Er zijn zo van die momenten als moeder waarbij je denkt wauw dit is mijn verdienste! Dit weekend had ik echt zo'n moment. Het was de eerste directe confrontatie van mijn zoon (bijna 4) met de sint dit weekend. De goede bebaarde man kwam namelijk bij ons aan huis. Ik ben namelijk de persoon die je in geen 100 jaar naar een carrefour in de buurt of een dreamland (betrap mezelf er nog regelmatig op het de 'Lima' te noemen) kan krijgen rond deze periode. Tal van krijsende peuters en elkaar oppeppende ouders op een hoop gegooid om toch maar die gratis foto van hun doodsangstige kinderen op de schoot van één of ander wildvreemde met rood gedrappeerde man aan te zien, neen geef mij dan maar het geluk van de toevalligheid dat hij een huisbezoekje brengt. We hoorden het belletje al aan de deur en hij was welgekomen! Mijn zoon was heel dankbaar voor het aanbod dat Piet uit zijn zak toverde, mama was vooral blij met al het lekkers uit de zak en neen witgoed behoort echt niet tot de categorie lekkers, jongens! (in het woord pornoactrice komt nog steeds het woord actrice voor volgens mij ) Maar goed, ik merkte dadelijk iets op, kinderen van tegenwoordig zijn helemaal niet onder de indruk van de oude man, neen, het is zwarte Piet die de held van de dag mag worden genoemd! Hij krijgt alle aandacht, en terecht, ik zie Sint niet sleuren met de zakken, nee de lamme goedzak zit gezellig op z'n paard, de slavendrijver! Nee de komende generatie is blijkbaar A: zwaar beïnvloed door de MTVclips vol met rappende afro-amerikaanse medemensen of B:gewoon multicultureel opgevoed. Tijd voor een foto, mijn zoon ging zeer gewillig op de schoot zitten van Piet zonder ook maar één keer te denken aan gehuil of dergelijke. Mijn hart groeide! Toen de avond viel was het tijd om de schoen klaar te zetten, Sint was immers enkel nog maar es komen kijken of hij wel werkelijk flink was. Nee nu kwam HET grote moment, de schoen vullen met een suikerklontje, appeltje en DE fopspeen! De fopspeen die moest hij afgeven want tenslotte, zoals ik hem had uitgelegd wanneer we opruimen in het oude speelgoed, waren er elders in de wereld veel kindjes die geen mama en papa hadden die zulke dergelijke dingen konden kopen. Het lukte, hij sliep voor het eerst in zijn jonge bestaan zonder enige vorm van orale troost. Nu weten we allemaal dat op latere leeftijd de geschiedenis zich herhaald bij onze mannelijke soort maar dat zijn zorgen voor later en in elk geval al niet meer voor mij, toch niet wat mijn zoon betreft. De tuut is verleden tijd, hoera! Mijn hart bleef groeien... Volgende ochtend was het natuurlijk een ware beloning, een drumstel! Als een echt stoere Ramone begon hij te meppen. Later op de dag vertelde hij me dat hij drumstelhaar wou, dwz dat zijn haar heel lang moest groeien dan kon hij headbangen als een echte rocker, zoals moeder hem had voorgetoond Jammer dat sommige ouders vergeten dat zelf kind blijven het meest essentieel onderdeel is van een kind op te voeden. Gisterenavond legde hem ik in bed en betrapte hem er op dat hij zijn ogen richtte naar de plafond en heel mooi de volgende woorden sprak: "Dank u sint voor mijn drumstel, mijn buzz lightyear en de knikkers maar ook de piratenboot en al, dank u'' Mijn hart... kan nooit meer breken daarvoor is het nu te sterk!
En moeten we nu al die boom gaan opzetten voor Kerst???
Ok, gedaan met verzoeken voor Farmville, Yoville or whatever ville they came up with. Ik leef in AnVille en nodig jullie nu op mijn beurt uit... Eerlijk gezegd, facebook het is me wat... Fantastisch om terug in contact te komen met oude vrienden, maar geef toe, times have changed! En wat is er mis met het feit om elkaar gewoon ff te bellen, eens gezellig af te spreken of insh allah just bumb into eachother. Je opsluiten uit nieuwsgierigheid is niet echt gezond, kom uit je kot ook al bevries je bijna. Denk uit je hok, ook al is het daar soms heet. En hoe lang zal het nog duren? Een vriend van mij wees me er op dat hij van myspace moest overschakelen naar facebook want daar was er immers wel steeds iemand bereikbaar of vatbaar voor promotie e.d. En wat na facebook, twitteren? bloggen? netlog? terug naar de msn zoals vroeger? Of vinden ze zoiets uit als FaceSpace of MyBook??? Altijd wat te doen op interslet Ik heb gekozen om te bloggen aangezien er mij onlangs iemand op attent maakte dat ik over alles toch een mening had. Daarop dacht ik, gelukkig, maar ik zal niemand dwingen mijn mening te volgen enkel er ook eentje zelf te vormen. Het ene idee vloeit namelijk voort uit het andere en zo is het ook met meningen. Toch moet ik eerlijk zijn en laten weten dat ik mij wel goed heb geamuseerd op facebook, de chats, het delen van muziek, de sexy wrestlers, gegooi met BV's, ik moet toegeven er zijn gelukkig nog vele creatieve geesten op dit nauwgeestig planeetje van ons. Dus bij deze allen dank voor de fijne facebooktijden
)
