd. Eind bestemming van die dag was Moab, een stadje
waar we nutwee dagen zijn. Dit stadje
is een ideale uitvalsbasis om verschillende parken te bezoeken.
Eerste dag in Moab stond het Arches National park op het
programma, een park met allerlei bogen en andere formaties (Window Rock,
Balancing Rock, Elephant Rock, Pinaple Rock, ). Allemaal te gek voor woorden en
door de natuur gemaakt, alsof je in een sprookjesdecor van Aladin zat. In de
namiddag een avontuurlijke wandeling gedaan naar de Corona Arch, nog een
mega-boog-rotsformatie, met ook prachtig uitzicht op de Colorado-rivier.Dag twee hebben we Canyonland National Park en
Dead Horse Point bezocht. Hier begint de voorloper van de Grand canyon, enorme
kloven en prachtige uitzichten die al vele films inspireerden. Thelma en Louise
(eindscene), Forest Gump (eindscene), Mission Impossble 2,verschillende Science fiction en cowboyfilms
werden hier reeds opgenomen. En dat is onze indruk ook van de velen
landschappen die we tot nu toe hier gezien hebben. Het is alsof het Zuidwesten
van Amerika één groot filmdecor is.
We zitten ondertussen in weeral een volgend Nationaal Park: Zion National Park, dat eigenlijk een grote canyon is. Een prachtige vallei met rotsen die allerlei kleuren en formaties aannemen. We zitten terug op een camping met een zwembad wat dit is hier wel nodig. dit Nationaal Park ligt eigenlijk in de woestijn en het is hier overdag op zijn minst 40 graden, puffen dus. Vandaag hebben we het park verkend al wandelend. In de voormiddag enkele kleine wandelingetjes en in de namiddag zijn we de rivier ingelopen die de Zion National Park-vallei heeft doen ontstaan. Het eerste deeltje was verry easy, maar dan plots stopt het pad en loop je gewoon de rivier (canyon) omhoog, echt schitterend. Dat je voortdurende met je schoenen in het water zit en soms ook tot je middel moet je er natuurlijk bijnemen. Op sommige plaatsen is de rivier slechts enkele meters breed en schieten de rotswanden tot 300 meters naast je omhoog, indrukwekkend. Morgen vertrekken we terug naar een volgend park: het Bryce national park. Meer hierover in volgende blog
Heloowwww,
Hey
. 
Hey,
High,
Vanuit de Grand Canyon zijn we vertrokken richting Los Angeles. Dit hebben we via een ommetje gedaan zo konden we nog op een deel van de oorspronkelijke Route 66 rijden. En we doen dit in twee dagen want het is een tocht van een goeie 800 km.
Hello folks,
