Lang geleden dat ik op m'n blog schreef, nu heb ik er terug nood aan. Ik ben boos, boos op het leven, boos op al wat ik meemaakte! Waarom?? Waarom loopt mijn leven zo? Zal ik ooit nog gelukkig zijn? Ben ik eigenlijk wel ooit gelukkig geweest? Wat heb ik misdaan dat alles zo verkeerd loopt? Ik ben zo boos dat ze mij Jelle afgenomen hebben, dat hij niet het gewone leven van een ander kind gehad heeft, dat ik daar in mee moest gaan, dat ik al die jaren mezelf heb weggecijferd voor hem, en dat hij er nu niet meer is. Ik voel zo'n woede in mij, ik kan er niet goed mee om, wat moet ik er ook mee?? En dan Marc, waarom ben ik met hem getrouwd, ik weet het niet, ik hou al lang niet meer van hem, hij maakt mijn leven moeilijk, ik ben boos op hem, maar weet niet goed waarom? Ik heb zin om het uit te schreeuwen, om te vloeken, verdorie!!! Ik wil zo'n leven niet meer, maar wat kan ik anders? Ik zit er gewoon midden in, en kom er nooit meer uit.....
Vrijdag is Marc meegeweest naar de dokter, ik had het hem gevraagd, en hij wou gelukkig mee. Ze heeft hem uitgelegd waarom ik nog niet kan gaan werken, dat mijn werk ook heel veel van me vraagt, en dat dat nu nog niet kan. Ik had de indruk dat hij het wel begreep, hij heeft er nu niets meer over gezegd dat ik nog een maand thuis ben. Hij is niet van plan om elke keer mee te gaan, en dat is ook niet de bedoeling, maar af en toe eens. Ik ben blij dat ik nog een maandje extra krijg, ik zou het echt nog niet zien zitten om te gaan werken. De laatste tijd komen er steeds weer leuke herinneringen aan Jelle boven, en daar ben ik blij om. In het begin herinnerde ik mij steeds de minder goeie momenten, Jelle was geen gemakkelijk kereltje, die echt wist wat hij wou. Nu herinner ik mij leukere dingen, zo van Jelle zou daar om gelachen hebben, of zou dit of dat leuk gevonden hebben. Dat neemt niet weg dat ik hem met de dag meer en meer mis, maar het maakt het wel wat dragelijker. Ik heb mij nu toch wel voorgenomen om eindelijk eens zijn kleertjes te bekijken, ik wil dat echt in april wel doen. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn, maar ik wil het nu echt wel proberen, ik zie wel hoe ver ik daarmee geraak...
Deze namiddag gaan we op bezoek in het MPI. De plaats waar Jelle zo gelukkig was. Ook de plaats waar hij z'n laatste dagen beleefd heeft. Ik heb er wel zin in om al die lieve mensen nog eens te ontmoeten, ze doen daar zo'n fantastisch werk met die kinderen, daar hangt zo'n toffe sfeer! Ik heb er ook nood aan om over Jelle te spreken, en thuis gaat dat zo moeilijk, ik hoop dat we deze namiddag nog wat herinneringen kunnen ophalen. Morgen moet ik dan terug naar de dokter, ik zou Marc willen meenemen, zodat hij ziet en hoort dat ik er nog niet klaar voor ben om terug te gaan werken... Ik ben er bang voor, voor hem moet ik gaan werken, maar ik zie het nog niet zitten, ik vind nog steeds geen rust, ben vreselijk nerveus... We zien wel, ik moet hem nog overhalen om mee te gaan, hopelijk lukt het....
Zondag was het Jelle zijn verjaardag, terug een moeilijke dag... De dag waarop we vorig jaar definitief afscheid van hem namen, de herinneringen kwamen terug... 16 zou hij geworden zijn, een ferme jongen al, alhoewel hij klein was, maar hij voelde zichzelf al zo groot! Ik was blij dat Joke samen met Lize naar het kerkhof ging, broertje een gelukkige verjaardag wensen, het doet deugd te zien dat ze haar broertje niet vergeet... De oma's en opa's en mijn zus kwamen in de namiddag, zoals we andere jaren deden voor zijn verjaardag. Ik was blij als ze terug weg waren, eigenlijk had ik die dag veel liever in m'n eentje doorgebracht, maar het is zoals mijn psycholoog me zei Jelle zijn dag, we moesten dit voor hem doen... Gisteren weeral vanalles naar mijn hoofd geslingerd gekregen van Marc. Hij vindt dat ik maar terug moet gaan werken, het draait allemaal om geld... Hoe ik mij voel, dat heeft geen belang, dat ik het leven niet meer zie zitten, dat ik er nog niet klaar voor ben om terug te gaan werken, dat is niet belangrijk, maar dat we nu wat minder verdienen dat is het belangrijkste van alles... Ik ben echt wel heel boos nu, weeral zal ik moeten toegeven, ik wil dit echt niet meer... Ik wil zo niet meer leven met hem, ik zit echt in mijn hoofd met zwarte gedachten, waarom ben ik hier nog? Niemand hier thuis begrijpt mij, niemand gunt mij wat rust en ruimte, ik moet maar terug gaan werken... Vrijdag moet ik terug naar de dokter en zal ik dus moeten vragen om mij geen ziektebriefje meer te schrijven, ik zou er niet meer durven mee thuiskomen, Marc doet mij wat. Ik ben echt wel bang van hem, ik denk dat het niet ver meer af is van mij een klap te verkopen, ik ben bang dat hij mij zal slaan... Aan de ene kant zou hij het misschien beter eens doen, dan had ik iets om hem te doen vertrekken... Ik kan echt niet meer....
Gisteren was het al 1 jaar dat Jelle overleden is. Een vol jaar zonder mijn kleine ventje, ik kan het nog steeds niet geloven dat hij nooit meer terug komt... De herinneringen kwamen allemaal terug, dat telefoontje waardoor heel m'n wereld stil stond, het moeten vertellen aan Marc en Joke, en dan naar het MPI, ik wou het echt met m'n eigen ogen zien, hij lag daar zo vredig, alsof hij sliep, maar zou koud al, ik heb het daar nog altijd zo moeilijk mee dat ik z'n warme lichaampje niet meer gevoeld heb... Marc en ik zijn 's morgens een bloemetje gaan halen voor op zijn grafje, daarna hebben we Joke naar school gebracht en zijn we naar Auchan gereden, het boodschappen doen gaf wel wat afleiding, maar toch moest ik steeds aan Jelle denken... Ik kreeg verschillende smsjes, een paar kaartjes, het doet wel deugd als mensen aan je denken op zo'n dag, en aan de andere kant geen telefoontje of berichtje van iemand van de familie!! Zijn ze Jelle al vergeten? Vinden ze het de moeite niet om eens te laten weten dat ze aan hem denken? Ik vond het helemaal niet leuk!! Zondag zal het zijn verjaardag zijn, 16 zou hij geworden zijn, terug een moeilijke dag... We hebben de opa's en oma's uitgenodigd, eigenlijk heb ik daar geen zin in, maar het is Jelle zijn dag en anders zouden we dat ook gedaan hebben... Ik zal blij zijn als deze week voorbij is, hopelijk gaat het daarna wat beter, ik weet het niet?? Zal het ooit nog normaal zijn???
Deze week heb ik dan toch kunnen praten met Marc over de dag dat het 1 jaar geleden zal zijn dat Jelle overleden is. Ik had die dag zo graag met mijn vriendinnen een koffietje gaan drinken, weg van Marc, maar hij wil iets samen doen met mij. Ik heb daar totaal geen zin in, maar het is zoals altijd terug zijn zin, ik moet weeral toegeven! Ik zie zo op tegen die dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het bijna een jaar geleden is dat ik die vreselijke telefoon kreeg, met 1 telefoontje lag nog maar eens mijn hele leven overhoop... 1 jaar zonder zijn lach, zijn vrolijke snoetje, ja zelfs zijn getrunt mis ik... Het is gewoon niet eerlijk... Soms denk ik 's avonds dat ik hem hoor 'rammelen' in zijn bed, en dan kom ik terug in de realiteit, en moet ik denken dat hij er niet meer is, nooit meer... Voor wie moet ik nu nog leven? Joke heeft haar leven terug in handen, ze is verliefd, geniet terug, en verwijt mij dat ik mijn leven niet terug opneem... Maar ik kan het niet, ik heb het gevoel dat ik in zo'n diepe put zit, er komt geen lichtpuntje, ik kan niet meer genieten, mij gelukkig voelen, want dat ben ik niet, niet met Marc, niet met het vreselijke gemis om Jelle. Wanneer wordt het beter? Waarom is het leven zo vreselijk moeilijk?
Vandaag is het juist 1 jaar geleden dat ik Jelle voor het laatst uitzwaaide om naar het MPI te gaan. Nog een knuffel en een zoen, en als hij met papa wegreed keek hij nooit meer naar mij... Die keer ook niet, het was de laatste keer... Had ik dat toen geweten, ik had hem nog een hele week thuis bij mij gehouden, nog leuke dingen doen, z'n lievelingseten maken,... Maar ik kon dat natuurlijk niet weten, het is nog steeds een vreselijke gedachte dat hij de laatste week van z'n leven niet bij ons was... Waarom moest het allemaal zo lopen? Zaterdag was er terug wat ruzie tussen Joke en ik, ze begrijpt niet waarom ik al zolang thuis ben, waarom ik m'n leven niet terug opneem, zoals zij dat doet, waar ik blij mee ben, maar ik heb haar ook gezegd dat ze het allemaal beter zal begrijpen als ze zelf eens kinderen heeft... Gelukkig zijn de discussies nu wat voorbij, ik kon er niet goed tegen en heb heel veel gehuild... Het worden nog heel moeilijke weken, volgende week maandag zal het 1 jaar zijn dat Jelle overleden is, de week daarop is het zijn verjaardag. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik die dagen zal moeten invullen. Ik ben er nog steeds niet toe gekomen om er met Marc over te praten, ik stel het steeds maar uit, waardoor het steeds moeilijker wordt. Ik zou heel graag die dag iets gaan drinken met mijn vriendinnen zoals 1 van mijn vriendinnen voorgesteld heeft, maar ik durf er niet goed over beginnen tegen Marc... Waarom is het leven toch zo ontzettend moeilijk????
IK lig in de clinch met Joke, ze verwijt mij vanalles, ze roept en tiert tegen mij, net zoals Marc altijd doet als hij boos is. Ik kan er niet meer tegen. Ze verwijt mij dat ik niets zeg, dat ik niet wil praten met haar, maar als ik wil praten zegt ze op voorhand dat ze toch niets zal zeggen... Ik weet niet meer wat ik moet doen? Ik zie het allemaal niet meer zitten! Ze begrijpt natuurlijk niet wat het is om een kind te verliezen, maar ze zou toch eens rustig kunnen luisteren naar mij? Maar neen, ze scheld me de huid vol, ik ben het echt beu, en ik ben boos op haar... Hoe moet ik dat nu weer goed maken? Ik vind dat zij de eerste stap moet zetten, zij heeft mij vanalles verweten, maar ik weet zo dat ze deze avond terug heel gewoon zal doen, en daar kan ik dan helemaal niet tegen. Wat heeft het nog allemaal voor zin? Ik heb haar gezegd dat ik er misschien beter niet meer zou zijn??? Dat was misschien niet mooi van mij, ze is daar wel van geschrokken, maar ze beseft niet dat zij nog de enige is waarvoor ik nog verder wil met dit leven...
't Is bijna 14 maart, de dag dat Jelle is overleden. Ik zie er zo tegenop, ik zou die dag zo graag willen overslaan... Ik kan het niet geloven dat het al bijna een jaar geleden is dat ik hem gezien, gevoeld, gehoord heb, m'n kleine ventje, waarom toch vraag ik mij steeds af, waar ben je??? Deze week belde een vriendin met de vraag of we die dag ergens een koffietje gaan drinken, ik heb gezegd dat ik erover zou nadenken. Ik had het er gisteren ook over met mijn psycholoog, ik vind het zo moeilijk dat Marc ook verlof genomen heeft. Ik begrijp wel dat hij die dag thuis wil zijn, maar ik weet dat hij op mijn zenuwen zal werken, dat ik er niet tegen zal kunnen, zodat ik beter even kan weg zijn. Maar ik heb het moeilijk om hem dat te zeggen, ik wil hem die dag ook niet in de steek laten, maar ik weet ook niet of hij misschien liever alleen is... Waarom vind ik het toch altijd zo moeilijk om met hem over zo'n dingen te praten? Ik weet dat ik het niet mag uitstellen om er met hem over te praten, maar het is zo verdomd moeilijk... Ik heb het gevoel dat ik steeds voor iedereen goed moet doen, en dat ik dan mezelf wat in de steek laat. Het zal nu maandag juist een jaar geleden zijn dat ik Jelle voor het laatst zag. Hij ging de zondagavond naar het MPI, ik heb hem nog in de auto gezet, nog een dikke knuffel, nog een zoen en zwaaien, had ik toen geweten dat dat de laatste keer zou zijn... Het is allemaal niet eerlijk!! Ik wil zo'n leven niet meer...
Donderdag had ik een afspraak met de dokter, het was een goed gesprek, vooral over Jelle, het gemis, het feit dat we er bijna niet over praten thuis, ik vind dit nog stees zo moeilijk! Ik probeer het onderwerp steeds uit de weg te gaan als er thuis eens iets over Jelle wordt gezegd, en dan denk ik achteraf, waarom heb ik daar nu niet op ingepikt? Het is zo moeilijk, we willen mekaar geen pijn doen, we sparen mekaar, en ik weet dat dat niet goed is .... Ik heb terug nieuwe medicatie gekregen, ik was er vrijdag een beetje 'grogy' van, maar nu is het beter. Hopelijk helpt het wat. Ik vraag mij nog steeds af of ik mij ooit nog 'goed' zal voelen, of ik ooit nog eens zal kunnen genieten?? Ik merk dat Joke het ook moeilijk heeft, haar statussen op Face Book liegen er niet om, ze mist haar broertje... Ik vind het zo erg dat zij dat allemaal moet meemaken, ze zou een onbezorgd studentenleven moeten leiden, moeten genieten van haar liefje, maar ik denk dat Jelle daar steeds wel ergens tussen zit... Ik ben nu nog een hele maand thuis, het werk is iets zo heel ver weg voor mij. Gisteren bracht ik mijn ziektebriefje binnen en ben ik even goeiedag gaan zeggen aan m'n collega's, ik mag er niet aan denken dat ik zou moeten werken... Het wordt een hele moeilijke maand, de 1ste verjaardag van het overlijden van Jelle, de week daarop zijn verjaardag, 16 zou hij geworden zijn, het is allemaal niet eerlijk....
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
Ik wil zo'n leven niet meer, maar wat kan ik anders? Ik zit er gewoon midden in, en kom er nooit meer uit.....
